Vechta 2009 | |
|
| |
|
Deze keer, zo had ik besloten, zou ik solo rijden naar Vechta, en niet
samen met andere leden van de
Dutch Honda CX-500 club. Ik
wilde wel eens weten hoe dat zou bevallen. Hoewel Vechta in Duitsland
ligt, en dus officieel 'buitenland' is, is het maar net iets verder
vanuit Ede als bijvoorbeeld Maastricht of Dokkum. Maar pas om een uur of drie ben ik welkom, en gaat de boel officieel van start, dus niet te vroeg vertrekken, anders sta ik daar maar. Ik kijk naar het weerbericht voor Vechta, en dat ziet er voor het weekend wel goed uit. | |
 ... weerbericht voor Vechta ... |
|
|
Op vrijdag opklaringen, en een beetje bewolking,
zaterdag een prachtige dag vol met zonneschijn, en pas zondag
aan het einde van de dag weer een buitje.
Ik controleer ook nog even het filenieuws, maar waar ik langs wil is
het allemaal lekker rustig. Tot slot controleer nog eens of ik de
alles wel bij me heb, en zo wordt het dan 10 uur.
De tent, de slaapmat, de slaapzak en de koffers worden allemaal op de CX geladen. Ook de PDA, met daarin TomTom wordt aangesloten. Vechta staat al aangegeven in het apparaat, maar de navigatie is meer een hulpje dan een onmisbaar assecourire. Ede door, en ik denk zo dat binnendoor, over de N304 naar Apeldoorn, een goed begin van het weekend is. Maar dat is een misrekening, want ze zijn al weken lang bezig om de N304 te vernieuwen, en de weg is weg, en waar er nog wat wegdek ligt is de toplaag afgefreesd, waardoor van die ellendige langsgroeven zijn ontstaan. Flink waardeloos allemaal. Ook de maximum snelheid, die onder normale omstandigheden 100Km/h bedraagt, is nu de helft, 50Km/h. De ellende duurt gelukkig niet te lang, en daarna kan het gas er weer een beetje bij, en rol ik met een rustig gangetje van 80 Km/h naar Apeldoorn, door de zon overgoten bossen, terwijl de CX rustig onder met zoemt. Bij Apeldoorn neem ik een stuk snelweg, de A1, en hou dit aan tot bij de afslag Goor. Ik zie namelijk dat ik veels te vroeg in Vechta aankom als ik het nu niet even rustiger aan doe. Dus richting Goor, en dan verder via de N346, een rustige weg zonder veel verkeer. | |
 ... een rustige weg ... |
|
|
Door Delden, Hengelo richting Oldenzaal en Denekamp, over de N342.
Dat is een weg waar je als motorrijder lekker kunt opschieten, of
rustig aan doen, net wat je wilt. Ik wilde rustig aan, en af en toe
een foto-tje maken, zoals van de torenspits in de verte, die in het
verlengde van de weg boven de bomen uitsteekt.
| |
 ... torenspits in de verte ... |
|
| En zo bereikte ik Denekamp, waar ik twee jaar
geleden, tijdens mijn rit met Henk naar mijn eerste Vechta, ook
al was geweest. En evenals toen werd er getankt bij het
tankstation, en daarna terug naar het cafe-restaurant "'t Wubbenhof".
Niet alleen de motor moet goed verzorgt worden, ook de bestuurder
moet niet vergeten worden. Dus is het tijd een flinke uitsmijter met
een flinke kop koffie erbij, voordat ik de reis voorzet.
