Vechta 2011, vrijdag | |
|
|
|
Voor de reis naar Vechta heb ik afgesproken met Theo J. dat we om
9:30 vanaf mijn huis, waar de "Rode Rakker" bepakt en al klaar staat
vertrekken. De eerste tussenstop op weg naar Vechta is in
Apeldoorn, om Henk "Honkie Tonkie" op te halen, waar Theo erachter
komt dat hij zijn speciaal meegenomen speciale kussen verloren is.
Wat te doen? Terug gaan en zoeken? Gelukkig heeft Henk ook een
dergelijk kussen en zo word dat probleem opgelost. Verder maar weer,
maar omdat we nu met Henk rijden, die op zijn beurt weer met een
aanhangertje rijd, ligt de snelheid op de snelweg toch aan de lage
kant. 100 Km/u is het snelste wat Henk's combinatie kan halen,
zonder dat de aanhanger een eigen koers gaat rijden. En dat geeft
dat inhaal manoeuvres toch een wat meer interessante ervaring
worden. Normaal trek je een CX eventjes langs zo'n vrachtwagen, maar
nu duurdt het naar mijn gevoel hele lange minuten.
| |
 ... tussenstop ... |
 ... Henk ... |
|
Maar goed, aan alles komt een einde, en het einde van ons stuk
snelweg komt bij Oldenzaal, waar we de snelweg afrijden, en verder
gaan in de richting Denekamp. Vlak voor Denekamp krijgen we een paar
druppels regen, maar het steldt niet zoveel voor en was eigenlijk al
na een paar minuten weer over. Het is mijn plan om in Denekamp bij
"De Wubbenhof" te lunchen, maar we zijn veel te vroeg, want als we
aankomen is het 11:45. Als blijkt dat we wel koffie kunnnen krijgen
besluiten we om even pauze te houden. Nauwelijks zitten we aan de
wubbenhofse koffie of kijk: twee motoren rijden voorbij. De eerste
lijkt wel een CX, de tweede is kennelijk een Kawasaki.. Volgens ons
zijn dat Joshua en zijn broer, onderweg naar Vechta.
Theo's oordopjes blijven niet zitten. Maar ik heb reserve dopjes bij me, 'voor het geval dat' . Dit was niet helemaal het geval wat ik bedoelde, maar ik biedt de ongebruikte reserve oordopjes aan Theo aan, die het toch heel wat prettiger vond zitten dan zijn eigen plugjes. Weer een goede daad gedaan. Opstappen, en verder naar Vechta, en hopen dat de wolken die zich aan de hemel samenpakken niet in onze richting komen, want daar kon best eens een buitje uit komen, ook al scheen de zon nu nog zo heerlijk. | |
 ... wolken aan de hemel ... |
|
|
Om Denekamp heen, en dan nog een klein stukje en we waren al in
Duitsland. Omdat we bij "de Wubbenhof" niet konden eten, heb ik
bedacht dat we dat dan maar bij Lingen, langs de "213" maar moesten
stoppen, om daar, bij de tegenhanger van de stopplaats die Coen elke
keer zo feilloos weet te vinden, onze uitgestelde lunch te
bemachtigen.
