Terug naar de Motorpagina

De Veluwerit 2.0

Afgesproken is dat er vanaf 10:30 verzameld kan worden bij café 'de Waldhoorn' in Otterlo. Eerder kan niet, want dan zijn ze nog niet open. Ik plan mijn vertrek uit Ede dusdanig dat ik, inclusief een tankstop in Otterlo, daar om ongeveer tien over half elf aankom.
Bij het tankstation staat een blauwe CX, en dat is best leuk, want dan ben ik in elk geval niet alleen. Het is Arnold, en terwijl ik sta te tanken rijden er nog twee, drie CX-en langs, waarvan er twee ook even komen tanken. Het wordt druk bij het tankstation, en er wordt gevraagd of we misschien iets kunnen opschuiven....
De laatste honderd meter naar 'de Waldhoorn' worden gereden, en daar staan al een aantal CX-en op de parkeerplaats. De bijbehorende bestuurders zitten op het terras, en zijn al druk bezig om de bediening flink heen en weer te laten lopen voor koffie en dergelijke. Tot mijn grote verrassing zie ik Lieke zitten, en een tel later zet Coen zijn Deauville naast Lieke's grijze Silverwing 'Merlijn'. Luc is er ook, en Theo en Nick en ......
Vanuit verre streken als Groningen en Noord-Brabant, Noord- en Zuidholland zijn CX-ers afgereisd naar de Veluwe, allemaal om de Veluwerit 2.0 mee te maken. Dat de zon deze dag zijn best beloofd te doen, en dat de wind niet al te waaierig is helpt natuurlijk ook, want dat alles bij elkaar schept de voorwaarden voor een prachtige dag om een stukje op de motor te rijden, over beschaduwde wegen en langs uitgestrekte heide velden.
Het is heel gezellig, daar op het terras van 'De Waldhoorn' en er komen nog steeds CX-ers aangereden. Één tafeltje is niet genoeg, twee, nee drie tafeltjes worden bij elkaar geschoven om al die motorrijders plaats te geven. Zo te zien zullen we straks in twee groepen moeten rijden.
... bijbehorende bestuurders ...	... op het terras ...
Snel worden de aanwezige koppen geteld, en een smoesje met de bediening gemaakt. Het is wel veel, maar ik vind het zó leuk dat er zoveel zijn gekomen dat ik besluit om het eerste rondje van de koffie voor mijn rekening te nemen. En als de eersten opstaan om te gaan afrekenen hou ik ze tegen met de mededeling dat alles al betaald is. Een luid applaus, en 'goed gedaan' is het gevolg. En nu ik toch de algemene aandacht heb kan ik ook direct even de regels voor de tocht uitleggen.
Altijd de verkeers regels in acht nemen, ook snelheidsregels!! We rijden in 'baksteen' formatie Blijf op je positie binnen de groep, dus niet onderling inhalen. En begin je links, blijf dan ook links. Kijk of iedereen kan volgen Merk je dat er niemand meer achter je rijd, stop dan bij de eerste bocht Minder ervaren rijders (en je weet zelf of je dat bent) vooraan in de groep, tweede of derde positie. Geef elkaar de ruimte, vooral bij onoverzichtelijk punten.
Erik voegt er nog aan toe dat we moeten oppassen met de overgangen van licht naar donker en van donker naar licht, vanwege de zon en de beschaduwde stukken weg, en dan zijn we ook klaar om de toer te gaan rijden. De eerste groep rijdt achter mij aan, de tweede heeft Erik als kop-rijder. En de eerste groep is snel gevormd, maar jammer genoeg moet er nog wel door twee personen afgetankt worden. Wat moet dat moet, en je kunt ze toch ook niet halverwege met een lege tank komen te laten staan........
Veluwe toertocht Deel 1
Na de tankstop begint het dan. De eerste afslag op de rotonde, richting Hoenderloo. Ik vindt het prettig dat er zo'n lang stuk provinciale weg aan het begin zit. Want ik heb het idee dat iedereen dan even de laatste dingen kan doen, op elkaar kan afstemmen, en een beetje een groepsgevoel opbouwen, zonder direct druk bezig te zijn met de route. En terwijl ik dat zit te denken, besef ik ineens dat ik vergeten heb om Bud's in te lichten over het aantal motorrijders wat eraan komt.
