SJK 2021 - Dag 2

Proloog        Dag 1        Dag 2        Dag 3        Epiloog

Pas na vier uur viel ik in een zo gewenste diepe slaap, waar ik door die verrekte plichtsgetrouwe innerlijke klok uit gewekt werd, en natuurlijk ruim een half uur te vroeg. En wat doet een moe mens dan? Plichtsgetrouw uit het bed, natuurlijk. Of niet. Ik draaide me nog eens om, en werd wakker door het luidruchtige alarm van de telefoon. O, nou, dan maar eens kijken wat we kunnen doen. Min of meer wakker melde ik me op het treffen terrein, waar een diep grijze ochtendmist zwaar over de motoren en tenten van SJK 2021 hing, scherpe contouren vervagend in flauw ochtendlicht.

Rembrandt was al bezig met de koffie, de eitjes en alles wat een ontbijt bij SJK zo typisch ontbijt bij SJK maakt. Potten jam, pakken met hagelslag, kaas en voldoende vleeswaren om een half safaripark te voeden. De tafels, waar de avond tevoren nog zo heftig bier werd gedronken, werden schoongemaakt, en de in overvloed aanwezige sigarettenpeuken werden opgeraapt en afgevoerd. JiMi werd aan het komkommersnijden gezet, en ik bemoeide me verder met de algehele indeling van het buffet. Want de koffie kan beter daar staan, de bordjes daar en brood en dergelijke komt daar het beste uit. Er was niets nieuws onder de nog afwezige ochtendzon, en een beetje logica hielp ook wel.

... jam, hagelslag, vleeswaren, kaas ...

Tegen half negen was het wel tijd om de hongerige menigte te ontvangen. De warme broodjes kwamen uit de oven, de koffie was klaar, dus kom maar op met je ontbijtbonnetjes. Dat moest, zo vonden Rembrandt en JiMi, natuurlijk wel in stijl worden aangekondigd. En dus werd er in plaats van de simpele mededeling: 'het ontbijt is klaar' een wat langere toespraak gehouden, met als strekking: 'het ontbijt is klaar'. Als het erom gaat om veel woorden te gebruiken voor simpele mededelingen dan kost me dat niet zo heel veel moeite.

Nu is het wel zo op ons zeer gemoedelijke SJK dat niet iedereen dat bonnetje voor het ontbijt ook bij zich heeft. Dat geeft niets, want we kennen de meeste mensen toch wel. Wel leuk om in ieder geval van een aantal toch een bonnetje te krijgen. Ik nam het in ontvangst, gaf het door aan JiMi, die het 'controleerde' en door gaf aan Rembrandt die het vervolgens in een mandje legde. Ook een manier om de verveling te verdrijven....

Nog leuker werd het als er eens iemand zonder bonnetje kwam. Ja, helaas, zonder bonnetje geen ontbijt. Het bekende gezicht vertrok een beetje, want hij had nog geen bonnetje gekregen, was laat gekomen , of juist vroeg deze ochtend. Wat nu? Geen probleem, en ik pakte een bonnetje uit de mand met ingenomen bonnetjes, en gaf dat aan de verbaasde ontbijtganger. Nu had hij een bonnetje voor het ontbijt om aan mij te geven.....

Tussen deze malle fratsen door was het natuurlijk wel zaak om broodjes te blijven aanvoeren, vleeswaren aan te vullen en vooral de koffie te laten vloeien. Want mensenlief, er gaat een hoop koffie door, zo op een ochtend. Het helpt ook niet als mensen met hun eigen, extra grote, maat XXXL bekers komen en deze tot de rand toe vullen met het goudbruine levenselixer. Dan gaat het heel snel.

Na een kleine anderhalf uur waren de meeste treffengangers langs geweest, was de koffie op, en konden we beginnen met de magere restanten van het ontbijt op te ruimen. Wat afgewassen moet worden werd afgewassen door Chantal, wat gekoeld moest worden ging de koelwagen in, en dat was dat. Klaar.

... treffengangers ...

Bij Beussie werd, min of meer traditie getrouw, een kopje oploskoffie gedronken. Beetje bij praten, beetje bijkomen. Maar daarna was het toch wel tijd om wat orde op zaken te stellen. Met name de orde van een volle tank voor de Deauville. Met de hoeveelheid brandstof die er nu in zat zou ik het echt niet tot Ede halen, en als de motor eenmaal volgepakt zat werd stoppen om te tanken ook weer wat anders. Dus: tanken.

Het was een fantastisch mooie dag om motor te rijden. Het was haast niet voor te stellen dat er voor de volgende dag, zondag, onweer, wind en veel regen voorspeld was. En dat was wel een dingetje, vond ikzelf. Motorrijden, dat gaat. Motorrijden in de regen, gaat ook nog wel. Maar wind, onweer, regen, dat allemaal tegelijk, daar zag ik eerlijk gezegd nog wel wat tegenop. Als het niet anders kon, tja, dan ga je, maar kon het niet anders? En als vanzelf kwam daar het antwoord.

Natuurlijk kon het anders. Deze mooie dag vroeg als het ware om een stuk te gaan motorrijden. En als ik nou eens gewoon naar huis zou rijden, de motor daar neerzetten, en dan per auto terug zou gaan, dan zou het regenrijden op zondag ineens een stuk minder vervelend worden. Misschien flauw, want SJK2021 is tenslotte een motortreffen, maar aan de andere kant zou het me wel rust geven. En dat is heel wat waard.

