Het was duidelijk, bij het ontwaken, dat deze dag heel wat anders zou worden als de vorige. De zon was niet zo krachtig als gisteren, en de gevoelstemperatuur toch wel wat lager. Nou, daar had ik dan ook een trui voor meegenomen. En omdat er nog genoeg tijd was voor het ontbijt, begon ik alvast voorbereidingen te maken voor het vertrek. De lucht werd uit het matrasje gelaten, de slaapzak opgerold, en de zaken die in de zijtassen konden werden opgezocht. Niet alles kon al ingepakt worden, en ook de tent moest nog maar even blijven staan.

Ik was echt niet de eerste die vertrok, om 7 uur waren er al vertrek-geluiden, waaronder een motor die zo vroeg in de ochtend wegreed, ja, zelfs voor het ontbijt. En dat was wel erg vroeg.

Zonder ontbijt kan wel, maar ik doe het liever niet. Dus een paar minuten na acht stond ik in de rij en kon ik even later mijn bordje volladen met broodjes en dergelijke. En net als gisteren koos ik voor een rustig plekje naast de ashoop die de avond tevoren nog een laaiend vreugdevuur was geweest. Gisteren had ik eigenlijk iets teveel gegeten, vandaag wilde ik het wat minder doen. Maar dat ene broodje wat nu op het bordje bleef liggen, dat werd ingepakt, en dat zou onderweg vast wel van pas komen, tijdens de een of andere stop.

Het tweede kopje koffie werd gehaald, daarna liep ik terug naar de tent, om het verdere inpakken ter hand te nemen. De rest van Kamp Holland was ook druk bezig met inpakken, maar, zo bleek, hadden nog niet ontbeten. Of ik al geweest was, want, zo zei Stephanie, zij gingen nu wat eten. Nou ja, dan ging ik gewoon mee, al was het alleen maar voor het derde kopje koffie.

Voor het vertrek moest er eerst nog een groepsfoto van de Nederlanders worden gemaakt. Elk jaar is het weer een uitdaging om de Nederlanders bij elkaar te krijgen, en ook is het elk jaar weer dat er al een aantal vertrokken zijn. Met de overgebleven Dutch CX-ers werd een foto genomen, en nog een, en nog eentje voor het geval dat.... en tot slot nog eentje met die camera....

Na het fotograferen van de CX-ers werd het hoog tijd om verder te gaan met het in- en oppakken van de bagage. Mijn motor werd naast de tent gezet, en alles werd naar buiten gegooid, op een hoopje. Nu kon de tent opgevouwen worden, wat met deze Khyam tent simpel is. Stokken in knikken op de juiste plaats, en dan de boel bij elkaar proppen in de betreffende tenttas. Die ging in de grote tas, het opgevouwen luchtbed er bovenop, en daar boven op het netjes opgevouwen grondzeil. Zo, klaar.

De laatste dingen werden in de tassen gedaan, de slaapzak ging in de topkoffer, samen met de trui en het goed ingepakte broodje, en tot slot werden de tassen in de koffers gedaan. Het duurde alles bij elkaar niet zo heel lang, en als ik nu kon onthouden wat ik waar had gedaan, dan was het een volgende keer weer een stuk eenvoudiger.

Als laatste was het de beurt aan de tanktas, met regenbroek, waterfles en plek voor de schoenen. De motorlaarzen werden aangedaan, de schoenen in de tanktas gedaan, en nu was ik eigenlijk wel klaar voor vertrek. TomTom was ingesteld op “naar huis” de telefoon was gekoppeld aan de headset, dus, waarom wachten?

Mijn voorbereidingen voor het vertrek namen toch wat minder tijd in beslag als de voorbereidingen door de anderen. De een moest nog vizier en windscherm schoonmaken, een ander ging olie bijvullen. Dat laatste ging niet zo heel erg goed, totdat ik van een papiertje een soort van trechtertje maakte. Helaas was het wel het papiertje waar ik de getelde aantallen CX/GL en andere motoren op had geschreven. Een oeps momentje. Met een foto van het papiertje werd de zaak weer opgelost.

Maar het bleef duren, dat vertrek. Na een ruim half uur besloot ik om te gaan. Ik werd een beetje kriebelig, en dan is rijden de beste oplossing. Er werd afscheid genomen, en ja, als het even kan kom ik zeker naar SJK. Met een zwaai naar de achterblijvers vertrok ik van het BDKJ terrein, op weg naar huis. Honderd meter verder merkte ik dat ik voor de zoveelste keer de oordopjes was vergeten. Gelukkig had ik die in de tas, en was het een kwestie van een paar minuten om ze te plaatsen. Verder dan maar, Vechta uit, en naar....

