Met enige regelmaat kijk ik op de site van de HDC, de Honda Deauville Club. Meestal zijn de daar in het forum besproken onderwerpen nou niet direct zaken die me rechtop doen zitten van enthousiasme of interesse. In de drie jaar dat ik HDC lid ben heb ik mijn draai nog niet echt kunnen vinden bij deze club.

Dan, op de avond van mei 2023 valt mijn oog op een berichtje van het bestuur, wat net iets anders is als de meeste berichten op dit forum.

Dominique Rijsenberg doet een verzoek. Haar vader, voorheen HDC lid, heeft te horen gekregen dat hij volledig uitgezaaide kanker heeft. Ook schrijft ze dat, omdat de behandelingen niet aanslaan, er niet in jaren, niet in maanden, maar over een levensverwachting van weken wordt gesproken. Motorrijden gaat niet meer, schrijft ze. Haar wens was om, nu ze haar motorrijbewijs heeft, nog eens mooie rit met haar vader samen te maken. Dat zit er nu niet meer in.

Voor de aanstaande zaterdag, 20 mei, heeft ze echter een speciale zijspan combinatie weten te vinden, waar haar vader in gezet kan worden, en zij zelf dan erachter mee kan rijden. En, zo schrijft ze, misschien zouden er een paar HDC leden kunnen komen, vrienden van vroeger, die mee willen rijden, en een soort van ere-haag vormen.

Dat kwam wel even aan.

Het is kort dag, amper een week. Toch doet het bestuur een verzoek uitgaan: wie gaat er mee om Marcel Rijsenburg een onvergetelijk dag te bezorgen, en mooie herinneringen op te bouwen voor hen die hem binnen afzienbare tijd moeten missen.

Mijn beste motorvriend, Theo, kreeg ook zo'n soort diagnose. Na slechts drie maanden kreeg ik de eer om met vijf anderen Theo te begeleiden naar zijn laatste rustplaats. Dat was in 2014, maar het lijkt alsof het gisteren was.

En nu dit. Nee, ik kende Marcel Rijsbergen niet, had tot die dag van de 13de nooit van hem gehoord. Maar deel uit te mogen maken van een herinnering aan hem, ja, dat kon ik wel doen.

Ik meldde dat ik van plan was te komen, en dat was dat volgens mij. Op het forum wordt nog wat heen en weer geschreven, en geheel in HDC stijl wordt er ook een lijst met deelnemers gepubliceerd, en werd een link naar de route die gereden gaat worden gegeven.

Herve, ook een HDC-er uit Ede, mailde me met de vraag of het een goed idee was om samen op te rijden. Na een aarzeling stemde ik toe. De aarzeling was het gevolg van mijn Asperger-hoofd, wat af en toe moeite heeft om met anderen samen te werken, of te rijden. Maar wanneer ik de twintigste op de afgesproken plek bij het BP tankstation kom vind Herve het geen probleem om achter me aan te rijden.

Onderweg merkte ik al snel dat Herve bijna dezelfde manier van vrachtwagen inhalen heeft als ik. Niet te dicht erlangs, en als je er langs bent gewoon terug naar je plek op de weg. In een heel kleine baksteen formatie. En door duidelijk over de linker schouder te kijken weet Herve, die dat snel oppikt, dat ik van plan ben in te halen. Het ging heel goed, en na een klein uur kwam Waddinxveen al in zicht. TomTom was goed door mij geïnstrueerd, en zonder problemen kwamen we op de parkeerplaats van het Gouwebad aan, de afgesproken

We waren meer dan ruim op tijd. En waar eerst een stuk of vier, vijf motorrijders stonden, kwamen er steeds meer en meer, totdat er een lange rij van meer dan twintig motorfietsen langs de stoep stond. Tegen een uur of elf was er een korte briefing. Er bleken genoeg voorrijders te zijn, en de meeste hadden ook de route in de navigatie, TomTom of Garmin, staan. Dus kon iedereen met een groepje van vijf op stap, en kies zelf maar uit bij wie je wilt rijden.

Maar voor ik dat deed meld ik me eerst bij de rit leider, die de route had uitgezet. Volgens mijn TomTom zat er een wegafsluiting in de route. Maar, zo hoor ik, ik moest me daar geen zorgen over maken, we konden er vast wel langs. In gedachten zag ik wat er zou kunnen gebeuren, een hele rij motorrijders die op een smalle weg moet omdraaien. Ik was er niet gerust op.

