Vorig - De rit naar Bernieres-sur-Mer -
Volgende - Naar het noorden van Frankrijk -
Bezoek aan de invasie-stranden | |
|
De ochtend begint zoals elke ochtend zou moeten beginnen, met een stralende
zon boven de bomen. Een uitgebreid ontbijt, een afwas, en dan vertrekken we
voor een bezoek aan de invasie-stranden. Maar eerst wordt er getankt, en Luc
controleert ook de bandenspanning van zijn Pan, die vrij laag is. Goed idee,
en ja hoor, ook in de banden van de CX kan er ietsjes lucht bij.
| |
|
De eerste stop is Juno Beach, bij het plaatsje Courseulles-sur-Mer. De zee is
rustig en kalm als we het strand bekijken. Hier is slechts een half begraven oude bunker een
aandenken aan roerige tijden. Wat verderop is een groot gebouw, het 'Centre
Juno Beach', ter ere van de Canadezen die hier, zoveel jaren geleden aan wal
kwamen. Een groep Canadeze jongeren doet aan ochtendgymnastiek, juist voor
het gebouw.
| |
 ... een half begraven oude bunker ... foto Luc L. |
 ... Centre Juno Beach ... foto Nick L. |
|
De volgende halteplaats is wat verder, Arromanches-les-Bains, beroemd om de
kunstmatige havens die de geallieerden in staat stelden om zonder een
havenplaats te veroveren, toch een indrukwekkende logistieke operatie uit te
voeren, het bevoorraden van de duizenden die hier voor de bevrijding van
Europa vochten.
| |
|
Om daar te komen rijden we door Asnelles, wat ik ken van de eerste reis naar
Santiago. Het vreselijk dure tankstation is weg, vervangen door een
restaurant. Dat zal ook wel vreselijk duur zijn, bedenk ik me.
| |
|
Voor Arromanches is er, hoog boven de zeespiegel, een 'memorial,' met een
uitzicht over de invasie stranden. Auto's daar parkeren, motoren … ergens
anders. We plaatsen de machines langs de kant, en beklimmen het uitzichtpunt.
Ver onder ons, en ver in zee, zien we een aantal van de grote betonnen
caissons, die de haven van Arromanches vormden. Later op de dag, terugrijdend
naar de camping, is het laag water, en zijn er veel meer te zien.
| |
|
In Arromanches zelf is het druk. Het mooie weer lokt de invasie toerist naar
het stadje, en het stadje is er maar wat blij mee. Hier is het geen probleem
om Engels te spreken, lijkt het wel. We zoeken een plekje, en bestellen wat te
eten. Met een blikje fris erbij kunnen we er weer even tegenaan.
| |
|
Kanonnen, voertuigen, brugdelen en landingsvaartuigen. Arromanches is trots op
zijn plaats in de geschiedenis, dat is duidelijk. Militaria in soorten en
maten, foto's van de landing plaatsen, D-Day is big business hier.
| |
|
We rijden verder, naar Longues-sur-Mer. De daar staande bunkers bevatten nog
de originele stukken geschut uit de tijd van de invasie. De bombardementen
voorafgaande aan de invasie konden de batterij niet uitschakelen, en een
heftig artillerie duel met de schepen van de vloot volgde. Uiteindelijk
verlieten de Duitsers de geschutstelling, die de volgende dag door de Engelsen
werd ingenomen.
| |
|
De weg naar de kust volgend komen we op een smal weggetje, dat naar beneden
leidt. Luc en Nick willen daar wat meer van weten en sturen hun motoren naar
beneden. Ik volg, wat aarzelend, en Ron komt daarachter. Haarspeldbochten en
waarschuwingsborden: vallend gesteente. Maar even later staan we aan het einde
van de weg, aan het begin van een smal paadje naar een fantastisch
kiezelstrand. Het is hier ontzettend mooi.
