In de tijd dat er zo min mogelijk naar buiten gegaan mocht worden had ik me zo af en toe bezig gehouden met het samenstellen van routes. Niet alleen voor de CX club, maar ook, als ze dat wilden, voor de HDC, de Deauville club. Toch, voordat je zo'n route kunt aanbieden aan wie dan ook moet je er natuurlijk wel zeker van zijn dat het ook een leuke, en zeker ook leuk te rijden route is. Ook moet er goed gekeken worden of er niet zand- of grindpaden in de route zijn opgenomen, Met een auto is dat niet zo'n probleem, met een motor veel meer!

En als de zon schijnt, het leven bijna weer normaal wordt, met in acht nemeing van anderhalve meter, en er een mooie Deauville achter het huis staat, dan is het tijd om eens een stukje te gaan rijden. Het leek me een goed idee om mijn 'Grensstreekroute' te gaan verkennen.

Mijn GrensStreekRoute begint bij de Thorne Molen aan de Thornsestraat in Persingen. Die is open op zondagen, en op de tijd dat er gewoonlijk verzameld gaat worden. Dat kwam dus mooi uit.

Dus werd er koers gezet naar het beginpunt van de route, de Thornse molen. Dat betekende richting Nijmegen, en vanaf daar zou de TomTom me wel in de goede richting sturen. A12, A50, en A16, het ging allemaal lekker en lekker rustig, et de maximale 100 km/u, en al snel kwam ik in Lent. Jaren geleden was het daar nog 100km/u, maar bebouwde kom rukte steeds verder op, en nu was het al heel snel na de A16 80, en keven later 50. Ook de wegen waren anders als in mijn verre herinnering. Dan maar vertrouwen op de TomTom. Hier naar links en daar weer naar links ? Nou, dan kwam ik in elk geval niet in de file voor de brug terecht.

Via een aantal achteraf en omweg wegen kwam kwamen mijn Deauville en ik vlak voor de brug weer op de hoofdweg. Het leek erop dat we toch een flink stuk hadden gewonnen met deze omrij actie van de TomTom. Over de brug, waar rijstroken waren afgesloten vanwege onderhoud, ging het met de rotonde driekwart-om in de richting Kranenburg en Kleve. Maar voordat ik bij het beginpunt zou aankomen vond ik het wel tijd om even te tanken.

Gelukkig stond er een tankstation, en nadat de tank tot het randje was gevuld met dat dure spul, was het tijd om verder te gaan. De eerstvolgende links, bij de rotonde rechts, en een paar kilometer verder was de Thornse molen. Het was er wel druk, maar dat was van later zorg.

Nu werd de Grensstreek-route in de TomTom geselecteerd, en daar ging het dan, een flink stuk van de 140 en nog wat kilometers over dijken, door bossen en wat er nog meer was.

Het eerste was het plaatsje Leuth, waar ik prompt de eerste echte afslag van de route miste. Dan maar omdraaien, en opnieuw proberen. Wat me wel opviel was dat de TomTom helemaal niet reageerde op de vergissing. Normaal verspringen de route lijnen en wordt er driftig herberekend, maar deze keer niet. Foutje van mij? Verkeerde bestandstype gekozen? Nou ja, zolang ik de route kon volgen, en netje kon doen wat de elektronische juf me vertelde, zou het allemaal wel goed komen, dacht ik.

Ja dat dacht ik. Maar het duurde niet zo heel erg lang voordat ik, zo als dat heet, moest "terugkeren van de dwalingen mijns weegs" En dat was ook letterlijk terugkeren. Want amper tien kilometer vanaf het beginpunt gaf een groot bord aan dat de weg was afgesloten, en de verplichte rijrichting was niet rechtsaf, naar Kleve en verder Duitsland in, maar linksaf, in de richting van Nederland.

Vol goede moed begon ik aan de aangegeven omleiding. Ook nu gaf de TomTom totaal geen tekenen van enige onrust, herberekenen of zo scheen in het geheel niet te bestaan, en steeds verder kwam ik in de richting Nederland, totdat, ja, dit was weer Nederland.

Ik begon het somber in te zien voor mijn proefrondje. Deze weg, door Milligen aan de Rijn, zou volgens mijn inschatting weer uitkomen bij het startpunt van de route. En zo heel erg veel zijwegen in de richting Duitsland waren er niet.

Niet veel later reed ik inderdaad weer langs de Thornse molen. Ruim een half uur onderweg en totaal niets opgeschoten. Om dol van te worden. Het was een kleine troost dat ik een motor, en wel een CX500c voor de deur van de molen zag staan, dat dan wel weer. Verder rijdend bedacht ik dat ik dan maar een stuk zou overslaan, en boven Kleve de route weer oppakken. Lastig was wel dat de TomTom niets van zich liet horen, geen suggestie voor links of rechts, geen vraag of ik naar een bepaald routepunt wilde rijden, niets.

