Waar ben ik, was de gedachte toen ik wakker werd. Oh ja, Vechta, slaapkamer. En het was al zeven uur geweest. Omdat het ontbijt meestal vanaf acht uur beschikbaar is, draaide ik me nog even om, om nog geen kwartier later weer wakker te schrikken. Nee, dan beter opstaan en de nieuwe dag gaan bekijken. Rustigjes, en zo stil mogelijk maakte ik van een slaapkop weer een beetje mens, en zocht ik bij elkaar wat ik wilde meenemen. Vooral de fles met water, want het zou een warme dag worden.

Het ontbijt was nog niet helemaal klaar gezet, en er werd nog druk heen en weer gelopen met stapels eetwaren, borden, eitjes, en vooral grote hoeveelheden koffie. Om iets voor acht uur begonnen de eerste bezoekers langs de tafels te lopen, terwijl broodjes, eitjes, kaas en verder aangenaamheden op de borden gestapeld werden. En weer viel het me op dat de rij met wachtenden wel kort was, zeker vergeleken met een jaar of tien terug.

Na het uitvoerig ontbijtje was de vraag: wat doen we vandaag. Tot mijn grote teleurstelling was de motorrit vanaf de Dummersee terug naar Vechta niet in het programma opgenomen. Ik was niet de enige die dat jammer vond. Het heeft toch wel iets, om vooraf gegaan door de politie gewoon door te rijden, waarbij kruispunten worden afgezet en verkeerslichten worden genegeerd, terwijl een honderdtal motoren in een lange rij naar Vechta rijden.

... het programma ...

Wel was er een 'Ardland-tour' georganiseerd onder leiding van Ekkehard. Hiervoor was een inschrijving nodig, vanwege een beperking van het aantal deelnemers. Maar ik besloot om een stuk door de omgeving te gaan rijden. De waterfles werd bijgevuld, de motorkleding opgezocht, en de motor gestart. En ja, gewoon na één druk op de knop liep het machientje alsof er nooit een moment was geweest dat 'ie het niet had gedaan.

Eerst maar eens in de richting Diepholz. Het reed lekker, de zon scheen en het was nog niet te warm. En kijk, een afslag naar een plaatsje Drebber, dat leek me wel leuk. En zo reed ik de ene keer over een hoofdweg, een andere keer over een smal weggetje met amper een wegdek, en dan weer door een dorpje of tussen de velden door. Het was om leuk te doen, maar ergens was het hoog tijd om even wat te drinken. In Colnrade was in een schaduwrijk hoekje een rustplekje. Even rust, even wat drinken. Maar hoe laat zou het eigenlijk zijn?

... schaduwrijk hoekje ...

Het was bijna twaalf uur, en het werd ook steeds warmer. Wat te doen? Als ik nou eens bij die Dummersee ging kijken? Ja, dat leek wel een goed idee. Rustig werd de TomTom geïnstalleerd, de helm opgezet en de (dunne) handschoenen aangedaan. De Deauville startte in één keer, en daar ging ik, op weg naar de Dummersee. En weer had ik geen idee waar ik nou precies langs kwam. Alleen dat ik onderweg langs een dorpje kwam waar ik tijdens de eerste of tweede keer Vechta bij een snackbar ontzettend lekker, en veel, had gegeten. En daarna was er een auto, die het helemaal niet nodig vond om 100, of zelfs maar 80 te rijden. Nee, ook al is het in Duitsland gewoon dat op smalle weggetjes buiten de bebouwde kom met grote snelheid gereden mag worden, deze bestuurde vond 60, hooguit 65 wel genoeg. En tegenliggers maakte het inhalen een kansloze zaak. Dus bleef ik zoeken en kijken naar een mogelijkheid, totdat, eindelijk, er geen tegenliggers aankwamen, en ik met een kleine beweging van de pols er vlot en ruim voorbij kon gaan. Erg hard rijden is niet mijn ding, maar dit was wel erg traag, zelfs voor mijn doen.

