Het was net na zevenen dat ik wakker werd. Eerst maar een kijken hoe ik weer een beetje mezelf kon worden. Wel, dat ging niet zomaar, maar toch, het mezelf gestelde klusje van tent-opruimen hielp wel. De meeste zaken werden ingepakt waar ze hoorden, en op een gegeven moment was ik zover dat alleen de slaapzak en het matrasje nog ingepakt moesten worden. Maar dat, dat zou pas de volgende dag aan de beurt zijn.....

Volgens het klokje op de telefoon was het bijna acht uur. Dat zou wel kloppen dan. Hoe zou het met de ontbijt toestanden hier in Collendoorn zijn? Het meegebrachte bordje, een mok, en een mes werden tevoorschijn gehaald. Goed voorzien van goede bedoelingen liep ik naar de ontbijtplek. Binnen waren de ontbijtelijkheden uitgestald: brood, melk, gekookte en gebakken eieren, ham en zoetigheden. Het was er allemaal. Ook was er een grote ketel met koffie.

Weer buiten leek het even op een Vechta-gebeuren, de meeste banken en bankjes waren al bezet. Toch zag ik nog twee plekjes en omdat ik aan 1 plekje genoeg had, werd daar mijn koffie en bordje neergezet. Nu eerst wat eten....

Er werd een tweede keer koffie gehaald en ook nog een derde keer. En er werd gesproken over 'wat ga je doen vandaag'. Voor mij was dat simpel, ik had tenslotte een toertocht in elkaar gezet, en nu was het afwachten hoeveel mensen daaraan zouden willen deelnemen. Marcel en Erik die reden ook mee. Erik had de route al in zijn TomTom, bij Marcel hadden we met enige moeite gisteren de route ook in de Garmin weten te krijgen. Beide zouden meerijden, en als de groep te groot zou worden was er in elke geval de mogelijkheid om de boel te splitsen. Maar dat hoefde niet. Tegen 10:15, de geplande vertrektijd, waren er in totaal zes deelnemers aan de tocht. Een beetje teleurstellend, dat wel, maar wel een klein en goed hanteerbaar groepje.

Het was tijd om te vertrekken. En daar gingen we op weg naar de eerste stop, amper 3 kilometer verder, waar een tankstation zat. Zo kreeg iedereen de kans om nog even af te tanken zodat niemand halverwege zonder benzine zou komen te staan. Een Duitse mede-rijder en ikzelf waren de enigen die niet hoefden te tanken, en van de wachttijd maakte ik gebruik om de beoogde stops in te lichten over het aantal motorrijders in de groep.

Maar daarna was het ook: opstappen en wegwezen. De route die ik thuis, achter de computer had samengesteld was vele keren gecontroleerd op overeenkomst tussen Garmin en TomTom en op mogelijke wegafsluitingen. Toch, je weet maar nooit of deze of gene zomaar even een weg afsluit voor een feestje of misschien een gesprongen waterleiding. Of gewoon omdat het kan. Over slingerweggetjes en door 30km zones in kleine en nog kleinere dorpjes reden we richting Hoogeveen. Sommige wegen hadden een klinkerbestrating, andere stukken (gelukkig) veel gladder asfalt. Maar het rammelde wel op de klinker weggetjes!

Om Hoogeveen heen, in de richting Mantinge reden we over de N374. Mooie weg, mooie snelheid, en weinig verkeer. Alleen zag ik voor ons een grote landbouwtrekker, die veel minder snel reed dan onze snelheid. Even kijken hoeveel ruimte er was, en dan eromheen. Die gashandel zat er tenslotte niet voor niks, en van twee van de vijf achter me wist ik ongeveer wat voor motorrijders ze waren. Geen probleem.

Meppen is niet alleen een plaats in Duitsland, het is ook een klein dorpje in Drenthe. Na Meppen kwamen we bij een voorrangsweg, en daar moesten we stopen om een lange rij auto's te laten passeren. Ik was in de omgeving wel eens op vakantie geweest, maar zoveel auto's langs Meppen, nee, dat had ik niet eerder gezien. Ook aan deze rij auto‘s kwam een einde en we konden verder rijden naar Aalden, Zweeloo en tot slot het dorpje Wezup, waar de eerste stop plaatsvond, bij Lunchcafe “de Flintenhoeve”. Hier was het tijd voor koffie, gebak en het bespreken van het eerste stukje van de route. En tot nu toe vond iedereen dat het een leuk stukje rijden was.

Na het af rekenen, wat tot onze verrassing door de Duitse mederijder werd afgehandeld gingen we verder. Het tweede stuk begon in de richting van het Museumdorp Orvelte. Nee, niet erdoor, dat zou misschien een beetje lastig worden, maar erlangs, en dat was ook een mooie weg. Voorbij Orvelte liep de route langs het Oranje kanaal, een kanaal tussen 1853 en 1861 aangelegd, maar wat nooit een economische factor van belang voor de regio was geworden. Vanuit het oogpunt van natuurbeheer had het kanaal onbedoeld wel meer betekenis gekregen. En langs dat mooie stukje Drente reden wij nu.

