Tijdens de Stamtafel Veluwe, die vanwege de Corona maatregelen per video werd gehouden, kwam ineens het idee ter tafel om gezamenlijk een rit te rijden. Immers, de aanstaande maandag, tweede pinksterdag was op 1 juni, de dag dat sommige maatregelen zouden worden versoepeld. De zes aanwezigen vonden het allemaal een goed idee, maar, zo was de vraag, waar en wat gaan we rijden? En daar was natuurlijk, vond ik, wel een simpel antwoord op.

Enkele maanden geleden, toen Corona-virus nog een woord uit een ver land was, had ik al, in voorbereiding op de zeeën van vrije tijd die in het vooruitzicht zaten, enkele routes samengesteld. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor de HDC en de CX club. Snel werd er door de beschikbare bestanden gebladerd. De ene route begon te ver weg, een andere duurde net te lang voor het mooi maar de route 'Tussen Lek en Waal' leek me wel een goede voor de aankomende maandag.

Meestal rij ik een route minstens twee of driemaal voor, voordat ik met een gerust hart de tocht kan aanbevelen, maar deze routes had ik geen van alle eerder gereden. Stukjes kende ik, maar andere stukjes helemaal niet. En om in de tussenliggende paar dagen dan toch even de route te gaan verkennen, nee, dat was me iets te gestressed, vond ik zelf. Het zou wel goed komen, en anders hadden we een paar leuke uitdagingen, zo maak je nog eens wat mee......

De pas aangeschafte telefoon was verbonden met zowel de Cardo-headset als de TomTom, en na wat gedoe met het laden van de route in de navigatie was ook dat stukje technische kant klaar. De motor stond ook al klaar, en de paar honderd kilometers die ik er dit jaar mee gereden had waren min of meer te verwaarlozen. Ook dat zou wel goed gaan, zolang er voldoende olie en benzine in gedaan werd.

Zo stond ik dan die tweede pinksterdag bij de pomp, om de Deauville vol te tanken. Een dertig kilometer naar Ochten, dan 130-140 kilometer toertocht, en weer terug naar huis. Met een volle tank was dat met deze Deauville makkelijk te doen. Ik verwachtte dat de meeste restaurantjes en cafe's of nog gesloten zouden zijn, of ontzettend druk, en daarvoor was er voor de berijder van de 650 ook gezorgdt, met name een thermosje koffie, en wat boterhammetjes. Na de tankbeurt waren de Deauville en ik beide klaar voor wat er voor ons lag aan toertocht en verdere wederwaardigheden.

Natuurlijk was ik veel te vroeg bij het verzamelpunt in Ochten, naast de McDonalds. Maar dat gaf me wel de gelegenheid om te kijken wat er met de TomTom aan de hand was. Gedurende een groot deel van de reis naar Ochten hoorde ik geen route aanwijzingen (niet dat ik ze nodig had) maar een steeds maar herhaald "GPS connected - GPS disconnected - GPS connec...", tot dat ik het genoeg vond en de headset uitzette.

Het probleem bleek deze keer te liggen bij de TomTom. Nadat ik deze had uitgeschakeld, en weer had opgestart, werd er wel een stabiele verbinding tussen headset en navigatie gemaakt. Ook de route verscheen keurig op het scherm, en nu was het enige wat er nog te toen was, wachten op de mederijders.

JiMi had helaas moeten afzeggen, maar na elkaar kwamen Marcel, Frans, Henk en Erik aan. De ontvangst was natuurlijk wel steeds op de voorgeschreven anderhalve meter afstand.

Henk, die met zijn CX-custom de minste actieradius had, moest nog wel tanken, en het liefst natuurlijk E5, 95 of 98, vanwege de leeftijd van de CX. Dat lukte bij het naast gelegen tankstation, en toen hij dan ook terug was kon de rit beginnen.

