Op de basis van het Internationale Ruimte Onderzoeks Centrum in Florida heerste de gespannen rust voor een lancering. Deze keer ging het om een bemande vlucht naar het oude ruimtestation Freedom, dat vele jaren eerder door de toenmalige NASA in een baan om de aarde was gebracht. Ook al waren lanceringen als deze bijna routine geworden, toch was de nerveuze spanning haast voelbaar. De automatische countdown liep, en de vier specialisten van de kleine krachtige raket waren al overgebracht in de cabine van hun ruimteschip. De gezagvoerder, Jack Axus, bracht zijn laatste rapport uit. 'Systems 0k, wachten op auto-start schakeling' klonk zijn stem rustig uit de luidsprekers. Ondanks de routine waarmee ruimte reizen werden gemaakt, was dit toch wat anders. Omdat de reis zou gaan naar een oude NASA satelliet, uit het begin van de 21ste eeuw, was het ruimteschip gedeeltelijk een kopie van de vroegere space-shuttle's, waarmee de NASA het station had opgebouwd. De leider van het IROC, generaal Pounds, had voor deze speciale gelegenheid een aantal van de vroegere astronauten uitgenodigd. Onder de aanwezigen, die met elkaar praten over de vervlogen dagen van weleer, waren beroemdheden als John Lynn, Elmmer Huf, en Jeff Tracy. Deze laatste keek enigszins bezorgt naar de ouderwetse raket. Generaal Pounds merkte de zorg van een van zijn ere-gasten, en liep op Jeff toe. 'Wel, Jeff, wat vindt je ervan?' vroeg hij. Jeff keek hem aan. 'Ik weet het niet, generaal' antwoorde hij 'maar is het niet gevaarlijk voor die vier mannen om in dat oude type schip het heelal in te vliegen?' De generaal schudde zijn hoofd. 'Nee' antwoorde hij, 'niet gevaarlijker dan wat u op uw ruimtereizen hebt meegemaakt' verzekerde hij Jeff. 'Kijk, de automatische start begint over een paar minuten'. Jeff draaide zicht om. De kopie van de vroegere shuttle, die de naam 'Past Glory' had gekregen, hulde zich in rookwolken, veroorzaakt door de voor-ontsteking van de hoofdmotoren. 'Laten we hopen dat alles goed gaat' mompelde hij.

Alles ging goed bij de lancering, en spoedig had de 'Past Glory' de omloopbaan van het oude NASA-station bereikt. De aanpassing van de snelheid had met de veel modernere computers nog geen tiende van de tijd gekost die de vroegere 'Discovery' of 'Atlantis' nodig hadden gehad. In het controle centrum van de IROC volgden de geleerden en gasten de verrichtingen van de vier astronauten met belangstelling. Jack Axus en Hoffman hadden de koppelmanoevre voltooid en alle liep volgens plan. De toeschouwers op aarde zagen Hoffman naar de handgreep reiken, die de sluis met de Freedom moest openen. Niemand had er op gerekend dat er aan boord van het verlaten station gevaar voor de astronauten zou kunnen dreigen, een dodelijk gevaar .......

Toen Freedom verlaten werd, omdat de onderzoeken naar gewichtloosheid en de voor en nadelen daarvan afgelopen waren, was het station afgesloten. De laatste man van de laatste shuttle deed de sluis dicht. Omdat men niet wist hoelang het station onbemand zou blijven, had men de kostbare apparatuur niet uitgeschakeld. In de loop van de jaren vielen energiecellen uit, boorden kleine meteorieten zich door de buitenwand en stonden de achtergebleven bacteriën en virussen bloot aan kosmische straling. Sommige virussen stierven, andere veranderden en pasten zich aan de veranderde omstandigheden aan. Maar één virus wachtte, verborgen in een plaats waar geen mens meer aan dacht, en wachtte op zijn kans om zich te verspreiden, precies zoals zijn maker het had bedoeld.

