Ook deze keer werd ik veel te vroeg wakker, en was de slaap ver te zoeken. Nou ja, dan maar eens kijken wat ik kon doen tussen nu en zeven uur. Misschien was het mogelijk om de caravan vast een beetje weer op orde te krijgen. Want ook al was ik niet elk uur van het weekend in de caravan geweest, toch was het wel een beetje een rommeltje geworden. Na twintig minuten waren mijn spullen in gepakt en netjes op een stapel bij de ingang op een bankje gelegd, was de vloer aangeveegd (al zou het later nog een keer moeten gebeuren) en stond ik me af te vragen wat ik vergeten was. Het leek erop dat ik alles had. Tijd om Rembrandt te gaan helpen.

Rembrandt was al bezig met de oven op te warmen en koffie te zetten. En net als gisteren wilde hij een grote pan met eitjes opzetten. Maar, zo bedacht ik me, we hebben nu toch een tweede elektra groep tot onze beschikking? Dus kon er nu wel 'scrambled eggs' gemaakt worden. De nodige spullen werden uit de koelwagen en de voorraad wagen gehaald, en terwijl ik me bezig hield met het klaarzetten van het ontbijtbuffet met ham en kaas en borden begonnen JiMi en Rembrandt aan het klutsen van de eieren en het bakken van het spek. Ondertussen werden ook de broodjes gebakken. Het liep allemaal op rolletjes.

Het was de bedoeling dat er voldoende messen en vorken waren, van herbruikbaar plastic. Toch leek het erop dat niet iedereen dat in de gaten had. Vooral aan de messen bleek snel een tekort te komen. Vlug werden de vuile messen verzameld, en snel afgewassen, waarna ze weer aan de voorraad werden toegevoegd. Niet dat het erg veel hielp, want binnen de kortste keren moest er opnieuw een stapeltje messen afgewassen worden, en even later nog eens en nog eens.....

Om tien uur was de officiële ontbijt tijd voorbij. Wie er nu nog kwam moest het met de restjes doen. Nou waren de restjes nog voldoende voor een half weeshuis, dus dat viel best mee. Maar ik keek de zaak eens aan, en vond dat het tijd was om even aan mezelf te denken, en meer specifiek aan mijn bagage. De auto werd tot aan de caravan gereden, en slaapzak, kleding, laptopje en de rest werd in de auto gekieperd, thuis zoeken we het wel weer uit. De caravan werd aangeveegd, en nog eens en nog eens, en toen ik eindelijk tevreden was reed ik terug naar het SJK terrein, waar ondertussen al flink was opgeschoten in het afbouwen.

De verlichting was weggehaald, het snoer opgerold en de lampen kleur bij kleur in de doosjes gedaan. De resten van het ontbijt stonden nog op de bar, maar de meeste gasten waren door de ontzettende activiteit allang naar hun tenten of camper gevlucht.

De tenten werden afgebouwd, en als eerste werden de kopse kanten verwijderd. Dat ging niet zomaar, want de overige delen zaten nog in elkaar, en dan zijn de hoogste punten erg hoog. Toch lukte het, en de doeken werden over de nog aanwezige tafels uitgespreid, en zo goed mogelijk gedroogd. Lieke en ik vouwden de tentpunten op, zodanig dat ze ook nog precies in de daarvoor bestemde kisten pasten. De overige tentdoeken werden schoongemaakt en ook opgevouwen.

Met de auto reed ik naar het parkeerveld toe. Het leek me eenvoudiger om de parkeerplankjes op te halen, in plaats van ermee te sjouwen naar een verzamelpunt. Toen alle plankjes in de krat zaten kwam het foutje in mijn plan aan het licht: alle plankjes samen vertegenwoordigden een flink gewicht, en het koste moeite om de krat in, en later weer uit de auto te tillen.

Ik deed nog een heldhaftige poging om nog wat meer te helpen bij de ontmanteling van SJK2019, maar ik was echt helemaal op. Nadat ik een paar minuten in de auto had zitten bijkomen melde ik me af. Op is op, tenslotte. Nog een rondje over het terrein, afscheid nemen van deze en gene, een zwaai, en terug naar huis.

Meestal zet ik de TomTom wel aan, al is het maar om de file meldingen bij te houden, maar vrijwel altijd staat het geluid uit. Maar deze keer..... Ik was zo moe dat de instructies van de TomTom best welkom waren, en slaafs volgde ik de aanwijzingen op. Hier links, daar verderop rechtsaf, snelweg op. Twee of drie regenbuien later was ik weer in Ede. Joke schrok van hoe ik er uit zag, maar een keertje goed douchen, schone en frisse kleding, wat eten en vooral een uurtje slapen deed me er al weer een beetje beter uit zien, en ook voelde ik me weer wat beter.

Het uitpakken van de auto, en het weer in orde brengen van de rommel die dit SJK weekend veroorzaakt had achter in de auto was van later zorg. Ik was weer thuis, met heel wat verhalen over dit toch wel natte weekend van de Dutch CX V-twin club, SJK 2019.