Gelukkig heb ik mijn nieuwe headset bij me (van de oude laadde de accu niet meer op). Via de TomTom kies ik het nummer van Bud's wat gelukkig in de adreslijst van de telefoon staat, en zo kan ik aangeven dat er ongeveer 16 motorrijders onderweg zijn. En als er gevraagd wordt of er binnen of buiten een tafel klaargezet moet worden dan is dat ook niet moeilijk, want mensenlief, het is heerlijk weer, en dan wil je gewoon lekker buiten zitten.
Ondanks het feit dat het getelefoneer via een handsfree/bluetooth gedoe heeft plaatsgevonden merk ik wel dat het mijn rijstijl iets beïnvloed heeft. Gelukkig is de afstand tot de eerst volgende voldoende, en is er ook voor me op de weg weinig wat mijn uiterste concentratie zou vergen, maar telefoneren en verkeer, het is geen erg succesvolle combinatie.
De afslag naar Hoenderloo komt voorbij, en dan is het nog een heel eind naar het begin van het eerste stuk 'mooie weggetjes'. Met een scherpe bocht naar recht kom ik op de Brouwersweg. Licht en donker wisselen elkaar hier af evenals hoog en laag Hier is het haast ondenkbaar dat Nederland steeds gezien wordt als een 'vlak' land. Heuveltje op, en heuveltje af gaat het. Ook op de Miggelenbergweg, en even later op de weg met de zeer toepasselijke naam Berg en Dalweg heuvelt het aardig. Soms rijden we onder een dik bladerdak in de schemering, dan weer, na een bocht, net als we de heuvel af gaan, in het felle zonlicht.
September op de Veluwe, met bomen die hun helderste groen al hebben gehad, maar waarvan de takken, dik in het blad zittend, nog steeds in vele schakeringen hun groene armen over de weg spreiden. Lichte stralen helder zonlicht werpen schaduw op schaduw over de weg die rustig onder de wielen van de motoren doorglijdt.
Je zou haast vergeten dat er ook nog ander verkeer is, maar ander verkeer zorgt ervoor dat het niet vergeten wordt, in de vorm van een grote trekker die de binnenbocht en een flink stuk van de weg daarnaast nodig denkt te hebben, als hij door de bocht heen ons tegemoet komt. Even kijk ik in de spiegel naar mijn volgers. Het gaat allemaal goed.
De Arnhemseweg waar we op uitkomen is een voorrangsweg. Dat kan lastig worden, maar als ik aankom is er geen ander verkeer zichtbaar. Ik rij de weg op, en tel nauwkeurig de achter me aan komende motoren. Redden ze het allemaal? Bij het verkeerslicht is het net zo: bij 'groen' rij ik weg, en begint het tellen weer 1,2,3... ja, ook de laatste motor zit op deze weg, dus kan ik verder met de complete, intacte, groep.
Bij Ugchelen is de Van Goldsteinlaan een 'laatste moment' aanpassing in de route, maar wel een succes. Niet alleen komen we zonder moeite in de verkeersstroom van de Europa-weg uit, we missen ook de 30km zone in Ugchelen, en rijden over een boslaantje in plaats van door een woonwijk. Het afslaan naar de Hoog Buurloseweg is nu een stuk eenvoudiger, maar gebeurt, vanwege het grote verkeersaanbod toch in twee groepjes. Spiegelen, even wachten, en weer verder.
Rechtsaf, richting Assel, over de Alverschoten weg, die, verscholen onder oude bomen waarvan de takken weinig lichtdoorlatend zijn, een beetje in het schemer ligt. Wij komen op onze motoren juist uit een stukje waar het zonlicht voor een waar lichtfestijn zorgt. En dan is een auto, die zonder licht ons tegemoet komt toch wat lastig te zien. Even later nog één. Weten ze niet dat het juist met deze licht/donker omstandigheden verstandig en vooral ook veiliger is om met het licht aan te rijden?
De klinkerweg langs de natuurbegraafplaats eist even alle aandacht op. Het is niet gevaarlijker dan een asfaltweg, maar het voelt heel anders en mijn oude CX-je rammelt en schud alsof ik met vierkante wielen rij, heel onprettig. Aan het einde van de klinkerweg is een spoorwegovergang, met direct daarna een scherpe bocht naar rechts. Het geheel wordt met een zorgvuldig aangepaste snelheid genomen, en nu hebben we een volgend stukje schitterende natuur om doorheen te rijden.
De maximum snelheid is hier 40km/u, en als ik dat aanhoud dan heb ik ook nog genoeg tijd om links en recht te kijken, waar het zacht golvende landschap zich uitstrekt tot de volgende bosrand, en waar na elk heuveltje een nieuw vergezicht opduikt. Toch blijft het opletten, want in één van de laatste bochtjes is er opnieuw geasfalteerd, en juist daar krijg ik een tegenligger die denkt dat de hoeveelheid wegenbelasting die hij betaalt hem ook het recht geeft om meer wegbreedte te gebruiken. Ik voel het achterwiel wat wegglippen op het gladde stuk weg, maar alles loopt goed af.