Een flink half uur later wordt de reis voortgezet. Waar de rondweg om Denekamp eindigt ga ik linksaf, richting Nordhorn. Er ligt een brug over een beekje, en precies daar is de grens ook. Ligt die brug dan ook over de grens, vraag ik me even af. Maar genoeg getreuzeld, ik ga weer verder, de "Bundesreplubliek Deutschland" in. Nordhorn, en rechtsaf, er onderlangs. Totdat ergens bij verkeerslichten een bord staat met '213', de weg richting Diepholz, en dus Vechta. Bekend terrein ondertussen, want ook de vorige keren reden we hierlangs. Bij Lingen ontdek ik aan de andere kant de räststatte "Laxter Sand". Goed om te weten waar dat ding precies is, want misschien op de terugweg... Maar de terugweg is nog twee dagen en een hele Vechta-belevenis verder, en dus moet de räststatte wachten, terwijl ik bij Lingen de '213' verlaat en over de '214' verder rij. Als de vrachtwagen voor me linksaf slaat is er ruim baan voor de CX. Het gaat lekker, door bossen en over heuvelruggen, langs dorpen en stadjes en tussen de velden door, alles beschenen door een vriendelijk zonnetje. Langs Freren verder naar Fürstenau, waar we in 2007 nog doorheen reden, maar in 2008 al een nagelnieuwe rondweg opgestuurd werden. Het is een prachtige weg, met slechts één minpuntje. Er is op het hoogste punt geen parkeerplekje gemaakt, zodat wie van het uitzicht wil genieten daar geen kans voor krijgt, en dat is, met het geweldige uitzicht dat daar is, toch jammer. Het nieuwe stuk weg eindigt weer in de oude '214' die verder gaat naar Swagstorf, waarna de '214' en ik allebei linksaf gaan. Even stoppen voor een fototje van een prachtig vergezicht, en even een bezorgde blik naar boven, waar donkere wolken zich samenpakken boven de weg die ik nog te gaan heb. Ik hoop dat de regen, die zich in de wolken schuilhoud, daar nog even blijft zitten, maar het ziet er weinig hoopgevend uit. | |
 ... een prachtig vergezicht ... |
 ... waar donkere wolken zich samenpakken ... |
|
Voordat ik Ankum bereik, bereiken de regendruppels mij. Eerst een
paar drupjes, amper de moeite waard van vermelden. Dan meer en meer,
totdat ik door een volwassen regenbui, compleet met windvlagen, omringt
ben. Stoppen, en snel overleg met mezelf. Als eerste de PDA/TomTom in
de tanktas, want dat ding is niet gebouwd om waterdicht te zijn. Dan
het volgende: regenjas of niet? Kuip, dik pak, regenjas maar even niet,
besluit ik. Door Ankum en de regen heen gaat het verder naar Bersenbrück,
en ik blijf gewoon de '214' volgen. Later blijkt dat niet helemaal goed
te zijn, omdat ik hier beter de '68' naar Quakenbrück had kunnen nemen.
Maar daar kom ik pas achter als de regen bijna opgehouden is, en ik
me de weg niet meer herinner. En als ik eenmaal ergens geweest ben, dan
kan ik dat vrij dat goed onthouden, dus ik ben hier nog nooit geweest.
Met wat moeite haal ik de PDA/TomTom weer uit de tas, en zet hem aan. Nog iets van 20 kilometer geeft het machientje aan. Vooruit dan maar weer, en verder ga ik, nu op Diepholz aan. Als ik later, na het weekend, met behulp van Google Earth de weg nog eens nakijk, blijkt dat ik, in plaats van om te draaien en Diepholz aan te houden, ik beter een meter of twintig door had kunnen rijden, waar de Dinklager Weg me direct naar Dinklage had gevoerd. Achteraf is het makkelijk praten, maar nu ik eventjes de weg kwijt ben volg ik, heel stomstom, de TomTom. Dan kom ik over de 'A1', en besluit om de rest van de weg maar over de makkelijkste route te vervolgen. Dus de snelweg op, waar ik in recordtijd mezelf in een "Baustelle" bevind. Ook geen probleem, de regen is vrijwel weg, de zon komt weer door, en de tweede afslag is al "Vechta". Dit stuk is weer bekend, dus ik ben op de goede weg. Nog een paar kilometers, en het eerste bordje met "CX-tref" heb ik ook al gezien. Weliswaar onderste-boven, maar toch. Nog een bordje, linksaf, dan rechtsaf, de Moorkamp, en een paar honderd meter verder de ingang van de 'Jugendzeltlagerplatz' van de BDKJ. Langs de oprijlaan zie ik al een bekend gezicht, en het gezicht is bezig een tent op te zetten. Toetertje, zwaai, en dan wordt ik opgevangen door de organisatie. Hoeveelste Vechta dit voor me is, is de vraag. "Zum dritte mahl" zeg ik, met alle valse bescheidenheid die ik kan opbrengen. Nou, dan ken ik het klappen van de Vechta zweep wel en ik mag doorrijden. Als eerste de inritfoto. | |
 ... inrit foto ... |
De CX wordt op het middenterrein gezet, en ik ga me maar eens aanmelden.