Langzamerhand kwam ik in de buurt van de Dummersee. De omgeving kwam me al bekend voor van twee jaar geleden, maar toch was ik een beetje verrast van de plaatsen waar ik langs kwam. Rechts waar ik links verwachtte, en rechtdoor waar ik naar rechts dacht te moeten. TomTom, die een beetje moeite had met verbinden met mijn headset en telefoon, kon wel op het schermpje aangeven waar ik heen moest, en dus keek ik wat vaker naar de voorgestelde route. Maar toen was daar Lembruch, en Damme, en tenslotte de Dummersee.

Het was druk, daar aan de Dummersee. Veels te druk voor mij, en daarom draaide ik om, stelde de TomTom in op Vechta, Moorkamp, en vertrok weer. Dan maar geen ijsje op het terras. De weg terug naar het terrein van de BdkJ verliep rustig, en de Deauville werd op bijna dezelfde plek neergezet als waar ik een paar uur tevoren vandaan was vertrokken. Nu was de eerste prioriteit om de zware motorkleding te wisselen voor iets wat, misschien niet veel, maar toch wel wat luchtiger was.

De rest van de middag werd doorgebracht met schaduwplekjes vinden, een praatje met deze of gene, en grote hoeveelheden drinken. Hoofdzakelijk water, want dat hielp toch wel het beste. Ik liep nog een rondje over het terrein, de ene na de andere CX/GL bekijkend. Sommige heel erg mooi, andere flink verbouwd, en voor mij ook minder mooi.

... schaduwplekjes vinden...

De organisatie had een tweetal spellen georganiseerd, namelijk zuigerwerpen en kistenrace, maar aan de oproep om vooral toch er aan deel te nemen werd geen gehoor gegeven. De algemene mening was : het is veel te warm. De kistjes voor de kistenrace bleven ongebruikt op het karretje staan. Een ander spel, waarbij de dop van een beugelflesje weer op de plek gewipt moest worden, vond wel een aantal deelnemenrs.

Het werd avond, en de ergste hitte was weg. Tijd om de traditionele toespraak en prijsuitreikingen te beginnen. Coen mocht weer vertalen voor de Nederlanders. Natuurlijk werd iedereen welkom geheten, en dat het goed was om weer zovelen te zien, al dan niet op een CX/GL.

De prijsuitreiking begon met de eerste prijs voor het bierdop wippen, en werd gevolgd door een prijs voor een jeugdige deelneemster die in de junioren categorie had gewonnen. Ook was er speciale aandacht voor een jongeman die sleutelhangers had gemaakt, en verkocht, en de opbrengst daarvan aan de club schonk.

Een deelnemer die zijn CX zo had omgebouwd dat de organisatie twijfels had over de ergonomie van het verbouwde resultaat mocht een T-shirt met de tekst “Ergononie?” , in ontvangst nemen, evenals een deelnemer die met zijn, (nog) niet rijdende Turbo was gekomen. “Ich Turbo (wenn es lauft .. )” was de veelzeggende spreuk op het shirt. Natuurlijk was het hoogtepunt van al dat shirt uitdelen de verkiezing van de mooiste CX. En deze keer was ik het wel een beetje eens met de jury. Een prachtig donkergroen gespoten CX, weliswaar met een aangepast stuur en koplamp eenheid, mocht deze prijs in ontvangst nemen.

... donkergroen gespoten...

Bij al die vrolijkheid had ik wel een klein puntje gemist. Meestal wordt er door de organisatie gevraagd om een minuut stilte om degenen te herdenken die niet meer met ons rijden, maar deze keer was dat vergeten. Toch jammer.

Fred met zijn accordeon en overige lawaai spullen maakte tot laat op de avond muziek en liedjes. Ik maakte dat maar half en half mee, want om tien uur had ik het wel gezien en gehoord. Ik pakte zo veel mogelijk al in, zodat ik de volgende ochtend snel na het ontbijt kon vertrekken, want de vooruitzichten waren dat het nog warmer zou worden dan het deze dag geweest was. De verkoelende douche, en tot slot verwoede pogingen om in slaap te komen sloten voor mij de avond af, ver voordat Fred genoeg muziek gemaakt had. Morgen thuisreis...