Zorgvuldig tasten de mannen van de 'Past Glory' de buitenkant van het ruimtestation af. Het stond vast dat niemand het station zou betreden voordat vastgesteld was dat dit absoluut veilig was. De beste manier om de veiligheid van de vier te garanderen, was het toelaten van het vacuüm in de Freedom. Sommige wetenschappers hadden hiertegen geprotesteerd, omdat ze de gevolgen van de straling op de virussen en bacteriën wilden controleren. Maar ook zij hadden tenslotte begrepen dat een ongecontroleerd veranderd griep-virus een ramp teweeg zou kunnen brengen als het op aarde terecht kwam.

Hoffman opende de sluis van de Freedom en liet alle nog aanwezige lucht langzaam ontsnappen. Dit gecontroleerde luchtledig maken duurde bijna een half uur. De kou van de eeuwige nacht drong binnen in het station, waar een lichtte rijp, glinsterend in het kunstmatige licht, aantoonde dat er tot voor kort nog een atmosfeer heerste. Toen Hoffman vijf minuten had gewacht, sloot hij de opening naar het heelal weer, en gaf een teken aan Alex Frontier, die de extra zuurstof die met de 'Past Glory' was meegegaan, in het station blies. Na tien minuten was de druk in zoverre hersteld, dat Alex, Maxwell en Jack, weliswaar gekleed in lichtte ruimtepakken, aan boord konden gaan. Ze konden hun helm openlaten, maar het was een geruststellende gedachte dat ze toch ieder nog voor acht uur lucht in hun tanks hadden. Hun eerste doel was de centrale computer, waarin de gegevens van de afgelopen vijftig jaar waren geregistreerd. Maxwell, de deskundige op het gebied van historische data koppelde met vakkundige bewegingen de geheugenbanken van de 'Past Glory' aan de veel kleinere geheugens van de Freedom.

Ondertussen was het vierde lid van de bemanning ook in de centrale van de Freedom aangekomen. Charles Lemon, de bergingsspecialist, stapte met zware stappen van zijn magneetzolen over de ijzeren platen die de vloer vormden. Hij zocht de schrijftafel van de laatste wetenschappelijk leider van Freedom. Daar aangekomen opende hij het logboek wat onder een klemband had gelegen, en begon te lezen. Alle vier de astronauten waren nu bezig met het doorzoeken van het oude ruimte-station, en keken dan ook raar op toen ze een geluid hoorden. 'Dat is toch niet mogelijk' zei Hoffman, 'dat klinkt alsof ... 'Hij kon zijn zin niet meer afmaken, want een koude windvlaag maakte de ruimtevaarders duidelijk wat er gebeurde. 'Helmen sluiten' brulde Jack Axus, en gaf zelf meteen het goede voorbeeld. 'Vasthouden' was zijn volgende bevel. De getrainde ruimtevaarders hadden geen moeite om zich voor te stellen wat er was gebeurt. Iets of iemand had de motoren van de 'Past Glory' gestart, die nu bezig was zich van de Freedom los te werken, en dit, terwijl de sluis nog openstond. Alle lucht zou in een paar tellen uit het station verdwijnen, de ruimte in, en alles wat los zat met zich meezuigen. Een paar seconden later gebeurde wat ze vreesden, een heftige rukwind trok aan hen, en probeerde hen mee te sleuren naar de uitgang. Binnen een minuut was het voorbij, de hele voorraad aanwezige lucht was verdwenen de ruimte in. Wezenloos keken de vier elkaar aan, met in hun ogen slechts één vraag 'Hoe kon dit gebeuren ?

Jack Axus had zichzelf het eerst weer onder controle. 'Hoffman', zei hij, 'ga eens kijken of de Glory nog bereikbaar is' Hij draaide zich om naar Alex. 'Jij gaat kijken of er nog ergens zuurstof voorraden aanwezig zijn.' 'Charles, jij en ik gaan proberen contact op te nemen met de aarde'. Voordat ze contact met de aarde kregen kwam Hoffman terug, met een rare uitdrukking op zijn gezicht. 'De Glory is er nog wel' melde hij, 'maar we hebben er niets aan.' Jack was niet in de stemming voor raadseltjes en vroeg om uitleg. 'De Glory vliegt rondjes om het station heen,' legde Hoffman uit, 'Er moet een fout in de besturing zitten. We kunnen er niet bij komen. Misschien dat het grondstation de computer kan overnemen, en het schip op afstand tot stilstand kan brengen' vervolgde hij, 'want anders zitten we hier vast'.