Maar op de rondweg om Nordhorn, op de weg die vanaf de grens al de "213"is, zie ik een diepgrijze lucht, met daaronder de zware grijze strepen van regenvlagen in de grauwe lucht. Dat ziet er niet goed uit. Misschien kunnen we het buitje dat daar hangt nog voorblijven, misschien zouden we het net gaan missen. Maar helaas, terwijl we staan te wachten bij het verkeerslicht totdat we rechtsaf mogen, naar de Lingener strasse, vallen er een paar druppels. Nog niet veel. Dan wordt het licht groen, en ik rij nog geen meter, of de hemelsluizen breken open, en storten een vloed aan regenwater over ons uit, die binnen twee minuten door de mouwen van mijn motorpak heen dringt, en alles, letterlijk alles in de kortste tijd klets- en kletsnat maakte. Amper vijftig meter verder is een tankstation met overkapping, maar het heeft al geen zin meer om daar te stoppen om het regenpak aan te doen, want natter dan ik nu ben kan ik niet meer worden. Henk en Theo hadden al hun regenjas aan, maar ik moest zo nodig weer optimistisch zijn, en had het gewoon in de tanktas laten zitten. Dikke stralen water plenzen op de weg, en op de motor, en ik zie amper de voor me rijdende vrachtwagen door de dichte regenstralen heen. Niet dat ik lang de kans krijg om me aan met de nattigheid bezig te houden, want de "Rode Rakker" krijgt kuren. Hij reageert niet meer soepel op het gas, houd iets in, en doet het kortweg klote. Terwijl we achter een vrachtwagen blijven hangen, die op deze Bundesstrassen niet harder als 70km/u mogen, besef ik dat de truc die ik met het overloop slangetje van de rechter carburateur heb uitgehaald, toch niet helemaal werkt. Eind november 2010, bij de laatste stamtafel Veluwe bij Bud's, was het ook regenachtig, en de "Rakker" plofte en klapte overdadig uit zijn uitlaten, terwijl een flink vermogensverlies optrad. Ik had gehoopt dat het verleggen van één van de carburateur ontluchtingsslangen het probleem zou oplossen, maar door een gebrek aan regen had ik dat nog niet kunnen testen. Nu was er geen gebrek aan regen. Integendeel, het water goot over ons heen alsof de natuur even wilde laten weten dat het echt nog kon regenen, en ze de schade van de afgelopen weken even wilde inhalen. Meestal heb ik daar geen probleem mee, maar op de motor, achter een vrachtwagen die niet opschiet, met een onduidelijk vermogens verlies had het best wel even minder gemogen, al dat water. Ondanks de optredende onverwachte uitdagingen (nee, er zijn geen problemen) bereikten we de Raststatte "Laxtener Sand 2." Het regende eventjes iets minder terwijl wij afstapten, en de kostbaarheden als TomTom en dergelijke vlug van de motoren verwijderden. Door de iets minder stromende regen liepen we naar de Raststatte, en 'binnen of buiten' was eigenlijk geen vraag. Binnen was het sowieso droger...... Onze CX-en bleven in de regen staan, en het leek erop dat de bui waar we net doorheen gereden waren, nog eventjes langs kwam. Mensenlief, wat een hoeveelheid water werd er over die arme motoren uitgestort. Wij zaten droog, en het was hoog tijd voor de lunch. Door de ervaringen van de vorige keer bestelde ik een "Strammer Max" Theo en Henk volgden dit goede voorbeeld. Helaas, toen de Maxxen allemaal lekker Stramm gebakken waren en werden uitgeserveerd, werd de bediening eventjes onderbroken door andere klanten bij de toonbank.Dit ging ten koste van de kwaliteit van de laatste, mijn, 'Strammer Max' want daarvan bleek het laatste kwart toch flink aangebakken. | |
 ... onze cx-en bleven in de regen staan ... |
|
|
Maar de regen was opgehouden, en we konden de schade aan de CX-en
inspecteren. Was alles nat? Hadden we, als we in Vechta aankwamen
nog wel droge kleding en een droge tent? Zo op het eerste gezicht
zag alles er goed en droog uit. Dat schept vertrouwen in de rest van
het weekend. Maar dan nu de vraag; verder rijden met of zonder
regenkleding. Ik besluit om toch maar verder te gaan met de regenjas
aan, ook al betekend dat dat het motor hesje met club logo onder het
regenjasje verdwijnt. Voordat we verder rijden zegt Henk dat we voor
dat we ons aanmelden nog wel moeten tanken. Nou ja, vooruit dan
maar. Als we binnen 20 km van Vechta een tankstation tegenkomen stop
ik wel.
