Terug naar de Motorpagina

De derde Veluwe rit

... Veluwerit #3 ...

Mist, een koude, dichte mist hangt deze dag over Nederland. Toch spreken de vooruitzichten voor later de dag over perioden met zon. Maar voordat de zon gaat schijnen moeten de dikke wolken wel weg. En ik moet toch wel naar 't Harde, om de toerrit voor te rijden. Om kwart over acht zit ik al op de motor, wel erg vroeg voor een zaterdag, maar ik rij binnendoor naar Nunspeet, om eerst te kijken bij de van Piersom Ramringweg, of we daar misschien toch langs kunnen rijden. En lukt dat niet, dan wil ik in elk geval de alternatieve route een keertje gereden hebben om zeker te zijn dat dát wel gaat lukken.

Het is vandaag de 20ste september, de dag dat er gepland is dat op de Ginkelse Heide de grote para-landing uit de tweede wereldoorlog, en de daarop volgende Slag om Arnhem herdacht gaan worden. Duizend para's zullen gedropt worden, historische vliegtuigen zullen rondjes vliegen, en een speciale ceremonie zal plaats moeten vinden bij het Airborne monument op de heide.

Op een dergelijk grootschalig evenement komen veel mensen af, en om half negen begint het verkeer al drukker en drukker te worden. Terwijl ik Ede uit probeer te komen rijden er plotseling vier motor agenten achter me aan. Een ere-escorte? Nee, ze moeten toevallig ook een stukje die kant uit. Druk is het wel, en totaan 's Heeren Loo blijft het vreemd druk op deze weg. De bordjes met 'P-airborne' geven aan waarom.

Tussen de bomen op de N310 valt de mist mee, maar zodra ik uit het bos ben zit ik in dikke mist, met erg weinig zicht. Naast de kant van de weg staan, tussen de hectometerpaaltjes in, witte paaltjes, en vanaf het ene paaltje is het volgende niet zichtbaar. Vijftig meter zicht, of minder, dat is niet fijn. En hoewel ik deze weg vrij goed ken ben ik blij met de TomTom, die als een soort van radar aangeeft waar de weg een bocht naar links of naar rechts maakt.

Na Harskamp kom ik achter een WWII jeep terecht. En dat ding dat gaat niet echt hard. Gelukkig is de bestuurder zo vriendelijk om, op een stukje waar net iets minder mist is, zoveel mogelijk naar rechts te gaan, en nog langzamer te gaan rijden. Nu kan ik er langs, en dat gaat gelukkig, mist of geen mist, helemaal goed. Tussen de bomen is het zicht ongeveer honderd meter, maar op de stukken open veld ligt de mist zwaar op de grond, en is het zicht amper de eerder genoemde vijftig meter.

De bebossing wordt steeds dichter. Flinke open velden zijn, zo op het hartje van de Veluwe, niet in grote getale aanwezig. Alleen nog tussen Uddel en Nunspeet is er nog mist over de weg, maar een auto, ver voor me, heeft zijn mist-achterlicht aan, en dat hou ik net binnen zichtbereik. Vlak voor Nunspeet, langs de N310 is de zijweg die ik wil verkennen, want het zou mooi zijn als.....

De inrit is niet verspert, en dat is altijd een goed teken, en het eerste stuk is normaal te rijden. Maar dan, net waar ik rechtsaf wil staat er een groot bord: 'Doorgaand rijverkeer gestremd' en moet ik heel even nadenken. Doen of niet doen? Zal ik kijken hoe ver ik kan komen? Maar nee, het lijkt me geen goed idee, en ietwat teleurgesteld volg ik de omleiding die me weer precies op hetzelfde punt terugbrengt, aan de N310.

Jammer dan, maar 't is niet anders. De route zal via Nunspeet gaan. En ik heb tijd genoeg om dit stukje route nog even te bekijken, voordat we straks de rit gaan rijden. In Nunspeet is deze dag de 'stoute cross', wat dat dan ook moge zijn, en net waar ik Nunspeet uitrij, en een zijweg in ga, staan twee verkeersregelaars. Toch maar even vragen of de weg wel open blijft.

Dat is het geval, en gerustgesteld vervolg ik deze alternatieve weg. Best wel mooi is de route zo, maar toch, helaas niet via de bossen van het Zandenbos.

