bikkelrit2013

De Groene Hart 'Bikkelrit'

De dag na de zo succesvolle Veluwerit 2.0 verscheen er een berichtje van Lieke op het forum van de Dutch Honda CX-V twin club waarin ze schreef :"Ik ben gisteren door Hans en zijn Veluwe-rit geïnspireerd geraakt."
Aldus geïnspireert had Lieke, samen met Coen, en met behulp van Tyre, het software programma om TomTom routes te maken, een eerste versie van een 'bikkelrit' samengesteld. Het moest een 'bikkelrit' worden, voor de echte motorbikkels, want de rit zou eind oktober of misschien zelfs wel begin november verreden moeten worden, en oktober of november heeft nu eenmaal meer koude(re) dagen dan augustus of september.
Na wat rondvragen bleek dat de zaterdag van 19 oktober de meesten wel zou schikken. Dus werd die zaterdag de bikkelrit dag. Ook ontving ik het verzoek om tijdens deze rit als kopman te fungeren. Dat was wel iets om even over na te denken. Mijn eigen toerritten organiseer ik zelf, en dus is het logisch dat ik als kopman rij. Maar de rit van iemand anders is van die ander, dus die krijgt de eer en het genoegen, en de verantwoordelijkheid, om als kopman te rijden. Als 'reserve' koprijder, voor een tweede groep, of als de kopman uitvalt, dat was geen probleem, maar dan wilde ik ook wel zien hoe de route zou zijn. Zo gezegd, zo gedaan.
Op zondag 6 oktober werd de rit voor het grootste gedeelte proefgereden. Lieke aan de kop, Coen achteraan, en ik daar tussenin, klaar om in geval van nood de leiding te nemen van ons toerrit-testritje. Maar dat was niet nodig, de hele rit ging feilloos, al duurde het wel erg lang. Tot aan Nieuwerbrug werd er volgens de route gereden, daarna was het al zo laat dat ik richting huis vertrok.
Die avond moest ik toch even een beetje mijn bezorgdheid kwijt. Ja, de route was mooi, maar de lengte, niet in kilometers maar in tijd, was wel aanzienlijk. En als er dan ook nog mensen uit verre streken als Hoogerheide, Apeldoorn of zelfs Baflo komen, dan maak je het voor die personen wel een heel zware dag. Daar had ik wel een punt, en derhalve werd de rit iets aangepast. Er bleef toch nog meer dan genoeg moois te zien, in de met mooie weggetjes en fraaie uitzichten zo overladen rit. Op stamtafelavond werd de route nogmaals per 'Tyre' bekeken, en hoewel ik het anders zou doen, vond ik het echt wel een mooie rit. Alleen het weer, dat had niemand in de hand, dus het werd afwachten wat voor weer het zaterdag 19 oktober zou worden.
... de route ...
Het werd prachtig weer, die zaterdag. Op het laatste moment maakte ik een afspraak met Theo J. om samen naar Haarzuilens, het beginpunt van de rit, te rijden. Ook Henk T, reed mee, en we troffen elkaar bij het tankstation vlak bij de oprit naar de A12. Ik was amper klaar met tanken of twee rode Silverwings stopten achter de "Rode Rakker", met Theo en Henk.
Met een rustig vaartje van zo rond de 100km/u reden we naar Haarzuilens. Ondanks de TomTom was het, met alle op en afritten langs de A2 toch een uitzoekerij welke afslag we steeds moesten hebben. Volgens mijn twee achterrijders heb ik daar ergens een automobilist de vluchtstrook opgejaagd, omdat ik pas op het laatste moment in de gaten had dat we rechtsaf moesten. Ik heb er niets van gemerkt. Sorry auto-meneer, ik had het moeten zien........ Na het nemen van de juiste afslag op de A2 was het niet moeilijk om de weg naar Haarzuilens te vinden. Daar op de Brink aangekomen bleek dat we niet de eersten waren. Arnold, Peter, Werner en Chantal waren er al. Chantal was het hele eind uit Hoogerheide toch gewoon met haar CX gekomen, want ze voelde zich, in tegenstelling tot de toertocht in Gilze, helemaal goed en uitgerust.
