Terug naar de Motorpagina

Vechta 2017 - Dag 1 - Vrijdag

Proloog        Dag 1        Dag 2        Dag 3

Na een ochtendje flink doorwerken was de ergste stof- en puin zooi uit het huis verdwenen. Ja, het zag er weer redelijk uit, ook al waren nog niet alle keukenkastjes ingericht, en moesten er sommige plekken misschien nog wel een derde of vierde keer schoongemaakt worden. Toch, als we zo eens om ons heen keken was het allemaal weer werkbaar en leefbaar. Tijd om mijn spullen op te laden.
Tent, slaapzak, en de andere benodigdheden waren de vorige avond laat al klaar gezet, en konden nu simpeltjes op de CX geladen worden. En weer verbaasde het me, dat ik zoveel ruimte over had, en dat alles zo snel en compact opgeladen kon worden. Ook het vastzetten van topkoffer en tent met twee spanbandjes was veel sneller gedaan dan het vast zetten met wel drie of vier snelbinders. Snel eenvoudig en compact.
Het was tegen kwart voor twaalf dat ik de CX de straat opreed. Nog even een zwaai achterom en dan achter de TomTom aan, die ik een paar avonden tevoren had geprogrammeerd. Maar dat gekke ding bleef maar zeggen dat ik moest omdraaien, terwijl ik toch heel erg zeker wist dat ik de juiste kant opging. Maar wacht eens, de route die er in de TomTom stond, was dat wel de juiste? Niet dus, want de route ging er nog vanuit dat ik via de A12/A50 zou rijden, en ik reed nu via de N304 naar Apeldoorn, om daar de A1 te nemen.
Na het verwijderen van twee route puntjes op de TomTom waren TomTom en ik het weer met elkaar eens. En hoewel de zon slechts bij vlagen scheen, was het toch wel een heel erg prettig ritje, zo rustigjes tussen de bomen door, over de Veluwe naar Apeldoorn. Niet iedereen was het daar mee eens, en tussen Hoenderloo en Apeldoorn was er een auto die wel eens zou laten zien hoe knap hij kon inhalen. Het was eerder krap dan knap, en de auto die ons tegemoet kwam was niet blij, aan het knipperen van de koplampen te zien. Maar slecht voorbeeld doet slecht volgen, en een tweede automobilist dacht: wat hij kan, kan ik ook. Met een zelfde onzinnige inhaalactie tot gevolg. Maar toegegeven, hij was wel een halve minuut eerder bij de oprit naar de A1.....
De auto voor me had geen haast, en had op de N304 ongeveer 70 gereden volgens mijn TomTom. Achter elkaar draaiden we de A1 op, en daar was genoeg ruimte voor me om de man in te halen. Tikje gas erop, en dat was dat. En nu lag de A1 voor me, met ruim 70km snelweg te gaan. Van mijn goede voornemen om niet al te hard te rijden kwam weinig terecht. De weg was goed, er was niet al te veel verkeersdrukte, en het motortje onder me liep als de spreekwoordelijke trein.
Bij het knooppunt Azelo ging de A1 tijdelijk verder met de A35, en dat vond ik altijd al een stukje om eventjes wat rustiger aan te doen. Ook deze keer lukte dat prima, en even later, na het knooppunt Buren was de drukte van in- en uitvoegend verkeer al weer voorbij. Mijn geplande tankstop, Avia Lonnekermeer, kwam in zicht. Na ruim een uur motorrijden eventjes rust voor mens en machine.
... Avia Lonnkermeer ...	... keek op de TomTom ...
En toen keek ik eens op de klok, en op de TomTom, en tja, het zou nog zeker 2:30 uur duren voordat ik in Vechta was. En om de een of andere reden trok het me niet aan, het rijden over de binnenwegen naar Vechta. Nog twee en een half uur. Kon dat niet korter? Dat kon. TomTom wist me te vertellen dat, als er niet teveel onvoorziene omstandigheden zouden zijn, ik een uur eerder in Vechta kon aankomen, als ik de snelweg nam. Met een broodje in de hand overdacht ik het plan. Het zou wel schelen.......
Alle voorbereidde routepunten ten spijt werd de nieuwe route via de snelweg, of beter gezegd de Autobahn, genomen. De zon was het ook met me eens en kwam steeds vaker achter de wolken te voorschijn. Ook was er een 'Baustelle' die tevoorschijn kwam. Maar dat was maar een kleintje, hooguit drie of vier kilometer lang, en daarna kon het gas er weer op. Met mate natuurlijk, alhoewel ik ergens deze dag toch wel boven de 130 uit zou komen.
Deze weg was grotendeels onbekend terrein, en het reed best goed. Niet te druk, goed asfalt, lekker doorrijden. Pas in de buurt van Osnabruck werd het wat drukker, en daar werd ook gewaarschuwd voor een 'Stau' in de richting Hamburg. Proberen te ontwijken? Of toch maar niet? Ach, zo erg kon het toch niet zijn......
