SJK 2010 - Dag 2 Sint Jansklooster 2010 | |
|
|
|
Toch makkelijk zo'n innerlijke wekker, vind ik, als ik de volgende ochtend,
na amper drie uur slaap, vlak voor half acht wakker wordt. Voldoende
geslapen? Nee dat niet. Maar de plicht, dat luidruchtige monster, roept en
wat ik ook doe, het blijft roepen dat ik moet opstaan, en aan het werk moet.
Vooruit dat maar.
Het vroege ochtendlicht kleurt het veld met de stralen van een ook amper wakkere zon, en de dauw die op het gras, de motoren en de tenten ligt geeft het geheel een wat zilveren schijn. Het geeft ook natte voeten. De schoenen die ik bij me heb zijn eigenlijk niet meer waterdicht, en de onderrand van mijn broekspijpen, die door het dauw-vochtige gras gaan worden donker van de verzamelde nattigheid. Puntje voor een volgende keer: waterdichte schoenen, of toch de motorlaarzen aan. | |
 ... dauw op het gras en motoren ... | |
|
Ruim op tijd komt de cateraar met de bus het veld oprijden. Bij het
neerzetten van alle zaken missen we plots een verlengsnoer voor de koffie machines.
Kouwe koffie, dat kan echt niet, dus snel haal ik het verlengsnoer uit mijn
tent, en sluit het aan, zodat de koffie toch lekker op temperatuur blijft.
Makkelijk, om wat extra's bij je te hebben.
Het ontbijt begint kalm, CX-er na CX-er komt langs , geeft z'n bonnetje af, en schuivelt door voor brood, kaas, ham en een eitje, tot slot koffie-tappend in een kopje of meegebrachte beker. Het gaat goed, best wel, maar het gaat ook snel. De tent loopt vrij snel vol met hongerige motorrijders. Na een ruim uur, terwijl we weten dat er nog een man of tien-vijftien moeten komen, zijn we bijna door het brood, en het beleg heen. De laatste ontbijters hebben weinig keuze meer. Coen belt de cateraar, haalt nog snel ergens een brood, en zo weten we uiteindelijk toch iedereen van een ontbijt te voorzien. Nu de boel opruimen, en het aan de afwasploeg overlaten om alles weer toonbaar te maken. | |
 ... brood, kaas, ham en een eitje ... |
 ... hongerige motorrijders ... |
 ... laatste ontbijters ... | |
| Terwijl die daar mee bezig zijn wordt er al aanstalten gemaakt om het volgende programma punt in werking te zetten. Laurens S. heeft een touttochtje uitgezet, en een flink aantal van de aanwezigen gaat met hem mee. De toch loopt langs verschillende bezienswaardigheden in de omgeving, en zal tot ongeveer 16:00 duren, natuurlijk met de nodige rustpauzes. Om tien uur vertrekken ze. Daarna vertrekken er meer, alleen of in groepjes van twee of drie. Het grote terrein raakt echter niet leeg, want er zijn er genoeg, waaronder ik, die toch andere plannen met de ochtend hebben. Ondanks dat ik net drie uur geleden uit de tent en slaapzak ben gekropen, duik ik toch noog even voor een uurtje weer het tentje in. Echt slapen doe ik niet, maar toch denk ik dat ik ergens een paar keer in slaap ben gevallen. | |
 ... tourtocht ... | |
|
De middag verloopt over het algemeen rustig, zonder ernstige
belevenissen. Een bezoekje aan de onderdelen man, die met zijn voorraad
achter de feesttenten staat, een praatje met deze en gene, en een
wandelingetje in de omgeving.
