Vechta 2016, Zaterdag |
|
|
|
Heel vroeg op die mooie zondagmorgen werd ik wakker. Een blik op de klok zei
me dat het nog lang geen tijd was om op te staan. Toch werd, bijna traditie
getrouw, de tocht naar de douches gemaakt, en lekker opgefrist kwam ik weer
bij de tent. Nog eventjes liggen, even de ogen dicht. En toen ik mijn ogen
weer open deed was het al weer zeven uur geweest.
| |
|
Zondag, dat betekende opruimen, inpakken en wegwezen. Het opruimen lukte deze
keer wonderwel, zonder dat ik sokken, sleutels, telefoons en dergelijk kwijt
was. Misschien begon ik het te leren, na al die jaren treffen-rijden. Nu alles
bij elkaar lag, ook al was het nog lang niet netjes ingepakt, durfde ik het
aan om bij het ontbijt te gaan kijken.
| |
 ... het ontbijt ... | |
|
Ik schoof aan in de rij die bij de ontbijt-uitgifte stond. En in zo'n rij
krijg ik altijd het gevoel dat ik in de weg sta. Gewoon blijven staan, en
langzaam mee schuiven met het algemene geschuivel is dan toch het beste.
Uiteindelijk kwam ik bij de broodjes, en de koffie. Juist dat heb ik, en waar
ga ik nu zitten? Evenals de vorige dag was er bij het kampvuur voldoende
plaats vrij, en daar maakte ik mijn ontbijttafel. Na het ontbijten, en een
tweede kop koffie stond ik maar weer eens op, er was nog een tent in te pakken,
en er moest een besluit genomen worden. Meerijden met de Berendsen, die ook
richting Ede gingen of solo-end naar huis?
| |
 ... bij het kampvuur ... | |
|
Binnen een half uur was de tent leeg geruimd, ingepakt en opgeladen. Ook de
koffers zaten op de “Rode Rakker”, en de tanktas lag op de tank. Even aarzelde
ik nog over het regenjasje, maar dat werd toch maar onder de snelbinders
bovenop de tent gelegd, onder handbereik. Ik moest óf een grotere tent
meenemen, óf veel later beginnen met inpakken, bedacht ik me, kijkend naar de
familie Berends, die weliswaar een flink stuk op weg waren, maar nog lang niet klaar.
| |
|
Als de boel is opgeladen dan krijg ik de kriebels, en wil ik het liefst zo
snel mogelijk gaan rijden. Maar er moest nog een foto gemaakt worden van de
nog aanwezigen. Jammer genoeg was het grote spandoek al weggehaald door de
organisatie, maar Werner wees op mijn CX, en op het zijdeksel en verklaarde
dat daar ook een spandoek in zat, en dus konden we daar ook een foto maken. Er
werd nog geopperd om in de toekomst een ander tijdstip voor de groepsfoto te
kiezen, zodat er zoveel mogelijk Dutch CX-ers op de foto zouden komen. Nu
waren er al een aantal weg, en wat er op het eerste kamp Holland gebeurde
hadden we helemaal geen weet van.
| |
 ... groepsfoto 2016 ... ÿ | |
|
Van iedereen werd afscheid genomen, en over en weer werd de verzekering
gegeven dat we elkaar in elk geval weer op SJK, het Nederlandse treffen weer
zouden zien. Toen was het tijd voor mij om de CX te starten, en te vertrekken,
richting huis. Ik reed het terrein af , achter de weg in de TomTom aan. Maar
wacht eens even, deze terugweg ging over datzelfde rottige weggetje als bij de
heenreis, en dat wilde ik liever vermijden.
| |
|
Daar sta je dan, met een keurig nette route uitgezocht in de TomTom, en dan is
een één klein vervelend weggetje waar allemaal gerepareerde plekken met grit
in zit, waar ik niet overheen wil rijden. Als ik nou eens niet rechts ging,
maar links?
