Afscheid van de "Blauwe Engel" | |
|
Op 23 februari heb ik mijn oude favoriet, de "Rode Rakker", weer officiëel
in gebruik genomen, met als laatste en definitieve ceremonie het
omzetten van het windscherm van blauw naar rood. En sindsdien staat de
"Blauwe Engel" een beetje verloren in een hoekje in de tuin, een beetje
uit de wind en regen, onder een stuk plastic.
Maar dat is niets voor een CX, die het asfalt onder z'n banden moet voelen, de kilometers langs zich moet zien flitsen, en die ronkend de einder wil zoeken. | |
 ... onder een stuk plastic... |
|
|
Het enige dat wel duidelijk is, is dat deze CX
ongeveer de oudst bekende van Nederland is. Maar om hem dan zomaar
te laten staan, en weg te laten roesten? Nee, dat is te gek. Maar als
ik die CX hier laat staan, dan zal ik zeker de neiging en de kriebel
krijgen om hem helemaal op te knappen. En tijd en geld komen dan als
grote obstakels om de hoek kijken. Wat te doen?
En op een middag wordt de knoop doorgehakt, een mededeling op de site van de Dutch Honda CX-500 club gedaan, en toen was het afwachten. | |
 ... mededeling ... |
|
|
Lang hoefde ik niet te wachtten. Amper drie kwartier nadat ik het
berichtje had geplaatst was er al een reactie. Werner zocht voor een
collega, Steef, een CX. Geen echte 'projectbike' maar eentje die
technisch redelijk in orde was, en waarmee men zo naar huis zou
kunnen rijden. Nou, dat kon met deze wel. Na wat heen en weer gemaild
te hebben kwanmen we tot een afspraak. Op 15 maart zou Werner met
Steef naar Ede komen, om een proefritje te maken, en dan konden we
verder zien. Mijn prijsidee kwam goed overeen met zijn prijsidee, dus
dat was ook in orde.
Op zaterdag, aan het begin van de middag, was de afspraak. En om half een stond er ineens twee mensen, vader en zoon, achter het huis. "Hallo", zei de oudste, "Ik kom voor die blauwe motor". Het waren Steef Linders en een zoon. Grietje, Werner en Peter stonden nog bij de voordeur te wachten, met Roy, maar zij werden snel opgehaald. Iedereen werd in de richting van de Blauwe Engel gedirigeerd, want daar kwam men natuurlijk voor. | |
 ... richting van de Blauwe Engel ... |
|
|
Het plastic werd verwijderd, en Werner inspecteerde de motor. Waar nu
de slechte punten zaten, wat deed het wel en wat niet, en natuurlijk
moest er gestart worden. Daar had ik natuurlijk geen bezwaar tegen, want
ik weet hoe de blauwe start. En inderdaad, choke uit, knopje, en
"Broem!" deed de CX. Terwijl de motor langzaam op temperatuur kwam werd
er verder gekeken, naar de remmen, de remleidingen, het zadel, de
electra....
Op twee kleine puntjes na, de claxon deed het niet en groot licht deed het niet, kwam de "Blauwe Engel" met vlag en wimpel door de eerste nauwkeurige inspectie. Het geluid van de stationair draaiende motor was goed, de uitlaten niet te luidruchtig, en misschien was het wel tijd voor een proefritje. | |
 ... start ... |
 ... werd er verder gekeken ... |
|
Ik vond het eerder tijd voor koffie en thee, en aldus
werd besloten. Maar na de koffie en thee werd er toch aanstalten gemaakt
om een testrondje te maken. Peter zou ook meerijden, ook omdat hij
moest tanken, en Werner zou met de "Blauwe Engel" gaan. Ikzelf reed
natuurlijk op de "Rode Rakker". We reden door Ede heen, een stukje in de richting van Otterloo. Dit is een 100 Km/h weg, voldoende om de Cx eens even open te trekken. Vlak voor "'s Heeren Loo" werd er omgedraait, en reden we terug, via het bekende tankstation "De Haan". Michael was niet aanwezig, helaas. De blauwe en Peter's zwarte CX werden afgetankt, waarna we terugreden. In Ede had ikzelf even een rare ervaring, toen ik 'klengerdekleng' hoorde onder me. Niets te vinden, CX reed als vertrouwd, en ook geen kreten van ontzetting achter me. Ik besloot dat het een opspattend steentje was geweest, maar nam me wel voor om toch even alle boutjes en schroefjes te controleren, binnenkort. Via een aantal kleine straatjes, met veel bochtwerk, reden we terug naar mijn huis. | |
|
Vanwege de defecte lamp en de getankte benzine werd de prijs iets naar
beneden toe bijgesteld, en toen was Steef de eigenaar van de CX met het
kenteken ZH3465. Overschrijven, dat ging niet meer op zaterdag middag,
maar dat kon, vonden we, best wachtten tot maandag. Het vrijwaringsbewijs
zou dan per post mijn kant opkomen. Steef pleegde nog een telefoontje
met de verzekering, en toen was dat ook in orde. Hij vertelde wel dat
de CX waarschijnlijk een iets andere naam zou krijgen. Niet langer
de "Blauwe Engel", maar eerder de "Blauwe Bengel".
Na een tweede ronde met koffie en thee besloot het gezelschap de terugreis te aanvaarden. Werner zou de Blauwe CX, nu Steef's motor, naar huis rijden. Peter reed mee, en Grietje en de twee Linders volgden per auto. Het was toch wel een beetje een raar gezich, om iemand op 'mijn' motor te zien stappen. Maar het was wel goed. De nieuwe eigenaar was tevreden, ik was tevreden, en de CX was tevreden. Ik bleef nog wel even staan, om het vertrek van de blauwe helemaal te zien. Tot aan het laatste glimpje, over het kruispunt heen. | |
 ... vertrek van de blauwe ... |
|
|
En zo sluit er weer een hoofdstuk in mijn motorrijders geschiedenis.
Goede reis, "Blauwe Engel", bedankt voor de paar duizend kilometer die
je voor me hebt gereden toen de rode het aan zijn stator had, en
misschien zien we elkaar nog eens.......
| |
|
| |