afscheid andre

Afscheid van een motorrijder

... Dré ...
Dat er naast successen als goed verlopen reparaties en fraaie toertochten ook andere dingen in het motorleven zijn, werd duidelijk toen ik op dinsdag 23 juni werd opgebeld door Michael. Of ik het al gehoord had, vroeg hij. Nee, wat dan, vroeg ik. "André Slont is dood" antwoordde Michael. En nog maakte dat geen verbinding, want wie was "André Slont?"" Ik ben berucht slecht in het onthouden van 'echte' namen als ik de 'schermnaam' van een persoon weet. Maar toen zei Michael dat André bij mij misschien beter bekend was als 'Dre67'........
En die kende ik wel. Dré met zijn ongelofelijke en aparte gevoel voor humor, Dré die met een half woord op mijn lachspieren werkte, die altijd klaar stond om een handje te helpen. Dré was er niet meer. Het raakte me, meer dan ik me realiseerde, meer dan ik voor mogelijk had gehouden.
Op de site van de Dutch Honda CX-V twin club werd een kort 'In Memoriam' geplaatst, met daarin de opmerking dat een motor-escorte door de familie op prijs werd gesteld. Dat betekende dus voor mij dat ik op de motor naar Winterswijk zou gaan. Hoewel er in de daarop volgende dagen nog van alles gebeurde, was het verscheiden van André toch wel de gebeurtenis die alles overschaduwde.
Ook de berichtgeving rond het wel of niet van een motor escorte was wat verwarrend, maar op donderdag werd het geheel duidelijker. Omdat dat ik per CX naar Winterswijk zou gaan, werd het weerbericht goed in de gaten gehouden. Tot ongeveer twaalf uur zou het goed weer zijn, daarna zou het minder worden, en werd er gewaarschuwd voor windstoten en heftige regenbuien. Maar dat was van later zorg, want dat was na de plechtigheid.
Via mail, stamtafel en telefoontjes werden er afspraken gemaakt voor de reis naar Winterswijk. Voor Ede en omgeving wordt de afspraak: verzamelen bij Michael, en vertrek niet later dan negen uur, willen we op de afgesproken tijd, om tien uur, in Winterswijk zijn.
Die ochtend was ik vroeg wakker, en stond ik vroeg al spulletjes klaar te zetten om mee te nemen. Er was gevraagd om licht gekleurde kleding, maar een motorpak is nou eenmaal meestal zwart. En ik wist ook niet hoe warm of koud het uiteindelijk zou worden, dus een extra trui werd in een tas gedaan. De motor was de vorige avond, voor vertrek naar de stamtafel Veluwe al op olie niveau gecontroleerd, en dat was dus goed. Ook de hoeveelheid benzine was voldoende om naar Winterswijk te rijden en dan nog wat daar in de buurt te doen. De TomTom was voorbereid met alle adressen die nodig konden zijn, dus was het tijd voor vertrek.
Eerst naar Michael. Die was er niet, want moest eerst nog werken, maar, zo zei Maria, "Hij komt eraan". Terwijl ik aan een glaasje water zat was er al het geluid van een andere motor te horen, en parkeerde Theo J. zijn CX650c voor de deur. Een kwartiertje later gevolgd door Wouter en Coen, vergezeld door Stephanie. Coen, voorzitter van de Dutch Honda CX V-twin club was voor deze dag uit Frankrijk terug gekomen, waar hij op vakantie was. Nu was het wachten nog op Michael. Maar die kwam niet. Wel kwam er een telefoontje van hem, dat degene die hem in de zaak moest vervangen veel te laat was, maar dat hij zo snel mogelijk zou komen.
Dat was even een lastig moment. Maar we hadden afgesproken met diverse mensen dat we, en in het bijzonder Wouter, uiterlijk om tien uur in Winterwijk zouden zijn. En we zouden toch wel, om een klein beetje speelruimte te hebben, om kwart voor negen moeten vertrekken. Dus, hoe pijnlijk het ook was, we vertrokken uit Ede, zonder Michael.
Na een kort overleg mocht ik, omdat ik toch al de route in de TomTom had zitten, vooraan. Geen probleem, de rijders achter me waren alle drie zeer ervaren motorrijders, zodat ik niet te te veel op achterblijvers en dergelijk zou hoeven letten. Via de A12 zou de reis worden aangevangen, en dan verder over de A18, en de N18. Vanwege de bekende 'Zwarte Cross' in Lichtenvoorde zouden er wegen afgezet kunnen zijn, en daar moesten we wel rekening mee houden, was er verteld. Maar alles ging goed. A12 werd gereden met 120 en 100 km/u, en daarna de A18, een veel rustiger weg, waar we 130 mochten en gingen rijden. Snelweg rijden is nog steeds niet mijn liefste bezigheid. Maar zo schiet het wel op.