Het is wel lastig, die vrachtwagens op die 100km wegen. Ze gaan niet harder dan 70km/u, en inhalen is bijna niet mogelijk. Een aantal automobilisten die de weg beter kennen als ons, toeristen, weet wel in te halen, daarbij de auto elke keer vlak voor je voorwiel inschuivend omdat het net toch niet past, maar over het algemeen is het wachtten totdat de vrachtauto links of rechts gaat, of dat wij links of rechts gaan, voordat er weer een stuk is waarop we wel kunnen doorrijden, om amper vijf kilometer verderop weer achter de volgende vrachtwagen verder te sukkelen. Regen is er niet, dus dat valt dan wel weer mee, en af en toe is er zelfs zon te zien. En zo werken we ons, af en toe gehinderd door een vrachtwagen, langzaam maar zeker naar Vechta toe. Als we Dinklage voorbij zijn begin ik ernstig naar het door Henk gevraagde tankstation te zoeken, maar tot aan Vechta: geen tankstation. Op de rondweg van Vechta merk ik links een afslag die me bekend voorkomt. Hier moet ik toch in? denk ik. Maar TomTom, die me tot nu toe keurig heeft verteld waar ik heen moet, heeft een andere mening, en we zijn de afslag alweer voorbij dus volg braafjes de TomTom die me de volgende afslag laat nemen. Dat is de Moorweg, zie ik, en de eerste zijweg is de Neue Damm. Ik weet nu waar ik ben, en hoe ik verder moet. En ja hoor, waar TomTom me verder over de Moorweg wil laten rijden zie ik de Moorkamp, en een eindje verderop een bekend stuk weg. Zodoende staan we even later, ondanks de gekke kuren van TomTom, toch voor de inrit van het BDKJ. Een tankstation had ik niet meer gezien, dus dat kan wel even wachtten, vind ik. Eerst rijden we het terrein op, dan zien we verder. Maar "we"zeg ik, waar zijn Henk en Theo gebleven, die geen twee tellen terug nog achter me zaten? Later blijkt dat Henk niet het terrein op wilde rijden met een bijna lege tank, en dat beiden eerst in Vechta zijn wezen tanken. Daarom kom ik alleen bij de registratie, en als ik mijn helm af heb, de rechtervoet in de voorgeschreven positie op de voeten steun, en een intelligente blik op mijn vermoeide gezicht probeer te krijgen, dan net op het meest ongelukkige moment wordt de inritfoto gemaakt. Ik ben in Vechta. Da's duidelijk. | |
 ... de inritfoto ... |
|
|
Motor wegzetten is de eerste zorg, en dat is geen probleem, want er is
nog ruimte genoeg. Ook de eerste bekenden worden begroet, nog
voordat de CX netjes op de middenbok is gehesen. Dan ga ik eens
kijken waar 'Kamp Holland' is neergestreken. Ook dat is al gauw
gevonden, afgaande op de aanwijzigingen die van te voren zijn
gegeven. Een beige Volvo met Nederlands kenteken geeft aan dat ik op
de goede plaats ben en kijk, daar komt Lieke me al tegemoet. Een
hartelijke begroeting, en de eerste verhalen worden uitgewisseld.
Over de reis, het weer, en wie er zijn. Wie er zijn dat merk ik
vanzelf, want ook de andere Linschoters verwelkomen me hartelijk.
Ook KuipWillem is er, en Sieds en Cosmar en wat anderen. Maar het is
nog vroeg en de opbouw van 'Kamp Holland' is nog in volle gang. En
dus ga ik ook maar eens mijn tentje ophalen. Grondzeil neerleggen en
"Ho stop, Wacht even" want Lieke wil de tijd opnemen. Geen probleem,
en zo wacht ik een paar minuten totdat een stopwacht is gevonden en
ik mag beginnen. Zelf dacht ik dat ik nog twee minuten nodig had,
maar Lieke's klokje geeft aan dat anderhalve minuut later de tent
staat. Met luifeltje. Verbazing alom, ook bij Sieds, die het hele
gedoe van dichtbij heeft bekeken. Het duurt nog ruim een minuut
langer om de tent iets netjes midden op het grondzeil te zetten, en
een paar pennen in de grond te duwen zodat het geheel niet wegwaait.
Maar dan is het ook klaar, en in een nieuw persoonlijk record.
Misschien haal ik de beloofde twintig seconden nog eens.