Om ongeveer tien uur kom ik aan bij het A.C. Restaurant. Ik ben, zoals verwacht, de eerste van de Veluwerit rijders. Niet de eerste motorrijder, want ook een ander groepje heeft dit punt uitgekozen als verzamelpunt, lijkt het zo. Koffie, een plekje bij het raam, met uitzicht over het parkeerterrein, en als het weer het toelaat, buiten op het terras. Niet slecht, daar in het zonnetje.

... de eerste van de Veluwerit rijders ...

Ja, de zon is doorgebroken, en de laatste brokjes mist verdwijnen. En of het nu aan het verdwijnen van de mist ligt, of aan iets anders, maar langzaamaan verschijnen er CX-ers, als eerste Erik, de tweede voorrijder, even later gevolgd door Tinus, Arnold, Jakob, Frans, en anderen. Ook een Magna rijdt er mee, en twee CX-cafe racers, erg uitgeklede en op sommige punten zwaar gewijzigde CX-en.

Tegen half elf komen de laatsten aan. Chantal en Werner, Lieke en Coen. Dat doet me besluiten om de starttijd met tien minuten te wijzigen, zodat deze laatst aangekomenen eventjes kunnen bijkomen van de rit hier naar toe. Wel begin ik vast met de 'briefing' waarbij iedereen de regels van het groeps-rijden nog even duidelijk wordt gemaakt. En zeg ik dat er in twee groepen gereden gaat worden.

Maar dat valt verkeerd bij een aantal aanwezigen. Want we zijn nu met vijftien deelnemers, en dat kan best in één groep, wordt er gesteld. Ik kijk eens naar Erik, en die haalt z'n schouders op. Ik kijk naar Coen, en die zegt dat het best wel kan. Nou, vooruit dan, democratisch wordt er dus besloten dat we in één groep rijden. Wel wil ik dat achterin de groep minstens één TomTom aanwezig is met de juiste route er in geprogrammeerd, en gelukkig zijn er een aantal die dat gedaan hebben.

Jassen aan, helmen pakken, tassen bij elkaar graaien, het hele Veluwerit-circus vertrekt nu naar de parkeerplaats, waar het toch nog eventjes duurt voordat we allemaal de motor hebben gestart, tassen opgeladen, koffers dicht hebben zitten en TomTom, radio en andere apparatuur hebben aangesloten. Werner's junk-rat CX wordt door omstanders nog bewonderd, en zeker als hondje Roy op de tank wordt geplaatst, maar ik vindt dat het tijd is om te vertrekken, geef een schreeuw, en ja, we kunnen.

Het eerste obstakel is de uitrit van het A.C. Restaurant. Druk verkeer van rechts en links raast langs de uitrit. Het duurt vrij lang, en Werner besluit om met zijn motor het verkeer vanuit de richting't Harde dan maar even te blokken. Vervolgens blokkeerd een andere motor het verkeer uit de richting Epe. Het werkt wel, en zo vertrekken we nu effectief voor deze Veluwerit.

Verkeerslicht, rechtsaf, en een smal straatje in. Snel zijn we uit de drukte en het geraas van het verkeer, en nu is het een kwestie van gewoon de TomTom volgen, die met de laatse route is geprogrammeerd. Maar erg lang duurt mijn rust niet, want op het schermpje van de TomTom blijft het icoontje voor 'telefoon niet gevonden' zichtbaar. Eigenlijk zou, zodra TomTom en iPhone elkaar hebben gevonden, het icoontje uit moeten gaan. Maar of er is een technische storing tussen de Blue-tooth verbinding van die twee, of ik heb de telefoon bij het A.C. laten liggen.

Het lukt me voor het grootste gedeelte om de piekerijen over de niet aanwezige telefoonverbinding uit mijn hoofd te zetten, en me te concentreren op de route, en op de motoren achter me. Het gaat allemaal goed, door Wezep heen met de een aantal verkeerslichten die redelijk meewerken, langs de Dellen en het schietterrein, tot aan de splitsing waar we de N309 op moeten draaien, naar links.

De eerste motoren kunnen vrij gemakkelijk oversteken. Daarna wordt het minder makkelijk om te zien wat er allemaal gebeurd, want verder dan vier of vijf motoren kan ik niet achteruit kijken in de spiegels. De eersten achter mij vertragen, kennelijk om het contact met de rest niet te verliezen. Dus rij ik ook heel langzaam verder, totdat de achterliggers weer dichterbij komen waarna het gas weer ietsjes open gedraaid kan worden.