Op aarde hoorde men even later de zwakke helmzender van Jack doorkomen. De samen-geschakelde energie van twee helmzenders was voldoende om op aarde gehoord te worden. Jack besloot zijn verslag met de opmerking dat hij geen flauw idee had wat er gebeurt kon zijn. Generaal Pounds keek om zich heen. 'Richards, breng dat dolle schip onder controle' blafte hij naar een computerman, 'en gauw een beetje'. Terwijl Richards contact zocht met de auto-piloot van het ruimteschip, draaide Pounds zich om naar zijn gasten. 'Niets aan de hand heren' zei hij, 'We hebben zo weer alles onder controle'. Iedereen knikte, het zou zo wel over gaan.

Het ging niet over, nee, het werd erger. Nauwelijks had Richards contact met de computer van de 'Past Glory', of het hele computersysteem viel uit. Licht schakelde aan en uit, de alarmsirenes gingen vanzelf aan en uit, sommige beeldschermen spatten uit elkaar, het was een heksenketel van vonken, lawaai en lichtflitsen. Terwijl de rook van verschroeide isolatie opsteeg in het eens zo geordende centrum van de IROC stapte een man de deur uit naar de gang, keek om zich heen en begon toen hij niemand zag zachtjes in zijn horloge te praten. 'Jeff Tracy roept International Rescue, ontvangt u mij, Jeff Tracy roept International Rescue.....'

Palmen wuifden aan het stille strand van een eiland in de Pacific. Zacht rolden de golven van de branding over het zand. De stilte hier was verrukkelijk. Een denkbeeldige wandelaar zou luisteren naar de vogels in de bomen en het ruisen van de golven. Die denkbeeldige wandelaar zou naar het huis lopen wat door een ex-astronaut hier voor hem en zijn vijf zonen was neergezet. Dan zou de rust van die wandelaar echter afgelopen zijn, want met donderend geweld steeg plotseling een zilvergrijs toestel op, even later gevolg door een rode schicht, terwijl achter een rotswand vandaar een groot groen transportvliegtuig met het volle geweld van zijn motoren de lucht inklom. Daarna werd alles weer stil, alleen het ruisen van de golven en de wind door de palmen was nog te horen. De Thunderbirds waren onderweg.

In het centrum van de IROC was de rust een beetje teruggekeerd. De rook was door de ramen ontsnapt en de aanwezige technici renden heen en weer om alle nog werkende apparatuur uit te schakelen. Generaal Pounds krabbelde overeind. Een uit elkaar spattende controletafel had hem tegen de grond geworpen, en over zijn voorhoofd liep een bloedige schram. Haastig toesnellende verplegers onderzochten de gewonden, brachten brancards binnen en hielpen de lichter gewonden overeind. De generaal keek om zich heen. Overal zag hij vernielde apparatuur en rokende computers. In de verte, aan de overkant van het terrein klonken nog steeds de nutteloos loeiende sirenes. 'Wat voor de drommel is er gebeurd' snauwde de generaal. Richards, die vlak bij hem stond haalde zijn schouders op. 'Ik weet het niet', zei hij, 'ik had nog maar net contact met de Glory gemaakt, toen boem, het hele controle paneel in rook opging'. De toehoorders knikten, ook bij hun was op dat moment, of vlak daarna de heksenketel begonnen. 'Goed', zei de generaal, 'Dat zoeken we later wel uit. Eerst dit: Hebben we nog contact met Axus?' Een radioman schudde zijn hoofd en wees naar de wand die eens de communicatie apparatuur had gehuisvest. De vlammen kropen nog over het vroeger zo glanzende metaal. 'Wat het ook geweest is, generaal, het heeft alle apparatuur op de basis lamgelegd'. Pounds keek boos. 'Probeer weer verbinding te maken, leg voor mijn part een noodleiding direct naar de antenne en .....' Een explosie onderbrak hem. Pounds keek naar buiten, waar het geluid vandaan was gekomen. Door het raam zag hij de zware transformator boven op de zendmast in vlammen opgaan. De automatisch gestuurde installatie was buiten werking. 'We hadden net een leiding gelegd naar de zender', kreunde de radio-man, 'Wat is daarboven gebeurt ?.' Hij schudde zijn hoofd. Pounds keek hem aan, en zei 'Wat zei je, wat bedoel je met boven?' De radio-man keek hem aan. "Boven" was toch boven op de mast, begreep de generaal dat dan niet? Hij begon het uit te leggen maar de Pounds kapte hem bruusk af. 'Wat kan er toch gebeurd zijn daarboven, dat we er hier last van hebben?'. Hij draaide zich met een ruk om naar de plek waar zijn eregasten een beetje beduusd bij elkaar stonden. 'Tracy', brulde hij, 'Hierheen.' Jeff keek op, en liep naar de groep toe die zich om de generaal had gevormd. 'Wat wilt u, generaal?' vroeg hij. 'Jij bent vroeger op de Freedom geweest, nietwaar', Jeff knikte, en de generaal vervolgde: 'Waren er nog problemen toen, die keer dat jij er was?' Jeff aarzelde even , en vertelde toen de generaal over zijn vermoeden omtrent de oorzaak van het ongeluk. 'Ziet u generaal, we hadden toen inderdaad een klein probleem, maar in die tijd hadden we daar bescherming voor. We noemden het vroeger een virus, en ook al was het geen levend organisme, het gedroeg zich wel zo......