| |
|
Dus werd het Diepholz, en dan proberen om de B214 terug te vinden. De route in
de TomTom werd uitgezet, en een nieuwe route zou er later wel komen, of niet
natuurlijk. Diepholz werd voorbij gereden, en via een rustige weg door het bos
ging het naar Lohne. Daar werd, vanwege de dreigende lucht, de regenjas
aangetrokken. En dan verder. Volgens mij ging ik nog steeds de goede kant uit,
maar ik had geen 'echte' kaart om daar zeker van te zijn.
| |
|
Op een gegeven ogenblik kwam ik bij de 'Autobahn' uit, en toen was het doen of
niet doen? Ik had eventjes genoeg van al die kleine weggetjes, met steeds maar
weer een verkeerslicht, en de ene keer 50km/u en dan weer 70km/u. Effe een
stukje opschieten, was de gedachte.
| |
|
Bij Dammer Berge West werd gestopt. De regen was al weer weg, en ergens had ik
een geklapper gehoord. Twee zaken die mijn aandacht vroegen. De regenjas ging
uit, en werd weer netjes achterop onder de snelbinders vastgezet. Het
geklapper, was niet te vinden, misschien een steentje of zo? Rustig aan werd
de snelweg weer opgereden, verder in de richting Nederland.
| |
|
De 'Autobahn' is lang en soms best saai. Aan de ene kant kwam me dat goed uit,
want saai kan ook lekker rustig rijden betekenen, maar aan de andere kant
gebeurt er niets, en zijn het alleen maar kilometers die onder je door
schuiven, minuten lang. Een 'baustelle' is dan bijna een verademing. Even wat
anders doen. Dat vond mijn CX ook, want ik kreeg het gevoel dat, bij het
afremmen, de achterkant 'door' wilde gaan waar de voorkant al bezig was met
stoppen. Een vreemd gevoel.
| |
|
Verderop, niet al te ver van de Nederlandse grens, zag ik knipper- en
zwaailichten op de rijbaan. Ook hier was wat aan de hand. Al vele meters
voordat ik het wrak van een caravan passeerde lag er al van alles over de weg.
De caravan, met een Nederlands kenteken, voorzien van een vers gapend gat aan
de zijkant, leek een duidelijk geval van 'total loss'. De auto er voor lag op de zijkant, ook totaal
in de kreukels. Hier was iets op een verschrikkelijke manier fout gegaan. Twee
ambulances stonden erbij. Een abrupt einde van een vakantie.
| |
|
Over de grens, bij de Texaco aan de A1, was het tijd om te gaan tanken. Ik
reed al een tijdje met de benzinekraan op reserve, en dat is best een flink
stuk vol te houden, maar tot Ede toe zou het echt niet passen. En net heb ik
afgetankt, of daar komt een Silverwing aangereden, met tent en andere zaken
achterop. Ook hij kwam uit Vechta, en was op weg naar huis, in zijn geval
Haarlem.
| |
 ... kwam uit Vechta ... | |
|
Na een kort gesprekje stapte ik weer eens op. Het was half twaalf en ook voor
mij was het nog best een flink stukje rijden. De A1 werd gereden tot voorbij
Apeldoorn, waar ik de N304 naar Hoenderloo nam, een afslag met een redelijke
bocht. Ook deze keer een vreemd gevoel bij het bochten nemen, alsof het stuur
niet verder wilde draaien. Het laatste stukje ging rustigjes aan binnendoor,
om even de haast van de snelweg weg te werken. Vlak voor een uur was ik thuis,
net op tijd voor de lunch. De eerste verhalen werden verteld, en voordat de
motor werd afgeladen moest er eerste even een middagslaapje gehouden worden.
| |
|
Het was een veel bewogen weekend geweest, met ups en downs. En heel binnenkort
moest ik nog eens goed naar de kabels en het balhoofd kijken, want het waren
wel rare gewaarwordingen, zo in die bochten.........
| |
|
| |
|
|