| |
 ... ontzettend mooi ... | |
|
Na een ruim half uurtje, waarin de anderen het strandje bezoeken, en ik even
zit bij te komen bij de motoren gaan we weer terug, weer naar boven. Bij de
batterij de Longues neemt Luc foto's. Hij vraagt zich af of dit hier
Point-du-Hoc is, waar een verwoede slag heeft plaatsgevonden tussen 225
Amerikaanse Rangers en de bemanning van een Duitse batterij. Nee, volgens mij
niet, want ik denk dat dat punt nog bijna twintig kilometer verder is
| |
|
Dus vertrekken we, naar Point -du-Hoc, en rijden langs een aantal dorpjes waar
de invasie sfeer nog steeds hangt, ja zelfs wordt gecultiveerd. Er is één
dorpje wat zo te zien geen invasie geschiedenis heeft, maar dat beroemd zich
er dan ook op het enige echte vissersdorp van Normandië te zijn.
| |
|
Point-du-Hoc. Toen. Een onneembaar geachte rotspunt, door de Duitsers in 1944
voorzien van immense bunkers, bedoeld voor gigantische kanonnen. Geallieerde
vliegtuigen gooiden tonnen aan bommen op de stelling, en er werd zwaar
artillerievuur op gegeven. Een specialistische eenheid, de Rangers, bestaande
uit 225 man, werd aan de voet van de rots aan land gebracht, met de opdracht
om de kanonnen, die een bedreiging vormden voor zowel Omaha Beach als Utah
Beach, uit te schakelen. Van de 225 haalden 150 man de top, en na verbitterde
gevechten wisten ze de bunkers te veroveren. Maar de kanonnen waren er niet,
die werden een kilometer verder landinwaarts gevonden, weggehaald vanwege de
bombardementen. Twee dagen lang moesten de overlevenden stand houden tegen de
Duitse tegenaanvallen. Toen ze uiteindelijk ontzet werden waren er nog slechts
90 in leven.....
| |
|
Point-du-Hoc. Nu. Een stukje Amerikaans gebied, door Frankrijk aan Amerika
gegeven. Een gedenk- en herdenkplaats voor de tweede wereldoorlog. Het is hier
druk. We weten onze motoren ergens te plaatsen, en kijk, nog meer motoren, ook
uit Nederland. De weg naar het eigenlijke punt is vol met mensen. De plek zelf,
waar de verwoeste restanten van de gigantische bunkers nog staan is vol met
mensen. Fransen, Amerikanen, Engelsen, Duitsers, en Nederlanders lopen door
elkaar. Er is een 'Battlefield tour' uit Castricum, kinderen die hier
aanschouwelijk onderwijs krijgen, en zich amper kunnen inleven in de mensen,
die, vijf of tien jaar ouder dan zijzelf nu zijn, zich letterlijk hebben
doodgevochten voor hun en onze vrijheid.
| |
 ... verwoeste restanten van gigantische bunkers ... |
 ... Battlefield Tour ... |
|
Het is druk hier, en na een tijdje word ik erg moe, om de een of andere
reden. Ik vertel Nick dat ik de anderen straks wel weer bij de motoren zie, en
loop terug naar de parkeerplaats. In de schaduw van mijn eigen CX-je leg ik
mijn motorjas op de grond, niergordel als kussentje, en ik doe even mijn ogen
dicht. Point-du-Hoc is erg indrukwekkend, en ik moet even bijkomen.
| |
|
We rijden terug naar Bernieres-sur-Mer, waar we eerst inkopen gaan doen in de
plaastelijke supermarkt, voordat we naar de camping gaan, waar we na half zes
aankomen, en nog wat napraten over de dag. Pas om negen uur is het eten klaar,
maar niemand die er over moppert. Als ik ga slapen die avond blijven de
anderen nog heel even een spelletje Hartenjagen doen, heel even, tot diep in
de nacht......
| |
 ... inkopen doen ... | |
|
| |
Volgende - Naar het noorden van Frankrijk -