Maar naar Kleve was een bekende weg, en eenmaal over de grens, die werd aangegeven met verlaten douane kantoortjes, mocht ook de 80km/u losgelaten worden. En dan schiet het best lekker op, met (bijna) 100km/u.

De '9' werd de '504' en het duurde niet lang of de afslag naar Kleve, over de Tiergartenstrasse, was in zicht. Toch moest er, voordat ik ik Kleve was, wel even gestopt worden.

Op de een of andere manier zat of mijn bril, of het speakertje van de Cardo, of iets anders heel erg te irriteren rechts achterin mijn helm. Een irritant klein en vooral ook uiterst pijnlijk plekje, vlak achter het oor. In Netterden werd in een zijstraat ruimte gevonden om even te stoppen en te kijken wat er was. Natuurlijk niets te vinden, maar de druk op het plekje achter mijn oor was even weg. Ook nam ik de tijd on te kijken waar ik was ten opzichte van de geplande route, en een lastig draadje van de helm te plukken was steeds voor mijn ogen wieberde.

Na al deze noodzakelijke handelingen moest er wel weer verder gereden worden. Niet alleen wilde ik kijken of de route nog ergens op te pakken viel, maar ook moest er gedacht worden aan de weg terug, want het werd wel steeds later.

Bij het uitzetten en plannen van een tourrit is het vermijden van drukke steden natuurlijk een must. En nu reed ik hier in Kleve, wat misschien niet zo druk is als Amsterdam, maar zeker drukker en groter dan bijvoorbeeld Bennekom. En ik kreeg er gewoon genoeg van. Via een paar min of meer bekende straten werd de drukte vermeden, ondanks het feit dat ik daarmee weer verder van de geplande route vandaan kwam. Maar eerlijk gezegd, die steeds maar niet te bereiken route kon me langzamerhand gestolen worden. En als ik nou hier rechtdoor, en dan daar rechtsaf ging....

Uit de drukte, op de Triffstrasse was het leven op de motor zoals dat hoort te zijn. Rustig, met een vaartje van tussen de 80 en 100 km/u schoven de Duitse kilometers onder de banden door. Aangezien TomTom nog steeds zijn of haar elektronische mond hield probeerde ik de weg naar Nederland, en naar huis, terug te vinden op de ouderwetse manier. Beetje gokken, steeds grotere wegen nemen, en dan maar zien waar ik uit zou komen.

Over de Maasstraat, in het Duits Maasstrasse geheten, kwam ik bij een T-splitsing. Rechtsaf naar Hommersum, linksaf naar Goch. Dat was verder Duitsland in en ik wilde eigenlijk toch in de richting van Nederland. Dus rechtsaf, richting Hommersum. En dat was, alweer, een minder goede beslissing, want in Hommersum kan je wel de grens over, maar alleen als voetganger, of als fietser. Dat werd 'em dus ook niet.

Weer Hommersum uit, en na verloop van tijd kwam ik verdorie weer op precies dezelfde T-splitsing uit! Toch naar Goch? Maar waar zou ik dan uitkomen? Op een rustig plekje werd de TomTom dan toch maar omgeschakeld, met nu de vraag om op de snelste manier naar huis te rijden. En kijk, daar had het apparaat helemaal geen moeite mee. Wel werd ik eerst verder Duitsland ingestuurd, maar toen was daar ineens de snelweg E31, met richting aanwijzingen naar Gennep en Boxmeer.

Een snelweg, mooi weer, en heel weinig verkeer. Haast ongemerkt kroop de naald van de snelheidsmeter naar de 100, 120 en daarboven. Nog sneller ging het en de teller van de Deauville bereikte de 140 km/u, terwijl de TomTom 132 wel genoeg vond. En daar was de grensovergang al, met de waarschuwing dat 100 km/u toch wel het maximale was wat werd toegestaan. En als je dan van 140 naar 100 gaat, dan lijkt dat ineens heel erg langzaam.

Het voornemen was om bij de Shell langs de A73, Hondsiep, te stoppen. Maar door de drukte aldaar leek het me geen goede plek. We moesten tenslotte nog steeds 1,5 meter afstand houden, en daar leek het helemaal niet op. Dan maar doorrijden.

De A73 schoof gewillig onder de banden door, de lus bij Nijmegen werd met de op de borden voorstelde snelheid genomen en even later zat ik al op de A50. Even een keuze momentje: werd het A50, A12, of bij Doorwerth eraf en rustigjes binnendoor. Het werd het laatste, en zo reed ik het laatste stukje naar huis onder een groen dak van overhangende takken, een goed stukje om een beetje te ontspannen.

Na Bennekom was het nog een kilometer of drie naar huis, en daar aangekomen werd de Deauville netjes op zijn eigen plekje gezet. Handschoenen uit, helm af, ik was weer thuis.

Jammer dat het proefrijden van de grensstreek-route niet helemaal gegaan was zoals ik hoopte, maar dan blijft er nog wat te rijden, een volgende keer....