Vooraf had ik geprobeerd om de route naar de diverse deelnemers te sturen, maar omdat alles een beetje haast-haast had moeten gebeuren had niet iedereen de helemaal juiste route in de navigatie kunnen laden. Geen probleem: "We rijden gewoon achter je aan" en dat was ook een oplossing. Wel drukte ik mijn mederijders nogmaals op het hart dat ik de route zelf ook nog nooit had gereden, en dat het dus best ergens fout zou kunnen gaan.

Na deze bemoedigende en opbeurende woorden was het tijd om te vertrekken. De aangegeven rijrichting bij de MacDonalds werd serieus genegeerd en de weg naar Ochten werd ingeslagen. Nu TomTom, Cardo en de Samsung weer met elkaar samenwerkten kreeg ik de instructies van de TomTom netjes in mijn helm te horen, en dat was maar goed ook. Het was een prachtige dag, en de zon deed zijn best, met als gevolg dat ik her en der amper iets kon zien op het display van de TomTom. Dus waar de ingeblikte juf in de navigatie zei: 'Na 100 meter linksaf' ging ik netjes na 100 meter linksaf. En dan kom je langs velden met fruitbomen, akkers met mais en over smalle en erg smalle weggetjes.

In de buurt van Tiel gingen we onder de A15 door, langs het industrie terrein. Het reed best lekker vond ik, totdat ik op de teller keek. Euh... 70 , klopte dat wel? Nee, want ook al nodigde de weg uit tot hogere snelheid, het was toch echt nog steeds een 50km/u gebied. Dan maar wat meer opletten en minder kijken waar we naar toe zouden gaan.

Uiteindelijk kwamen we buiten de bebouwde kom, en draaiden we de N835 op, de Belderste weg. Eventjes wat minder op de kilometerteller letten, en meer lekker doorrijden. Langs het recreatiegebied ging het, langzaam omhoog, en nog wat hoger totdat we op de brug over het Amsterdam-Rijnkanaal reden. Na de brug te hebben overgestoken reden we een paar honderd meter verder linksaf, en meteen zaten we onder een dicht bladerdak, waar de zon moeite had om doorheen te komen. Het was merkbaar koeler. Na een lange glooiende bocht kwamen we uit bij het kanaal. Lang bleven we niet naast het kanaal rijden, want even verderop was er weer een landweggetje, deze keer in de richting van Buren.

Buren zelf gingen we niet in, we bleven aan de rand rijden, en na de brug over de Korne werd er linksaf gegaan, langs de Korne, wat weer een aantal fraaie vergezichten over het riviertje opleverde. Vlak voor Geldermalsen ging de Korne over in de Linge, en vlak daarna reden we door Buurmalsen, en over de Lingedijk naar het schilderachtige plaatsje Tricht. Smalle straten, met hier en daar ook nog een wegopbreking, maar als motorrijder heb je niet zo heel veel weg nodig, en we hadden geen haast.

Langs Tricht, en dan langs de spoorbaan ging het verder, naar alweer een smal stukje weg, waar toch heel wat fietsers reden, zodat het soms wel echt druk leek. Bij de Zeedijk werd er weer linksaf gegaan, achter de TomTom aan. Kennelijk had ik een aantal mooie, maar wel kleine weggetjes geselecteerd bij het uit zetten van de route. Maar het viel me heus niet tegen. De Oude Waag was weer zo'n smal, door zwaar in het blad staande bomen overschaduwd, weggetje. Goed asfalt, dat wel, en bijna geen tegenliggers. De enkele auto die ons tegemoet kwam liet voldoende ruimte over om te passeren.

Aan het einde leek het even of er een rij auto's de weg op zouden rijden, maar zij gingen rechtdoor, en wij sloegen rechtsaf. 't Was wel een mooi gezicht, die hele rij sportwagens (Lotus ?) de een nog mooier gepoetst dan de ander, blinkend in de zon.

