Het was de planning om in september het ritje rond Ede en Veenendaal te maken. Maar 14 september was erg dichtbij, de 21ste september zat de helft van de route in dat gedeelte van Nederland waar 75 jaar Airborne / Market Garden werd herdacht, en dus werd de datum op zaterdag 28 september gezet. Met een uitloop naar 5 oktober.

Was het op de 21ste september prachtig weer, waarbij het enige dat uit de lucht viel ruim 1000 parachutisten waren, op 28 september viel er hoofdzakelijk regen. Tussen de buien door was het droog, maar met hier en daar een bui was de kans groot dat als we met de rit hier waren, de regen daar ook was, en als we daar waren, dan ook. Nee, dan maar een weekje uitstellen.

De 5de oktober viel precies tussen twee regenachtige dagen in. Het was droog, dat wel, maar de dag begon fris, eigenlijk best wel koud te noemen. De dag tevoren had ik toch maar de binnenjas weer ingeritst in de motorjas. En dat was, met amper 7 graden op de thermometer best wel nodig. Warme sokken aan, headset, telefoon en TomTom aanzetten, en om tien voor negen vertrok ik. Eerst langs het tankstation, waar ik de 650 aftankte. Snel hoofdrekenen bracht me tot de conclusie dat ik toch wel iets meer verbruikte dan voorgaande tankbeurten, namelijk 1:21 en nog wat. Maar ook had ik al ruim 2000 kilometers op deze motor gereden. Zo kom je nog eens ergens.

Nu was het tijd om naar Maarsbergen te komen. Vanaf Ede een klein stukje, en een kwartiertje later was ik er al. Niet als eerste , want de CX van JiMi en Frans stonden er al, en Honkie Tonkie was net aangekomen. Binnen werden we verwelkomt door JiMi en Frans, en er werd koffie gehaald, en een beetje opgewarmt. Toen was het wachten op Werner, en eventuele anderen die nog tijd en gelegenheid hadden gevonden om mee te rijden.

Om 11:00 vond ik het tijd om te vertrekken, we waren toch al tien minuten achter op het schema, en daar zou vast nog wel meer bijkomen. De helmen werden verzameld, de oordopjes geplaatst, en de motoren gestart. En hoewel we toch maar met ons vieren waren, duurde het even voordat we allemaal met de motor klaar stonden, en konden vertrekken.

Wegrijden in de richting Woudenberg is bij Maarsbergen vandaan niet moeilijk. Later zou ik merken hoe lastig het is om in de richting Arnhem te vertrekken, maar dat lag nog uren in de toekomst.

Amper onderweg, of we moesten al stoppen, voor de trein. Geen probleem, net voldoende tijd om een handschoen goed te doen, de jas recht te trekken en toen mochten we alweer, om vijftig meter verder bij het verkeerslicht weer te wachten. Maar dit zou voor de eerste anderhalf uur ook het laatste verkeerslicht zijn. Over een 30 km zone werd er door Maarsbergen gereden, een omweg omdat de N227 was afgesloten. Een extra smal weggetje bracht ons naar de beoogde route, en daar konden we de gewone, uitgezette route weer volgen.

Langs kleine binnenweggetjes reden we, netjes de aanwijzingen van de TomTom volgend, met een grote boog door de binnenlanden tussen Maarsbergen en Scherpenzeel, totdat we na een paar scherpe bochten aan de rand van Scherpenzeel terecht kwamen.

TomTom gaf hier een andere route als wat ik gepland had, en dan zou nog een keertje nagekeken moeten worden. Maar voorlopig wist ik waar ik heen wilde, of de elektronische juffrouw dat nu wilde of niet. Dus rechtsaf, en een 600 meter verder linksaf, de Ruwinkelseweg op. Weer een smal weggetje, met een ietwat bol wegdek. Prima om water af te laten lopen, minder om met de motor te rijden. Ook de hoge bermen nodigden niet uit om flink door te trekken, je zag nauwelijks wat er door de bocht op je af kwam.

Na een klein stukje N802 was het volgende rustige weggetje al gevonden, de Goorsteeg, die al snel overging in de Moorsterweg. Een mooie weg om te rijden, zoals wel bleek uit de groep matoren die ons tegemoet kwam. Langs de bochtige, door bomen omzoomde Postweg ging het richting De Glind. En daar, vlak voor de 30km zone, reed een lesauto in dezelfde richting als wij wilden gaan. Ja, we hebben het allemaal moeten leren, en ook wij reden tijdens de les met maximaal de toegestane snelheid. Later, na het behalen van het papiertje, of de plastic kaart, werd die angstvallige maximale snelheid minder vaak gehanteerd, zelfs door mij. Maar voor de bestuurder van deze leswagen lag dat moment nog in de verre toekomst....

Bij de Nederwoudseweg gingen wij een andere kant op als de lesauto. Maar, zoals wel vaker, de lesauto werd vervangen door een auto met aanhanger, die ook al erg rustig deed. Zo gaat dat. Pas na het stukje van de rondweg Barneveld, de N802, hadden we weer vrij baan, en een stuk van 80km/u. Effe doorrijden, dat is op z'n tijd ook wel leuk.