'Eh... zie je Virgil' legde Brains uit, 'In die tijd waren er een hoop eh, onverantwoordelijke idioten, die eh, ik bedoel, die het leuk vonden om met c-computers te knoeien' Virgil keek hem aan. 'Dus je bedoeld dat mensen moedwillig computers saboteerden ?' vroeg hij ongelovig. 'Ja, eh, ja dat is het wel ongeveer. P-pas veel later, ging dat over, toen eh, de justitie via de eh, landelijke netwerken alle p-privë computers mocht eh., ja, controleren is het woord.' De kleine geleerde staarde voor zich uit. 'Ik heb wel eens in een eh.. laboratorium gezien wat er met die eh, programmaatjes mogelijk is, en dit is er een eh.. ja, een schoolvoorbeeld van.' Virgil controleerde zijn instrumenten voordat hij antwoordde. 'Dus je bent ervan overtuigd dat een ouderwets computer-virus de oorzaak is van dit ongeluk?' 'Ja hoor, daar eh, nee daar is geen twijfel over mogelijk.' 'Goed,' zei Virgil,'maar wat moeten we dan doen bij de IROC ?, Alan kan die vier ruimtevaarders toch oppikken?' Brains knipperde even met zijn ogen en keek Virgil aan. 'M-maar heb je dan niet g-geluisterd eh, Virgil ? Besef je dan niet, dat de schade in eh, in onze maatschappij met de eh, moderne en veel k-krachtiger computers vele malen groter kan worden?' Virgil keek hem aan met een glimp van doorbrekend besef. 'Wij hebben bijna geen eh, tegenprogramma's meer' vervolgde Brains, 'en alle apparatuur is via eh, computers aan elkaar g-gekoppeld. Dit kan ernstig worden!'

'Dit kan ernstig worden' zei op hetzelfde ogenblik Pounds tegen de staf die zich om hem heen had verzameld. 'We moeten dit beperken. Schakel de hoofdcomputer uit, en snel' Een technicus draaide zich om, en Pounds vervolgde: 'Gelukkig is de basis afgeschermd van de buitenwereld voor de duur van het eerste deel van de missie, maar als iemand ...' Hij werd onderbroken door de technicus die de hoofdcomputer had moeten uitschakelen. 'Hij wil niet' schreeuwde de man. Pounds keek hem aan. 'Wat wil wie niet?' zei hij verbaast. 'De computer laat zich niet uitschakelen,' legde de man uit, 'in tegendeel, hij probeert steeds maar verbindingen met andere systemen te leggen' De mannen om Pounds begonnen de ernst van de situatie in te zien. Als het virus zich wist te verbreiden en in de verdedigingscomputers kwam, konden de daar opgestelde raketten ontploffen, of afgevuurd worden op elk denkbeeldig doel. De generaal wenkte een paar man van de veiligheids-dienst, en gaf zijn instructies. 'En iedereen die van de telefoon of een zender gebruik wil maken, die ram je op zijn kop' besloot de generaal grimmig. 'Zo, en nu, mijne heren, hoe lossen we dit op?'