De volgende die arriveerde was de lange afstander uit het noorden van Groningen, Jacob. Meer dan 200 kilometers had hij gereden om mee te kunnen op de Bikkelrit. Niet lang daarna arriveerden de Berendsen. En deze keer voor het eerst in de annalen niet op twee, maar op drie motoren. Stephanie reed op een goudgele Honda Rebel van 125cc, een kleine, heel leuke motorfiets, net die week op kenteken gezet. Die moest ik natuurlijk wel even gaan bekijken, en eerlijk is eerlijk, het is geen CX, maar wel een prachtige motor. Naast een CX ziet het er wel klein uit, maar ik had zo het idee dat het apparaat best mee zou kunnen komen deze toertocht.
... goudgele Honda Rebel ...
Terwijl de eersten al uitgebreid aan de koffie zaten, kwamen Tinus en Marcel kwamen vlak na elkaar ook aan bij het café. Wachtend of er nog verdere CX-ers of anderen zouden komen werd de tijd gekort met een kopje koffie of warme chocolademelk, al dan niet met een appelpunt. Maar tegen elf uur leek het erop dat een ieder die wilde komen ook gekomen was, en het inleidende praatje met betrekking tot de Bikkelrit werd gehouden door de samenstelster van de rit, Lieke.
... aan de koffie ...
Ook de formatie van de eerste rijders werd aangekondigde. Lieke zou in principe voorop rijden. Mocht dat om de een of andere manier niet lukken, dan zou ik de kop nemen. Stephanie, met nog geen ervaring in het baksteensgewijs groeps-rijden, ging als tweede, en ik daarachter als derde, Chantal gaf aan achter mij te willen rijden, en Coen zou de hekkesluiter zijn. Niet alleen waren zijn hel-gele motorpak en helm duidelijk zichtbaar, ook hadden Lieke, voorop, en Coen, helemaal achteraan, een verbinding via een Cardo-Scala teamset, evenals Kaithlyn en Stephanie. Vanwege het heuglijke feit dat we de eerste tourtocht gingen rijden die was uitgezet door Lieke, kondigde Coen nog eventjes aan dat de koffie al betaald was, wat hem een blij applaus opleverde.
Het was nog een heel geregel om alles en iedereen weer op de motor te krijgen. Deze vergat zijn oordopjes, die moest nog andere kleding aan doen, een derde wist niet welk type route er in de TomTom geactiveerd moest worden, en één van de motoren wilde ook niet starten. Maar toen alles en iedereen klaar was, alle motoren bromden, brulden en warm aan het draaien waren, de route in de navigatie juist ingesteld, toen ging de Bikkelrit, onder leiding van Lieke, van start.
... onder leiding van Lieke ...
Het eerste stuk ging over de A2, en via de Maarsserbrug, een stalen boogbrug over het Amsterdan-Rijnkanaal, naar Maarsen. Daar reden we via de Evert Stokbrug, een oude ophaalbrug, de Vecht over, en via de Langegracht en de Diependaalse dijk in de richting van Breukelen. Langs deze weg staan grote landhuizen en buitenplaatsen van eeuwen oud, maar ook de huizen en landgoederen van meer recentere datum zijn bijzonder fraai. Toch was het, met alle verkeersdrempels en tegemoetkomende verkeer wel zaak om de ogen op de weg te houden, die langs het water van de Vecht een aantal fraaie slingers maakt.
Bij Breukelen staken we de Vecht weer over, over alweer zo'n echte oude Hollandse ophaalbrug. Nadat we door het schilderachtige centrum waren gereden werd onze motor colonne in tweeën gesplitst door een auto waarvan de bestuurder ook nog eens niet-handsfree zat te bellen. Of 'ie voorrang had of niet, hij kreeg het in elk geval van me. Het linksaf slaan naar de straatweg koste even wat tijd, gezien het drukke verkeer daar. Niet iedereen die achter ons stond kon dat waarderen en een autootje wilde zich met alle geweld tussen de motoren en de kant van de weg door wurmen, wat op luidkeels commentaar van een aantal CX-ers kwam te staan.
Eerst eentje, dan nog eentje, dan de auto, dan ineens drie tegelijk. Langzaam maar zeker wisten we allemaal de drukke weg naar links over te steken. Lieke had een honderd meter verder een wachtplekje gezocht waar voldoende ruimte was voor iedereen om aan de kant van de weg te wachten op de nakomers, en via het intercom systeem van Coen en Lieke wist vóór wanneer áchter over was.
