Nu ben ik dus in het trotse bezit van een Honda NT650v4 Deauville, en ook nog eens lid van de Honda Deauville Club, kortweg de HDC. De afkorting HDC staat overigens ook voor Heel Diverse Club, want niet alle clubleden zijn in het bezit van een NT650 of de nieuwere versie, de NT700.

Deze HDC is niet, zoals de Dutch Honda CX V-Twin club, erg gericht op het onderhouden en herstellen van het al dan niet klassieke rijdende erfgoed, in het geval van de CX-club de CX500 in al zijn verschijningen, maar meer op het rijden van toertochten, op Heel Diverse Clubmotoren. Er is een toercommissie, en zijn aangewezen voorrijders, die een heus voorrijders examen moeten afleggen, en er zijn regels om het rijden in kleine groepen zo goed mogelijk te doen verlopen.

In 2019, niet lang nadat ik de Deauville had gekocht, reed ik al eens een stuk van een toertocht mee, door de Achterhoek. Was ik nog niet goed gewend aan de motor, met nawelijks 1000 kilometers in het zadel van een Deauville, of was er toch wat anders? In elk geval, bij de tweede pauze vond ik het meer dan genoeg, en reed naar huis, terwijl de groep nog een kleine drie kwartier zou verder rijden.

Maar toch, een onaf geheel, vond ik. Dus er moest en zou er nog een toertocht met de HDC gereden gaan worden. De rit door Noord-Holland leek me wel wat, maar helaas, de avond ervoor deed ik iets fout, waar mijn rug erg slecht op reageerde. Dus: afmelden.

Een volgende rit was in het noorden, een andere op hetzelfde weekend als het door mij niet te missen SJK. Dus wanneer zou er een mogelijkheid zijn om een HDC tochtje mee te rijden.

Op 2 Oktober, zo vermelde de HDC agenda, zou er een Achterhoekrit verreden worden. Start bij Doetinchem, eindpunt in Doesburg, en lunch in Markelo. Nou ja, dat is niet al te ver bij mij vandaan, dus laat ik me maar eens aanmelden. Aldus geschiede. Maar, zo vermelde ik bij het aanmelden, ik ben misschien niet zo'n hele goede groepsrijder volgens de HDC normen.

Terwijl September verschoof, en de zomer plaats maakte voor de herfst werd het weer in de gaten gehouden. Want zo'n HDC mag dan alles van de rit controleren, het weer, daar heeft zelfs de toercommisie van de HDC geen invloed op. Of misschien toch? Want waar eerst regenbuien en stevige wind voorspeld waren voor de toer-dag zondag, wijzigde de weersverwachting langzaam van 'hu, wat guur en nat' naar 'best aardig weertje om een stukje te rijden'

En dus trok ik op die zondag 2 Oktober het dikke pak aan, met daaronder een dunne extra trui, pakte de vooraf ingestelde TomTom, zei Joke goedendag, en vertrok naar Doetinchem, voor een hernieuwde kennismaking met de HDC en diens toeren.

TomTom had het aardig voor elkaar, en via de A12 en de A18 kwam ik bij de afrit Doetinchem. Einde afrit, links, en verder de TomTom volgen. Maar die wilde me langs een weg sturen waar een bord stond te vertellen dat ik er nu even niet in mocht. Dan maar wat anders. Een andere weg werd gekozen en de TomTom berekende geduldig een nieuwe route.

Ja, het lukte (natuurlijk), en daar was de Rekhemseweg, en kijk, daar was ook al een bord met 'Parkeren Het Onland', Prima, er stonden al wat motoren dus hier moest ik kennelijk zijn. De Deauville werd naast het rijtje reeds aanwezige motoren gezet, de helm ging af en waar moest ik nu heen. Terwijl ik daar een beetje verloren stond rond te kijken kwam er iemand aan. "Jij bent zeker Hans? " vroeg hij. Ja, ik was heel zeker Hans, en ik mocht meelopen naar Het Onland, wat toch een eindje verder was. Binnen was het warm, en was er koffie, en beide dingen was ik wel even aan toe.

Gedurende het daarop volgende kwartiertje kwamen er meer en meer motorrijders en motorrijdsters binnen, tot dat de groep compleet was. Een welkomst praatje werd gehouden, en de groeps-indeling werd bekend gemaakt. Vanwege het ontbreken van een voorrijder moest helaas de groepsgrootte enigszins worden aangepast. Het maximale aantal binnen de groep zou groter worden dan de meestal aangehouden 6 of 7 motoren. Het bleek een ernstige zaak.