Van veraf werd het doel van Thunderbird 1 al zichtbaar. In de heldere lucht van Florida was de rook van de branden op het IROC terrein een niet te missen wegwijzer. Scott landde op korte afstand van het controle-centrum. Een wagen met twee wantrouwige beveiligings mensen bracht hem regelrecht naar de generaal. Pounds keek verwonderd naar Scott. 'Wie bent U, en wat komt U hier doen ?' vroeg hij. 'International Rescue tot uw dienst, generaal' antwoorden Scott. 'Ik heb begrepen dat u hier een probleem heeft.' 'Het heeft geen zin dat te ontkennen' antwoorde Pounds met een zwakke poging tot humor, 'maar kan uw organisatie uit de weg met computers ?'. 'Dat zal wel lukken', zei Scott, 'Heeft u hier iemand die mij kan vertellen wat hier gebeurt is, u bijvoorbeeld meneer?' Scott wees naar Jeff Tracy. 'Ik wil u graag helpen, meneer, maar wat is uw naam ?' antwoorde Jeff. Scott glimlachte. 'Noemt u mij maar Scott, meneer en u bent...?' Samen liepen ze weg, naar het mobiele controle-centrum van de Thunderbird 1. Voor de omstanders leek het alsof zij elkaar niet kenden. Toen ze niet meer gezien of gehoord konden worden zei Jeff: 'Luister goed jongen, dit is het probleem .......

Thunderbird 3 naderde het ruimtestation. Alan, vergezeld van Gordon, hield een ruime veiligheidsmarge aan tussen zichzelf en de als een dolle rondcirkelende shuttle. Bezorgd keek hij naar de koersschrijver, die de baan van de shuttle optekende, Bij elke draai naderde het stuurloze schip het station meer en meer. Er was niet zo heel veel tijd meer, en dan zou de 'Past Glory' zich in het station boren. De apparatuur van Thunderbird 3 ving de oproepen van de gestrande astronauten op, maar Alan durfde niet te antwoordden. Hij hoorde nog Brains's waarschuwing. 'N-neem onder geen v-voorwaarde contact op met de astronauten' had hij gezegd. 'Er is eh, altijd een k-kans dat ook de g-gevoelige apparatuur van Thunderbird 3 eh, aangetast w-wordt.' Zodoende luisterde Alan naar de steeds wanhopig wordende noodroep van een bemanning, die niet wist dat de redding nog maar een paar honderd meter weg was. Hij mocht niet antwoorden. Het enige wat hij kon doen was hopen dat iemand de navigatie lichten van de Thunderbird zou zien. Gorden zat achter de schakelaar van het grote zoeklicht klaar om, zodra er een teken was dat iemand het reddingschip had gezien, morse-seinen te geven. Er hoefde maar een aan boord van de Freedom te zijn die deze tekens kon lezen, om met de ruimte-schipbreukelingen te kunnen communiceren. Maar hoe kon Alan de mannen waarschuwen dat de redding nabij was, als hij de radio niet mocht gebruiken ? Langzaam vormde zich een plan in het hoofd van de jonge astronaut. Hij riep zijn broer op. 'Gordon, als ze ons in de komende minuten niet zien, dan ga ik ze een schop geven.' Gordon keek verbaast naar zijn jongere broer,' Een schop ?', zei hij, 'hoe bedoel je dat ?. Terwijl Alan zijn plan uitlegde, begon Gordon te grijnzen.