In Lunteren, bij de eerste rotonde, werd de Meulunterse weg gekozen. Hier konden we met 60km/u toch gewoon rustig doorrijden. Over het spoor heen, en daar was de eerste stop, Eethuis 't Hek, op het kruispunt met de Hessenweg. Tijd voor koffie.

De koffie kwam, het was mooi weer, en we hadden even een genoeglijk kwartiertje. Zeker toen bleek dat een auto oldtimer club hier langs kwam op hun waarschijnlijk laatste rit van het jaar. En hoewel de CX-en ouder waren dan de meeste voertuigen die we tegenkwamen, deze auto's waren nog veel ouder. Maar mooi dat ze waren .... !!

Nadat gedaan was wat gedaan moest worden namen we onze motoren weer onder ons, en vertrokken voor het volgende deel van de reis. De lunch lokatie was nog een klein uurtje verder. Als ik er al kon komen, want de Meulunterseweg mag dan een voorrangsweg zijn, kennelijk waren we, vier motoren sterk, met koplampen aan, toch niet helemaal zichtbaar voor een auto die van rechts kwam. Ja, hij kwam voor rechts, maar ik was er niet op bedacht dat hij zomaar de voorrangsweg op zou rijden. Gelukkig zag hij me op het laatste moment, maar ik moest wel een flinke zwaai maken om de wagen te ontwijken. Ik was niet blij....

Via een rotonde kwamen we op een stukje N304, om bij de volgende rotonde rustig door Otterlo te rijden. Rustig, want er stonden wel wat snelheidscamera's hier, of ze in werking waren of niet, toch geen risico nemen.

De N310, tussen het natuurgebied bij Oud Reemst en het Nationale Park de Hoge Veluwe in, is eigenlijk een saaie weg. Behalve de schitterende natuur aan beide zijden bestaat het enige vertier uit de auto's en motoren die met hoge snelheid toch even willen inhalen. Waar de Otterloseweg de Koningsweg ontmoet sloegen wij rechtsaf, de Koningsweg op. Nu kwam er een klein stukje met verkeerlichten, op de N224, en daarna gingen we in de richting Wolfheze. Bij het tweede verkeerslicht zag ik JiMi bezig met iets, maar toen het licht op groen ging reed hij gewoon mee. Waarschijnlijk loos alarm. Toch, op de Bilderberglaan, waar het levendige kleurenspel tussen licht en donker, bruine grond en groene bomen in diverse kleuren en tinten me even afleidde, bleek dat ik mijn volgers een beetje kwijt was.

In de verte zag ik nog een enkele lamp in de spiegel. Toch even stoppen, voordat ik de bocht zou nemen. Het duurde hooguit twee minuten, voordat ik eerst een, daarna drie lichten op me toe zag rijden. Een vragend handgebaar, een hoofdknik van Frans, en verder ging het, nu richting Oosterbeek. Kennelijk was er toch iets met JiMi of zijn CX geweest, wat nu opgelost was.

In Oosterbeek ging het rechtdoor over de rotonde, langs de Oorsprong, en naar Heveadorp. Het was hier een slecht wegdek, maar met aangepaste snelheid viel het reuze mee. Door het bos reden we naar boven, en daar maakten we de draai naar Doorwerth. Over de door bomen verduisterde weg reden we in de richting van de rijksweg, maar niet erover, maar er onderdoor.

Hier was een stukje route waarvan ik op het laatste moment besloten had dat we het zouden overslaan. Op zaterdag, recht tegenover een drukke supermarkt, uitkomen was misschien niet helemaal leuk. In plaats daarvan werd de meer gewone route naar de N728 genomen. Daar zouden we toch op uit gekomen zijn.

Tussen Frans en mij, de beide voorsten, en JiMi en Henk kwam een auto te zitten. En halverwege Heelsum zag ik een parkeerplekje aan de kant van de weg. Misschien iets te snel stopte ik de Deauville op dat plekje, en prompt reden Frans, en de daarachter rijdende auto, langs me heen. Euh..... een oops momentje.

Nu had Frans ook de route op zijn TomTom, en bij de eerstvolgende afbuiging, naar links, kon ik ook aangeven dat we naar links de route zouden vervolgen. Geen probleem, en alles kwam vanzelf weer goed, maar toch....

Even later reden we bij Restaurant Campman de parkeerplaats op. Deel twee van de tocht zat erop. Nu eerst even een klein beetje lunchen , en dan verder. Dat even lunchen was veel en lekker, maar ik werd een beetje onrustig. Verderop had zouden we even langs het huis van een helaas veel te vroeg overleden motorvriend rijden, om te laten weten dat we hem niet vergeten waren , En nog verder zou er iemand staan wachten met een camera, om wat foto's te maken. Vandaar dat ik toch een beetje haast had, we waren al ruim vijftien minuten achter op schema....