Door Hoog Soeren en dan eindelijk weer een stukje waar 60 gereden mag worden. En weer is er een invoeg-uitdaging, als we linksaf de N344 op gaan. Ook nu geldt: als je kunt, dan steek je over, denk je dat het niet kan, dan wacht je. Bij Bud's aangekomen zit het eerste stuk erop. De eerste groep zoekt vast een tafel uit, en hoewel het personeel van Bud's een prima tafel onder de overkapping heeft gezet, is het in de zon toch wel veel lekkerder. Dus, in overleg, worden vier tafels naast elkaar gezet, de benodigde stoelen erbij, en dat is dan de plaats waar de rijders van de Veluwerit 2013 de lunch gaan gebruiken.
... zit het eerste stuk erop ...
Voordat het zover is wordt er gepraat, gepraat en nog meer gepraat. Over de rit, motoren, TomTom en andere navigatie, en dat alles onder het genot van een drankje en de zon, die, al is het september toch heerlijk zijn best staat te doen. En daar is plotseling Mai ook, die het tweede en derde deel van de toertocht ook komt meerijden. Zo zijn we, voor het tweede deel althans, met 17 CX-ers.
De bestelde lunchgerechten worden gebracht, en terwijl een aantal van ons nog even moet wachten, kunnen anderen al beginnen aan de uitsmijter, de kip, de kroketten met brood en meer van het heerlijks wat ze bij Buds uit de keuken kunnen toveren. Maar het wachten duurt niet lang, en al gauw is iedereen druk bezig met het eten.
... een drankje en de zon ...	... lunchpauze ...
Door de grootte van de groep duurt de lunchpauze die ik op hooguit vijf kwartier had geschat, toch wel veel langer. Maar het is gezellig, we hebben geen afspraken verder, en het zit best lekker. Aan de andere kant, we mogen nog twee hele stukken Veluwe rit doen, en daarom stap ik vast naar de kassa om mijn deel af te rekenen. En dat kost wat tijd, want alles staat bij elkaar op één tafel geboekt. Maar het lukt om mijn deel te betalen, en na mij komen er meer, want het eten is op, en de verten lonken......
Voordat we vertrekken moet er natuurlijk wel een groepsfoto gemaakt worden door de film- en fotoman van deze rit, Roelof. Voor het restaurant stellen we ons op, en knip-knip, twee foto's. Ook nu zijn er weer twee groepen, een beetje anders van samenstelling dan de eerste keer, want Sieds rijdt nu met de eerste groep mee, en Mai komt in de tweede groep.
2e Veluwe toertocht Deel 2
Als mijn groepje compleet is vertrekken we, langs de rotonde , richting Garderen. Ik heb nog een keertje gewaarschuwd voor de Ouwendorperweg, de eerste weg waar we overheen gaan rijden. Deze weg is heel vaak gedeeltelijk met zand, modder of steentjes bedekt, waar het onvoorbereide motormens van kan schrikken. Als we eenmaal op die weg rijden geef ik, door naar beneden te wijzen, duidelijk aan de achter mij rijdende motoren aan waar een verraderlijk stukje weg is, en zo komen we probleemloos bij, alweer, een linksaf slaan, nu naar Garderen. Als het clubje compleet is, en er geen lastige automobilisten tussen in zitten, bereiken we even later Garderen. Langzaam rijden we door het dorpje, waar het met dit fraaie weer nog erg druk is, met auto's en fietsers en boodschappende mensen. Dan gaat het verder, langs Houtdorp in de richting van Speuld. Op de weg naar Staverden is wijdsheid van de heide even zichtbaar, rechts van ons.
Langs de stenen duiventil van het landgoed Staverden rijden we verder, dan weer in het felle zonlicht, dan weer onder dicht bebladerde bomen, met afwisselend boerenland en bos. De Oude Zwolseweg wordt gereden, naast de Leuvenumse beek, en deze beschaduwde kronkelweg voert ons in de richting van het landgoed Stakenberg. Om het wat anders te doen dan iedereen doet heb ik bij het samenstellen van de route er voor gekozen om een eindje voor Elspeet nog een heel klein ommetje te maken, via de Veenweg. Even later rijden we Elspeet binnen.