De N374 bracht ons verder langs Elp naar Schoonloo, wat in 1925 het bescheiden toneel was van de eerste TT race in Nederland. Er was weinig van terug te zien. Via Westloo en Eeserveen reden we langs het openlucht museum Ellert en Brammert, waar het verhaal over twee reuzen die de streek onveilig maakten verteld wordt. Via Schoonoort werd de tocht lang de N367 voortgezet, en passeerden we de plek waar een paar honderd meter verderop, in het bos, een groot hunebed lag. Nummer D49 heeft ook een naam: De Pappenloze kerk, wat zou verwijzen naar de hagenpreken die hier eeuwen geleden werden gehouden.

Iets verder was het dorpje Noord Sleen, en de route voerde ons door het dorpje naar een paar kleine, en ook heel kleine weggetjes. Ik keek even naar boven, waar de lucht heel langzaam donkerder werd. Twee spatjes regen, en toen stopte het alweer. Maar hoe ver zou het nog zijn naar het lunchpunt, en zouden we dat droog kunnen halen ?

Juist toen we na een aantal minuten in Erm aangekomen waren en de motoren op de parkeerplaats van “Eetcafe de Holtenploeg” neerzetten begon het een beetje te spetteren. En alsof het zo gepland was begon de regen pas toen we met z'n allen onder een flinke parasol zaten. Die parasol deed ook goed dienst als paraplu, en terwijl wij rustig van de lunch genoten viel het enige regenbuitje van de toertocht.

Toen de regen voorbij was, de lunch schoon op, en de rekeningen betaald, toen was het tijd voor het derde en laatste deeltje van de toertocht. Even sloeg ik een verkeerde weg in, wat direct tot een heftige omdraai actie leidde, maar toen waren we weer onderweg.. Het vervelende van hele mooie stukjes route is dat ze vaak aan elkaar zitten met minder leuke stukjes. Ook hier was dat het geval, maar die ene kilometer snelweg stelde eigenlijk niets voor.

En ineens zaten we in Duitsland. Net iets anders, en toch heel erg gelijk. Na het stadje Emlichheim reden we over de 403 naar Laar, waar we al snel weer in Nederland waren. Ondertussen was de verbinding tussen TomTom en headset om de een of andere reden verbroken, zodat ik me iets meer op het schermpje van de TomTom moest concentreren, omdat ik de vroeg-waarschuwingen van de navigatie juffrouw nu miste.

Bij De Haandrik staken we twee keer het Coevorderkanaal over. Wat verderop, bij Gramsbergen mocht dat nog een keer, maar die keer moesten we even wachten op de brug, die net open gegaan was om wat plezierjachtjes door te laten. Een snelle poging om de TomTom weer letterlijk aan de praat te krijgen mislukte. Maar we mochten verder, en nu we het einde van de route naderde kon het eigenlijk niet meer mis gaan. Dacht ik.

En zo miste ik bij het plaatsje Ane een afslag. Maar omdat het een rustige ruime weg was, wist ik binnen tien meter om te draaien, en toch de juiste weg, De Steeghe, in te draaien.Via het buurtschap Engeland, en even later ook Collendoorn bereikten we de Slagenweg, waar we na een paar honderd meter ook weer de ingang van “De Gasschoeve” hadden bereikt. Weer terug, en mooi op tijd ook. Mijn planning had de terugtijd geschat op 15:00 en het was nu 14:50. Helemaal niet slecht.

En toen ging er iets fout. Niet op het terrein, en ook niet met het een of andere ongeluk. Nee, het ging fout in mijn hoofd. De toertocht had ik onder controle, maar nu die was afgelopen, kreeg de stress van wat doe ik hier, wat gaat er gebeuren, gaat alles wel goed de overhand. Wegwezen, en wel zo snel mogelijk. De motor werd gehaald, en de meegebrachte spullen werden samengepakt en opgeladen. Terwijl ik daar mee bezig was kwam een Duitse CX-er kijken en merkte op: “du sieht aus wie der Totd auf... [vergeten]” Ja, ik was lijkbleek, en voelde me ook zo.

Na het opladen werd van een paar mensen afscheid genomen. Ik zat er flink doorheen, zo erg, dat toen ik terug bij de motor was, en wilde opstappen (de motor stond met de linkerzijde langs een muur) mijn voet ergens achter bleef haken. Daar stond ik dan, en kon geen kant op. Gelukkig hielp Borisz me door mijn voet over het zadel te duwen, en kon ik wegrijden.

Zoals gewoonlijk was het simpelweg rijden een goede medicijn. Al na een paar minuten, nog voor Hardenberg, voelde in me al weer een stuk beter. Omkeren? Nee, dat zou niet gaan. Maar rustig doorrijden, dat wel. TomTom werd op ‘naar Huis’ gezet, en dat was dat. De weg ging nu door Deventer heen, en dat was niet helemaal de bedoeling. Maar ook langs deze kant kwam ik bij de A1, en ook nu wist is de afrit Hoenderloo te bereiken.

En zo, na een veel te kort weekend, kwam ik weer thuis. Afladen, kopje thee, en bijkomen.....