Ik bedacht me dat ik in het geheel geen route of track had in geprogrammeerd voor de thuisreis, en ja, kijk, daar gaf de TomTom aan dat ik naar links moest, de oprit naar de snelweg op. Gaan of niet gaan, dat was de vraag. Maar de getoonde aankomsttijd in Ede beviel me erg goed, dus werd het de snelweg, de Autobahn.

Ondanks mijn toch wat behoudende snelheid van ongeveer 100-110 km/u schoot het lekker op. Totdat het bekende Duitse fenomeen van de Baustelle opdook. Geen probleem, ik had de tijd.

Een eindje verderop een tweede Baustelle. Ook hier, geen haast, komt helemaal goed. Ik mocht dan geen haast hebben, links naast me was er wel haast. Maar: gewoon doorrijden, niets aan de hand. Toch, op een wat rustiger stuk, zonder een Baustelle ging het me toch wat langzaam, hangende achter een caravan. Links vrij, voor vrij, gas erbij. Zo, ook weer gedaan, maar, hoe snel reed ik nu eigenlijk? En dat was 120km/u op de teller, en 113 km/u op de TomTom. Even dacht ik er nog aan om bij Bramse de '1' te verlaten, maar och, waarom zou ik, dit ging ook erg goed. Dus werd de '1' pas bij Osnabruck verlaten, en ingewisseld voor de '30', die verderop, in Nederland, weer gewoon de 'A1' zou worden.

Maar Nederland, daar was de benzine toch zo ontzettend duur? Dan kon ik beter nog een keer in Duitsland tanken. Dus toen er een tankstation langs de weg zichtbaar werd was het simpel: richting aanwijzer naar rechts, en tanken. Veel ging er niet in, en met € 2,11 was het naar Duitse begrippen wel wat duur, naar voor een Nederlander nog steeds erg goedkoop.

Een app-je naar huis, met de door TomTom opgegeven aankomsttijd, en toen was het weer: verder. Tot nog toe had ik de verwachte regenbui nog niet gezien, maar die zou ik, volgens de verwachting, pas rond 12:00 tegenkomen. En verdraait, vijf voor twaalf begon het te regenen. Het duurde niet lang, en het was ook niet heel erg veel, maar er bleef een laag water op het wegdak achter, ruim voldoende om flink op te spatten en een nevel te vormen.

Even dacht ik terug aan 2012, Frankrijk, waar de CX op de snelweg ook net zo'n water ballet had mee gemaakt. Daar was het ook geweest: gewoon doorgaan. En immers, de banden van de Deauville hadden genoeg profiel, er was niet zoveel verkeer, en deze Deauville ging gewoon waar ik hem stuurde. Niet zeuren, rijden !

Er was wel wat verkeer in te halen, vrachtwagens, caravans en langzaam rijdende auto's. Maar het Deauville geval schoof rustig door, met 120 km/u op de teller. Geen problemen zoeken waar ze niet zijn.

Langzaamaan kwam ik in de buurt van de grens. Zo heel ver kon dat niet meer zijn. Ik keek heel even kort op de kilometerteller. En toen even wat beter. De totaal teller stond erg dicht tegen de 70000 km aan. Even later, vier kilometer voor de grens, sprong de totaal teller van de Deauville op 70000 km. Het was leuk geweest als dat precies op de grens van Duitsland met Nederland was geweest, maar dit was ook goed. Als ik het goed had , had ik nu met deze motor meer dan 10.000 kilometer gereden.

In Nederland werd er even gestopt bij de Esso Weerselo. Niet om te tanken, want dat was net gedaan, ook niet voor een broodje, want in 2018 was ik niet echt vriendelijk behandeld daar, nee, het was hoog tijd om van kleding te wisselen. Dat kleding wisselen gebeurde gewoon naast het tankstation, en dat die mevrouw in de auto een beetje raar keek toen die motorrijder zomaar zijn shirt uittrok, dat was dan jammer voor haar.

Het thermo-hemd werd aangetrokken, daarover de dunne trui en daarover het doorwaai-jasje, voorzien van de regen voering. De regenbroek ging over de zomerbroek heen, en dat was dat. Bijna dan, want er was nog een broodje...... Goed ingepakt begon ik aan de laatste 100 of zo kilometers. Knooppunt Azelo werd met de nodige voorzichtigheid genomen. De bocht die daar in de A1 ligt vind ik met de auto al lastig, laat staan met de motor op een vochtig wegdek. Met 100 km/u ging het in de richting Deventer, en vandaar naar Apeldoorn. En het is of dat ik er bijna nooit kom, of er is iets veranderd in de aansluiting naar de A50, maar de aansluiting herkende ik niet. Ook dit was een kalm-aan met je motor bocht geworden.

Zonder verdere verrassingen kwam ik bij de afslag Ede, rechts, weer rechts, en even later was ik thuis, waar de koffie al klaar stond, en ik de Deauville op zijn eigenste plekje neerzette, en een klopje gaf: goed gewerkt.

Vechta 2022, warm, geweldig, fantastisch!