Vroeg, veel te vroeg werd ik wakker. Amper half zes was het op het klokje van de iPhone. En omdat ik het grootste deel van de nacht toch meer wakker dan slapend had doorgebracht deed ik nog een verwoede poging om er in elk geval nog een uurtje aan vast te knopen. Het had wel wat succes, maar de innerlijke klok liep ook wat voor, en om kwart voor zeven schrok ik weer wakker. Nou, tijd voor het ochtendritueel dan maar, en zo kwam het dat ik nog voor zeven uur Rembrand begroette die al bezig was met koffie zetten, en de grote broodjes-oven voor te verwarmen.

De avond tevoren was er nog redelijk doorgefeest. En aan dezelfde tafels waar zo heftig bier was gedronken en sigaretten waren gerookt moest nu gegeten worden. Dus werden de tafels schoongemaakt, banken weer juist neergezet, en asbakken verwijderd. Maar er was, na de regen van deze nacht, nog een klein klusje wat echt wel gedaan moest worden.

Waar twee partytenten naast elkaar staan is een kier tussen deze twee tenten. Hierdoor kan het regenwater naar beneden druppelen. Door de laatste eindjes van de tentdaken strak op te rollen en te vouwen is het mogelijk dat druppelen flink te beperken. Maar soms blijft er wat regenwater achter, juist in een dergelijke vouw. Ook nu was dat gebeurt. Op sommige plekken was het mogelijk om het regenwater weg te duwen, maar op andere plaatsen zou het wegduwen van zo'n grote bult met water onherroepelijk resulteren in een onvrijwillige en vooral zeer koude en zeer natte douchebeurt. Tenzij.....

Rondkijkend zag ik een stuk tuinslang liggen, ongeveer een meter of drie, vier lang. Misschien zou dat lukken. Het ene einde van de tuinslang werd op het dak gegooid, waarbij ik hoopte dat het einde in de bult met water zou vallen. Het andere einde nam ik ter hand. Flink zuigen, nog eens en daar kreeg ik een grote slok water naar binnen. Snel werd dat uiteinde op de grond gegooid. En ja hoor, het werkte goed, Het grootste deel van het water verdween rustig van het dak in het gras. Bij de overige bulten met water werd dezelfde truc toegepast, soms met meer, en soms met minder succes.

Ondertussen waren Rembrandt en JiMi bezig met het neerzetten van de broodjes en het beleg en alles wat er bij een ontbijtbuffet hoort. Vanwege de stroomuitval van de vorige avond was er besloten dat er geen 'scrambled eggs' gemaakt zou worden, maar een simpel, niet minder lekker, gekookt eitje voor de gasten zou klaar staan.

Ik keek het uitgestalde eens even aan en besloot dat het niet optimaal was. Ja. Alles stond klaar, maar zoals het nu stond was het een kwestie van in het midden beginnen, en als je brood en alles had te rug naar het midden, en dan de koffie of thee halen. Snel even overleggen met Rembrand en JiMi, en daarna werd de brood tafel net andersom ingedeeld, zo dat de klanten konden beginnen met een broodje, een bordje en zo, en pas aan het einde de koffie of thee konden ophalen.

Om acht uur kon het los, en meteen stond er een rij voor de broodjes en de koffie en al de andere lekkernijen die daar waren neergezet. Met enige tussenpozen werd er aangevuld, en daarna nog een keer. Nieuwe koffie werd gefabriceerd, en aan de stroom verse broodjes leek geen einde te komen.

Na tien uur werden de afgeruimd, het kleine afwasje gedaan en pruttelde er nieuwe koffie in de pot. Mijn diensten waren niet meer nodig, en moe liep ik naar de caravan terug. Niet dat ik wat vergeten was of zo, maar gewoon, om heel eventjes op bed te gaan liggen. En amper lag ik, of ik viel in een diepe, heel diepe slaap.

Na anderhalf uur werd ik wakker. Waar was ik,m en wat was er aan de hand? Oh ja, SJK, en moe. Min of meer fit krabbelde ik weer overeind om naar het terrein te gaan. Daar waren niet al te veel motoren en motorrijders meer aanwezig, want ondanks de voorspelde regen buien was het nu nog prachtig weer, met een zonnetje over de achtergebleven motoren. Nee, het weer zag er prima uit, en velen waren aan een tochtje in de omgeving begonnen.

Plotseling begon het donker te worden. De lucht betrok. Het duurde nog eventjes, net tijd genoeg om alles wat onder dak gebracht diende te worden ook werkelijk op te ruimen, maar toen barstte er een ontzettende hoosbui los boven SJK2019. Met bakken tegelijk kwam het water uit de lucht vallen. Min of meer voorbereid haalde ik, onder de bescherming van een paraplu, een tweede, en een derde paraplu uit de auto, bedoelt voor algemeen gebruik. Zelf liep ik onder een paraplu nog even naar een tent waar mijn eigen campingstoeltje in de regen was blijven staan. Nat was het toch al, maar als ik het liet uitdruipen zou het wel weer goed komen.

