De Twentse tourtocht | |
| Norbert, die al diverse toertochten bij de
Dutch CX-club had meegereden, vond het kennelijk hoog tijd dat ook in zijn
omgeving eesn een tocht verreden zou worden. En wat doe je dan ? Juist.
Norbert organiseerde een toertocht in Twente, en nodigde een ieder uit
om vooral toch op 20 september naar Twente te komen.
Maar helaas was de datum, 20 september, een datum die voor veel evenementen al was uitgekozen. In Woerden was het 'Veteranen' treffen, in Ede de 'Airborne' herdenking op de Ginkelse heide, met een ander soort Veteranen, en weer een ander had net die datum uitgelozen om een schuurtje te bouwen. Wat mijzelf betreft: Op het Veteranen treffen was ik al eens geweest, misschien volgend jaar weer. Een schuurtje bouwen, dat hoefde ook al niet meer, en hoewel zo'n para-landing een imposant gezicht blijft, koos ik ervoor om toch eens te gaan kijken wat Norbert voor ons in elkaar had gezet. Mijn TomTom gaf aan dat het 118 km was, van deur tot deur naar de Irenestraat 4 in De Lutte. Maar eigenwijs als dat ik ben koos ik ervoor om het eerste stuk over de N304 te rijden, binnendoor naar Apeldoorn. Sinds ik de lowers onder de Polaris kuip op de "Rode Rakker" had gemonteerd had ik nog niet echt van de voordelen daarvan genoten, maar nu, met slechts een graad of 3 buiten temperatuur merkte ik toch wel een verschil. De iets dikkere handschoenen waren ook (net) voldoende, en ach, het was gewoon lekker rijden. De zon deed zijn best, het uitzicht was prachtig, en de motor deed het gewoon goed. De A1 op, en de TomTom gaf aan dat ik om 9:47 in De Lutte zou aankomen. Ruim op tijd dus. De A1 tussen Apeldoorn en Borne vind ik een saai stuk weg, maar het schiet wel op. En inderdaad, ruim voor tien uur was ik bij de afslag, en een paar minuten later arriveerde ik bij cade 'het Lutterskwartier'. Ik parkeerde de de "Rakker" naast de CX van Norbert, en ging op zoek naar de koffie. | |
 ... parkeerde de "Rakker" ... | |
|
Binnen zat Norbert al met drie andere deelnemers aan de koffie.
Uitgebreide begroetingen, koffie, en een gezellig praatje over van
alles en nog wat korte de tijd tot half elf. Tijdens de koffie kwamen
nog twee deelnemers aan, zodat we nu met ons zevenen waren, waaronder
twee Duitsers, die niet al te ver hadden hoeven rijden.
Om half elf werd er dan vertrokken. Eerst in de richting van Vasse, een klein plaatsje in de gemeente Tubbergen. En vanaf daar doorkruisen we het Twentse Landschap. Soms een rommelige indruk, als stukjes bos plots plaatsmaken voor een grasland, dan weer bos, een maisveld en dan weer gras. Hiertussen knusse boerderijen, en dan, ineens, een groot boerenbedrijf, haast misplaatst in het landschap, waar het volgende gebouw, na amper honderd meter bos, weer een oud, vervallen aandoende schuur in de zuiverste vakwerkstijl is. De bodem is dan vlak, en dan weer glooiend, soms in een onmerkbare golving, traag als de vele beekjes en sloten die we passeren. In Ootmarsum rijden we dwars door het oude centrum van het stadje, weinig keus met al die eenrichtings wegen die de stadskern rijk is. Maar wel mooi. Ik weet alleen niet of het weekendwinkelende publiek ook zo blij was met zeven motoren achter elkaar door de straat. Twente is rijk aan geschiedenis, en dat is niet in het minst te zien aan de vele kerken die we langs de route tegenkomen, de een nog mooier dan de andere. En dan weer bos, en kijk, heel hollands, ineens staat daar een molen. Een maisveld, dan weer een stuk bos. Zo gaat het door, weg na straat na laan. Éénmaal is er een stukje weg wat nou niet direct motor vriendelijk is, en mijn mooie Rickman Polaris staat te rammelen en schudden alsof 'ie er elk ogenblik kan afvallen, maar dan is de weg weer redelijk begaanbaar. Op een gegeven ogenblik rijden we over de 'Grensweg'. En inderdaad, op een zijweg staat plotseling heel Duits "Anlieger Frei". Duitsland is hier slechts een meter van ons verwijdert. Verder en verder gaat het, tot op een gegeven ogenblik we even stoppen. Het schijnt dat één van onze Duitsers een boodschap moet doen, en dus pauzeren we even bij een tankstation, om op hem te wachten. Dit tankstation aan de Nordhornseweg is het laatste voor de Duitse grens, die we even verderop kunnen zien. En het is een komen en gaan van Duitse automobilisten, die hier, in het goedkopere Nederland even nog tanken. Ik doe ook snel even een boodschap, maar dan van een heel ander soort. | |
 ... stoppen we even ... |
 ... automobilisten ... |
|
Alhoewel mijn "Rode Rakker" langzaamaan ook wel een slokje lust, besluit
ik om niet hier, in deze gekke drukte, te tanken. Dat kan een eindje
verder, waar het rustiger is, ook nog wel. Zodra de ploeg weer compleet is
stappen we op, en gaan verder. Dat heeft nogal wat voeten in de aarde,
omdat de weg waar we nu staan, en vanuit de uitrit linksaf gaan,
hardstikke druk is. Met twee of drie tegelijk bereiken we de overkant
van de weg, en langzaam verder rijdend wachtten we op elkaar. Uiteindelijk,
na weer een stuk verrassend Twente, komen we vlak voor Geesteren,
langs de N343, en nu moet er
echt even getankt woorden, want de CX draait al 10 kilometer op reserve.