Langs de rotonde, via een leuk wegje gaan we verder in de richting van onze eerste halteplaats, Emst. TomTom geeft nu de juiste weg aan en niet het zandpad wat in een eerdere versie van de rit voor plotselinge omkeer acties zorgde. En dan zijn we alweer op de hoofdweg naar Emst, en een paar minuten later is daar cafe 'de Schepop' waar we onze motoren op de parkeerplaats neerzetten.

... op de parkeerplaats ...

Snel gaat de helm af en en de zijkoffer open. Daarin zit mijn tas, en ik hoop dat daar ook, ergens onderin, een telefoon te vinden is. Met een nauwelijks onderdrukte zucht van verlichting pak ik de telefoon, die gewoon in de tas de reis had mee gemaakt, eruit. 't Was toch wel even schrikken.

Opgelucht tel ik de aanwezige motoren, en een snel besluit wordt genomen. Het eerste rondje thee, koffie of cola is voor mijn rekening, de rest mag iedereen zelf betalen. Het kost wel wat, maar altijd nog minder dan een nieuwe telefoon. Ik loop even weg van het terras, en bel Bud's op, om aan te geven met hoeveel, en wanneer we ongeveer komen. En terwijl ik daar mee bezig ben zie ik ineens, hoe is't mogelijk, Sieds staan. Hij blijkt onderweg te zijn naar Bennekom, omdat Rixt, Theo's weduwe, pas jarig is geweest. En binnendoor rijdend kwam hij toevallig langs Emst, juist op de tijd dat wij er ook waren.

... thee, koffie of cola ...

Na een genoeglijk half uurtje in de zon is het weer tijd om op te stappen. Er mogen nog twee stukken van de Veluwe rit gereden worden. Maar niet door ons allemaal. Frans B. heeft last van zijn been, en hoewel zijn PC800 toch lekkerder zit dan zijn rode CX500, besluit hij achter te blijven, en zelfstandig rustigjes naar huis te rijden. Later horen we dat de accu van de PC800 het bij de start liet afweten, en dat Frans naar een tankstation vlak bij moest om zijn motor te starten, voordat hij naar huis kon. Dubbel pech. Niet kunnen meerijden met de Veluwe rit, en dan wil de motor ook nog niet starten.....

Jassen aan, helmen opgezet, iedereen stapt weer op, en de motoren worden gestart. Even wachten op overig verkeer, en dan zijn we weer op weg. Emst uit, door de achterlanden naar de Oranjeweg, de weg naar Vierhouten. Deze weg gaat langs heide en door bossen, en eindigd in Vierhouten. Achter de TomTom aan gaat het linksaf, in de richting Elspeet. En terwijl we langs de Elspeter heide rijden begint me een gevoel te bekruipen van... er klopt iets niet.....

TomTom leid ons, via de door mij opgegeven routepunten in de richting van Nunspeet. Naar Nunspeet, maar dat stuk weg komt pas in deel 3. Nu, in deel 2, zouden we vanaf de richting Nunspeet moeten komen naar Elspeet. Er is duidelijk iets fout gegaan met het plannen op Tyre en het omzetten naar TomTom. Dan merk ik dat het apparaat me over een aantal kilometers wil laten omkeren. Nadat ik heb overgeschakeld naar een andere weergave zie ik dat we verderop weer terug gaan, over deze zelfde weg. Ergens is er een foutje gemaakt. De rest schijnt wel te kloppen, voor zover ik kan zien. Dan maar iets anders doen, een beetje op de gok. Bij de eerstvolgende gelegenheid, als we een middengeleider naderen en dat dus wat ruimte bied op de weg, steek ik mijn hand omhoog en maak een draaiende beweging. Afremmen, en, voor de ogen van de verbaasde volgers omdraaien. Iedereen volgt, gelukkig. Erik kijkt me aan als ik weer langs rij, maakt een gebaar van 'wat nu ??', maar dan ben ik al weer onderweg naar Elspeet, terwijl achter me de laatste van de lange sliert omdraait en zich netjes aansluit.

Terwijl we verder rijden bedenk ik dat ik waarschijnlijk een routepunt te weinig via Tyre aan de TomTom had doorgegeven. En zo'n TomTom berekend altijd de snelste weg. Met een extra routepunt, of een routepunt een paar honderd meter noordelijker op die weg, hadden we niets gemerkt.