Ik waarschuwde het thuisfront dat ik langs zou komen. En met een volle tank aanvaarde ik de tussendoorse thuisreis. Op een openstaande brug, en een paar haastige automobilisten na was het een zeer gemoedelijke en rustige reis. Met een snelheidje van rond de 100 km/u schoot het lekker op, en was er toch genoeg tijd om rond te kijken naar wat er allemaal langs de weg gebeurde. En zo kwam het dat ik in de polder niet alleen twee reigers zag, maar verderop, waar de A50 langs het Deelderwoud gaat, ook een stuk of vijf herten, rustig grazend vlak naast de afrastering.

In Ede werd ik onthaald met een kopje thee, maar niet voordat ik even langs de douche was gegaan. Het was warm geweest op de motor, en dat ruik je dan wel. Voordat ik weer, maar nu per auto, vertrok had ik al uitgebreid een eerste verslagje gedaan over het SJK gebeuren. Hoe lekker het ook zat, met een kop thee en een koekje, ik wilde wel weer op een redelijke tijd terug zijn in Sint Jansklooster. Er stond nog iets op mijn vrijwilligers-lijstje wat ik moest doen. Voor de tweede keer dit weekend nam ik afscheid van Joke, en vertrok ik, naar SJK.

Rustigjes aan op de cruise-control reed ik terug naar SJK waar ik na een klein anderhalf uur aankwam. Ruim op tijd voor de Barbecue, waarvoor de voorbereidselen al in volle gang waren. Naast de tenten waren twee grote gasbranders neergezet, met daarop twee zo mogelijk nog grotere pannen. Grote bakken met salades en nog grotere bakken vlees werden aangevoerd en opgestapeld om de hongerige menigte te voeden.

... grote gasbranders, grote pannen ...

Omdat ik had aangegeven vegetarisch te willen eten was er ook voor mij een portie vega besteld. Ook voor een ander, die helaas niet was gekomen was er vegetarisch. En toen bleek dat er wel meer mensen een vega-hap wilden hebben. Nou ja, er was genoeg, en ik mocht als eerste kiezen. En een tweede portie was er ook nog, en lekker dat het was !!

... lekker dat het was ! ...

De bestelde band, 'Firehouse Mama', kwam ook aan. Maar er waren nog wel wat wensen voordat ze met hun optreden konden beginnen. In de eerste plaats wilden ze graag de stroom van uit twee verschillende groepen betrekken. En dus werden er oplossingen bedacht om dat voor elkaar te krijgen. Erik en MAST en ikzelf gingen in de weer met verlengsnoeren en kabels. Door ook de zwerfkast, waar onze stroom voor koffiezetter en verlichting vandaan kwam een meter of twee te verplaatsen wisten we dat probleem ook veilig op te lossen.

... bestelde band ...

Ook was het de wens van de band om een extra zijwand in de tent te bouwen. Nou ja, dat zou moeten kunnen, maar waar zijn die puntstukken? Het antwoord was: in een kist. De tentzeilen werden voor de opslag in kisten gedaan, en bij de opbouw van SJK werden die kisten gebruikt als sta-tafels en de onderkant van de bar. Er waren 7 van die kisten, en als eerste keken we in de bovenste kisten van de sta-tafels. Nee, die waren het niet. De onderste kisten van de sta-tafels bevatten ook alleen maar lucht. De losse kist bij de bar, die als tafeltje van de shop werd gebruikt was het ook al niet. Bleef over, de twee kisten die de bar ondersteunden. Michael tilde de twee lange kisten die de bar/shop vormden op, en de in houd van de kist werd bekeken. Niet dus, het moest wel de allerlaatste kist zijn. Met koffieketels en al werd die kant opgetild, maar niet voordat we de losse kist paraat hadden staan. Optillen, kist eronderuit, reserve kist eronder, langzaam laten zakken, klaar. Het duurde even, maar nu hadden we, natuurlijk bij de allerlaatste kist, de juiste tentzeilen te pakken. Het aanbrengen van het extra tentzeil stelde hierna eigenlijk weinig voor, al kwam er nog wel een trapje aan te pas.

... welke kist ...

... Firehouse Mama ...

Tussen de bedrijven door keek ik nog even op de lijst met te verrichten taken. Maar de afwas, die deze keer bestond uit het wassen en drogen van de gebruikte messen en vorken was al zo goed als klaar. Met dank aan de mede afwasser, die dat kleine probleempje eventjes snel had opgelost, voordat ik ter plekke kon zijn. Waarvoor dank.

Om 21:00 zou de band beginnen met het uitgekozen repertoire, maar omdat ze ruim voor die tijd klaar waren met de voorbereidingen en geluidschecks en al dat gedoe, werd er eerder begonnen. Nu is het misschien bekend dat ik niet zo heel erg dol op sommige bands ben, maar zelfs voor mij was dit goed aan te horen, ja, er zat zelfs iets tussen wat ik best mooi vond. Een groot compliment voor de keuze van de band, en voor de band zelf dus.

Wat later op de avond waren er nog wat woorden van de voorzitter. Coen bedankte allen voor hun komst, en sprak de hoop uit dat het volgende jaar ook het treffen in Vechta doorgang zou kunnen vinden. Wat door de aanwezigen met instemmend hoofdgeknik werd beantwoord.

Bij de prijsuitreiking bleek dat Norbert de langzaamste van de langzaamrijders was. Omdat hij al onderweg naar huis was, was de prijs al aan hem meegegeven. Antoon kreeg een prijs omdat hij, 81 jaar oud, nog steeds met de motor naar het treffen kwam.

... nog steeds met de motor ...

Het was 22:00 uur geweest, en het werd steeds later. Ik had er een beetje genoeg van, en met in mijn achterhoofd de toch wat rommelige en slaap-onderbroken vorige nacht besloot ik om het bed maar eens op te zoeken. Misschien zou ik weer erg lang wakker liggen, maar ik viel vrij snel in een diepe slaap......

Proloog        Dag 1        Dag 2        Dag 3        Epiloog