Daar maak ik bijna een fout. Niet in de route, maar in de inschatting van het tegemoetkomende verkeer. De auto waarvan ik dacht dat hij naar rechts zou afbuigen, rijdt in plaats daarvan rechtdoor, waar ik net naar links wil afbuigen. Er is nog ruim voldoende ruimte om te corrigeren, en zowel de automobilist als ik zijn amper geschrokken, maar het is niet netjes afgehandeld van mezelf. Ik geef mezelf een standje, dat ik beter moet opletten, als ik de weg naar Vierhouten in rij.
Deze weg voert ons tussen de Elspeter heide en de Noorderheide door, en na een flinke hoeveelheid bos is er aan beide zijden de heide te zien. Helaas is het geen bloeiende heide, want daarvoor zijn we weken te laat, maar het is nog steeds een mooi gezicht, waar meerdere weggebruikers van genieten.
Maar wat die ene weggebruiker in zijn grote Volvo wil is niet duidelijk. Het is een paar honderd meter voor Vierhouten, een klein, zeer toeristisch, plaatsje als we achter die Volvo komen. Onder normale omstandigheden, met de motor, zonder een groep achter me, ja, dan had ik gas gegeven en man ingehaald. Maar nu heb ik te denken aan de mensen achter me, en misschien kan ik er langs, maar de laatsten waarschijnlijk niet. Dus blijft er niet anders over dan met een gangetje van 20-25 km/u de auto te blijven volgen, en te hopen dat de bestuurder óf zijn gaspedaal terug vind, óf afslaat in een richting die wij niet nemen.
Gelukkig is dat laatste het geval, en kunnen we met het rustige gangetje van 50 door Vierhouten rijden. Buiten Vierhouten met er even gestopt worden omdat er een aantal zijn achtergebleven, gehinderd door een auto of voorrangsregels. Daarna gaat het weer verder, nu door een bos met hele mooie draaien en bochten, samengevoegd tot een heuvelachtige op- en neerweg. Weer zitten we achter een auto waarvan de inzittenden heel erg graag alles goed willen zien, waardoor de snelheid amper boven de 40 of 50 uitkomt. Maar goed, het is erg mooi hier. Na een klein stuk heide is er de afslag naar Gortel. Na een paar kilometer is er nog een stukje met onverwachte bochtjes en plotse hoeken, en dan komen we al in de buurt van de tweede stopplaats. Rechtsaf, dan de eerste linksaf, de Kopermolenweg op, en na een lange bocht is daar het tweede stoppunt. Roelof staat al klaar om onze aankomst op video vast te leggen.....
... het terras van 'Le Triangle' ...	... foto's maken ...
Aan de achterkant, of is het juist de voorkant, van 'Le Triangle' zetten we de motoren op de verharde parkeerplaatsen neer. Beter hier als aan de andere zijde, waar het grind minder steun aan de zijstandaard biedt. Het tweede gedeelte zit erop, tijd voor een kopje koffie. Als we het terras oplopen komt ook de tweede groep al aan, zodat het een hele drukte wordt. Maar de koffie komt, en de cola, en de thee, en het is gewoon heel gezellig. Een praatje links, een praatje rechts, wat foto's maken en wat gaan we nu doen?
2e Veluwe toertocht Deel 3
Nou ja, dat is niet zo moeilijk, we gaan het derde deel van de Veluwerit 2013 rijden. Sieds meld zich af, en de eerste groep maakt zich klaar om te vertrekken. Vanwege het hellinkje waar de motoren op geparkeerd staan kost het wel wat moeite om sommige motoren van de midden-standaard af te krijgen, maar uiteindelijk staan we allemaal klaar voor vertrek.
... waar de motoren geparkeerd staan ...
Maar na amper 25 meter is er al een groot obstakel: de Zwolseweg. Om op de weg langs de Wenumse watermolen te komen, moet deze drukke weg overgestoken worden. En nog steeds geldt: als je denk over te kunnen steken, doe het dan, en wacht niet op een ander, als je denkt dat het niet kan, ga dan niet en wacht. Zodoende duurt het een aantal minuten voordat een ieder aan de overkant is. Als kop-rijder ben ik natuurlijk als eerste aan de andere kant, en als ik merk dat het even duurt rij ik iets verder, naar een betere plek om te wachten, terwijl mijn groepje motortje voor motortje over de drukke weg komt.
Als iedereen er is, gaat het verder, langs de in de eerste aankondiging van de Veluwerit al terloops vermelde watermolen. De reusachtige raderen staan stil, de molen is nu niet in gebruik. Toch wel jammer, want het is een indrukwekkend gezicht om de raderen van de molen te zien draaien.
