Het is een bijna niet meer weg te denken traditie geworden, de Motorzegening in Grubbenvorst. En in 2023 is het alweer de 35ste aflevering. Het vorige jaar had ik, na een heel leuk feestje, toch een Corona-besmetting opgelopen. En omdat ik na vijf dagen niet klachtenvrij was, leek het me geen fijn idee om me in een dergelijke mensenmassa te mengen. Maar dit jaar was er geen corona om me tegen te houden. Dus, op naar Grubbenvorst.

Een paar dagen tevoren kreeg ik een app-je van Kaithlyn. Of ik naar de motorzegening ging? Ja, dat was het plan. Of het leuk zou zijn samen op te rijden? Ja, natuurlijk. Een route werd vastgesteld, een vertrektijd afgesproken, en dat was dat. Of nee, toch niet

De route, samengesteld met MyRouteApp, kwam op de TomTom er toch anders uit te zien. Ook bleek dat er wat omleidingen waren, waarop de route dus aangepast werd via de TomTom planner. Nou ja, dat houd het interessant....

Die zondag morgen werd alles klaargezet wat een mens zo nodig kan hebben op een dagje weg. Papieren, plastic geld, broodjes en ook een thermosje koffie. Alles vond ruim plaats in de zijkoffer van de Deauville. Het was dan ook niet zo heel erg veel wat meeging. En keurig op de afgesproken tijd verscheen er een nette witte CX500c op de oprit. Kaithlyn was er, en dus was het tijd om te vertrekken.

... thermosje koffie in de zijkoffer ...

Direct de snelweg op leek me geen goed idee, dus werd er binnendoor gegaan naar Renkum. Dat gaf ons tijd om weer even te wennen aan wat de voor- danwel de achterrijder deed. Ik hoefde me, dat bleek al snel, geen zorgen te maken, Kaithlyn reed gewoon vlot achter me aan, en toen we bij Renkum de A50 opdraaiden ging dat allemaal als van het spreekwoordelijk leien dakje. We waren duidelijk niet de enige motorrijders op de weg. Zo werden we bij knooppunt Ewijk ingehaald door een groep die we al ver van achteren hadden zien aankomen. Vier of vijf motoren, waaronder drie Goldwings en een (Goldwing?) Trike. Maar ze reden wel iets harder, en het aan de verkeerde kant passeren van een auto die links bleef hangen kwam nou ook niet bepaald in aanmerking voor de prijs van beste inhaal actie van de dag. Toch even kijken of we die in Grubbenvorst nog zouden tegenkomen.

Rustig langs Nijmegen over de A73 ging het verder. Kijken naar ruimte, knippers aan, inhalen, kijken of mijn mederijdster ook meeging, en dat ging keer op keer prima. Totdat ze ineens naast me reed. Euh... is er wat?

Ze gebaarde naar achteren, zwaaide met haar vrije hand, maar ik snapte er niets van. Mijn motor voelde goed aan, geen rare rammels of wat dan ook, en met wat moeite kom ik ook zien dat de kofferdeksels gewoon dicht zaten. Ik besloot om verderop eesn te gaan kijken wat er nou aan de hand, of motor, was. Zodra ik een stop plekje kom vinden......

Dat stopplekje was veel verderop. Eerst verlieten we de A73 om verder te gaan in de richting Gennep, en daar, net over de Maas, werd de Rijksweg N271 gekozen. Maar een stopplekje was wel wat moeilijk te vinden. Ja, daar was er eentje, maar te kort bij. We waren alweer verder. Totdat, vlak na een verkeers licht, een auto ons inhaalde, en de bijrijder met zijn handen een vierkant maakte, en naar achteren wees. En nog geen vijftig meter verder stond een blauw bord met een schematische voorstelling van een vluchthaven (RVV L14). Meteen stoppen, besloot ik. Ietwat bezorgt stapte ik af, en onderwierp de motor aan een vlugge inspectie. Nee, niets te zien. Maar bij de CX van Kaithlyn was er wel wat te zien. Het bleek dat de kentekenplaat helemaal scheef hing, en van de drie bevestigingspunten zat er nog maar eentje vast, en die begon ook al steeds losser te zitten. Dat was de oorzaak van de seinende en wuivende mensen in de passerende auto's. Een uitdaging, want hoe krijg je dat nou weer goed?

afbeelding Google Earth

... vluchthaven ...