Een zijkoffer van de motor halen en 'Hallo jij ook hier !" en in de tent leggen. Dan de volgende koffer van de motor pakken en naar de tent en "Hee, wat leuk dat je er bent." Inschrijven gaat ook vlotjes, want ik besta in het grote elektronische Vechta boek. De inritfoto ligt al klaar en daar zie ik tot mijn afgrijzen wat een onmogelijk onnozel gezicht ik net trek. Overdoen gaat niet, dus moet ik volgend jaar maar terug komen voor een betere foto. Slaapzak en tanktas vinden ook hun weg naar mijn tent, en tot slot helm, TomTom en sleutels. Alles is binnen. Tijd voor een praatje bij de Linschoter tent. Maar na een half uurtje keuvelen is ook Vechta aan de beurt voor een ondertussen bekend verschijnsel en begint het te regenen. Nou zit ik best lekker zo, en daarom pak ik snel de paraplu, die tussen al mijn spullen is meegekomen. Terwijl een ieder wegvlucht in tent of onder afdakje, blijven Lieke en ik rustig zitten, ieder onder de helft van een paraplu. Maar zo'n paraplu heeft ook nadelen, want door de steeds draaiende wind komt de regen ook steeds van een andere kant. Daarom wordt er uiteindelijk toevlucht gezocht in een tent. Het is best gezellig hoor, in zo'n tent, maar zodra de regen het een beetje toelaat ben ik weer buiten, 'motortje kijken'. Soorten en maten zijn er, en allemaal CX. Toch, naarmate de tijd verstrijkt, lijkt het me toe dat er minder mensen naar dit derde lustrum komen als dat er verwacht werden. Ik hou het erop dat dit aan het wat minder prettige weer ligt. Toch zijn er mensen uit verschillende landen allemaal met hun CX naar Vechta gekomen. | |
 
|
|
|
Dan bedenk ik me dat ik mijn luchtbedje
nog moet oppompen. Het pompje is snel gevonden, nu even zoeken naar
een stopcontact. Dat is te vinden in het huis achter het veld waar
de tent staat. Hier zijn een beperkt aantal kamer te huur voor
Vechtagangers. Maar er is in één van de gangen ook een stopcontact,
en binnen de kortste keren is mijn matrasje lekker stevig
opgeblazen. Ook Antoon wil het pompje even lenen, en vooruit dan
maar, maar leg het wel weer terug bij de tent...... Uiteindelijk
krijg ik van een heel ander persoon mijn pompje weer terug, en dat
was niet de bedoeling. Maar toch wel dienstbaar geweest aan het
algemeen belang.
Ik vind het langzaamaan tijd worden om de bekende Vechtaer keuken weer eens te bezoeken. Het uitgebreide en gevarieerde menu van de snackcar omvat worst, brood met worst, worst met brood, friet met mayo, friet zonder mayo en ook nog karbonades. Dit wordt een heel ongezond weekend. Maar meer dan de helft van een prettig Vechta weekend is te danken aan prettig gezelschap, en dat is er. Niet zo zeer 'unser Deutsche Freunden", maar veel meer de 25 of meer naar Duitsland getrokken Dutch CX-ers, maken het een prettige middag. | |
 ... prettig gezelschap ... |
|
|
Af en toe een regenbuitje is niet zo heel erg, maar het moet wel een
keertje ophouden. Gelukkig doet het dat ook, en dan terwijl de avond
valt, vindt, naast het kampvuur dat hoog opgestookt wordt, een groep Dutch-CX-ers
elkaar, en volgt er een lange, en prettige avond,
al is het best een beetje koud.
Om half een hou ik het voor gezien. Duik de tent in en gooi alles wat over de grond ligt aan de kant (ik kan in korte tijd een geweldige rotzooi maken) en schuif de slaapzak in. Ik val bijna meteen in slaap, totdat om kwart over één een aantal van de kamer- CX-ers bedenkt om buiten verder te gaan met hun feestje. En nog geen vijf meter verder probeer ik te slapen. Dat gaat niet helemaal samen. De luidruchtigen winnen het van de slaperige, en zo blijf ik tot bijna halfdrie wakker, half luisterend naar een gesprek in rad Duits wat ik toch niet kan volgen. Ergens is het stil geworden, en ergens val ik toch in slaap.......... | |
|
| |
|
| |