De weg gaat nu naar de Stakenbergse weg toe, die ik van de andere kant had willen aanrijden. Hekken waarschuwen dat de weg verderop afgesloten is , maar ik ga gewoon verder, en ja, daar waar de weg is afgesloten, daar is de Oude Zwolseweg. Daar wil ik met mijn groep motorrijders in.

Net als wij daar aankomen komt er een groep fietsers uit die weg. Niet zo'n probleem, als het niet zo was dat de aansluiting van de ene weg op de andere weg met nieuwe klinkers is aangepast. De fietsers blijven staan net op die stukken weg waar geen zand op ligt. En wij, met onze motoren moeten dus maar over dat zand rijden. Kennelijk hebben ze niet door dat het rijden op zo'n ondergrond niet alleen lastig voor fietsers is, maar dat het met motoren ook lastig, en zelfs gevaarlijk kan zijn.

Een eind verderop komen we bij de N302. Daar kunnen de voorste drie of vier motoren zich invoegen, voordat er een auto aankomt die voorrang heeft. Een tweede groep komt achter die auto te zitten, en daarachter zit een bus, gevolgd door de laatste rijders van de groep. Ik kijk het zo eens aan in mijn spiegels, hou de snelheid redelijk laag, en weet dat er drie kilometer verderop de volgende afslag in de route is. Daar komt alles vanzelf weer in orde.

Drie kilometer verder is de groep na de afslag naar rechts weer compleet, en rijden we op Speuld aan. Daarna wordt er om Garderen heen gereden, en tenslotte zetten we koers naar Nieuw Milligen, naar Bud's Hollandse Restaurant. Ik voel wat spatjes regen, maar pas als we de motoren neerzetten op het gebruikelijke motorplekje, begint het te regenen.

... begint het te regenen ...

De regen duurt maar kort, en voor ons is er een plekje gereserveerd onder de kap, buiten, maar toch overdekt. Tijd voor een klein hapje van het een of ander. Of misschien ook wel een groot hapje, want ik heb er trek van gekregen. Coen neemt de gelegenheid waar om een welkomst woordje te richten aan degenen die voor het eerst meerijden, en knoopt er direct een dank-woordje aan vast voor de organisatie en de aanwezige fotograaf. Dan is het tijd om eventjes niets te zeggen, maar te eten, en lekker dat het is …....

Wanneer het tijd is om verder te gaan, nu met het laatste deel van de tocht, is wel de grote vraag: gaat het regenen, of houden we het droog. Ik denk dat het wel mee zal vallen met regen en dergelijke zaken, dus worden de diverse regenjassen en pakken in de koffers gelaten, en maken we ons op voor het derde en laatste deel van de Veluwerit #3.

Maar eerst de groepsfoto. En als dat klaar is het jassen dichtknopen, oordopjes inprikken, laarzen goed doen en alles wat er bij hoort als je een leuk stukje gaat toeren op de motor. En natuurlijk afscheid nemen van Erik, die thuis nog andere zaken op zich heeft wachten. Als dat achter de rug is gaan we ook. De route is naar links, maar dan moeten we de drukke rijbaan oversteken, dus gaan we naar rechts, en dan helemaal om de rotonde heen, want dat is ook links.

... groepsfoto Veluwe #3 ...

Bij het oprijden van de rotonde krijgen we voorrang van een automobilist, maar met dertien motoren achter me aan ben ik na een rondje om de rotonde al weer bij het punt waar ik er af wil, als de laatste motorrijder de rotonde nog op moet. Toch, het past, en zo vertrekt de gehele groep gezamenlijk voor het derde deel.

Via de Aardhuisweg gaat het naar Uddel, en dan naar Staverden. Op de rotonde van de N310 wordt de groep weer in stukjes gedeeld, en weer denk ik: 't komt wel goed. Bij de volgende afslag is het al weer in orde, en allemaal achter elkaar rijden we weer eens op Elspeet aan. En dan gaat het toch nog een beetje regenen. Kleine druppels, net voldoende om een beetje nat te worden, maar niet voldoende om acuut regenpakken op te gaan zoeken.

