Vechta 2007 , dag 3 | |
|
| |
|
Om vijf uur ben ik wakker. Slapen gaat niet meer. Dan maar eruit.
Het heeft de hele nacht flink
door geregend, merk ik, en de oude bootschoenen die ik mee had genomen, en
die op het droge gras heel wat leken, vallen op dit natte gras heftig door
de mand. Ik had eigenlijk gewoon op mijn sokken kunnen lopen, zo veel
water komt er naar binnen. Terug bij de tent neem ik de laatste schone en
droge sokken, en trek de motorlaarzen aan.
Er hangt rust boven de tenten-stad. De vogeltjes fluiten, een lichte nevel stijgt op van de grond, en het en der hoor je, dwars door de geluiden van de ontwakende natuur, luid gesnurk. Ik ga gauw, voordat iedereen weer weg is, nog even motoren tellen. Het zijn er heel wat, en ik raak twee of drie keer de tel kwijt. Maar ik tel 430 motoren, waarvan er meer dan 350 CX-en zijn. Later hoor ik dat er meer dan 520 inschrijvingen zijn geweest. | |
 ... tenten-stad ... | |
|
Om tien voor half zes wordt in de verte de eerste
motor gestart, de eerste vertrekkende deze dag. En langzaam aan ontwaakt
het gedeelte van de camping dat we
"Kamp Holland" noemen. Frans wordt wakker, verdwijnt even, komt dan weer
terug en slaapt verder. Eric komt z'n tent uit, en maakt een praatje. Hij
stelt voor om de motoren vast op te halen, om niet zo
te hoeven sjouwen bij het bepakken, later op de ochtend.
Maar ik heb mijn twijfels over het starten van de "Rode Rakker", want
het heeft erg geregent.
Inderdaad, de "Rakker" wil niet. Ronddraaien, dat wel, maar aanslaan ? Geen kans. Eric zegt de oplossing te weten : nieuwe bougies. Links en rechts worden losgedraaid, en nadat ook de carburateurs uit voorzorg zijn geleegd, wordt de CX met de twee nieuwe bougies gestart. Eerst natuurlijk even wachten, want de carburateurs moeten weer vollopen, maar dan...... dan doet 'ie het !. Uiteindelijk blijkt dat alleen links niet goed was. De motor wordt nu tot naast "Kamp Holland" gereden, en de eerste spullen worden er vast opgelegd. Het ontbijt is rond het kampvuur. Dat wordt weer flink opgestookt, kennelijk moet al het hout weer weg, en dan is het natuurlijk het eenvoudigst om het op te stoken. Warm is lekker, maar dit wordt af en toe toch wel wat veel. Het laatste ontbijt van deze Vechta. Dan hoor ik van een plan om gezamenlijk, als Dutch-CX club terug te rijden, en dat lijkt me in eerste instantie heel leuk. Het betekend wel dat ik niet om negen uur, niet om tien uur, maar (veel) later vertrek. Na het ontbijt gaat de tent plat. Hij is nog wat vochtig, maar ik geloof niet dat 'ie nog veel zal opdrogen. Dus hup: de zak in, en thuis zien we wel verder. Matrasje, slaapzak, alles wordt bijeen gepakt en op de motor geladen. Ik doe vast mijn motorbroek aan, en neem hartelijk afscheid van mijn Noorse buren, die al snel weg willen. Verder wacht ik op wat er komen gaat. Om me heen is het een drukte van belang, tenten worden afgebouwd en opgeruimd, alles onder het motto : inpakken en wegwezen. | |
 ... tenten worden afgebouwd ... |
 ... inpakken ... |
|
Maar er moet nog een groepsfoto komen. Hier? of daar ? En wie moet dat
doen ? Verwarring alom, maar uiteindelijk staan de Nederlanders bijeen
onder het spandoek. De foto wordt gemaakt, en als de fotograaf al weer
weg is komt er iemand tot de ontdekking dat de Noren, onze geadopteerde
Nederlanders, er niet zijn. Men is het er over eens dat het de volgende
keer beter georganiseerd moet worden. Een aantal Nederlanders
vertrekt ook al. Maar pas tegen half twaalf is ook Lieke's zijspan beladen,
en kunnen we vertrekken, tenminste.........
| |
 ... groepsfoto ... | |
|
Henk heeft weer wat. Honkie Tonkie, trouw aan zijn reputatie, heeft
pech. Een
gebroken koppelingskabel. Twee blijven achter om te helpen de
kabel te vervangen. Henk heeft wel de kabel, maar niet de technische
vaardigheden om dit klusje alleen snel te klaren.