... in de route...

Ook wist ik niet waar er een groepje was waar ik kon/mocht aansluiten. En dat bracht mijn stressnivo al weer aardig omhoog. Zo erg, dat ik er zelfs even over dacht om de hele boel maar de boel te laten, er waren tenslotte genoeg mede rijders van de HDC om een flink escorte te vormen. Maar waarom was ik hier eigenlijk? Oh, ja, voor Marcel en zijn familie, niet voor mezelf of voor de HDC. De gedachte aan Marcel brachten mijn paniekerige gedachte een beetje tot rust. Dat was nog eens wat anders als een afgesloten weg, en een plaats in een groep.

Ik kon een plekje vrij vooraan in de eerste groep krijgen, Misschien niet helemaal volgens een onbekende of een ongeschreven regel, maar wel daar waar ik nog een beetje de rit leider in de gaten kon houden.

Dan kwam, veel later als gepland, het bericht dat Marcel was vertrokken. Helmen werden opgezet, motoren werden gestart, en nu was het wachten. Vanaf de plek waar mijn motor stond kon ik de ingang van het parkeer terrein niet zien. Maar aan het luide getoeter merkte ik dat er wat gebeurde.

Tussen de geparkeerde auto's door zag ik een oranje zijspanbak langs komen, en onze rit-leider Marcel, en Brenda, die van alles had gecoördineerd begroetten enthousiast een aantal nieuw aangekomenen.

Dan, onder luid getoeter, begon het toertochtje. En natuurlijk stond ik niet op de meest gunstige plek om een plaatsje te vinden in de kop van de stoet. Maar het moet maar, en zo reed ik plotsklaps vlak achter de fraaie rode Diversion van Dominique. Het was niet de bedoeling om zo prominent voorin te rijden, maar de regels van het groepsrijden, zeker in grotere groepen zeggen : blijf op je positie, anders wordt het heel erg onrustig, en dus onveilig in de groep.

Maar er was al gauw iets anders wat mijn aandacht opeiste. Hier, op deze rotonde stond een geel bord met een aanwijzing: "Zuidelijke Dwarsweg afgesloten, Bredeweg, volg B". Dat was de afsluiting waar ik al op gewezen had. Toch, de rotonde werd voor driekwart genomen, en verder, naar de Zuidelijke Dwarsweg. Door een tunneltje, en verder. Totdat er ineens een hek dwars over de weg stond. Algehele stop, en de voorrijder ging eens kijken of de weg inderdaad ook weg was. Teruggekomen bleek dat er een andere route gevolgd moest worden. Terwijl de hele colonne bezig was met de motoren te keren zocht onze voorrijder naar een andere weg. Een korte tijd later reden we weer terug door het tunneltje. Op de rotonde werd nu weer driekwart rond gedaan, en verderop gingen we links, de N457 op. Ja, bedacht ik me, zo kon het ook.

De N457 is een vrij drukke weg met 2x twee rijstroken, verkeerslichten en rotondes. Ook waren er voor automobilisten genoeg mogelijkheden om een stel motoren in te halen. Hierdoor viel de grote groep in kleinere stukjes uit elkaar. Wel was het op een bepaald moment weer de vooraf bepaalde route. Maar ik moest wel mij best doen om de voorliggers bij te houden, er werd iets vlotter gereden dan ik echt prettig vond. Maar ik kende deze weg tenminste een beetje.

De noordelijke uitvaart, en dus ook die brug, van de Juliana sluis in het Gouwe kanaal was in gebruik, dus mochten we over de zuidelijke brug de sluis oversteken. Een vlot gelijnde sportwagen wilde me nog inhalen, maar er was geen ruimte voor. Gelukkig verdween deze snelle auto bij een rotonde. Wij gingen nu naar het zuiden, langs de Merwede

Naar het zuiden, dat was de Kattendijk, waar een eindje verderop mijn broer woonde. Ik had hem ingeseind dat ik in een groep motorrijders zat die rond 11:30 langs zijn huis zou komen Maar het was nu al veel later. Zou hij thuis zijn? En, wat meer is, zou hij foto's maken?