Gereedschap had ik natuurlijk wel, het boordgereedschap van de Deauville, maar een schroefje of een moertje, een boutje of een nippeltje, nee dat had ik niet. Wel had ik een paar elastieken, gewoonlijk in gebruik om de portefeuille, die uitkomst boden. Ook Kaith had een elastiek en op die manier werd de kentekenplaat weer provisorisch vastgezet. Straks, een paar kilometer verder even kijken of het bleef zitten, en in Grubbenvorst zou of Michael, of Coen wel een schroefje of iets ander hebben om de boel wat beter vast te zetten.

Verder maar weer, en nog geen kilometer verder bedacht ik me dat ik in het kleine kuipvakje rechts ook nog ty-wraps had liggen. Nou ja, het elastiek zou het wel houden, in elk geval tot Grubbenvorst.

De N271 volgt min of meer de loop van de Maas, met leuke uitzichten op de rivier tot gevolg. Maar ook aan de andere kant van de weg was er genoeg te zien, als was het alleen maar een vuurrode, erg lage Ferrari, die achter ons de weg opdraaide. Ik verwachtte dan deze auto ons wel zou inhalen. Maar nee, we werden wel ingehaald, en wel door een grote Porsche, die heel, heel erg veel haast had en met een noodgang ons voorbij stoof. Daar schrik je toch wel even van. De Ferrari? Die bleef rustig achter ons.....

Bij Well mochten we weer de Maas oversteken. Daar was het dat een flinke vrachtwagen op een rotonde tussen ons in kwam. Ik kon er makkelijk voorlangs, Kaithlyn net niet. Euh... nou ja, ze heeft ook de route op haar TomTom staan, het komt wel goed. Hadden we niet op een brug gereden, en was het een gewone auto geweest, dan had ik die auto laten passeren. Maar dat ging hier echt niet. Volgende rotonde, driekwart, even wachten, en daar was de witte CX weer. En omdat er een rustig zijwegje was stuurde ik daar even in. Tijd om de kentekenplaat te controleren. En die zat nog steeds vast. Geen probleem, en verder maar weer door het Limburgse landschap.

Het kwam me hier af en toe heel bekend voor. Een paar jaar geleden waren Joke en ik hier op vakantie, en kijk, deze kerk hadden we bezocht, en daar, bij die ijssalon hadden we wat gebruikt. Ver kon het niet meer zijn naar Grubbenvorst.

Nadat we door Lottum waren gekomen was het inderdaad nog maar een klein stukje. Weliswaar reden we vanaf een andere kant naar het Pastoor Vullinghsplein als meestal, maar ook hier was plaats om onze de motoren neer te zetten. Afstappen, en wat nu?

... motoren neer te zetten ...

Eerst mochten we even meemaken dat een tweetal motorrijders met hun motor wegreden. Harde doffe dreunen, die door je hele ribbenkast denderen. "Loud pipes saves lives" zeggen ze, maar dit was echt wel iets te veel van het "Loud"

Maar goed, toen na lange tijd het geluid van die twee motoren was verdwenen was het tijd om te kijken of er iemand, en wie dan, er van de CX club was. De eerste die we zagen was Werner, die met zijn ver-ratte Goldwing was gekomen. Zoals gebruikelijk trok de motor met de grote hoeveelheid accessoires en ludieke toevoegingen veel bekijks. Maar ik liep even verder, even wat dringends doen....