Even later reden we bij Beesd onder de A2 door, en daar zat een gek plekje in de route, want plotseling hoorde ik in mijn helm de TomTom juffrouw zeggen "Probeer om te draaien".... Kennelijk een puntje net naast de route, of een wijziging in de weg. Ik gaf met mijn arm het teken om om te keren, maar zag twee tellen later dat er een rotonde nog geen honderd meter verderop was. Dat draait een heel stuk makkelijker. Misschien gaf het wat verwarring bij mijn volgers, maar ik besloot om de rotonde rond te gaan. Frans reed met me mee, terwijl de anderen bij een tankstation bleven wachten.

Rotonde rond, de volgers oppikken en dan linksaf, een weggetje langs het recreatieterrein 'Betuwe strand' Daar was het zo druk, dat de weg er naar toe afgezet was. Wij motorrijders mochten er langs, dat was geen probleem. Alle parkeerplekjes waren vol, er kon niets meer bij. Even dacht ik, 'waar ben ik en en is dit wel de goede weg?', maar aan het einde van de weg was er een smal paadje, zonder verbod bordjes of iets, alleen een 60km bord. Nou ja, geen probleem.

Na een kleine kilometer reden we een helling op, en bovenaan bleken we weer op de Lingedijk te rijden, ook al zo'n mooi stukje rustig-aan weg. Deze dijkweg bleven we volgen tot vlak voor Rhenoy. Via een aantal kleine wegen kwamen we weer door een prachtig stukje Nederland, en kwamen uit bij 'Het Wiel van Bassa', het restant van een tweetal dijkdoorbraken van de Diefdijk in 1571 en 1573.

Bij Schoonrewoerd werden de hele kleine wegen even gelaten voor wat ze waren. En kon er eventjes wat snelheid gemaakt worden. Niet te veel, want het was een prachtige dag om rustig te rijden. Bij Zijderveld werd de A2 overgestoken, om daarna direct scherp rechtsaf de bult af te rijden, op weg naar het fort Everdingen. De bewoners langs de Goilberdingerdijk vroegen via een groot geel bord of we geen lawaai wilden maken en ook niet in een groep wilden rijden. Nou, lawaai maakten we niet en zo groot was de groep nou ook weer niet, dus ik vond dat het allemaal wel mee viel. Rustig rijdend over de dijk langs de Lek kwam Culemborg in zicht, en daarmee een aantal herinneringen aan wind en water, strak gespannen zeilen en een heldere zon over een slingerend waterlandschap ....

Bij de jachthaven werd halt gehouden, eventjes de benen strekken, en een hapje eten, en wat drinken. Ook hier was er niets open. Dat het restaurant niet open was, nou ja, daar is mee te leven. Maar dat ook de toiletruimten van de jachthaven niet open waren, dat was een heel wat groter probleem. Maar iemand wist daar een oplossing voor.....

De meegenomen lunch werd aangesproken, terwijl we het uitzicht over de haven en het water in ons opnamen. Aan de overkant reed een andere groep motoren voorbij, en die maakten iets meer kabaal dan wij hadden gedaan op de dijk. Ieder z'n lol, dacht ik. Nadat we een beetje waren bijgekomen, ons hadden georiënteerd op de rivier ('is dit nou de Lek of de Rijn of de Waal?') vond ik het tijd om verder te gaan. Het duurde even voordat iedereen weer in het zadel zat, en ik besloot om vast wat verder te rijden, het parkeerterreintje af.

Daar was ineens een auto die echt veel meer ruimte nodig had dan dat 'ie breed was. Op mijn vroegere CX, de onvolprezen 'Rode Rakker' was het, als ik stapvoets reed, met voeten aan de grond, simpelweg een kwestie van handrem inknijpen, en dat was dat. Maar op de Deauville gaat dat niet zo, zo had ik al een aantal keren gemerkt. Maar oude gewoonten slijten moeilijk, en ook nu kneep ik de voorrem in. Dan staat zo'n motor ook in eens stil, met als gevolg dat ik bijna tegen de straat duikelde. Dan is die paar kilo extra, gecombineerd met het betere remgedrag toch een hoop om op te vangen, met één been. Ook nu was het alleen de schrik, gelukkig maar, want het staat zo slordig om je motor op te moeten rapen.