Uiteindelijk was het een kwartier later dan in mijn planning stond, dat we weer verder reden over de Hartenseweg naar Bennekom toe. Bocht, draai, draai, bocht, en een smal paadje. Ik had vooruit ge-appt dat we er aan kwamen, en langs zouden rijden, maar, ondanks getoeter zag ik niemand voor de ramen. Ergens was er toch wat fout gegaan. Stoppen ging ook niet, want verderop stonden nog twee mensen, en ik had al gelezen dat het erg koud was, daar langs de weg. Maar het zat me niet lekker, dat ondanks de uitgebreide voorzorgen dit nu toch niet was gelopen als ik had gehoopt.

Verderop, waar we het Binnenveld in reden, stonden de twee, met camera en filmcamera. Zwaaien, en verder rijden. Later hoorde ik dat we binnen 15 seconden al weer verdwenen waren, en dat beiden elkaar aankeken van : is dat het nou? Met een grotere groep zou het langsrijden natuurlijk veel langer hebben geduurd. Maar de foto's waren goed, en het filmpje ook! Toen ik het filmpje bekeek vond ik het wel een vreemd gezicht: Eerst een Deauville, en daarachter drie duidelijk herkenbare CX-en.

Via een omleiding vanwege uitgebreide werkzaamheden waarbij veel modder op de weg kwam, reden we naar Veenendaal. En op deze omleiding bleek dat we duidelijk niet de enigen op deze weg waren. Een tweetal groepen fietsers nam een groot deel van de smalle weg in beslag, en een tegemoet komende auto maakte dat ik toch deze groep wat sneller passeerde, met een klein sprongetje vooruit, ondersteund door de gashandel.

Aan het einde van de weg wachtte ik op de anderen, die achter de groep fietsers op de auto had moeten wachten. Toen zij ook weer aangesloten waren ging het verder, over het Valleikanaal, en dan linksaf, naar de Veensteeg en de Noordelijke Meentsteeg.

Via de Cuneraweg staken we de N233 over, en namen de randweg langs het natuurgebied naar de N416 naar Elst. En Elst is vrijwel geheel een 30km zone, er omheen rijden is onmogelijk dus daar werd gedurende een paar kilometers erg langzaam gereden.

Verderop mochten we weer gewoon 80km/u en dat deden we dan ook, nou ja, bijna. Snel moest er weer langzamer gereden gaan worden, want we reden Amerongen binnen. Ook hier was de hoofdroute door het dorp wegens werkzaamheden geblokkeerd, dus namen we een omleiding, die ons toch weer op het juiste punt bracht, het begin van de Bergweg.

De Bergweg doet zijn naam eer aan, naar Nederlandse maatstaven gemeten. Het is een weg over de Amerongse Berg een heuvel in de gemeente Utrechtse Heuvelrug met een hoogte van bijna 70 meter in het Amerongse Bos, een van de oudste bossen op de Utrechtse Heuvelrug. Deze weg is geliefd bij sportende wielrenners, die met hun fietsen flinke snelheden behalen, heuvelaf. Voor motorrijders is het ook een leuke weg, maar wel dient er voortdurend opgelet te worden voor mede weggebruikers. Deze keer waren er onze kant uit geen wielrenners , en de enige auto reed net iets harder als wij met de motor. Tijd om van de omgeving te genieten.

Na de Bergweg was de Haarweg aan de beurt, die ons via diverse kronkelige kronkelingen naar de N225 zou brengen. Nog een klein stukje 30km weg, en toen konden we invoegen op de N225. Om een paar minuten later de motoren weer bij La Place neer te kunnen zetten.

En dat was dat. We besloten om toch maar niet na te gaan praten over de rit. De mederijders waren het er over eens dat het een mooie rit was, en misschien volgend jaar wel herhaalbaar, als het wat warmer was, en er meer deelnemers zouden zijn. Ik zelf vond het jammer dat de 'drive-by' in Bennekom niet gelukt was....

Handen werden geschud, helmen opgezet, motoren gestart. Als eerste rede JiMi weg, even later gevolgd door Frans en mij. Henk, die in de richting Woudenberg wilde rijden om toch nog E5 benzine te tanken, reed langs ons, terwijl we voor die lastige rotonde stonden te wachten om verder te mogen. Ik dacht een gaatje te zien, reed vooruit, en zag toen pas dat er op de tweede rijstrook een auto zat. Gelukkig zag hij mij ook. Iets verder moest ik een baan opschuiven, en ook dat ging niet volgens het boekje, wat ter plekke herschreven werd zodat ik zonder kleer- en andere scheuren de oprit van de A12 bereikte.

En daarna was het gewoon verder rijden, zo tegen de 100 aan, want harder mocht ik toch niet. Bij Ede werd naar Frans gezwaaid, die al die tijd achter me had gereden, maar nog heel veel kilometers verder moest zijn.

Ongeveer vijf minuten later parkeerde ik de motor achter het huis, op het vertrouwde plekje. De Dauville werd net andersom neergezet als anders, nu met de uitlaatzijde aan de buitenkant, waar ik erbij kon om de modder en vuil van de afgelopen dagen weg te wassen en poetsen. Want dat heb je natuurlijk wel met een dergelijk fraaie motor, hij moet wel eens gepoetst worden.......