Gewoon doorrijden, denk ik, en dat doen we dan ook. Toch, ook de regen druppelt gestaag door, en net als ik denk, ik wou dat ik een regenjas aan had, wordt de regen wat minder. Even wachten dan nog, misschien zo, in Nunspeet. Maar het ruikt nu wel erg lekker naar bos, zo tussen de bomen, en dat is mooi meegenomen.

We naderen Nunspeet en via een rotonde steken we de A28 over, Nunspeet in, waar we moeten stoppen voor een trein. Nadat we het spoor zijn over gestoken komen we op de ringweg van Nunspeet uit, en daar lijkt het alsof de regen al bijna helemaal weg is. Maar Nunspeet is niet weg, en het duurt naar mijn idee erg lang om op de juiste weg, de Bovenweg, uit te komen.

Het laatste stukje naar 't Harde bestaat weer uit een bochtig weggetje, totdat we ineens weer in de bewoonde wereld van 't Harde aankomen. Rechtsaf, verkeerslichten, en dan is rechts het eindpunt van deze Veluwe rit. De motoren worden op de parkeerplek neergezet, en iedereen stapt af, om de benen te strekken, en wat na te praten. De bedankjes voor een mooie rit komen, en iedereen neemt afscheid van iedereen, en tot een volgende keer en het was gezellig en nog veel meer.

... eindpunt ...

De eersten vertrekken, en ook ik maak me klaar om de thuisreis aan te vangen. JiMi vraagt of ik met hem meerij via de snelweg in de richting Ede, en meestal is dat een goed idee. Maar eerlijk gezegd wil ik binnendoor, en nu even niet op een meerijder letten, dat heb ik de afgelopen drie of vier uur al gedaan. Sorry JiMi, een andere keer.

Een zwaai, en ik ben op de terugweg. Niet zo heel ver, want er moet nog wel getankt worden. Bij de kassa reken ik snel even uit wat het verbruik ongeveer geweest is, sinds een kleine 220 kilometer geleden. Ik kom uit op beter dan 1 op 22, en dat is weer heel netjes. Tevreden stap ik op, en begin aan de rit naar huis.

De rit gaat door Epe, Emst, Vaassen en Apeldoorn. Maar dat laatste had ik beter niet kunnen doen, want de verkeerslichten in Apeldoorn, en de drukte zorgen ervoor dat het wel erg lang duurt, of in elk geval lijkt te duren voordat ik op de weg naar Hoenderloo ben. En daar begint de lucht er dreigend uit te zien. Van Joke, die ik vanuit Apeldoorn even opgebeld heb, hoor ik dat er boven Ede een wolkbreuk bezig is. Nou ja, een dreigende lucht is niet erg. Zolang het maar niet regent is er niets aan de hand.

Bij Otterlo is de dreiging van de regenlucht iets minder, maar wel zijn er kleine drupjes regen. En het blijven kleine drupjes totdat ik bij Ede, bij de Driesprong ben. Hier houd het op met zachtjes regenen, en dikke druppels vallen omlaag. Niets aan te doen, en ik troost me met de gedachte dat een paar kilometer verder een warm kopje koffie is, en droge sokken.

Door Ede heen is niet echt gemakkelijk, want nog niet alle tienduizenden belangstellenden die naar de para-dropping op de Ginkelse Heide zijn komen kijken, zijn al weer vertrokken. Het is druk, erg druk op de doorgaande wegen. Maar ik woon al meer dan dertig jaar in Ede, dus ik weet de kleinere weggetjes goed te vinden.

Even later staat, na 242 kilometer, de Rakker weer achter het huis, weliswaar in de regen, maar we zijn er weer. Al met al toch een goede dag, met een leuke rit in een prettig gezelschap.

Deze derde Veluwe rit ging over wegen in het noorden van de Veluwe. En hoeveel Veluwe hadden we nu in drie ritten al gehad ? Met wat knip en plakwerk plaatste ik alle drie de Veluwe ritten in één plattegrondje van Tyre. De eerste, met voornamelijk weggetjes in het zuiden van de Veluwe, met de Posbank en haarspeldbochten. De tweede ging meer over het midden, terwijl deze laatste zoals gezegd door het noorden ging. Zo bij elkaar gezien had ik met deze drie ritten bijna alle leuke weggetjes van de Veluwe gehad.

... alle leuke weggetjes van de Veluwe ...

Misschien wordt het tijd voor wat anders.......

Terug naar de Motorpagina