Dan vraagt Pjotter of ik een soldeerbout bij me heb. Van zijn TomTom adapter is een weerstandje losgebroken, en met een soldeerbout zou dat misshien wel gemaakt kunnen worden. Maar helaas, wat ik ook aan overbodig spul met me meesjouw, een soldeerbout zit daar niet bij. Maar even later weet ik een oplossing. Heeft er iemand dik koperdraad? Ja, dat is er wel. En op een kampeerterrein is er vast wel iemand met een gasbrander, Ja, dat ook. En dan? Dan heb je een nood-soldeerbout, als je het koperdraad in de vlam verhit. En inderdaad, na een paar minuten het koperdraad in de vlam te houden is de draad warm genoeg om het soldeertin te smelten. Helaas is het afgebroken puntje van de weerstand te kort om te solderen, dus toch geen succes. Maar als Pjotter opmerkt dat hij de volgende dag in Ede moet wezen is het probleem ook opgelost. Want in mijn tas heb ik wel een 12Volt sigarettenaanstekerplug naar USB adapter, en die kan hij dan de volgende dag terugbrengen. Weer een probleem eenvoudig opgelost. | |
 ... noodsoldeerbout ... Foto: Werner vd Shans | |
|
Dan ineens een ander verhaal: of ik een medewerker wil vervangen bij
het langzaamrijden. Dat moet toch kunnen. Met behulp van een megafoontje
roep ik deelnemers op om zich vooral aan te melden, en indachtig het
vorige jaar, toen er niet zo heel veel animo was, vraag ik met nadruk
aan een ieder om zich vooral aan te melden. Dat had ik niet moeten doen.
Op het moment dat het langzaamrijden begint hebben we een stuk of acht
deelnemers, maar dan besluiten een aantal om zich toch maar even aan
te sluiten bij de groep, die daarmee plotseling aangroeid tot 14 of 15.
Opmerkingen als "De aanmelding is nu gesloten"
zijn door het geronk van de motoren niet te horen en zo staat er plots
een lange rij van deelnemers klaar voor het grote spektakel, het
langzaamrijden.
Drie maal mag men het proberen, om een zo lang mogelijke tijd neer te zetten. Het publiek bemoeid zich er natuurlijk ook mee, en de deelnemers maken er het beste van. De hele breedte van het parcoeur wordt gebruikt, en soms gaat het snel, soms langzaam. En als je net voor de eindstreep toch nog even met je voet aantikt ben je toch gediskwalificeerd, helaas. Na drie ronden, als de laatste deelnemer over de eindstreep is, is mijn keel schor, zijn mijn voeten pijnlijk, en is mijn voorraad al dan niet grappige opmerkingen totaal uitgeput. Niet dat de voorraad daarvan zo groot was, maar toch. Ik ben blij dat ik nog even kan bijkomen, want ondanks het dutje in de vroege ochtend beginnen de gemiste uren slaap van de nacht zich toch te doen gelden. Maar ik heb nu niet te veel tijd om even onder zeil te gaan, want de voor bereidingen voor de barbeque zijn al in volle gang. De bak- en braad ploeg is al aangetreden, de saldes worden klaargezet, sauzen staan klaar, kortom, er kan gegeten worden. Om het geheel soepel te laten verlopen is er een bonnetjes systeem gemaakt, waarbij een ieder kan laten afkruisen wat 'ie nou heeft gehad. | |
 ... bak- en braadploeg ... | |
|
Het lijkt zowaar goed te werken.
Wat ook werkt is het weer, een donkere lucht, kennelijk beladen met
regen komt langzaam onze kandt opdrijven, en dat is niet bevorderlijk
voor het vlees wat op de barbeque ligt. Snel wordt het partytentje bij de
ingang vandaan gehaald om de regen tegen te houden, maar amper staat
het afdak over de barbeque-plaats heen, of de regen houd al weer op.
Welnu, ook geen probleem, droog is nu beter als nat. De gigantische bergen
met vlees vinden een gretig aftrek bij de hongerige menigte, en de
stemming is dan ook opperbest.