Nadat een ieder toestemming had gegeven om de groeps grootte aan te passen werd de indeling bekend gemaakt. Hans zou in de eerste groep rijden, en Hans (ik dus) in de tweede groep. Na de gebruikelijke chaos bij het afrekenen, en een kort bezoek aan het toilet was het tijd om mezelf weer in de motorkleding te hijsen. Bij de motor aangekomen werd iedereen die op dat parkeerterreintje stond vriendelijk doch dringend verzocht om naar het andere parkeerterrein te komen. Het bleek dat bij Het Onland twee parkeergelegenheden waren. Wie van links kwam had de motor links, wie van rechts kwam had de motor rechts van het restaurantje neergezet.

... het andere parkeerterrein ...

Nadat dat probleem was opgelost probeerde ik uit te vinden waar in de groep ik moest rijden. Wat het nou tweede, of toch derde. Er was ook iets met een voorrijder en een 'voorrijdersexamen', allemaal erg ingewikkeld voor iemand die niet elke toerrit van de HDC meerijdt. De eerste groep vertrok, en ik vond het tijd om de oordopjes in te doen, en de TomTom te vragen of hij de route wilde laten zien, wat na een aantal pogingen toch weer lukte. En toen vertrokken we voor deel 1 van de Achterhoek rit. Een handgebaar van degene die de groep zou leiden werd door mij verkeerd begrepen, maar honderd meter verder werd de goede orde weer hersteld, en reed ik dus als derde, na de groepsleider, en na de aspirant groepsleider.

De zon scheen, soms fel, soms wazig, en het leven was goed op de motor. Wel opletten, want ik was er nog niet helemaal van overtuigd dat de route die ik in de TomTom had geladen ook de route was die op de Garmin van de groepsleider zichtbaar was.

Het was een route met hoofdzakelijk kleine weggetjes, afgewisseld met nog kleinere weggetjes, en heel af en toe een klein stukje met een simpele N-weg, die al snel weer verlaten werd om alweer een zeer smalle weg op te zoeken.

De uitgezette route leidde ons langs Ziewent, waarvan de kerktoren steeds maar links zichtbaar was, over de Baakse Beek, en over het riviertje de Slinge, op weg naar Beltrum. Vandaar verder door het fraaie Achterhoekse land totdat het tijd werd voor een korte pauze.

De eerste keer dat ik meereed met de HDC werd er ook een pauze gehouden. Omdat zoiets niet in de route beschrijving voorkwam was ik best even in de war. Pauze? Hier? Wat voor een Heel Dolle Capriolen halen ze nu weer uit. Maar het bleek een Rust en Rook pauze te zijn. Deze keer had ik ingepland dat er een ongeplande pauze zou zijn. En toen de groepsleider dan ook een ventwegje naast de Wollinkweg inschoot en daar naast het kerkhof van Haarlo stopte wist ik: Ah, de ongeplande RR-pauze is hier!

... de ongeplande RR pauze ...

De een moest de benen strekken, een ander een slokje drinken en ik had een stuk chocolade mee genomen voor de gelegenheid. Kletspraatjes, motoren kijken, en hoor! daar kwam de eerste groep, die we een aantal kilometers terug hadden gepasseerd toen zij hun RR pauze hielden, al weer langs. Zwaaien, en weg waren ze al weer.

Niet te veel later, maar ruim op afstand van groep 1 vertrokken wij ook weer, nu met de 'voorrijder-examen kandidaat' op kop, onder de strenge blik van de beoordeler. Het reed allemaal vlot door, en later hoorde ik dar er maar 1 foutje was gemaakt, zodat de groep voorrijders van de HDC weer met een persoon is uitgebreid. Goed gedaan !

Langs Geesteren reden we, een heel klein stukje N-weg (links, 50 meter verder weer rechts) langs de drie en een half huisjes van het gehucht Markvelde, verder naar Diepenheim. En toen was het noodgedwongen even een paar kilometer een wat grotere weg, de Goorseweg. Maar direct na de Weldammerbrug over de Goor werd er linksaf geslagen, tussen de bomen door en langs het water.