De A18 eindigde in de N18, en daar stonden grote gele borden langs de weg dat we voor Winterswijk en het festival toch echt een andere route moesten kiezen dan de TomTom aangaf. Maar wij wilden helemaal niet naar het festival, en ik volgde, met een vlugge blik op de aangegeven aankomsttijd op de TomTom, toch gewoon de navigatie. "Rijbaan afgesloten" zei een bord in grote letters, "rechtdoor" zei TomTom in mijn oortje, dus gingen we rechtdoor. En zo ging het een tijdje door. En toen waren we in Winterswijk, waar we, na een trein voorrang te hebben gegeven, op het parkeerpleintje van de Plusmarkt onze motoren naast de al aanwezige motoren van onze mede CX-ers plaatsten.
... de al aanwezige motoren ... foto Werner vdS.
Er waren, met ons vieren meegeteld, een stuk of zestien Dutch CX-ers, een aardig aantal, gezien de korte tijd. Er was op meer gehoopt, maar dat was niet gelukt. Er werden ervaringen uitgewisseld, condoleances gegeven, en als het niet voor deze trieste reden was geweest had het heel gezellig kunnen zijn.
Om tien voor half elf werd er naar het rouwcentrum gereden. Een aantal hadden de situatie ter plekke al verkend, en er werd besloten om de motoren allemaal bij elkaar op het voorplein te zetten. Dat koste nog even wat tijd, al die motoren zo dicht mogelijk bij elkaar op een klein pleintje, maar met wat goede wil lukte het toch. Het was hier dat we Michael en Maria zagen, die om vijf over negen, twintig minuten na ons, uit Ede vertrokken waren, en rechtstreeks naar het rouwcentrum waren gereden.
Om half elf was er voor wie dat wilden de gelegenheid om een laatste keer afscheid van Dré te nemen. In een gesloten kist, met zijn helm en zijn hesje op het deksel, omringt door een zee van bloemen, was het een onwerkelijke, maar niet te loochenen ervaring.
Om tien voor elf werden we gevraagd naar binnen te gaan voor de plechtigheid. Er was muziek, er waren toespraken, en ook Cosmar hield een toespraakje, waarbij hij even de draad van zijn verhaal kwijtraakte, maar met hulp het verhaal toch tot een goed einde wist te brengen.
Onder de zeer toepasselijke klanken van 'My Way', gezongen door Elvis Presley, werd de kist tenslotte naar buiten gereden, naar de lijkwagen die naar het crematorium in Aalten zou rijden. En toen was het even een drukte van belang, want alle motorrijders zochten hun spullen weer op, en haasten zich naar hun machines.
... haasten zich naar hun machines ...
Aan Werner en Chantal was de eer om met twee van Dré's motoren te rijden, met als duo passagiers Jolanda en Sterre. Die moesten zichzelf nog wel in het motorpak hijsen, terwijl de eerste motorrijders hun instructies kregen. Vooral de volgorde van de eerste rijen was belangrijk en natuurlijk zouden Werner en Chantal met Jolande en Sterre als eersten achter de auto rijden. De tweede rij was voor twee familieleden van Dré, met daar achter Peter en Cosmar, op hun beurt weer gevolgd door het bestuur van de club. De rest van het motor escorte voor Dré's allerlaatste rit, zou gevormd worden door de overige leden van de Honda Dutch CX-V twin club, in de volgorde waarin ze zouden aansluiten.
... instructies ...
Nadat de eerste motoren opgesteld waren achter de lijkwagen zette de stoet zich in beweging. Door toeval kwam ik naast Michael te rijden, achter Coen en Wouter. Het geheel werd begeleid door een agent die al het verkeer tegenhield. Luid ronkten de motoren, overstemd door snerpende claxons. Een orgie van geluid, terwijl de stoet langzaam achter de lijkwagen aan reed. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat het grote indruk maakte op de toeschouwers, en ik besefte ineens wat er gebeurde, wat dit lawaai te betekenen had.
Al dat lawaai, de toeters, de brullende motoren, dat alles vertelde de toehoorders: "Hier vertrekt een motorrijder.....", en daar wordt je wel even stil van.