In de centrale van de Freedom hadden de vier astronauten zich verzameld. Ze spraken weinig. Nadat de zwakke verbinding met de aarde was uitgevallen hadden ze eigenlijk geen hoop meer. Wie zou hen kunnen redden ? Hun luchtvoorraad was toereikend voor nog ongeveer drie uren, misschien een half uur langer. Als de technici beneden de 'Past Glory' niet onder controle konden krijgen, waren ze ten dode opgeschreven. Axus had Hoffman opgedragen door te gaan met de noodoproepen, misschien dat iemand hen kon horen. Maar plotseling vielen ze allemaal over elkaar heen. De vloer schokte onder hen heen en weer. Het was extra spookachtig, omdat alles met de uiterste stilte gebeurde. Axus had het eerste zijn positieven bij elkaar 'Stilte,' zei hij in zijn helmradio, 'Lemon, jij gaat bij de oude sluis kijken wat er aan de hand is, Maxwell, jij gaat met hem mee. Gebruik de reddinglijnen.' De twee astronauten verdwenen, en de twee achterblijvers wachtten af. In hun helmen hoorden ze de stemmen van de twee collega's die zich naar de opengescheurde sluis werkte. 'Bijna' hoorden ze Maxwell zeggen. Toen was het stil, het leek wel een uur, terwijl er in werkelijkheid hoogstens 30 seconden voorbij gingen. Jack kon de stilte niet langer verdragen. 'Alex, Charles, is alles in orde bij jullie?' vroeg hij in zijn radio, 'Antwoord alsjeblieft !' Het antwoord kwam van Alex. 'Jack, kom hier, hier is een schip !!!!'

Alan feliciteerde zichzelf met zijn idee om een 'blindganger' op het station af te vuren. Een kleine raket zonder lading was op het station afgevuurd, en de schok van de inslag had de bemanning op wakker geschud. Ze waren op onderzoek uit gegaan, en hadden de Thunderbird 3 ontdekt. Op dit moment verklaarde Gordon met de seinlamp de situatie aan hen. Nu was het wachten alleen nog op het succesvol afhandelen van de problemen 'beneden'.

Met donderend geweld naderde Thunderbird 2 het IROC. De landingsmotoren sloegen aan en zacht landde de groene kolos op het terrein, naast Thunderbird 1. De motoren sloegen af, en in de stilte die volgde was alleen nog het zachte geluid van de hydraulische pompen te horen, die de romp van Thunderbird 2 optilden. Jeff en Scott liepen naar het schip toe, wat zich soepel verhief op de sterke stalen poten. De kist kwam vrij, en het luik zwaaide open. In de container klonk plotseling het geronk van een zware motor, en een zwaar voertuig rolde over de laadklep naar buiten. Brains opende de deur. '0, eh, hallo, w-waar moet dit heen?' 'Daarheen, Brains' wees Scott, 'naast het commando-centrum'.

De zware machine zette zich weer in beweging, en maakte de plaats vrij voor een tweede voertuig. De verplaatsbare radiostraalzender werd door Virgil naar buiten gereden, en door Scott naar een plek naast het eerste voertuig gemanoeuvreerd. Terwijl de schotel van de straalzender zich ontvouwde sloten Brains en Jeff zware kabels aan tussen de beide voertuigen. Scott liep naar het commandocentrum, en met behulp van een aantal technici sloot hij de hoofdcomputer van het IROC aan op een speciale aansluiting van de mobiele computer. Daarna voegde hij zich weer bij zijn vader en Brains, die tussen de twee International Rescue voertuigen in stonden te praten. 'Brains' vroeg Jeff 'weet je zeker dat dit lukt, en dat je computer bestand is tegen het virus ?' 'N-nou, meneer Tracy,' zei Brains, 'H-het is eh, natuurlijk altijd een eh, g-gok, maar de structuur van mijn eh, t-triple-binair-systeem m-moet eigenlijk wel eh, eh, ja, werken.' Scott liep op zijn vader toe. 'Vader, ik denk dat het beter is als je nu teruggaat naar Pounds, ze mochten eens verdenking krijgen.' Jeff wachtte even voordat hij antwoordde. 'Goed, jongen,' zei hij, 'doe je best'. Hij draaide zich om en liep terug naar het commando-centrum. Scott had natuurlijk gelijk, maar het was niet prettig om niet te kunnen meewerken met zijn eigen team.

Scott keek zijn vader na. 'Ik wilde dat hij hier had kunnen blijven' zuchtte hij. Toen draaide hij zich naar Brains. 'Ik heb hier de frequentie tabellen van de 'Past Glory', zei hij, en overhandigde Brains een paar velletjes papier. 'Ik schakel nu met Virgil de apparatuur van de radiowagen over op het triple-binair systeem.' Brains knikte terwijl hij de papieren van Scott aannam en ging de mobiele computer binnen. Scott liep naar Virgil. Samen maakten ze de besturings-kabels los van het bedienings paneel van de radiowagen. Zorgvuldig controleerden ze of werkelijk alle interne verbindingen verbroken waren. Na de laatste controle liepen ze naar de computerwagen. 'Nu eh, m-moeten we als eerste de c-centrale computer hier buiten eh, buiten gevecht stellen' zei Brains, toen de broers melden dat de voorbereidingen klaar waren. Hij draaide een schakelaar om. 'D-daar gaat 'ie dan.....