Net voorbij Gouderak stond er inderdaad iemand met een camera. Goed gedaan broer! Het was alleen jammer dat onze groep ergens in tweeën of zelfs in drieën was gesplitst, want op het filmpje stonden enkel een stuk of tien tot twaalf motoren. Maar dat kon mijn broer ook niet weten, die dacht dat het al over was......

Na een stuk langs de Merwede te hebben gereden verlieten we de dijk en reden over een smalle weg verder naar Hekendorp. Volgens de op de HDC site vermelde gegevens zou daar waarschijnlijk gestopt worden. Maar dat gebeurde niet.

Onze voorrijder reed de tot dan toe gevolgde Beijerscheweg af, het erf van mechanisatie bedrijf A.C.A. de Jong op. Hier was ruim voldoende plaats voor alle motoren en konden hun berijders even de benen strekken, een sigaretje pakken en de eerste indrukken verwerken. Ook kon er een meegebracht hapje worden gegeten. Dom genoeg had ik gerekend op een stop in Hekendorp, maar dat was nog verder. In plaats van een broodje kaas werd het een slokje water. Dat had ik dan wel weer bij me.

Een half uur later werd het sein tot vertrekken gegeven. Dat vertrekken liep even vertraging op omdat een motorfiets niet wilde starten. Dat werd opgelost door de motor omhoog, naar de weg te duwen, en dan langs de helling naar beneden te laten rollen. Tweede versnelling, koppeling los, even een scherp gepiep van een protesterende achterband, en daarna draaide het machientje weer. Nu konden we wel verder.

... ruim voldoende plaats ...

Bij het wegrijden zat er opeens een andere motor, een CBR, vlak voor me. Niet zo heel erg, maar wat wel erg was, was dat deze motorrijder wat moeite had met het bepalen van zijn plaats in het baksteenformaat. Dan weer links, dan weer rechts. Ooit had ik daar eens met iemand over gesproken. De conclusie toen was, dat je niet moet gaan aanpassen aan de persoon die dan eens links, en dan eens rechts reed. Positie houden, want als iedereen achter je ook steeds positie moet wisselen blijft het tot het einde van de colonne onrustig. Nu was het voor mij gewoon weg iets beter uitkijken.

Goed uitkijken was toch al aan te raden, deze smalle weg was wel erg smal. Vaak moest het zijspan uitwijken, of even halt houden op een oprit, om een tegenligger langs te kunnen laten. En wat die grote vuilnisauto hier deed op een zaterdag was mij een raadsel, maar het koste het zijspan moeite om te passeren.

Na verloop van tijd bereikte we weer een grotere weg, de N207, gevolgd door de N228, waarna we na een aantal bochtjes de Hollandsche IJssel over staken. Over de Steinse dijk werd de weg vervolgd. Hier had ik met een andere groep ooit eens gereden, lang geleden.

Dus toen Hekendorp werd bereikt en er een 180 graden draai, dijkje af kwam, was ik enigszins voorbereid. Alleen die erg grote auto, die verd... precies op de ideale lijn stond, maakte de draai naar beneden een stuk minder makkelijk.

Deze weg voerde ons naar Hogebrug, over een smalle polderweg. Dat het nog smaller kon merkten we verderop, toen we over de Oukoopsedijk reden. Onze voorrijder hield het tegemoet komende verkeer aan, om te waarschuwen dat er een grote groep, met een zijspan, aan kwam. Of er even ruimte gegeven kon worden. Bijna iedereen gaf daar gelukkig gehoor aan, en we konden verder....

En toen, toen kreeg de kop van de colonne een bord op de route. Een heel simpel en rond bord, voorzien van een rode rand en een tekeningetje een auto'tje en een motorfiets. Officieel een RVV 1966 bord 20 gesloten verklaring voor auto's en motoren. En er onder een wit bord met de tekst "Za en Zo 12:00 - 18:00h". En dat was dat. Het was een zaterdag, en het was allang 12:00 geweest en nog lang geen 18:00. Wat nu ?, want zoals het eruit zag was de Nieuwerbroekse dijk voor dit moment voor ons afgesloten.

Een passerende fietser, die bekend was met de omgeving, wees erop dat de andere weg, het vervolg van de Oukoopsedijk, verderop doodliep. Wat nu, goede raad is duur en zo. Er werd overleg gepleegd met Marcel, de zijspan bestuurder en de rit-leider. En toen was er de vraag: "Heeft iemand er bezwaar tegen om gewoon door te rijden?"