| |
 ... stemming is opperbest ... |
 ... menigte ... |
| Maar na de barbeque is er een probleem. Samen met Henk heb ik bardienst, maar om de een-of-andere reden, waar de gemiste uren aan nachtelijke slaap zeker toe bijdragen, ben ik op. Ik kan gewoon niet meer op mijn benen staan, of mijn ogen openhouden. En net als ik voor een ander moest invallen bij het langzaamrijden, moet er nu iemand voor mij invallen bij de bardienst. Sieds heeft daar geen probleem mee, en zo verhuis ik naar een stoel, voor de tent van de Berendsen, in de warme na-middag zon. Pet over de ogen, ogen dicht, en even bijkomen. Dat even duurt tot een uur of half negen, wanneer de band arriveerd. Dan ben ik weer zover bij dat ik dat ook weer kan meemaken. De band "Just for Fun" doet haar naam geen eer aan, want het kost even een flinke hap geld, maar dan heb je ook wat. | |
 ... Just for Fun ... | |
|
Terwijl de band de eerste nummers speelt loop ik nog wat langs
de rij met motoren op het middenveld, maak nog een praatje met Pjotter,
kijk hier en daar naar de motoren. Dan weer terug naar de tent, voor een
drankje en een praatje met de daar aanwezigen.
Dan is het tijd voor de aankondigingen en de prijs uitreikingen. Als eerste zijn de prijzen van de kleppendekselrace aan de beurt. Bijna alle prijzen gaan naar Duitsland, op ééntje na. Frans B. weet de Nederlandse eer hoog te houden door de prijs voor de meest originele kleppendekselracer in de wacht te slepen. De prijs voor de snelste gaat naar Duitsland. | |
 ... mooiste ... |
 ... naar Duitsland ... |
| Bij het langzaamrijden heet Floris de 1ste prijs gewonnen. Maar omdat hij al weer naar huis is wordt de uitreiking uitgesteld. Maar er is ook nog een prijs voor de gladste achterband. En na de aankondiging daarvan treed onze voorzitter terug, en geeft de microfoon aan Lieke. En die verteld, met zichtbaar genoegen, in drie talen, het verhaal van de gladde achterband van de Groene Dreack, een aantal jaren geleden. Want de allergladste achterband, waar bijna geen profiel meer aan te herkennen valt is van de CX van Coen, de "Oude Rooie" | |
 ... gladste achterband ... | |
|
Bijna alle prijzen zijn nu uitgedeeld. Alleen nog de prijs voor de mooiste.
Daar heet onze voorzitter nog een verrassing voor ons in petto. Want, zo
zegt hij, er zijn veel mooie motoren, maar wat een motor mooi maakt is
de bestuurder, de man of vrouw die de motor berijdt. En de mooiste
daaronder, degene die steeds weer belangeloos klaar staat om iedereen
te helpen waar en wanneer hij maar kan, is dit jaar de beste CX-er: Theo J.
Ik ben het hier roerend mee eens, en getuige het applaus rondom mij, velen met mij. Theo's motor wordt gehaald, en hij krijgt een welverdiende trofee: beste CX-er. | |
 ... beste CX-er ... | |
|
Daarna is er nog een klein kadootje voor Pjotter, voor de kleine Tim,
die over 18 jaar de CX mag gaan berijden. Zo is de toekomst van de club
ook weer veilig gesteld.
De band neemt haar plaats weer in, en die avond wordt het feest, een geweldig en enthousiast feest, waar gedanst, gelachen en gedronken wordt, waar de feestvreugde vanaf spat tegen het tentdak, en uitwaaierd over het gras en de camping, waar zelfs een aantal reguliere camping gasten komen kijken waar al die gezelligheid toch toe dient. Ach gewoon, een CX-feestje. Maar om middernacht moet het stoppen. Campingbaas boer Jan vind dat de zondagsrust gehouden moet worden, en wel vanaf middernacht. Jammer, maar helaas, zo gaat dat. Persoonlijk vind ik het niet zo'n probleem. Beetje op tijd slapen, na de veels te korte afgelopen nacht, dat past me wel. Een mistige nevel ligt als een sprookjesdeken laag over de maanverlichte weilanden als ik, na een laatste praatje, en het laatste drankje tevreden via de douches naar mijn tent toeloop, op weg naar mijn warme slaapzak. Een mooie dag, en morgen is het SJK gebeuren alweer over. Wat een feest vandaag. Nagenietend van de hele avond val ik in slaap......... | |
 ... mistige nevel ... | |
|
| |
|
|