Breukelen uit, en over de Breukelerbrug over het Amsterdam-Rijn kanaal. De A2 werd gepasseerd, en we reden via de N463 in de richting Woerdense Verlaat. Over alweer een ophaalbrugje, kwamen we op de weg langs de Kromme Mijdrecht. Gek genoeg heet het hier de Amstelkade, terwijl de Krommem Mijdrecht pas een paar kilometer verderop op de Amstel aansluit. Veel gelegenheid om hier over verder te filosoferen had ik niet, want de dijk, waar de weg op ligt, kronkelt net zo hevig als de Kromme Mijdrecht, en ik moest uitkijken dat ik niet óf in het water, óf van de dijk in het laag gelegen land terecht kwam. Het waterpeil aan de ene kant van de weg was duidelijk hoger dan het grond niveau aan de andere kant van de weg. Het Hollands polderlandschap.......
Bij het miniatuur dorpje 'De Hoef' was het eerste rustpunt van deze rit. De parkeerplaats was onder aan de dijk, achter het pannenkoeken-restaurant 'De Strooppot'. De motoren werden over het grind gereden, standaard uitklappen, en contact af. Het einde van het eerste deel.
... einde van het eerste deel ...
Arnold merkte op dat het kofferrek van Chantal's motor wat los zat, en toen we daar wat beter naar keken bleek dat er een moer verdwenen was. "Oh," zei Jacob, "dat had ik bij de Veluwerit ook". Dat kon wel waar wezen, maar hoe kregen we dat nu weer vast. Niet dat het direct uit elkaar zou vallen, want de leren tas die over het rek hing hield de bout op z'n plaats, maar toch.......
Binnen in 'De Strooppot' werden helmen, jassen, tassen en andere zaken op wat tafels geplaatst of op de grond gelegd, en tafeltjes bij elkaar geschoven zodat we alle veertien aan één lange tafel konden plaatsnemen. Wat drinken werd besteld, en we konden ons gaan beraden op wat we wilden gaan gebruiken als lunch. Zou het een pannenkoek worden, en welke dan, of toch wat anders.
Maar ik moest nog even langs mijn motor, want ik zeul onveranderlijk de meest nodeloze dingen mee in koffers en kuip, en misschien zou daar wel een boutje M8 inzitten, voor het kofferrek van Chantal. Maar nee, wel een M6, ty-wraps, bougies en draad-spul, maar geen M8. Ook het personeel van 'De Strooppot' werd ingeschakeld, maar die hadden wel M12 en M6, maar niet het gewenste M8. Jammer, dan moest het maar wachten tot Kamerik.
Toen de pannenkoeken en de uitsmijters en wat er al meer aan lekkers was besteld kwamen, werd er even heel weinig gepraat, en heel veel gegeten. Nog wat napraten, en dan het altijd pijnlijke moment van betalen. Maar toen dat eenmaal achter de rug was konden we verder met de toertocht. Jacob moest nog wel even terug van de parkeerplaats naar het restaurant om zijn helm te halen, maar dat gaf mij de tijd om TomTom te plaatsen, tas in de koffer te doen en handschoenen aan te trekken. Ik was klaar, wat mij betreft konden we gaan.
... pannenkoeken ...	... weinig gepraat ...
Maar dat lukte niet. De goudgekleurde CX500 waar Peter Koffie op reed, geleend van Werner omdat de eigen GL in reparatie was, kreeg eensklaps last van een gebroken gaskabel. Uit ervaring weet ik dat zoiets zomaar kan gebeuren, maar toch erg lastig, want waar haalt iemand nu zomaar een reserve gaskabel voor een CX500 vandaan?
... gebroken gaskabel ...
Simpel, uit de kuip van de 'Rode Rakker', want daar ligt al een paar weken een complete set gaskabels te wachten totdat ik tijd en gelegenheid heb om die te plaatsen. Gereedschap was er ook in voldoende mate, in een koffertje wat Werner ergens uit zijn 'rat' haalde en dus toog Peter aan de slag om de gaskabel te vervangen. Zadel eraf, tank eraf, oude kabel losmaken. Tot zover ging het allemaal er makkelijk. Maar het lastigste gedeelte is het loshalen van de oude kabel, en het plaatsen van het 'tonnetje' van de nieuwe de nieuwe kabel. Terwijl Peter de oude kabel uit de handgreep los haalde lukte het mij om de oude kabel te verwijderen. Maar pas nadat Theo de carburateurs los had gehaald slaagde ik erin om de nieuwe kabel in te haken. Weliswaar zat de kabel nu om wat draden heen gedraaid, maar dat losten we op door de hele kabel terug te halen en daarna goed in te steken.