Even was er een heel klein oponthoud door medeweggebruikers, maar over het algemeen was dit laatste stukje tot Markelo zonder noemenswaardige gebeurtenissen. Alhoewel? Vlak voor Markelo wist TomTom het zeker: 'Verderop scherpe bocht naar links' voorspelde de vriendelijke stem van de ingeblikte juffrouw. Maar de voorrijder had heel andere plannen, en ging recht door, de Herikerweg op, in plaats van de Markelose weg. De groepsleider reageerde niet, dus het zou wel goed zijn, bedacht ik me. En ja, in Markelo kwamen we uiteindelijk aan bij het parkeerterrein aan de Teats van Amerongestraat, vlak bij Grand Cafe de Kroon. Maar toch..

We waren nu wel in Markelo, maar waar,o waar was dat Grand Cafe? Misschien was de ingang aan de zijkant van het gebouw (sporthal?) waar we naast stonden. Er om heen lopen dan maar. Nee, deze gevel niet, de volgende gevel ook al niet, al kwamen we wel langs een 'dienstingang Kroon' , dus we waren wel in de buurt. Na nog een hoek was daar dan de ingang. Als we de andere kant op gelopen waren dan waren we er sneller geweest. Achteraf is het altijd makkelijk praten.

... het eten kwam ...

... was het op. ...

Het was nu geen tijd voor praten, al werd dat natuurlijk uitvoerig gedaan. Bestellingen werden opgenomen, en terwijl de bestelde lekkernijen bereid werden was het vanzelfsprekend tijd voor de eerste belevenissen tijdens de toertocht, en daarna de sterke verhalen, die vanzelfsprekend erbij horen. Totdat het eten kwam, en de aandacht vooral daar naar toeging. Het was lekker, veel, en na een tijdje was het ook op.

Ook was het langzaamaan tijd om weer verder te gaan. Markelo mag dan best leuk zijn, het einddoel van deze dag was Doesburg, en dan wel via de meest kleine begaanbare wegen die de Achterhoek (en omstreken) rijk is. De eerste groep vertrok, en de tweede groep mocht nog even wachten, de tijd bekortend met een praatje over het bijzonder goede weer was we getroffen hadden, of over de motor, of de navigatie, of....

... deel 2 van de achterhoek rit ...

... vertrek van de eerste groep ...

Ook bij het vertrek vond de navigatie van de voorrijder dat mijn TomTom het heel anders had moeten aanpakken, want waar ging het nu weer heen? De eerste groep was naar links vertrokken, wij gingen naar rechts. Kennelijk was het de goede kant uit, en de TomTom bleek het even later daar ook mee eens te zijn.

De rit ging verder, en met hulp van de N752 werd de A1 overgestoken. Via de Singelweg en verderop weer over de A1 ging het in de richting van Doesburg. Natuurlijk niet via de meest snelle route, maar via de route die door de routemakers van de HDC was uitgestippeld. En dat ging langs wijde weiden en lange lanen, over beschaduwde wegen en en langs zonovergoten straten.

Nadat het Twentekanaal overgestoken was, was het weer tijd voor een RR pauze, een Rust- en Rookpauze. Vlak tegenover het Landgoed Ehzerwold, aan de Hogenkampweg was een parkeerplekje, met genoeg ruimte voor de motoren, en daar werd dus gestopt. De motoren werden geparkeerd, en ook ik zette de motor neer, stapte af en legde de helm over de TomTom heen, zodat hij niet kon vallen. Mooi, tijd voor weer een hapje chocola, en wat is er verder te doen.

... de tweede pauze ...

... Ehzerwold. ...

Terwijl ik zo naar mijn Deauville keek zag ik een vlekje op mijn helm. Dat kan natuurlijk niet, en met de zakdoek werd geprobeerd die rare wittige vlek weg te poetsen. Lukte dat? Nee, dat lukte niet. En er zaten meer witte strepen op. Het was niet hinderlijk, dus ik liet het zo, maar thuis moest er toch even goed gekeken worden waar het vandaan kwam.

(Aanvulling : de plastic mand waar de helm elke keer in bewaard werd bleek de schuldige. Het plastic gaf af op de helm. Na heftig poetsen was de helm weer netjes zwart. Ik moest alleen nog een plekje vinden op dat ding op te bergen, zonder kans dat 'ie zou vallen)

Nadat er voldoende gerust en gerookt was, was het toch wel tijd om verder te gaan. Oordopjes, helm, handschoenen, tegen de tijd dat een ieder weer zover was dat er gereden kon worden waren er ook al weer vijf minuten verstreken. Zo gaat dat...