De anderen parkeren de motor en stappen even af, om de benen te strekken.
| |
 ... de benen te strekken ... | |
|
Ook een andere motor gaat even naar de pomp, en dan is het even
uitblazen, en verder maar weer.
Ja, mis. Voor de paar meters van pomp naar parkeerplekje had ik de motor gestart, en om hem uit te zetten heb ik de 'kill-switch' gebruikt, omdat de helm over het contactslot lag. En nu start de motor niet meer, en reageert feitelijk alsof 'ie in de versnelling staat. Toch brandt het 'vrijstand' lampje. Ik heb geen idee wat er aan de hand is. Pas als ik, omdat je alles gaat proberen in zo'n situatie, de koppeling inknijp, springt de motor aan, als of er niets aan de hand is. Ik heb geen idee wat er is, maar ben allang blij, en rij naar de twee eerste motoren, die een wachtrondje om een nabijgelegen rotonde draaien. Als ik ook een rondje gemaakt heb, sluiten de meeste motoren alweer aan, en neemt Norbert de leiding, richting Geesteren. Ik heb tot nu toe vrijwel steeds 'tweede' gereden, en de Duitser die nu 'twee' rijdt, wenkt me te passeren. Mij best, ruimte zat. Maar net voordat ik erlangs ga, zie ik iets zilverachtig glimmends vallen. Pas in Geesteren, waar we even moeten wachtten in de volle Dorpsstraat, kan ik hem aanspreken. "Hast du etwas verloren?" vraag ik in mijn beste toeristenduits. Het blijkt dat zijn zonnebril slachtoffer is geworden van de Nederlandse wegen en de zwaartekracht. Jammer, maar helaas. Norberts plan is om bij "Fraans en Marie" wat te eten, maar als iedereen jas los heeft, handschoenen uit en helm opgeborgen in de topkoffer, blijkt dat zowel Fraans als Marie nog slapen. Dicht. De volgende , "Theodorus", is ook niet open voor klanten. Weer zetten we de helm op, handschoenen aan, en weer starten we de motoren. Borne is het volgende doel. Uiteindelijk zie ik iets, en geef een seintje aan Norbert, die er al voorbij gereden was. Maar helaas kan "Las Carretas" ons ook niet be-lunchen, want de keuken gaat pas 's avonds open. Maar, zo wijst een gedienstege dienster, daar, aan de overkant, daar moet het lukken. We mogen de motoren, waarvan er vier op het terrein van "Las Carretas" staan, laten staan, en lopen naar de aangewezen plek. Daar zitten we dan, in de schaduw van een gigantische parasol, op het terras van "Born Lunch & Dinner". | |
 ... in de schaduw ... |
 ... Born Lunch & Dinner ... |
|
Koffie wordt besteld, en even later een flinke lunch, want de meeste
van ons zijn wat hongerig geworden, het is al na tweëen. Maar het duurt
even voordat onze lunch er is, en er worden al grappen gemaakt van
"ze moeten de eieren nog onder de kip vandaan halen". Even later komt
een juffrouw van de bediening vertellen dat het wat langer duurt, en
dat ze daarom een rondje van het huis aanbieden. We hebben geen haast,
doen niet moeilijk, en net als we goed en wel aan het rondje van het
huis beginnen, stopt er een busje van een slagerij. Een jongeman stapt
uit, loopt met een grote bak naar binnen en nog geen minuut later,
als bij toverslag, verschijnen daar de bestelde uitsmijters etcetera.
| |
 ... uitsmijter ... | |
|
Tegen een uur of drie gaan we weer verder, Borne uit, langs uitgestrekte
boomkwekerijen.
Hier worden de gekweekte bomen en struiken zó gesnoeid, zodat er fraai
gevormde sierstruiken overblijven. Ik heb het vaker gezien, maar nog
nooit in zo'n grote hoeveelheid en verscheidenheid van vormen achter
elkaar. Maar veel tijd om er
naar te kijken heb ik niet, want er ligt een zandpad op de route.
Gelukkig ligt er ook een fietspad naast, en al heel snel rijden we
allemaal over het fietspad, totdat het zandpad weer overgaat in een
normale, verharde weg.
Uiteindelijk, na weer een aantal snel wisselende Twentse landschappen, bereiken we het beginpunt weer. Ik parkeer naast een dure VW, die aanstalten maakt om achteruit weg te rijden. Maar daarbij raakt 'ie bijna mijn CX!. Een druk op de schakelaar van de claxon bezweert dat gevaar ook, maar die man schrok wel een beetje. Ik neem afscheid van de anderen, en ga ervandoor. De bedoeling om over Haaksbergen en Eibergen naar de A18 te rijden, en vandaar naar huis, valt op de realiteit van de geografie in stukken, het is gewoon niet handig. Dus wordt het toch weer de A1. Tot net voorbij Apeldoorn, en daar weer de N304 naar Ede toe. Het is half zes als ik de motor weer thuis parkeer. Volgens de teller heb ik er ongeveer 384 kilometer opzitten deze dag. TomTom gaf aan dat Ede-de Lutte 118 kilomter is, dat geeft voor Norberts tocht een lengte van 148 kilometer. Best wel veel, maar toch goed te doen. Maar of het voor herhaling vatbaar is, dat weet ik niet...... | |
|
| |