Later bedacht ik me dat het eenvoudiger was geweest om de schetsplaten los te maken, om zo meer werkruimte te creëren, maar op dat moment dacht ik daar niet aan.
Daarna ging het eventjes mis, toen ik de onderste kabelbevestiging vastzette, terwijl de bovenste, bij de gashandel, nog niet ingehaakt was. Dus onder weer los, dan boven inhaken, en dan pas onder weer vast. Dat was de juiste volgorde. De gashandel weer op z'n plaats, dan de onderste gaskabel-bevestiging vastdraaien, zijkappen en de benzinetank er op en weer een CX gerepareerd. Totale tijd? Oeps.... wel wat lang, meer dan dan een half uur. Maar Peter kon weer meerijden met het tweede deel van de Bikkelrit.
... zijkappen ...
Vanaf de parkeerplaats gingen we de dijk weer op, en staken even later de Kromme Mijdrecht over, om langs de andere oever weer terug te rijden. Grappig wel: de ene oever is provincie Utrecht, de andere oever is provincie Zuid-Holland. Op deze kant, de Zuid-Hollandse kant, lag er veel meer kiezeltjes en rommeltjes op de weg, dan aan de andere kant van het water. Bij een scherpe bocht naar rechts reden we de dijk af, en in de richting van het dorp Noorden.
Over de N463 ging het weer, en weer was duidelijke te zien dat weg en water maar heel weinig in hoogte van elkaar verschilden. Bij Slikkendam ging het over de brug heen, rechtdoor. Dan rechtsaf, de weg naar de Meije op. En dat is alleen het eerste stukje vrij rechte weg.....
Het lint-dorp 'de Meije' steld op zich niet veel voor. Wat huizen, een kerk, cafe's en dat is het. Maar de smalle weg erdoorheen, langs het gelijknamige riviertje 'de Meije' is een weg die kronkelt en bochtig is, waar vijf meter rechte weg niet te vinden is en wat verbluffende uitzichten geeft zowel over water als over land. Bijna negen kilometer lang een weg waar slinger na draai na bocht na zwenking elkaar opvolgt in een hoog en aandacht vereisend tempo. Geen wonder dat de snelheid hier niet zo hoog ligt, want achter die bocht kan een tractor rijden, en achter het riet wat het zicht op de volgende bocht verbergt kan zomaar een groep fietsers zijn......
De weg door de Meije eindigde bij de Oude Rijn, hier konden we rechtsaf naar Zwammerdam, linksaf naar Bodegraven. De Bikkelrit ging linksaf, en over de rondweg om Bodegraven heen verder in de richting Nieuwerbrug. Tussen Nieuwerbrug en Bodegraven ligt sinds 1673 het fort 'Wierickerschans' en op de daarbij behorende parkeerplaats die er sinds 2011 ligt, werd even een 'benenstrek-pauze' gehouden.
... benenstrek-pauze ...
Tijdens deze pauze begon het een heel klein beetje te regenen. Niet echt veel, helemaal niet veel, maar toch wel nat, en net voldoende om alles toch vochtig te maken. Na een minuutje of tien was het toch wel weer tijd om verder te rijden, en toen iedereen weer op de mkotor zat, oordopje en dergelijk op de juiste plaayt had gezet, werd er verder gereden naar Nieuwerbrug. Daar reden we over één van de oudste en laatste tolbruggen in particuliere handen. Meestal, en ook nu, staat het tolhek open, maar anders zou de overtocht over de 'Oude Rijn' wel 50 eurocent bedragen.
Zo kwamen we in Woerden aan. En daar ging de Bikkelrit dwars doorheen. De route liep langs de rand van het oude centrum, langs de stadsgracht en langs het Exercitieveld, waar een paar weken tevoren nog het 'Veteranentreffen' gehouden was. Nu reden wel aan de rand van Woerden's centrum. De route ging linksaf, en over een drukke weg. Maar de drukte, en een vriendelijke taxi chauffeur hielpen ons. De taxi kon toch niet verder, en we hadden zodoende alleen het verkeer van rechts waar we een beetje voor moesten uitkijken. Maar ook daar vielen 'gaten' in de verkeersstroom, en die konden we benutten. In kleine groepjes staken we de weg over, om in te voegen in de stroom van het verkeer.
