De nieuwjaar bijeenkomst van de Honda Dutch CX-V club zou, evenals het vorige jaar, ook dit jaar plaats vinden in Amsterdam, bij het bedrijfspand van Rembrandt.

Het weer, altijd een factor om rekening mee te houden gaf in de verwachting aan dat het of erg koud, of nat, of heel misschien wel toch redelijk een redelijk motorweertje kon worden. Maar vanwege mijn ietwat matige conditie was ik eigenlijk wel blij dat er een telefoontje kwam van mede CX-er Jimi, of ik mee wilde rijden in de auto..... Tja, dat leek wel een goed idee.

Om half twaalf vertrokken we uit Veenendaal naar Amsterdam, waarbij de navigatie ons tot op een paar kilometer van de Maroastraat bracht. Daar bleek dat de kaarten van de navigatie niet helemaal up-to-date waren, want de vernieuwde, en vooral verlegde A9 kwam niet in het geheugen van de navigatie voor. Dus werd er over geschakeld op het reserve systeem van de TomTom in de telefoon, wat nog verder ondersteund werd door het soms redelijk accurate geheugen van de HansHans. Op die manier werden ook de laatste kilometers overbrugd.

Bij de Maroastraat stonden al een paar CX-ers om ons te ontvangen. De begroetingen waren zoals altijd hartelijk, maar werden onderbroken door een auto met aanhanger die het terrein opdraaide. De aanhanger was beladen met een Turbo CX, die, wat zichtbaar was aan de kentekenplaat, al geruime tijd niet op de openbare weg mocht rijden.

De bestuurder van de auto liet weten dat de Turbo al ruim twintig jaar in de schuur had gestaan, droog en warm, maar dat het er nooit van gekomen was om het machien weer rijklaar te maken. Motorisch was er niets mis mee, en ook was de Turbo in een vrijwel originele staat.

Daar had onze eigen Turbo expert natuurlijk toch een iets andere mening over, en al vrij snel ontspon zich een gesprek over wat origineel was en wat niet, en ook wat de prijs van de Turbo zou moeten zijn. Want hij was te koop. De eigenaar dacht dat met deze motor, en met zoveel liefhebbers in de buurt, het zomaar zou kunnen zijn dat....

Ik vond allemaal erg interessant, maar ondanks het fraaie weer (de zon deed erg zijn best) kreeg ik het toch een beetje koud, en ik vond het ook tijd worden om eens kijken of de koffie en het beloofde lekkers al gereed stonden. Nauwelijks binnen of ik merkte dat Rembrandt, naast de drukke bezigheden met het bedrijf, ook tijd had gevonden om het pand wat meer te vervolmaken. Een trapleuning, en een fris verfje, en meer van dat soort dingen. De beamer stond niet meer op een keukentrapje, en de verduistering ten behoeve van een presentatie was ook voor elkaar. Er was weinig kans om alle verbeteringen goed te bekijken want eenmaal binnen waren er alweer de volgende begroetingen met aanwezige CX-ers, waarmee ik prompt in gesprek verwikkeld was.

Het gesprek werd onderbroken door de vraag of ik ook soep wilde hebben. Deze keer geen erwtensoep, maar keuze uit twee verschillende soorten, met een lekker broodje erbij. En dat ging er best in.

Na de soep was er niet zo heel veel tijd meer om verder te praten, want Coen , de voorzitter, nam het word en heette ons allen hartelijk welkom. Er zou een demonstratie lassen gegeven worden, vertelde de hij, maar eerst was er een korte presentatie over de geschiedenis van het lassen, en de verschillende vormen van lassen die er heden ten dage waren.

Het woord werd aan Giel gegeven, die ietwat onwennig met het verhaal begon. Lassen was, zo leerde ik, veel ouder dan dat ik vermoedde, en er waren veel soorten van lassen die in het verleden ontwikkeld waren, die vandaag de dag voor sommige zaken nog gebruikt werden. En simpelweg een willekeurige lasstaaf gebruiken was ook niet de bedoeling. Binnen de kortste keren duizelde het me over technieken, toevoegingen, materialen en nog veel meer. Maar interessant was het wel.

Na het praatje, de vragen en het welgemeende en terechte bedankje zou er buiten een demonstratie en workshop gegeven worden. Wie wilde kon meekomen, of eventueel later aansluiten. De meesten liepen meteen naar buiten, want een demo van een vakman, met de mogelijkheid om zelf eens ijzer te gaan verbranden, dat wilden bijna iedereen.

Zodoende werd het heel rustig, en kon ik nog een extra kopje koffie met een koekje nemen, en een praatje maken met een laat binnen gekomen CX-er. Maar na verloop van tijd waren we toch uitgepraat, was de koffie (en de koekjes) op en was het toch tijd om buiten eens te gaan kijken wat er zoal aan de hand was.

Dat was een heleboel! Bij de workshop werd uitleg gegeven, en ervaren en veel minder ervaren lassers konden zien en proberen hoe dat nou in feite ging, dat lassen. Sommigen hadden problemen met de laskap, wat werd opgelost door de aanwezigen experts, anderen alleen met het lassen zelf. Een CX-er, die per CX naar Amsterdam was gekomen liet ter plekke een stukje voor zijn motor lassen en dat alles onder grote belangstelling van de omstanders.

Voor JiMi en mijzelf werd het tijd om de kalender op te halen. Het bestuur had het leuke idee gehad om uit ingestuurde foto's een selectie te laten maken, en daarmee een kalender samen te stellen. JiMi en ik hadden de verantwoordelijke taak gekregen om de foto's uit te kiezen uit de vele inzendingen. Het resultaat was een CX kalender, niet alleen voor 2020, maar geschikt om nog vele jaren te gebruiken, een soort van verjaardagskalender dus.

Na afscheid te hebben genomen van Rembrandt, die ons de kalender overhandigde, nadat hij nog eerst twee nieuwe donateurs mocht inschrijven, werd iedereen een goede thuisreis gewenst, en vertrokken we weer in de richting huis.

En terwijl we de snelweg opdraaiden merkte JiMi op dat het zulk mooi weer was geworden, en dat we eigenlijk best per motor hadden kunnen gaan......