En net toen ik daar de weg overstak liep ik bijna tegen een Silverwing aan. Coen (Silverwing), Lieke (Goldwing zijspan) , Maria (Deauville) en Michael (Silverwing) waren ook aangekomen, en mochten een plekje zoeken langs het Pastoor Vullinghsplein. Voor Coen was dat geen probleem, maar Lieke met de grote Goldwing plus XXL-zijspan had wat meer problemen, want de combinatie was wel heel erg breed. Uiteindelijk werd een Trike bestuurder bereid gevonden om zijn mooie witte Trike iets naar voren en opzij te rijden, waarbij bijna een andere motor van de zijstandaard werd geduwd, en toen kon, heel voorzichtig, het zijspan ook verder.

Na gedane zaken zocht ik de Berends/Roes op. Die hadden vlak naast een worstenkraan parkeerplekken gevonden en waren druk bezig om af te stappen. Dat had vanwege de meegenomen honden nogal wat voeten in de aarde, maar lukte toch.

Tijd voor een kopje koffie en een foto, zodat iedereen kon zie dat we er ook echt waren. En toen, wat nu te doen? Wat iedereen doet op zo'n bijeenkomst waar meer dan 1000 motoren van verschillende soort, kleur, vorm, en merken aanwezig waren: "Brommers kieken" heet dat. Nu waren er weinig brommers, maar des te meer motoren. De een nog mooier als de andere. Als er 1000 motoren waren, en de gemiddelde prijs per motor 10.000 euro (er waren motoren die lang zo duur niet waren, maar ook veel waarvan de waarde makkelijk twee of driemaal dat bedrag bedroeg) dan zou er hier zo eventjes een slordige 10 miljoen euro staan. Ook de Goldwing die ons bij Ewijk in de bocht had ingehaald zagen we terug. Deze was eenvoudig te herkennen aan het kenteken,wat op 'HV' eindigde. Om de vraag hoe ik dat had onthouden moest ik wel even lachen, want hoe onthou IK nou de lettercombinatie 'HV' ....?

... kopje koffie en een foto ...

... brommers kieken ...

Terug bij het zijspan werd opgemerkt dat er nog wel ruimte was voor de CX en de Deauville. Dat zorgde wel voor wat verwarring bij me, want ja, nu is er ruimte, en zo meteen niet meer, en dan sta je daar met je motor.... Maar de plekjes zouden vrijgehouden worden, en dus liep ik achter Kaithlyn aan, om de motor te halen.

Voorzichtig reden we naar de vrijgehouden plekjes toe, en die waren er inderdaad nog. Gelukkig, want zoiets maakt me altijd wel wat gespannen. Met hulp van Coen werd de Deauville achteruit de stoep op getrokken en op het zijpootje gezet. Zo, even bijkomen. Terwijl Coen en Michael zich over het kentekenplaat-probleem van de CX ontfermden liep ik naar het zijspan, waar zowel tas als helm een tijdelijk opbergplekje hadden gevonden.

En toen stond daar ineens Harald. Het duurde even voordat ik weer wist wie en wat, maar toen wist ik het weer: Harald, de EHBO-er die me een aantal keren had geholpen toen ik vanwege de drukte even niet goed werd. Hij had me eigenlijk voor de Oosterse Zwaan verwacht, waar de CX-club meestal een plekje probeert te vinden. Hij had naar me uitgekeken, zei hij. Wel, dat kwam goed uit, ik had ook geprobeerd hem te vinden.

En toen begon de Mis. Deze pastoor deed zijn best om de verzamelde motorrijders en/of gelovigen toe te spreken, maar het voelde voor mij alsof hij niet de connectie kon maken met de motorrijders die tussen de motoren op het gras naar hem stonden te luisteren. Maar hij deed zijn best om dat chaotische zooitje toch zijn boodschap mee te geven.

... stonden te luisteren ...

... hij deed zijn best ...