Om het gebied 'de Ehze' heen werd er langs Almen gereden, en daarna werd het riviertje de Berkel overgestoken. Kleine boswegen en weggetjes voerden ons in de richting Vorden. Vlak boven Vorden langs ging het naar Wichmond en nu met minder bos, maar net zulke leuke kleine weggetjes. De Baakse Beek werd overgestoken en niet veel later reden we door Bronkhorst, het kleinste stadje (het heeft stadsrechten!) van Nederland. Een dorpje met amper 200 inwoners, nu deel van de gemeente Bronkhorst. Amper tijd om om je heen te kijken, want zo zijn we er, en zo ligt het alweer achter ons. Het lijkt inderdaad het kleinste stadje van Nederland.

Niet veel verder kwamen we achter een groot landbouwvoertuig te zitten. De weg was te smal om te passeren, en waar er iets meer ruimte was, was er teveel aan tegenliggers. Solo rijdend was er misschien een gaatje te vinden, maar met een groep is dat veel lastiger. Dus sukkelden we met amper 30 km/u achter het grote geval aan.

En toen ging het landbouw geval rechtdoor, en wij namen de afslag. Zo, die waren we kwijt. Even wat sneller, al is 60 km/u ook niet echt snel. Maar, op het moment dat we aan het einde van deze weg kwamen, kwamen we achter hetzelfde landbouw geval terecht waar we eerder achter zaten. Hij nam de kortste route, wij de toeristische route. In tijd was het dus precies even lang, bedacht ik me, terwijl we met dolmakende traagheid verder gingen. Zo reden we een aantal kilometers, totdat, eindelijk, wij toch ergens anders heen gingen als de landbouwer. Ook onze voorrijder was blij, wat goed te zien was aan het armgebaar van 'YES!!'

We waren nu al bijna in Doesburg, en na een rotonde die ons de N317 liet passeren reden we de bebouwde kom in. We begonnen aan de laatste kilometers naar het eindpunt. Dat had nogal wat voeten in de aarde, (of eigenlijk rubber op de weg) want een aantal straten waren gesloten voor doorgaand verkeer, of waren een-richtings straten waar we net van de verkeerde kant aankwamen. De route was daar niet op ingesteld, en dus werd het proberen en nog eens proberen langs de wegen die in de richting van het centrum gingen. De voorrijder wist het ook niet meer en draaide op een goed moment, of eigenlijk een fout moment, een een-richtingstraat in, tegen de rijrichting in.

Uiteindelijk vonden we een weg, ook al stond er ergens een bord wat ons vertelde dat het een doodlopende weg was. De voorrijder verdween, en kwam niet terug. Dus toch een doorgang? Ja, het was een doorgaande weg, in elk geval voor ons met onze motoren, en zo kwamen we dan toch op het eindpunt, bij 'Brasserie de Poort'.

Door al dat gedraai en gezoek vond ik het langzaamaan welletjes. De voorrijder werd bedankt, de aanwezige HDC-ers op het terras kregen een zwaai, en de weg naar huis werd aangevangen. Doesburg uit, achter de TomTom aan, want ik had geen idee waar ik nou eigenlijk was, of hoe ik er weer weg kon komen. Gelukkig was TomTom met de ingeblikte juffrouw behulpzaam, en zodoende zat ik vrij snel op de N317, de Ellecomsedijk. En toen de keuze, binnendoor, Velp-Arnhem en over de heide naar huis, of toch simpel en eenvoudig de snelweg?

Het werd de snelweg. TomTom waarschuwde me wel voor vertraging verderop bij het verkeersplein, maar toen ik daar aankwam kon ik eenvoudig het juiste voorsorteervak pakken, en was er van vertraging geen sprake. Een autootje had haast, en wilde precies rijden waar ik al reed, maar die dame moest toch even wachten, vond ik.

Op een wat drukke A50/A12 na kwam ik zonder verder belevenissen thuis, waar de Deauville op het vertrouwde plaatsje achter het huis werd gezet. Nu was het tijd voor eerst een kopje thee, dan de gebeurtenissen overdenken.

Afvinken : HDC toertocht, compleet, gedaan.
Wordt vervolgd?