Eenmaal onderweg was er een andere uitdaging. Wel kon ik de horen wat de TomTom me wilde vertellen, maar ik kon er niets van zien. Het scherm leek wel in 'nacht-mode' te staan. Misschien kwam het door de warmte, misschien wat anders. Het leek me toch even beter om te kijken of het scherm toch wat meer leesbaar wilde worden. Waarom weet ik niet, maar na een paar minuten prutsen, langs de kant van de weg, had ik weer beeld. En dat was maar goed ook, want soms sloeg de stem een puntje over wat wel op de kaart stond.....

Culemborg uit, en verder maar weer. Over de N833 bereikten we de Kruisweg, en daarna reden we rustig verder in de richting van Asch. Verdere binnenweggetjes brachten ons bij de Prinses Marijkesluis bij Rijswijk, waar we over de brug de overkant van het Amsterdam-Rijnkanaal weer bereikten.

Een klein stukje werd de N229 gevolgd, om al weer snel de erg rustige binnenlanden op te zoeken, in de richting Maurik. Nu begon de TomTom toch wel wat waarschuwingen te geven, met betrekking tot een file of vertraging of iets anders, een paar kilometer verderop. Veel kon het niet zijn, dacht ik, er werd een vertraging van wel een hele minuut aangegeven. Maar toch....

Bij Maurik reden we de Rijnbandijk op, met direct een hoop verkeer in de vorm van fietsers en auto's, allemaal genietend van het mooie weer, en allemaal ook elkaar begroeten, met de fiets dwars over de weg, en anderhalve meter? Daar leken ze nog nooit van gehoord te hebben. Langzaam reden we verder over de dijk, en ja, dit leek erg op een file. Het gebrek aan doorrijden werd deels vergoed door het spectaculaire uitzicht over het recreatiegebied 'Het Eiland van Maurik' maar dat recreatiegebied was ook de oorzaak van het langzame verkeer.

Waar de inrit naar 'het eiland' was, was het onvoorstelbaar druk. Iedereen wilde, nu er weer iets meer mocht, naar het water, of de boot te water laten, of gewoon naar het vakantiehuisje of de caravan. En ook wilde iedereen natuurlijk als eerste er zijn. Een aanwezige verkeersregelaar had er flink wat moeite mee. Later hoorde ik op het nieuws dat o.a. Het Eiland van Maurik wegen te grote drukte gesloten was. Vandaar ook de chaos op het toegangspunt.

Gelukkig moesten wij, met onze motoren, rechtsaf van de dijk weg, over de Rijnstraat. En daar zag ik op een gegeven moment op het erf van een woning een zwarte CX500, waarvan de bestuurder kennelijk net opgestapt was om een rondje te maken. Veel tijd om er over na te denken was er niet, want we kwamen bij Eck en Wiel, waar we omheen reden via wat rotondes, om vervolgens richting Ingen te rijden.

Bij Lienden had de route nog een leuke verrassing in petto. Gewoon de TomTom volgend werd de weg steeds smaller en smaller, totdat deze gewoon dood leek te lopen. Maar nee, we konden, en werden door de TomTom verwezen, naar een straatje, zo smal, dat het eerder een oprijlaan als een min of meer doorgaande weg leek. We waren in het buurtschap Bontemorgen, op de gelijknamige weg. Elk moment verwachtte ik een tegemoet komende auto, of kinderen of een hond of zo vanuit één van de dicht op het weggetje staande huizen. Maar het ging allemaal goed, al was het wel erg smal!

Het hele smalle wegje eindigde met een steile opgang naar de Rijndijk, waar we aan paar tellen later al weer vanaf reden. Via de Vicarieweg bereikten we de Hogeweg, waar we onder de N233 door reden op weg naar Kesteren.

Nog steeds volgde ik heel keurig de TomTom, en de vier mederijders volgde mij. En zo kwam het dat ik de Rijnbandijk opreed. Naast de weg stond keurig een bord C12, en dat is 'Gesloten voor alle motorvoertuigen' Het onderbord vermelde 'Alleen op Zon en Feestdagen' , Gelukkig, dacht ik, dat het nu een maandag is, dan kunnen we gewoon verder. En ik reed rustig door. Maar twintig meter verder kwam met een schok de ontdekking dat het wel de Tweede Pinksterdag was, en dat was wel een feestdag !!!