In het centrum van de IROC waren de eerste opruimwerkzaamheden achter de rug. Alle buiten-verbindingen waren afgesloten, en International Rescue zou een poging doen om de op hol geslagen computer te kalmeren. In de computer-wagen begon Brains met het filteren van de informatie. Via een telefoonlijn met de mobiele controle post werden Pounds en zijn mensen op de hoogte gehouden. Alles liep volgens plan, totdat er plotseling een telefoon begon te rinkelen op de controle tafel van de generaal. 'Niet opnemen' brulde de generaal naar zijn adjudant, die in een automatische beweging naar het rinkelende toestel greep. 'Maar generaal' stamelde de adjudant, 'het is de directe lijn naar de president.' Pounds verbleekte, en greep de afgeschermde telefoon die hem met de mensen van International Rescue verbond. 'Luister goed' zei hij, 'we hebben een er probleem bij gekregen ......

Scott startte Thunderbird 1. Nauwelijks los van de grond draaide hij zijn toestel in noordelijke richting en gaf vol gas. Hoewel zijn doel relatief dichtbij lag, had hij maar zeer weinig tijd. Hij dacht aan de uitleg van de generaal. 'Als we niet binnen tien minuten via een beveiligde lijn contact opnemen met de president, dan zal er een automatisch signaal onze computer omschakelen op het nationale netwerk. Daar is niets aan te doen. Hoelang duurt het voordat de computer weer normaal is?' Brains had geantwoord dat dat minstens twaalf minuten zou duren, misschien langer. Op Scotts vraag of de computer vernield kon worden had Brains verschrikt gereageerd. 'Dat k-kan n-niet Scott, dan k-krijgen we de eh, 'Past Glory' nooit meer onder c-controle.' Daarom was Scott nu op weg, om het schakelknooppunt bij Jacksonville te vernietigen voordat de omschakel-automaat het virus over het hele land zou verspreiden. Op topsnelheid vliegend zou Thunderbird 1 het net op tijd kunnen halen.

Slechts een paar minuten later sprak Scott met Virgil. 'Doelgebied in zicht' meldde hij, 'Hoeveel tijd heb ik nog over?' 'Twee minuten Scott' kreeg hij te horen van Virgil. 'Dan geen beleefdheden' mompelde Scott in zichzelf terwijl hij het kleine kanon van de Thunderbird 1 schietklaar maakte. Pounds had hem nauwkeurig uitgelegd waar het schakelstation stond en Scott kon het makkelijk vinden. Hij minderde snelheid en vuurde. Het schakelknooppunt vloog met een daverende knal de lucht in. Terwijl Scott aan zijn terugvlucht begon, kwam zijn radio tot leven. 'Dit is Jacksonville marine basis' klonk het, 'Ongeidentificeerdt vliegtuig: direct landen, of er wordt gevuurd.' 'Hallo Jacksonville,' zei Scott, 'hier Thunderbird 1 van International Rescue, vraag toestemming om door te vliegen.' Het antwoord bestond uit een zenuwachtig : 'Landen of ik schiet!' Om die woorden kracht bij te zetten werden er twee luchtafweer raketten afgeschoten. Scott wist dat hij deze op topsnelheid waarschijnlijk wel zou kunnen ontlopen, maar om op topsnelheid te komen, vanaf zijn huidige snelheid, had hij een paar minuten nodig. Die had hij niet. 'Goed Jacksonville marinebasis' antwoorde hij, 'Ik land'. Geëscorteerd door twee gevechtsvliegtuigen landde Thunderbird 1. Er werd een wacht bij het toestel gezet en Scott werd, zonder enige vorm van proces, in de gevangenis gestopt.