Vanwege de regen werd door het bestuur besloten om twee van de geplande spellen van deze middag niet te laten doorgaan, namelijk het kleppendeksel racen en de wedstrijd ringsteken. Beide zouden op het gras buiten de tenten plaats vinden, en met de langstrekkende regenbuien was dat geen goed idee. Wat wel werd gedaan was de bier-trampoline, ook wel bekend onder de naam bier-trapeze. Het idee is eenvoudig, deelnemers krijgen een stellage op hun rug gebonden, zodanig dat een glas bier ergens voor hen aan wat touwtjes hangt . Door middel van trekken aan handvatten kan het glas bier omhoog gebracht worden, waarna de eerste die een slok bier heeft genomen de winnaar is. Het klinkt eenvoudig.......

Eenvoudig was het allerminst. Hilarisch wel, en niet alleen voor de toeschouwers. De deelnemers lagen bij tijd en wijle ook slap van het lachen, wat de concentratie niet bevorderde. Soms lukte het, soms ook niet. De tijd werd bijgehouden en indien het wel lukte om het bier daar te krijgen waar het hoorde, werd die tijd genoteerd. Ondanks, of misschien wel dankzij, de regen een succes!

Terwijl de winnaars en verliezers van de bier-trampoline droge en schone kleren bij elkaar zochten werd de barbecue geleverd. Grote schalen, bergen vlees, salades en twee hele grote pannen met bijbehorende branders. En daar begon het grote bakken. Enorme hoeveelheden spek, worstjes en karbonade werd door het bakteam verwerkt, en in warmhoudschalen gedaan. Op een gegeven moment was het zover, en binnen de kortste keren vormde zich een lange rij van hongerige CX-ers bij de bar. Er was genoeg voor iedereen, en een tweede, derde, vierde of in sommige gevallen vijfde keer aanschuiven was ook geen probleem.

Nadat ik mijn bescheiden portie naar binnen had gewerkt wilde ik even naar de caravan, want, verdorie, ik was alweer moe. Maar ik werd naar de tent van de Berends' gedirigeerd, er werd me een stoel gewezen, en slaap lekker......

Dat slapen lukte prima, en een tijd later werd ik wakker door gestommel in de tent achter me. Lieke zocht een warmere trui, want nu de zon niet scheen, en het bakken voorbij was begon het toch wel wat kouder te worden. Het was een goed moment om wakker te worden, want Chantal was al onderweg om me te halen voor het kleine afwasje. Het BBQ bestek was wel van wegwerpplastic, maar de schalen en grote pannen en dergelijke moesten wel afgewassen worden. Eigenlijk een karweitje van niks, zeker als je zoals wij een beetje op elkaar bent ingespeeld.

Evenals het vorige jaar was er ook deze keer een extra ritje naar een supermarkt nodig. Kaithlyn werd erheen gestuurd en vroeg of ik mee wilde. Nou ja, dan kom je nog eens ergens, dacht ik. En zo geschiede. In de Volvo waren we al snel op weg, Kadoelen af, en richting Vollenhove. Amper een halve kilometer verder werden we aan de kant gecommandeerd. Een praalwagen was op weg van Vollenhove naar Zwartsluis, en had meer dan een weghelft nodig om zich traag maar gestaag, voort te bewegen. Nou ja, kan gebeuren. We konden verder rijden totdat, jawel, een tweede praalwagen, en daarna een derde. Bij de laatste rotonde was de vierde praalwagen, vol gestoken met bloemen, net bezig de bocht te nemen. Dat was gelukkig de laatste. In Vollenhove werden de lege kratten uitgeladen, de verse ingeladen, en terug ging het naar SJK, waar het net zachtjes begon te regenen.

Hoewel het bleef bij zachtjes regenen hadden we toch de grootste moeite om het water buiten de tenten te houden. Maar er kwam een einde aan, gelukkig. De band arriveerde, en begon te toen wat bands behoren te doen: liedjes spelen. En zonder versterker klonk het best aardig.

Aan het einde van de avond nam Coen het woord. We werden allen bedankt voor onze komst en ondanks de slechte vooruitzichten met betrekking tot het weer was het toch een geweldig weekend geworden. Er werd een minuutje stilte in acht genomen voor hen, die niet meer onder ons waren. En daarna waren er prijzen en prijsjes. Ja, het kleppendeksel racen was, tot grote teleurstelling van Erik, niet doorgegaan, en hij had nog wel zo'n mooie kleppendeksel racer. Als troost kreeg hij daarvoor een pechprijs. De prijs voor de biertrampoline was een drankkaart, voor nog meer bier, en zou het deze avond niet opkomen, volgend jaar zou de kaart zeker nog geldig zijn.

De prijs voor de mooiste CX ging naar een zorgvuldig gerestaureerde en in Nederland vrij zeldzame CX500 de Luxe, die door zijn eigenaar na een aantal jaren in de schuur te hebben gestaan in drie jaren helemaal in originele staat was teruggebracht. Zij het met een klein scheurtje in het zadel, maar dat moest nog gedaan worden, zei hij.

Na deze toespraak vond ik het al weer genoeg, en liep naar de caravan, die een eind verderop op de camping stond. Eerst slapen, morgen zou het vast wel weer een drukke dag worden.