Nadat ik de afrit van de '30' naar de '1' had genomen kwam ik inderdaad in een soort van Stau terecht. Het viel echter reuze mee, en na een paar kilometer was het file-leed al weer geleden. Vechta kwam steeds dichterbij, en volgens mij moest ik echt langzamerhand toch wel van deze weg af. Gelukkig was TomTom het met mij eens, en werd de snelweg verlaten. Even had ik geen idee waar ik was, totdat ik, twee bochten verder, opeens het bordje 'Bokerner Damm' zag. En dat was na al die jaren, toch echt wel bekend terrein geworden. Meer en meer herkenningpunten doken op, en toen ik de B69 opdraaide was ik er bijna.....
Vechta, de inrit. Het eerste punt op het officiele programma was natuurlijk de inrit foto die van iedereen gemaakt werd. En het lukte me deze keer om nu eens geen idiote gezichtsuitdrukking te hebben, maar gewoon een leuke inrit foto. En daarna mocht ik doorrijden om mijn CX te parkeren. Maar waar? Het was even zoeken, maar met de aanwijzingen van een paar aanwezigen lukte het toch. Het bleek dat de parkeerplaats voor de CX/GL machines nu achter het podium was gekomen, naast de blauwe tent. De 'Rode Rakker' werd neergezet, en met een klopje op de benzine tank bedankt voor de trouwe diensten tot dusver. Ik was er, tijd om uit te zoeken waar de rest was.
... Vechta, de inrit ...
De rest, dat betekende Michael, Coen en Lieke, Stephanie, Kaithlyn en Chantal, die een paar uur eerder als ik waren vertrokken. Ik trof hen aan op de door Coen aangegeven plaats, bijna klaar met het opzetten van hun pop-up wagen en de bijbehorende tenten. Naast de pop-up was nog voldoende ruimte voor mijn Khyam-tentje vrijgehouden. En omdat ik vond dat de motor prima stond waar ik hem had neergezet werd het twee keer heen en weer lopen om de spullen van de motor naar het tent-plekje te krijgen. Nog even wat schuiven met het grondzeil, tent uit de tas halen, en na een paar minuten stond mijn tijdelijke woning. Touwtje spannen voor en achter. En dat was dat.
Bij de pop-up van de Berends' was stroom aangesloten, en aan de stroom was een Senseo apparaat aangesloten. De koffie was, zo verklaarde Lieke, gratis, maar we moesten er voor zorgen dat er niemand in haar stoel ging zitten. Geen groot probleem, dat moest te doen zijn. De Senseo werd uitgeprobeerd, en in orde bevonden. Ook werd er een verlengsnoer aangesloten zodat ik in mijn tent ook kon beschikken over stroom, al was het alleen maar om de telefoon op te laden. Daarna maakte ik een klein rondje over het terrein, en zag dat er bij de aanmeldingstent niemand stond te wachten. Mooi, dan kon ik me aanmelden, betalen, en de inrit-foto ophalen. En deze keer was het toch een nette foto geworden, in tegenstelling tot vele voorgaande keren waar ik met een idiote uitdrukking op mijn gezicht afgebeeld was.
... een nette foto ...
Terug bij de tent bleek er een klein probleempje. De gehele Berends familie wilde er op uit, maar, zo vond men, er moest wel iemand bij de honden blijven. Ik vond dat geen probleem, ik voelde me wel twee beetjes moe, er was koffie, en ik wilde toch even nergens heen. Zodoende bleef ik achter bij de koffie en de honden, en sukkelde bijna in slaap.......
Na verloop van tijd kwamen Kaithlyn en Stephanie me aflossen. Mooi op tijd, vond ik, dan kon ik een hapje gaan eten. Eten in Vechta stijl komt neer op een bezoek aan de snackwagen van Heinz Bokern, die worst, frieten en karbonades heeft. Tot mijn verdriet was de wagen met 'Flammkuchen' niet op het terrein, dus werd het worst en frites. De weegschaal zou aan het einde van het weekend wel een deprimerende hoeveelheid kilo's laten zien.....

... Heinz Bokern ...

... snackwagen ...

... worst, frieten en karbonades ...

Ondanks het rustig zitten bij de koffie van de afgelopen middag voelde ik me toch niet helemaal fit. Een kort bezoek aan Beussie, nog wat rondlopen over het terrein, en een bezoekje aan het kampvuur, het was me al gauw te veel. De tent werd opgezocht, en ondanks de luide 'muziek' probeerde ik in slaap te vallen.

Naar mijn gevoel was ik amper in slaap of ik werd weer wakker. Luid hondengeblaf had me gewekt. Het bleek dat de honden van Chantal uitgebroken waren, door het tentdoek kapot te trekken. Het koste even wat moeite om de honden weer onder controle te krijgen, maar het lukte. Terug in de tent kon ik de slaap niet meer vatten. Na een uur draaien en terugdraaien besloot ik om maar eens langs de douches te gaan. Min of meer opgefrist kwam ik bij de tent terug, om niet al te lang daarna in slaap te vallen.

Proloog        Dag 1        Dag 2        Dag 3

Terug naar de Motorpagina