Vechta 2013, zondag | |
|
|
|
Tegen de morgen wordt ik wakker, en kijk eens op de klok. Nog veel te vroeg,
pas kwart voor zes. Maar het is wel een beetje koud aan mijn voeten. Dat is
snel opgelost met de dikke jas, en ik val weer in slaap, tot kwart over zeven.
Dan is het ook echt tijd om op te staan, want de natuur roept.
| |
|
Als ik terug loop merk ik dat het ontbijt deze keer niet om half acht, maar
pas om acht uur begint. Het extra halve uurtje wordt daarom gevuld met het bij
elkaar zoeken van de spullen, en het inpakken in de juiste koffer of tas van
de diverse zaken. En dan ben ik ineens een sok kwijt. Stom, gewoon weg.
Kwijtgeraakt op vier vierkante meters. Alles wat is ingepakt wordt weer
uitgepakt, en ernstig wordt alles doorzocht. Maar de sok blijft zoek. Later,
thuis, bleek dat de sok in een broekspijp had gezeten. Maar zo ben je toch
gauw een half uur verder, en dus is het tijd voor ontbijt.
| |
|
Er is een kleine rij, want het is nog vroeg en koud. Naast het kampvuur, wat
nog nagloeit van de vorige avond begin ik aan het ontbijtje, toch een beetje
in de warmte. Het kampvuur is kennelijk de vorige avond flink gebruikt, en
al het hout is opgestookt. Dat is wel een anders geweest. Henk en Theo
komen me al gauw gezelschap houden, gevolgd door
Sieds en andere Dutch CX-ers. En ook komt, gelukkig, eindelijk heel eventjes
de zon tevoorschijn, misschien wordt het toch nog een mooie dag.
| |
 ... het hout is opgestookt ... |
 ... Dutch CX-ers ... |
|
Terug bij de tent begin ik de koffers netjes in te ruimen, voor de tweede
keer. Veel heb ik niet bij me, en het is dan ook snel gebeurt. De motor wordt
opgehaald en naast de tent gereden, en de koffers worden er op- en
aangehangen. De Khyam wordt, na ontdaan te zijn van allerlei enge beestjes,
opgevouwen en met het krukje en grondzeil er boven op in de tent-tas gedaan.
| |
|
Juist als ik alles heb opgeladen en vast gezet, TomTom heb geïnstalleerd en de
head-set aan heb gezet, hoor ik Werner schreeuwen. Het is bijna tien uur, en
dus tijd voor de groepsfoto der Nederlanders. De CX wordt vlak naast de foto
locatie neer gezet, en dan is het wachten totdat iedereen er is. Dat duurt
niet lang, en dan volgt het grote afscheid nemen. Ik heb besloten solo terug
te rijden, rustigjes aan naar Nederland toe, en daar weer verder te kijken.
| |
 ... de groepsfoto der Nederlanders ... | |
|
Ik neem afscheid van Coen, Lieke, Beus, Theo, Theo, Jan, Erik , Kaithlyn ,
Stephanie, Rowan, Michael en al die anderen die ik nog weet te bereiken. Dan
is het opstappen, en weg rijden, rustigjes aan, want Nederland is nog ver, en
wie weet wat er nog allemaal gaat gebeuren.
| |
|
Het eerste wat gebeurt, binnen drie minuten na mijn vertrek, is dat er een
hertje oversteekt, minder dan tien meter voor mijn wiel. Het beestje schiet de
weg over, komt in een greppel, klimt daar uit en ziet de weg verspert door een
hoog en lang hek. Het draait zich om, en met twee, drie grote sprongen rent het
weer naar de andere kant van de weg, in de richting van het bos.
| |
|
Ik probeer de B214 terug te vinden, waarover we zo prettig en rustig reden
gedurende de heenreis. Eerst door Lohne, en dan richting Ankum. Maar er zijn
heftige opbrekingen en wegafsluitingen, en twee keer moet ik omdraaien omdat
de weg die TomTom me wil laten rijden is afgesloten. Ook een omleiding staat
niet aangegeven. Dan maar even anders, denk ik, en draai de Autobahn op,
richting Osnabruck.
| |
|
Ook de Autobahn kent het, de 'Baustelle', waar langzamer gereden moet worden.
Maar dat is goed, dan heb ik de tijd om even de paar losse drukknopen van de
kuip-afdichting vast te zetten. En kijk, daar is een bordje met '214', de
eerste afslag al. Dat is vast een goed idee.
| |
|
Vijf kilometer verderop blijkt het helemaal niet zo'n goed idee te zijn
geweest. Ja, ik ben nu op de weg naar Ankum, en ik ben op de gezochte B214
maar hier geld een snelheidsbeperking van 50km/u, volgens de bordjes aan de
kant van de weg. Niet normaal. De auto's achter me, die het hier kennen,
vinden het ook niet normaal dat ik zo langzaam rij, en scheuren met een flinke
vaart langs. Mag ik dan harder? vraag ik me af. Nou ja, als ik geflitst wordt
is dat toch aan de voorkant, hier in Duitsland. Met 70-80 km/u schiet het toch
al heel wat beter op. Dan zie ik dat ik de auto's die mij net inhaalden weer
nader. Huh? Wat is dat nou weer? Maar het is duidelijk, er staat een snelheids
camera langs de kant van de weg. En zij hebben wel een kenteken aan de
voorkant van het voertuig.
| |
|
Ankum, Fürstenau, Lingen, Nordhorn. Met onregelmatige regelmaat komen de
dorpjes en stadjes van Duitsland voorbij, terwijl langzaamaan de zon
tussen de wolken door komt. Op de B213, bij Nordhorn, iets geks,
een brommertje op de rijbaan. Best wel eng, vindt ik, als ik passeer. Met de
motor heb je genoeg ruimte om zo'n Kreidlertje te passeren, met de auto toch
heel wat minder. Maar als ik wat langer voor het laatste verkeerslicht in
Duitsland moet wachten komt het brommerding weer langs, en gaat tegelijk met
mij, als het licht groen wordt, door de bocht. Ik ben wel even wat meer
geconcentreerd dan anders, als dat bromding naast mij door die bocht rijdt,
want hij is wel griezelig bezig, vindt ik.
| |
|
Dan is er de grens, en ben ik weer in Nederland. De rondweg Denekamp en dan is
het toch wel een beetje tijd om te gaan tanken. Niet alleen de CX krijgt wat te
drinken, z'n baasje lust ook wel wat. Een broodje en wat drinken uit het
tankstation, worden in het zonnetje op een bankje opgegeten en dan is het
opstappen voor de laatste etappe naar Ede.
| |
|
Toch maar over de snelweg, besluit ik. Ik kan het aan, en mijn "Rode Rakker"
heeft er ook geen moeite mee. Maar de laatste kilometers gaan toch via de
afslag Hoenderloo, toch over de binnendoor route, want de zon schijnt en dan
zijn de bossen wel heel erg mooi om doorheen te rijden.
| |
|
Ergens rond half twee kom ik thuis, zet de Rakker op zijn plekje neer en stap
af.
| |
|
Vechta 2013 is voorbij.
| |
|
| |
|
| |
|
| |