De rest, acht motoren, wacht in Vechta op een terrasje op de pechvogel en
zijn helpers. Tafeltjes en stoelen worden, in overleg, bij elkaar in de
schaduw geschoven, en we bestellen wat. Dan in de verte, het onmiskenbare
geluid van één, nee drie keer een CX. De pechvogel en zijn helpers zijn
ook gearriveerd.
| |
|
Nu stappen we echt op, gaan echt op weg naar Nederland. Coen neemt de
leiding, en Lieke met het zijspan daarachter. Ik kom als derde, en Werner
weer achter mij. Al met al elf motoren, Michael als laatste. Rustig
rijden we Vechta uit, één colonne. Binnen een paar minuten weet iedereen
zijn plaats, weet iedereen de snelheid en lijkt het wel alsof we allemaal
op hetzelfde moment hetzelfde doen. Een geoliede machine.
| |
 ... op weg ... | |
|
Dit is niet te beschrijven. Rust, en genieten. De motor bromt gelijkmatig,
de wind is zacht, en de zon doet (een beetje te veel) zijn best. Met een
gangetje van 75-80 rijden we over de 214 en 213 naar Nordhorn. Twee of
drie keer is er een Duitser op motor en met de auto, die veel harder
kan, en met een rotvaart de rij voorbij stuift. Eenmaal wringt een auto
zich in elk open plekje wat er te vinden is. Maar verder is dit een
heerlijke rit, een genoegen om te rijden.
Vlak voor Nordhorn stoppen we. En dat is nodig. Ik was om vijf uur op, en na half negen heb ik niets meer gegeten, en nu is het bijna drie uur in de middag. Gelukkig besluit de meerderheid om even wat te gaan eten, en na een uitsmijter in Duitse stijl voel ik me al weer een stuk beter. Maar dit is ook de plek waar een aantal via de snelweg verder gaan. We nemen afscheid van Werner en Grietje, Alex , Peter, Frans en Henk D. | |
 ... vlak voor Nordhorn ... |
 ... afscheid ... |
|
Even later gaan ook wij verder, de groep nu uitgedund tot
Coen, Lieke, Kees, Michael, Henk en ik. We gaan Nederland in, nog steeds
in diezelfde strakke, zalig rijdende, formatie. Bij Oldenzaal draaien
we de snelweg op. Pas voorbij Deventer, tankstation 'De Vundelaar'
stoppen we weer. Tankpauze, afscheid van Henk en Kees, en de kennismaking
met de vader van Lieke en Michael, die op Lieke's vroegere
Shadow "Bambi" ons het laatste stuk naar Ede komt vergezellen. Ook worden
we hier aangesproken door een andere motorrijder :"Jullie zijn vast van
de Dutch CX club...."
| |
 ... Bambi ... | |
|
Bij Hoenderloo verlaten we de A1, en gaan over de mij zo bekende N304
naar Ede. Al veel te snel is daar de Driesprong en even later de
afgesproken plek. We stoppen, en ik vind het jammer om deze mensen,
deze "Vechta weekend familie" van me achter te laten. Ik bedank Coen
en Michael voor het kop- en staart rijden, geef Lieke's kinderen een
hand en een aai over de bol, en geef haar vader een hand. De laatste
waarvan ik afscheid neem is Lieke. Dan vlug weer opgestapt, een laatste
zwaai bij het wegrijden, en alleen rij ik Ede binnen. Amper 15 minuten
later ben ik thuis, en nog geen twee minuten later sta ik onder de
douche, het zweet afspoelen. Want al was de rit fabeltasties, het was
wel heel erg warm, deze dag.
Zo eindigd mijn eerste Vechta weekend. Beloftes over en weer, uitnodigingen om vooral langs te komen, en bergen foto's en nog meer verhalen. Een hele hoop goede ervaringen. Dat is de opbrengst van deze reis. Volgend jaar weer.....???? | |
|
| |