Als we voor de tweede keer de Zwolseweg zijn overgestoken, wat deze keer een stuk makkelijker gaat, komen we in Apeldoorn. Een aantal verkeerslichten verder rijden we langs paleis 'het Loo' en de 'Naald' , waar we rechtsaf gaan in de richting Amersfoort. Ja, het is een lange en aan bijzondere gebeurtenissen arme weg, maar het is wel één van de weinige wegen in Nederland waar je ontzettend ver naar voren kunt kijken, wat te danken is aan de hoogte verschillen die er zijn.
Het is ook de weg die ons weer langs Bud's brengt, en naar de weg naar Kootwijk. En als we onder de A2 door gereden zijn begint de kronkelende weg die uit eindelijk in de Heetweg over zal gaan. Hier rijd een oude Jeep voor ons, kennelijk een overblijfsel van de tweede wereld oorlog, aan de schilderingen en kenmerken te zien. Maar hard gaat hij niet, de maximum snelheid van 60 en 50 wordt niet gehaald.
Ook na het dorpje Kootwijk blijft het autootje voor ons rijden. Ik besluit om wat meer afstand tussen dat jeepje en onze motor rij te houden en heel langzaam loopt het auto-tje wat uit, om in de eerste de beste scherpe bocht, waar de Heetweg zo vol mee zit, toch weer vlak voor ons uit te komen. Nou ja, dan moet het maar zo.
Als we uit het bos komen gaat de Jeep naar links, naar Harskamp, en wij gaan rechtdoor over de rotonde, om via binnendoor weggetjes in Wekerom uit te komen. In plaats van tussen de bomen rijden we nu tussen de maisvelden door. Door Wekerom heen, en dan de Roekelseweg op. En daar schrik ik wel even als we, rijdend vanuit een zonovergoten stuk weg in de schaduw van een aantal oude bomen komen. Aan de kant van de weg, vlak nast me, beweegt zich iets in de schaduwen. Wat is dat? Een onherkenbare donkere vorm loopt door het gras, en ik zag het pas toen ik er naast reed. Omkijkend kan ik een hond onderscheiden, waarschijnlijk dezelfde hond die bij een proefrondje ook al daar in de buurt liep. Toch even schrikken....
Als we bij de Otterloseweg komen, waar alweer linksaf geslagen moet worden om bij het eind- en begin punt te komen, zie iok dat de tweede groep aansluiting heeft gevonden, zodat nu alle deelnemers aan de rit weer bij elkaar zijn. Maar het is het bijna het einde van de tocht, en als er ruimte is ga ik linksaf, en de motoren van de eerste groep weten zich aan te sluiten. Nog twee rotondes, en nu nog maar ééntje en dan is, bij cafe 'De Waldhoorn' de tweede Veluwerit ten einde.
Het is nog wel even zoeken naar een parkeerplekje. Met dit mooie weer zijn velen naar Otterlo gekomen, en velen hebben hun auto op de parkeerplaats bij 'De Waldhoorn' neergezet. Maar voor een motor is er altijd wel een gaatje te vinden, en zo komt de 'Rode Rakker' aan het einde van het parkeer terrein tot rust, na 125 km en een stukje van de Veluwerit.
Napraten, de eerste bedankjes en dan is de tweede groep onder leiding van Erik er ook al. Ook die weten met wat moeite een plekje op het nu overvolle parkeerplaatsje te vinden. Iedereen heeft het naar zijn of haar zin gehad en ikzelf vond het een heel goede dag, met een heel goede opkomst, en een geweldig mooi weertje. Maar het is al wel kwart voor vijf en we zijn, door de ontzettend gezellige maar wel uitgelopen pauzes, veel later als gedacht. Er wordt dus uitgebreid afscheid van iedereen genomen, en met een klein groepje van zes of zeven motorrijders die ook die kant uit moeten vertrek ik in de richting Ede.
... na-praten ...	... uitgebreid afscheid ...
Vóór Ede gaan de meesten rechtsaf, na een zwaai en een druk op de knop van de claxon, en ik ga met TheoJ rechtdoor. Na de spoortunnel ga ik rechtsaf, een zwaai en een “toet' en de laatste kilometer van deze dag begint. Een paar minuten later zet ik, voldaan en vermoeid, de CX op zijn eigen plekje achter het huis.
Veluwerit 2.0 was een succes, misschien over een tijdje maar eens met nummer drie beginnen.....

Terug naar de Motorpagina