Daarna was het tijd voor het langsrijden en om de zegening met de wijwaterkwast te ontvangen. Veel mensen hadden haast, en wilden graag de zegen als eersten ontvangen. Die mochten wat ons betreft allemaal voorgaan. Ondertussen werden de honden weer op- en ingeladen, en de motoren klaar gezet om aan te sluiten. Coen regelde het zo, dat er ruimte kwam om ons als een groepje te laten vertrekken.

... allemaal voorgaan ...

Daar gingen we. Achter het zijspan reden Kaithlyn en ik, daarachter Coen, Maria en Michael. Natuurlijk moesten we wel even wachten omdat vanuit een andere richting ook veel motoren langs de pastoor wilden rijden. En toen we verder mochten...... was de Goldwing afgeslagen, en wilde niet meer starten. Daar sta je dan. Een forse motor die de straat blokkeerde, met achter je tientallen anderen die ook verder willen. Heel even dacht ik een hoop lelijke woorden, maar toen bedacht ik me wat de pastoor in zijn zegen had uitgesproken: iets met begrip, geduld en verdraagzaamheid. Tja, en dan.....

Het lukte om het span weer aan de praat te krijgen. En nadat we door de pastoor van een kleine hoeveelheid wijwater waren voorzien, gingen we weer verder. Alhoewel... Alleen Coen en ik hadden de helm al op, de anderen moesten hun helm nog 'even' uit de ruime bagage ruimte van het zijspan halen. En dat duurde toch wel wat langer als een minuutje. En ondertussen stonden we wel de zaak een klein beetje op te houden. Maar ook dat ging voorbij.....

Kaithlyn en ik hadden besloten om met Berends/Roes nog langs de camping te rijden. In Horst hadden ze een camping gevonden waar niet al te moeilijk werd gedaan over motoren en honden en dergelijke. Er was eigenlijk maar 1 probleem....

Een tijd geleden was Kaithlyn met haar CX lelijk ten val gekomen toen ze via een grindpad een camping opreed. Schade aan de CX, maar gelukkig niet zo veel schade aan de Kaithlyn. Maar een grindpad was sindsdien niet geprobeerd. En hier was een stuk grindweg van ruim 300 meter of meer.

Even was er een moment van 'het gaat niet' maar het lukte haar om verder te rijden, en op de camping aan te komen. Maar de schrik zat er nog wel in. Ook voor mij was het niet echt leuk, dat grindpad rijden, maar met een beetje vertrouwen in mijn beperkte stuurmanskunsten lukte het toch. De enige die geen last van het pad had was Lieke, die gewoon op haar motor doorreed. Maar dat was een zijspan........

Een kopje koffie en een rust moment later was het alweer tijd om op huis aan te gaan. Ook nu was het grindpad het lastigste stuk, en toen er op dat weggetje ook nog een auto op tegenliggende koers aankwam, had ik toch even wat zorgen. Maar het ging allemaal perfect, en met een zucht van opluchting reed ik achter de TomTom aan, die ik had verte dat ik via de snelweg naar huis wilde.

Een korte stop, nadat we net de A73 opgereden waren, was nodig om de kleine tank van de CX500c bij te vullen. Het had misschien net gekund, 180-190 km op 1 tank, maar het wordt wel erg krap. En het staat zo slordig om eem paar kilometer voor huis zonder benzine te staan.

De terugreis verliep zonder opmerkelijke dingen. Wel vond ik het een goed idee om dna de brug over de Neder-Rijn bij Renkum de afslag te nemen. De laatste kilometers binnendoor rijden, om even de snelweg tussen de oren weg te laten lopen, en vast wat rust in het rijden terug te brengen. Dat ging uitstekend.

Vlak voor Ede vroeg ik of ze nog mee ging voor een kopje thee, maar nee, Kaithlyn ging direct op huis aan, en ik trouwens ook. Ik was best wel een beetje moe van de reis en de gebeurtenissen.

Met een zwaai ging zij rechtdoor bij het verkeerslicht, en ik naar rechts. Een paar minuten later parkeerde ik de motor op zijn plekje achter het huis.