Even verderop hetzelfde. Toch lukte het ook hier om de verkeersstroom te kruisen. Lieke vond weer een plek waar degenen die de afslag al hadden gedaan konden wachten op de achterblijvers, en het overige verkeer kon passeren. Maar niet iedereen begreep dat goed, en zo was er een auto met caravan die, toen er vijf of zes motoren dicht langs de rand van de weg stonden, stopte en luidkeels begon te toeteren. Ik keek om, maakte een heftig gebaar van 'doorrijden!!' en dat begreep hij gelukkig wel weer. Vlak daarna was de groep weer compleet, en konden we de weg vervolgen naar Kamerik.
In Kamerik was er een stop gepland bij Gert Altena Motoren, en daar was koffie, thee en fris klaar voor wie dat wilde. Ook hadden ze daar een moertje M8, met ring, wat Werner kon gebruiken om het kofferrek van Chantal's CX vast te zetten. En er was natuurlijk veel moois te zien aan motoren, motoren en nog meer motoren. Na een genoeglijk half uurtje moesten we toch weer verder, maar niet nadat Gert nog even iets aan de afstelling van Stephanie's Rebel had gedaan. En daarna moest de hele club motorrijders natuurlijk ook nog even op de foto gezet worden, die later op de Facebook pagina van Gert Altena Motoren foutief werd omschreven als "Dutch Honda XC500 Motorclub!"
... een stop gepland ...	... motoren, motoren en nog meer motoren ...
Het laatste stukje ging via landweggetjes naar het kasteel Haarzuilens. Maar mijn TomTom gaf aan dat het nog een ruim uur zou duren voordat we daar zouden aankomen. Gelukkig had de TomTom het fout, en kwamen we om 16:45 aan bij de oprijlaan van het imposante kasteel Haarzuilens. De motoren werden neergezet aan de kant van de weg, op wat even later bleek de uitrit van het parkeerterrein, en toen moest de groepsfoto nog gemaakt worden. Een voorbijkomende fietser werd gevraagd om foto's te nemen, en eerst werd met mijn eigen camera een foto gemaakt, daarna met die van Werner, en tenslitte, en dat werd de beste, maakte hij nog een groepsfoto met zijn eigen camera, die later via de e-mail naar me toegezonden zou worden.
... groepsfoto ...
Ondertussen was het zachtjes, heel zachtjes begonnen met regenen, en het grote afscheid nemen vond plaats onder de beschutting van een aantal oude bomen. Sommigen moesten nog heel ver, anderen niet zo ver. Theo, Henk en ik reden weer samen terug naar Ede, rustigjes aan, met een vaartje van 95-100 km/u over de A2 en de A12. Zodoende was ik, nadat Theo en Henk richting Bennekom waren gegaan, vlak voor zes uur weer thuis, waar ik de "Rode Rakker" op zijn eigen plekje neerzette. Ik was best moe van deze dag met onverwachte gebeurtenissen, en uitgelopen tijdschema's.
Deze tocht zat vol met oude herinneringen, want opgegroeid ben ik in Bodegraven, en we reden op honderd meter van het ouderlijk huis. Motor oefenen was toegestaan in de Meije, en in de zomer liepen we soms door de weilanden van Bodegraven naar de Meije toe. Ooit had ik, een paar zomers lang, een kano liggen aan een vaart in de Meije waar ik met het bromfietsje naar toe reed. Pietje Potlood, de watertoren staat sinds ik me heugen kan aan de Boreftse horizon, en bij de Wierickerschans werden 35 jaar geleden onze trouwfoto's gemaakt. Wat nu het Bodegraafse Bos heet was toen de plek waar ik met bromfietsjes croste over de modderige paadjes, en daarvoor was er het clubhuis van de scouting. En de weg naar Woerden toe reed ik op de bromfiets, op weg naar Utrecht. Oude herinneringen......
De nieuwe herinneringen zijn van Lieke's eerste toerrit, die ze, al had ze dat zelf niet verwacht, de hele rit door 'op kop' heeft gereden. En van Stephanie, op de kleine lichte Honda Rebel, die foutloos, en terecht vol zelfvertrouwen meereed. Het was al met al een lange dag, en op die paar miezerige buien na een mooie dag voor een motorrit.
Volgend jaar een andere Holland's Groene Hart rit ?

Terug naar de Motorpagina