'A-Alan, dit is Brains, ontvang je me ?' Alan veerde op. 'Ja Brains,' antwoorde hij, 'Ontvangst duidelijk, Wat is er aan de hand ?' Alan kon zich goed voorstellen hoe de geleerde tussen zijn apparaten zat op het terrein van de IROC. 'O-Oke Alan' zei de stem van de geleerde, 'het filteren is eh, gelukt, ja. Ik probeer nu de Glory onder controle van de computer te krijgen. Als het g-goed gaat dan eh, kun je de astronauten zo meteen gaan eh, ophalen bij eh, het station.' Alan hoorde een zachte klik, alsof er een schakelaar werd omgezet. Hij bekeek de koersschrijver van Thunderbird 3. Het zou op het nippertje goed kunnen gaan. 'Gordon,' zei hij in de intercom, 'bericht onze vrienden dat we ze met een paar minuten komen halen.' Terwijl Gordon met de seinlamp aan het werk ging bekeek Alan de koersschrijver nog eens. Er was nog geen afwijking in de dwaze baan die de 'Past Glory' nu al een paar uur volgde. Ja, toch, de koers naderde ineens het middelpunt van het scherm. Alan schrok. Het middelpunt, dat was de Thunderbird 3 !! Hij schakelde de motoren in, en verliet de tot dan toe veilige positie. De koers die hij volgde, ging vlak langs het Freedom station heen. Hij mistte het station met slechts enkele meters tussen ruimte.

Na zich ervan vergewist te hebben dat de nieuwe plek wel veilig was, riep Alan Brains op. '0, eh, ja, Alan, dat was met h-helemaal te v-voorspellen, wat er zou gebeuren' klonk de stem van Brains, nadat Alan hem had verteld wat er was. 'De g-gedragingen van het eh, vluchtsysteem waren een beetje afhankelijk van het binnengedrongen p-programma. Ik eh, had je moeten eh, waarschuwen.' Brains klonk echt spijtig. 'Goed Brains,' antwoordde Alan lachend, 'Is het nu veilig genoeg om de bemanning van de Freedom te halen ?' '0, eh, ja, Oke, Alan.' antwoorde Brains. Alan verbrak de verbinding, en schakelde de intercom in. 'Doe een ruimtepak aan, Gordon,' waarschuwde hij zijn broer, 'Ik open de luchtsluis. Dan kun je onze gasten welkom heten.'

Thunderbird 3 landde naast Thunderbird 1 en Thunderbird 2 bij de IROC. Gordon leidde de passagiers naar de ontvangstruimte van het IROC waar een luid gejuich de mannen ontving. Generaal Pounds ontving de bemanning van de verloren gegane 'Past Glory'. Aan een tafel in het midden van de zaal zaten Scott, Virgil en Brains te praten met mensen van het IROC. Gordon voegde zich bij hen. 'Waar is Alan?' vroeg Scott zacht aan Gordon, 'Alles in orde aan boord?' Gordon knikte en fluisterde terug: 'Alles 0k. Charles hier was een collega van Alan, hij zou hem kunnen herkennen.' Scott knikte instemmend. Dat was duidelijk niet de bedoeling. International Rescue moest geheim blijven. Hij stond op en liep op de generaal toe. Deze stond juist met enige oud-astronauten te praten, maar brak het gesprek af, toen hij Scott op zich toe zag komen. 'Ik vermoed dat u wilt vertrekken ?' vroeg hij. 'Jazeker generaal,' zei Scott, 'we moeten er weer vandoor' 'Nou jongen,' gaf Pounds terug, 'Als ik ooit nog eens iets voor je kan doen, dan zeg je het maar.' Scott lachte. 'Het is voldoende dat u me zo snel uit de gevangenis heeft weten te halen, generaal,' zei hij. 'Ik hoop dat in de toekomst uw expedities meer succes zullen hebben.' Pounds schudde de hand van de jongeman tegenover hem. 'Nogmaals, uit naam van mezelf, de bemanning en het hele team, bedankt.' Ook Gordon, Virgil en Brains namen afscheid van Pounds. Toen ze de deur uitliepen, zei de generaal tegen Jeff Tracy, die naast hem stond: 'Dat is een fijn stel jongens, Jeff, hun vader kan trots op ze zijn.' Jeff glimlachte. 'Dat is zo generaal, en ik weet zeker dat'ie dat is ook !!'