In het begin van 2022 is het land nog steeds in de greep van Corona. Bijeenkomsten zijn niet toegestaan, en dus was ook de nieuwjaarsbijeenkomst van de Dutch CX V-twin club weer digitaal. Het meest opzienbarende nieuws deze maanden was dat SJK voor de laatste keer gehouden ging worden in Sint JansKlooster, en dat er daarna een andere locatie gezocht moet worden. Nee, het was rustig rond de CX, de motoren en de vereniging.

Tot Beussie via Marcel op 20 februari liet weten dat het niet goed ging met Theo van Doorn. Hij was opgenomen in een verpleegtehuis, en of er een kaartje gestuurd kan worden. Het ging niet goed met hem, zo erg zelfs dat hij niet in staat was om zijn telefoon te bedienen. Dat zet een mens wel even met beide benen op de grond. Na het lezen van dat bericht nam ik me voor om in het weekend een kaartje naar Theo te sturen.

Het hoefde al niet meer. Op 25 februari kwam het bericht dat Theo van Doorn was overleden.

Dat komt wel even aan. Niet dat hij mijn beste vriend was binnen de CX-club, nee, dat niet. Maar een vriendelijk mens, ja, dat zeker. Altijd wel een verhaal, en altijd wel een probleem met een tent of een slaapmat of.... En altijd bezig om de problemen op zijn eigen manier op te lossen, als was het dan niet een manier die ik zou kiezen. Maar het was wel Theo's manier, en op de een of andere manier lukte het toch.... meestal dan.

Via de site kregen we meer te horen over de uitvaart. Op donderdag om 13:00 in Uithoorn. Dat zou wel lukken. Mijn agenda is grotendeels leeg deze dagen, maar al zou de agenda stampvol staan met dingen, dan nog zou ik een plekje maken om er bij te zijn. Want missen zal ik hem echt wel....

Met Frans werd afgesproken om samen op te rijden. Vanaf Zeddam kwam hij toch langs Ede. Dus toen Coen later op de site iedereen uitnodigde om vanaf Linschoten te rijden was het jammer, maar ik had al andere afspraken gemaakt.

Die donderdag om 11:00 kwam Frans aan, en terwijl hij even aan de koffie ging, trok ik het warme pak vast aan. Het zou wel nodig zijn. Om ongeveer 11:15 vertrokken we. Koud was het nog wel, en de extra warme onderkleding had ik ook echt wel nodig. De bestemming was in de TomTom gezet, en rustigjes aan reden we over de A12 naar Utrecht, en vandaar via de A2 in de richting Amsterdam. Bij afrit Vinkeveen werd de A2 verlaten. Langs de N201, langs het water van de Vinkeveense plassen, door Mijdrecht naar Uithoorn. Daar waren wegwerkzaamheden, en langzaam rijdend voelde ik ineens een rare zwieper van de motor, rijdend over oneffenheden van de weg. Maar 't ging goed.

Waren we te vroeg? Bij het uitvaartcentrum stond een lange rij mensen buiten. Dan maar even iets verder een parkeerplek zoeken, dacht ik. Frans dacht er anders over (en hij had gelijk) en reed het terrein op. Achter het gebouw was een opstelplaats waar al meer motoren stonden, waaronder, speciaal en apart, de CX-Turbo van Theo. Onze motoren werden aan de verzameling toegevoegd, met het achterwiel tegen de stoeprand aan. Zo konden er nog meer bij.

En er kwamen er nog meer bij. Niet alleen van de Dutch CX-club, maar ook van de KJMV, de Klassieke Japanse Motorfietsen Vereniging, en van de HFTC, de Honda First Turbo Club, organisaties waar Theo lid van was geweest.

Uiteindelijk stonden er 14 of 15 motoren achter Theo's Turbo, goed zichtbaar vanuit de aula. Oud en nieuw, gewone en speciale, kleine en grote. Zo het geheel overziend kwam het gevoel bij me op dat mijn NT650 eigenlijk veel te nieuw was voor deze rij met motoren. Maar, zo zei ik tegen mezelf, ik kwam hier om afscheid te nemen van Theo, niet voor een motortreffen.

Rond 12:45 werden we uitgenodigd om naar binnen te gaan. Dikke jas uit, condoleance boek tekenen, en even wachten. Om 13:00 begon de plechtigheid. Een welkomst praatje, een toespraak, afgewisseld met wat dia's van Theo's leven. Een volgende toespraak en ...... even niets. Een storing in de apparatuur of zo? Het kwam bij me op dat het wel heel erg toepasselijk was, want in mijn belevenis had Theo ook steeds van die kleine technische probleempjes, dan met een luchtbed, dan met een motor, dan weer....

Nadat de storing verholpen was, en het einde van de plechtigheid daar was, mochten we nog even afscheid nemen. Met een laatste groet aan de kist.... Sommigen hadden het er wel moeilijk mee, want ja, het is zo definitief....

Er was koffie, er waren broodjes, maar er was ook gewoon helder water. En dat was wel nodig, want hoewel het buiten en op de motor toch wel wat fris was, was het binnen aangenaam behaaglijk. Te behaaglijk voor mij, nog steeds met de warme onderkleding en het halve motorpak. Ik moest dringend even wat vocht bijvullen, en dan is gewoon water echt het beste. Ook was het nodig om de ruimte achter het gebouw weer van al die motoren te ontdoen, in verband met de volgende plechtigheid. Maar daarna was het tijd voor een broodje, en tijd om herinneringen op te halen. En daar merkte ik dat het me toch meer deed dan ik in eerste instantie gedacht had.

Om 14:20 werd aan de terugreis begonnen. Frans ging deze keer even voorop, omdat zijn CX nog moest tanken. Dat gaf mij de tijd om de oordopjes in te doen, iets wat ik natuurlijk weer vergeten was bij het wegrijden. Op de A2 mocht ik weer voor rijden. Het was een vrij rustige reis terug naar Ede. Daar gebaarde ik naar Frans van : nog een bakkie doen? Maar naar Zeddam was het nog ver, Frans gaf gas, en terwijl ik de afrit nam zag ik hem in de verte verdwijnen. Een paar minuten later zette ik de Deauville op zijn plekje neer.

Tijd om de dag te overdenken, tijd om deze gebeurtenis een plekje te geven. Het zal toch niet helemaal hetzelfde zijn, Vechta of SJK zonder die soms drukdoende, soms chaotische, (en soms een beetje irritante) maar altijd vriendelijke man, zo zonder Theo van Doorn.

Rust zacht....