Ja dus. Mijn regelgevoelige hoofd vind het heel stressvol en helemaal niet leuk om zomaar door een gesloten verklaring te rijden. Maar ik was een minderheid van 1, namelijk mijn kleine eigen zelf, dus ik besloot de rest maar door te laten gaan, en zelf terug te rijden. Altijd nog beter dan met een bord voor mijn kop doorgaan.

Zo gezegd, zo gedaan. De hele rij motoren volgde de voorrijder, die kalmpjes verder ging op de ingeslagen weg. En toen de laatste voorbij was reed ik de weg terug, tot aan Hogebrug. Toen was het even nadenken. Dit hier kende ik, En als ik nou gewoon weer naar het begin punt reed...

TomTom zou me terug kunnen brengen naar het begin punt, en als ik het goed had onthouden dan kwam de route naar het eindpunt daar ook langs. En het was voor de route, toen ik de groep verliet, nog iets van 36 minuten tot het eindpunt, en voor mij naar het beginpunt van de route nu nog 28 minuten.....

Het zou net kunnen passen. Vol goede moed werd voor de tweede keer die dag koers gezet naar Waddinxveen. Heel even kreeg ik het idee om een einde aan de dag te maken, en naar huis te rijden. Maar nee, dat was geen stijl....

Via Driebruggen en Waarder ging het naar de A12, waar ik oprit 13 nam in de richting Waddinxveen. Het viel me op dat het nu heel wat drukker was dan in de ochtend. Hoe zou dat op de terug weg zijn, vroeg ik me af. Maar dat was van later zorg, want eerst werd bij Gouda Afrit 11 gepakt, en vervolgens ging rechtdoor. Ik lag mooi op het haastig in elkaar geflanste schema. En toen ik in Waddinxveen de Sniepweg bereikte draaide ik links in plaats van rechts. Langs de kant van de weg werd de Deauville neergezet. Nu moest ik uitzoeken hoe ik op het eindpunt kwam.

En net toen ik was afgestapt zag ik op de rotonde een motorrijder, en daarachter.... Het was niet te geloven, ik was net voor de toertocht aangekomen, en kon zo weer aansluiten. Vliegensvlug werd de motor gestart, omgedraaid, en vlak achter de laatste motor van deze groep kon ik weer aansluiten.

Het was nog een klein stukje naar de eindbestemming. Daar stond onze rit-leider stomverbaasd naar me te kijken met een uitdrukking van: "Hoe kom JIJ nu hier???"

De rit was afgelopen nu, en Marcel werd uit het zijspan geholpen. Maar niet voordat er een flink aantal foto's van het gezin waren gemaakt. Uit de garage werden flessen cola, sapjes, de nodige bekers, en nog meer dingen gehaald, om de dorstige motorrijder enigszins te laven.

... een aantal foto's ...

Van Kimberley kreeg ik een email adres om het filmpje wat mijn broer gemaakt had door te sturen en dat was dat. Er werd nog een klein praatje gehouden met deze en gene, maar toen vond ik het alweer ruim tijd om te vertrekken. Van Marcel, Els, Kimberley en Dominique werd afscheid genomen, en de voorrijder werd bedankt voor het voorrij werk en het uitzetten van de route. Het is niet eenvoudig om in een paar dagen een route in elkaar te zetten, en de twee kleine probleempjes hoorden er gewoon bij. Herve besloot weer met me mee te rijden, we moesten toch allebei dezelfde kant uit.

De terugweg verliep zonder opmerkelijke opmerkelijkheden. Het was inderdaad veel drukker als in de ochtend, en ook de wind was duidelijk aangetrokken. Wel merkte ik dat ik de oordopjes, die voor de rondrit uitgedaan waren, nog niet opnieuw geplaatst had. Dat gaf toch wel herrie onder de helm. Maar we waren op weg naar huis, dus het moest maar kunnen, vond ik.

Bij Ede werd afscheid van Herve genomen, op de bekende simpele motorrijders manier. Duim omhoog, een zwaai, een zwaai terug, en toen ging hij rechtdoor bij het verkeerslicht, en ik rechtsaf. Vijf minuten later zette inde motor weer op zijn plekje achter het huis. Erg moe, maar voldaan, en met het gevoel iets goeds te hebben gedaan......