De agent die de weg had afgezet bij het uitvaart centrum was kennelijk met haast in zijn busje gesprongen, want hij kwam ons na een paar minuten alweer voorbij, met zwaailicht aan, en plaatste zich aan de kop van de rij. Kruisingen werden vakkundig afgezet. Verkeer op rotondes werd geblokkeerd, en ondanks het ontbreken van de verplichte rouw-vlaggetjes, en alleen herkenbaar aan de zwarte linten, die Werner bij ons allemaal om de spiegels had geknoopt, waren we duidelijk een officiële rouwstoet. Normaal wordt er, wanneer er in een groep gereden wordt, in de zogenaamde 'baksteen' formatie gereden. Nu werd er in 'escorte' stijl gereden, naast elkaar, en ook nog eens vrij dicht achter elkaar. Het koste wel wat meer inspanning, maar de voldoening was er des te groter over.
Bij het crematorium in Aalten stopten we, en verdween de auto achter een groot hek. Nu keerden we terug naar Winterswijk, alleen nu zonder politie escorte, en niet meer als 'rouwstoet'. Prompt veranderde iedereen de stijl weer in 'baksteen' formatie, werden de verkeersregels weer in acht genomen, en werd er door de voorrijders gewacht op degenen die achter bleven bij een verkeerslicht of een rotonde.
Bij het huis van André's zus Carolien aangekomen werden de motoren langs de kant van de weg geparkeerd. Tijd voor koffie en broodjes, en vooral om samen nog wat na te praten en het gebeuren een plek te geven. Helmen en jassen werden onder de keukentafel gestouwd, en toen was er koffie. In de tuin was er plaats voor iedereen onder partytenten en afdakjes, en dat was maar goed ook want amper was iedereen binnen, en voorzien van koffie of het aangekondigde noodweer begon. Bakken met regen vielen neer, een paar verre donderklappen klonken, en nog meer regen. Naar huis rijden moest maar even wachten.
... langs de kant van de weg ...
Toen de broodjes bijna op waren was ook de regen bijna over, en was het voor de meesten van ons tijd om op te stappen. Theo J. reed niet mee terug naar Ede, zodat we weer met vier motoren waren. Na een uitvoerig afscheid vertrokken we, op weg naar de eerste stop, een tankstation. En als iedereen weer voldoende benzine heeft wordt de terugweg aangevangen, achter de TomTom aan. Die stuurt ons, merk ik, over dezelfde weg naar Aalten, dezelfde weg die we als 'escorte' reden. En ja, daar is de weg naar het crematorium weer. Even de rechter hand aan de helm, een korte, en allerlaatste groet aan Dré.
Op de A18 merk ik dat ik misschien toch wat extra lucht in de achterband moet doen, want inhalend met 130km/u, tijdens het wisselen van de rijstroken, wiebelt de achterkant van mijn "Rode Rakker" behoorlijk, als een naad in het wegdek wordt overschreden. Het kan ook aan de koffers liggen, waar toch aardig wat gewicht in zit, maar in elk geval worden volgende rijstrookwisselingen met een lagere snelheid gedaan, wat merkbaar makkelijker gaat. De rustige A18 gaat over in een veel drukkere A12, langs Arnhem, richting Ede. Bij de afslag Ede nemen we met een zwaai afscheid van Wouter, die verder gaat richting Haarlem. Michael, Coen en ik sturen onze motoren de snelweg af, en Ede in. De stop is bij Michael, waar onder het genot van een koel (niet alcoholisch) drankje de dag nog wordt nagepraat.
Voor mij is het al snel tijd om huiswaarts te keren, de laatste twee of drie kilometers. Coen en Stephanie moeten nog verder, eerst naar Linschoten, en morgen naar het vakantieadres in Frankrijk. Een kleine tien minuten later parkeer ik de CX op zijn plekje achter het huis. Ik ben weer thuis.
Terwijl ik later die avond de administratie van kilometers en getankte liters bijwerk zag ik ineens dat ik over de 50.000 kilometers heen was gekomen. Meer dan 50.000 kilometers als her-opstapper in zeven jaren, met dezelfde motor. Terugrekenend, om min of meer te bepalen wanneer dat geweest moet zijn, kom ik erachter dat het moment van 50.000 kilometers ergens in Winterswijk of Aalten moet liggen. En misschien klopt het niet helemaal, maar ik vind het fijn om te denken dat het daar is, daar waar we André naar toe begeleid hebben, aan het einde van de 'Escorte' rit.......

Terug naar de Motorpagina