Omkeren op de dijk was geen optie. TomTom vertelde me ook dat we 400 meter verderop weer van de dijk zouden afgaan, dus, nou ja, we reden er, dan maar langzaam en hopen dat er geen Boa of een agent staat. 't Ging rustig, en het ging goed, hoewel ik het scootertje voor me wel erg zag slingeren over de dijk, zo van: jullie mogen er niet langs.

Dat hoefde ook niet. Zodra het kon verlieten we dat stuk dijk weer, om een eindje verder, waar het wel was toegestaan, de dijk weer op te rijden. Tot vlak voor Randwijk volgden we de dijk, met zorg de fietsers en auto's ontwijkend, die ook van de weg gebruik wilden maken. Bijna miste ik het volgende afslagpunt. Het is dat de stem in mijn helm me waarschuwde: 'Over honderd meter rechtsaf..' Ik was er verbaasd over, want ik zag nog nergens een mogelijk rechtsaf.

De kaart op de TomTom gaf wel een wegje rechtsaf, dus dat moest het dan worden. Een vrij steile helling naar beneden, die uit kwam op een klein wegje wat weer uitkwam op een grotere weg naar het plaatsje Hemmen. Hemmen, met een inwoner tal van nog geen 200, heeft wel een station, en wel het pittoreske (maar in verval rakende) station Hemmen-Dodewaard. Onze route voerde ook langs dit stationnetje, voordat we voor de laatste keer over een viaduct de A15 overstaken.

Ik had gedacht dat we nu via de hoofdroute naar het begin/eindpunt zouden rijden, maar de TomTom had heel andere ideeën en stuurde ons door een woonwijk heen, voordat we naar de carpoolplaats reden, waar de route wat mij betreft eindigde. Het officiële eindpunt lag honderd meter verder, bij de McDonalds, maar dit kwam mij net even wat beter uit.

Motor afzetten, helm af, en dat was dat. Tenminste, dat dacht ik. Volgens de navigatie van iemand moest er nog ruim zeven kilometer gereden worden, en de McDonalds was hier ook niet. Nou ja, als hij naar de McDonalds wilde, zei ik, dan moest 'ie daar maar naar toe, wijzend op het gebouw. En die zeven kilometers ? Geen idee hoe zijn navigatie daar bij kwam. Mijn route stopte hier.

Het was, zo was de opvatting van de anderen, een leuke route geweest. Alleen, ik wist toch wel dat ik zomaar een verkeersvoorschrift had overtreden? En die smalle wegen, en de wegen die nog smaller waren, was dat met opzet zo gedaan? Hoe zat dat?

Aldus werd de rit afgesloten zoals een rit afgesloten hoort te worden, met veel geklets, flauwe opmerkingen en sterke verhalen. Ik keek nog even naar de TomTom van Frans, die met aluminiumfolie tegen de zon beschermd was, maakte nog een praatje met Marcel, en nam het restje van de, nog steeds warme, koffie uit de thermosfles.

Tijd om naar huis te gaan. Een zwaai, een bocht, en een paar minuten later reed ik op de N233 in de richting Veenendaal. Via de rondweg werd de A12 bereikt, en een klein kwartiertje later was ik weer thuis.

Het was, in hoofdzaak doordat ik de route niet had voorgereden, een rit met verrassingen geworden. Maar de zon had geschenen, het was warm, het zomertenue was weer eens gebruikt, en de motor stond achter het huis weer te glimmen.

Een mooie rit. Wordt vervolgd.... ??

De route werd later nogmaals in MyRouteApp nagekeken. En daar bleek dat er toch wel aardige verschillen in de MRA route en de gevolgde TomTom-navigatie route zaten. Gevolg: het verkeerde route puntje, en het foutieve stukje over de dijk....