kuiperijen

Opknappen van de Polariskuip

Terwijl de Rode Rakker werkloos staat te wachten op de nieuwe onderdelen voor het rem-systeem kan er toch niet mee gereden worden. En als je niet kunt rijden, wat doe je dan? Ik besloot om deze periode van gedwongen niet-rijden nuttig te besteden door eens te proberen of ik de Polariskuip een beetje kon opknappen.
Poetsen? Nadat ik in het woordenboek had opgezocht wat dat woord betekende, bedacht ik me dat poetsen maar tot een bepaalde hoogte helpt. En de kale plekken laten zich toch niet weer ont-kalen door poetsen. Nee, hier waren meer drastische maatregelen nodig. Er werd een busje niet al te dure spuitverf gehaald, en op een reserve zijkapje werd dat uitgeprobeerd. Toegegeven, het rood was helemaal niet gelijk aan het Honda rood van mijn CX, maar als ik het zo eens bekeek was het bijna wel het rood van de streep op de tank. Een goed begin is ook niet alles, laat ik maar eens verder gaan.
De kuip, die toch los moest voor het plaatsen van de nieuwe remleidingen, werd van de motor gehaald. De ruit, de koplamp en de knipperlichten werden losgehaald, en alle draden gedoe aan de binnenzijde werd met enige zorg uit de kuip gevist. Tijd voor een eerste inspectie. En daar zag ik toch weer een scheur, waarschijnlijk nog steeds een gevolg van het omvallen een paar maanden geleden. Dan maar weer repareren, en ook meteen kijken wat we verder nog aan reparatie plekjes tegen komen. Dat waren er nog twee, en dus werd de Dremel erbij gehaald, en het stinkende reparatie spul, en werden de te repareren plekken opgeschuurd, en voorzien van een vers stukje polyester.
... een vers stuk polyester ...
Maar er begon zich wel een klein probleem af te tekenen. De verf uit de verfspuitbus moest wel ergens liggen drogen, en een eerste, zeer voorzichtige poging om dat in de bijkeuken te doen, met het kleine proefstukje op een zijkapje, leverde meteen de opmerking op “dat die stinkzooi uit het huis moet”, want ze kreeg er hoofdpijn van. Dat van die hoofdpijn was te begrijpen, want echt lieflijk waren de geuren van die verf nou ook weer niet.
Aangezien de vloer van de schuur ook al erg rood gekleurd was door het spuitbus gebeuren moest er een andere oplossing komen. Maar waar vind een mens nou zo maar een spuitcabine? Als het niet kan zo als het moet, moet het maar zoals het kan.......
Twee schragen, wat planken en een oud hek vormden het geraamte van mijn instant-spuitcabine. Een oud laken, afgedekt met het waterdichte grondzeiltje van mijn tent, vormde het dak en de wanden. De kuip en de kuipdelen pasten er net onder, en met de verzekering van de weersvoorspelling dat er helemaal geen regen zou komen, en de wind ook grotendeels achterwege bleef durfde ik het wel aan. Ik had ook weinig keus, maar het probleem was in elk geval provisorisch opgelost.
... provisorisch opgelost ...
Een grondlaagje op de binnenkant en buitenkant, en dan een half uurtje later nog eentje was de basis voor de kuipvernieuwing. De rest van de grondverf werd binnenin de kuipvakken gespoten, waar ik altijd naar dingen zocht die in die duistere vakjes nooit te vinden waren. Misschien zou een wit verfje, en dus een wat lichtere achtergrond, daar een beetje behulpzaam kunnen zijn.
Het volgende punt was het afplakken van wat niet rood mocht worden, de zwarte binnenzijde. Met een oud stuk plastic afdekzeil werd dat zo goed en zo kwaad als het ging gedaan. Zat het goed? Er was maar één manier om daar achter te komen. En dus werden er in de volgende uren meerder lagen rode verf op de kuip gespoten. Niet altijd even netjes, wel altijd even rood. Alhoewel.....
Dat krijg je, met goedkope verf, de ene bus met rood is een andere rood als de andere bus met rood. Dat merkte ik toen ik een nieuwe bus pakte, en het rood er heel erg anders uitkwam als de eerdere lagen rood. De derde bus had gelukkig wel weer een overeenkomstige kleur rood, maar ik maakte een notitie dat ik die tweede bus maar moest gebruiken voor plaatsen die niet in het zicht zaten.
Laag na laag rood werd opgebracht, en eindelijk leek het goed genoeg te dekken. Tijd voor de volgende klus, het zwarte deel van de kuip. Nu was het de beurt aan het rood om afgedekt te worden, en werden ook de kuipvakken enigszins afgeschermd. Nu werden een aantal lagen zwarte verf opgespoten, en ook hier moest ik een flink aantal laagjes gebruiken om het netjes zwart te krijgen.
Het verschil tussen de nieuw behandelde delen en de oude originele delen was groot. Krasjes waren verdwenen, kale plekken waren weg, en het geheel zag er gewoon stukken beter uit. En nu de remmen waren gereviseerd, en de remleidingen vervangen, was het tijd om de boel maar weer eens op te bouwen.
... het verschil ...
De stootrand op de kuip werd weer netjes op de plek gehamerd, met zachte klopjes tegelijk. Daarna was het de beurt aan de knipperlichten en vervolgens de bedrading. De bedrading had ik de avond tevoren in een net kabelboompje verwerkt, in plaats van de losse draden boel die er de afgelopen jaren had gelegen. Het koste een beetje moeite om de massa aansluitingen precies daar bij elkaar te krijgen waar ik ze wilde hebben, maar met een extra lus hier, en een bandje daar lukte dat ook.
De koplamp werd vastgeschroefd en daarna was de kuip naar mijn mening klaar om weer op de motor gemonteerd te worden. Met een flinke zwaai plaatste ik de kuip, en zette het geval met een enkele bout vast. En toen bleek dat ik, bij het aanbrengen van het extra polyester, een bevestigingsgat helemaal dicht geplakt had. Dus moest er eerst een gaatje geboord worden. Dat was geen probleem. De boormachine lag daar, de boortjes waren daar en het verlengsnoer lag onder de bak met losse materialen die van de motor gekomen waren. En in die bak met losse materialen zag ik ineens een grote, platte rubberring liggen. Waar kwam die nu vandaan?
... klaar om gemonteerd te worden ...
Dat was dus de ring die onder de koplamp geplaatst had moeten worden. En de koplamp had ik juist gemonteerd voordat de kuip op de motor gezet werd omdat ik er dan beter bij kon. Foutje. De koplamp werd losgehaald, de ring werd achter de koplamp geplaatst, en al mopperend op mezelf zette ik de koplamp weer vast. Daarna werd eindelijk het ontbrekende gaatje voor de kuip geboord, en kon ik het bovendeel van de kuip vastzetten.
... de ring die onder de koplamp ...
De lowers, die ook van een nieuwe laag goedkope verf voorzien waren, werden vastgezet met nieuwe ringen, maar met de oude boutjes. Ook de nieuw gespoten zijkapjes werden geplaats. Tot slot ging de ruit erop, maar wel met de oude plastic boutjes en moeren. Nieuwe plastic boutjes stonden nog op mijn verlanglijstje, maar je kunt niet alles hebben, en zeker niet direct.
Na het plaatsen van de ruit was het tijd om een stapje terug te doen en het resultaat te bekijken. En dat zag er helemaal niet gek uit.
... zag er helemaal niet gek uit ...
Best goed gelukt, vond ik zelf.

Terug naar de Motorpagina