Maar voordat ik dat kan doen, loop ik Piet E. tegen het lijf. Ook zijn
CX wordt op het terrein gezet. Dan de aanmelding, waar we inderdaad in
de computer blijken te staan. Betalen, bonnetje, en een groen bandje voor
het ontbijt op zaterdag en zondag. Dan maar eens klijken waar ik m'n
tentje neer zal zetten. Samen met Piet loop ik naar de plek waar ik
een bekende zag. Hans E. 'OldSnowman' heeft in de hoek van het veld
zijn tent neergezet. Het lijkt mij een goede plek. In tegenstelling
tot vorige jaren zijn er nu wel kruiwagens te vinden voor tent en
slaapmat en wat dies meer zij van zowel Piet als mezelf. Terwijl ik
bezig ben met het neerzetten van de tent vallen er een paar dikke
druppels uit de grijze lucht, maar de regen, hoewel dreigend aanwezig,
blijft uit. Net ben ik klaar met de laatste haringen de grond in te
schuiven, of kijk, Grietje, Werner en nog meer Dutch-CX-ers komen aan.
|
De Hollandse hoek van het veld groeit gestaag totdat het een
heus 'Kamp Holland' is geworden.
Wouter, Frans, Antoon, Alex, Lemmy, Willem en nog meer zetten hun
tent op, en het wordt langzaam aan al aardig druk. Ook op het veld
komen er meer en meer CX-en bij. Duitsers, erg veel Duitsers, maar
ook een enkele Tsjech, wat Engelsen, een paar Denen en ongeveer
dertig nederlanders bezoeken deze 13de Vechta.
|
 ... kamp Holland ... |
Motor na motor blijven aanstromen. De ontvangst
heeft het er maar druk mee. Ook in de registratie tent is het
een komen en gaan van motorrijders,
die al dan niet voorzien van een CX aankomen in "Vechta".
Ontvangst, foto maken, registreren, het is een soepel lopende machine,
die nu voor de dertiende keer een motorfeestje in elkaar draait. Je
moet toegeven : ze zijn 'Gründlich', die Duitsers.
|
 ... motor na motor ... |
 ... registreren ... |
|
Ondertussen worden vriendschappen hernieuwd, motoren bekeken, en
onverwachte nieuwkomers hartelijk begroet. Het middenterrein bevat
meer en meer CX en CX-achtigen, maar ook andere motoren zijn in
ruime getale aanwezig. Tegen het einde van de middag wordt langzaamaan
aan eten gedacht en vormen zich rijen bij de worstenboer, die ook deze
keer weer op "Vechta" staat.
Na een rondje over het midden-terrein koop ik het eerste van vele flesjes
Fanta. Die flesjes hebben volgens mij heftig te lijden onder de
huidige crisis, zo klein is het. Dat kon best een een duur weekendje worden.
Bij Kamp Holland maakt iedereen een praatje met iedereen, en is de sfeer
ontspannen.
| |
 ... meer en meer CX en CX-achtigen ... |
 ... nieuwkomers ... |
|
We proberen te achterhalen wie er nu wel, en wie er nou
eigenlijk niet is. Michael, Maria, Pjotter, Coen, Lieke en de kids worden gemist,
en er ontbreken nog meer op het lijstje van trouwe Vechta gangers.
Nu zijn er al zo'n 25 Dutch-CX-ers hier, en volgend jaar doen we het
vast nog beter. Later die avond, als het kampvuur de kou uit de lucht
probeert te verdrijven, begint er een band te spelen. Helaas is mijn
smaak in muziek heel anders, en kan ik het enthousiasme van anderen
niet delen.
| |
 ... kampvuur ... |
Wel maak ik kennis met "Flamkuchen", waar in elk geval
kaas en ui inzitten, en die ontzettend lekker zijn, en nog goed vullen
ook. De standaard snack bij de bekende worstenman laat altijd een
hongerig gevoel achter, en dan sta je zo weer in de rij. Goed voor hem,
slecht voor mijn lijn. Maar om een uur of elf heb ik het wel weer gehad,
en zoek ik de slaapzak op. Ik dommel af en toe weg, maar kan de slaap
niet echt vatten, wat voor een groot deel te wijten is aan de band, die
duidelijk wil maken dat ze ingehuurd zijn om veel geluid te produceren.
Maar rond half twee, twee uur begint het rustig te worden, en moe van de vele indrukken deze dag val ik als een blok in slaap. |
|
| |
|
| |