De volgende ochtend was ik erg vroeg wakker, zo rond half zeven. Nergens voor nodig, besloot ik, en draaide me nog een keertje om. Zodoende was het toch al tegen half negen dat ik na het deel Bed ook het deel Breakfast kon uitproberen. En ja, ook dat was prima voor elkaar. Lekker uitgerust en voorzien van een goed ontbijt reed ik weer naar de overige treffengangers. Die waren nog halverwege het ontbijt, wat er ook niet slecht uit zag. Ikzelf deed nog even mee met wat koffie, en natuurlijk met het luisteren naar verhalen en de plannen voor de dag.

Wat mij betreft waren de plannen heel eenvoudig. Ik had een route gemaakt van een paar uur en en ruime 130 kilometer, en ik wilde die gaan rijden. Wie gaat er mee?

De een wilde naar een motorzaak, een ander wilde op kamp blijven en een derde had zelf al een route gemaakt. De enige deelnemer aan mijn route was ikzelf. Nou ja, dan kon ik ook niemand kwijtraken onderweg, en hoefde ik ook geen rekening te houden met de wensen van anderen, met betrekking tot eventuele rook- en rustpauzes..

Terwijl een groep naar links het terrein afreed, ging ik naar rechts, op weg naar het eerste route punt. Maar net onderweg, of daar hoor ik een raar geluid onder me, een soort van geratel. En dus werd er op een stil plekje even gestopt, en werd een luisterend oor naast de motor gehouden. Nee, of toch? Ja, maar nu even niet meer. Met de telefoon werd een geluidsopname gemaakt en terug luisterend leek het geluid ergens op. Nu heeft een Honda Deauville NT650 een respectabel aantal paardenkrachten, maar je verwacht niet dat het geluid van paardenhoeven uit de uitlaat komt....

... uit de uitlaat ...

Dan maar verder, paard of geen paard. Als het ernstig was, dan merkte ik het vanzelf wel, als het niet ernstig was dan was er weinig aan de hand. Volgende routepuntje dan maar.....

Mooie stukjes tussen het groen werden afgewisseld met saaie rechte wegen. Ergens werd Nederland vervangen door Duitsland, maar de zon trok zich daar niets van aan, en bleef vrolijk schijnen.

Dan een scherpe bocht naar rechts, maar, waar-o-waar was de weg ? Het leek erop dat het smalle wegje, omlaag langs een helling, en gedeeltelijk begroeid met opschietend gras, de weg was die ik thuis, achter de computer, gekozen had. Even stond ik in tweestrijd. Doen of niet doen?

Het werd doen, en ik zou wel zien hoever ik kwam. En dat viel reuze mee. Tussen de graspollen door was er een echte verharde weg , waar de motor totaal geen moeite mee had. Het vervolg van die weg, niet zichtbaar vanaf de andere kant, was een hellinkje op, om weer uit het dalletje te komen.

Opmerking: Het dalletje waar de weg doorheen liep was een zogeheten 'Flutmulde', een waterberging bij uitzonderlijke regenval.

Na dit 'avontuur' lag er een mooie rustige weg voor me, verder Duitsland in. Weer werden de mooie wegen afgewisseld met wat minder mooie, maar beter rijdbare stukken weg, en in eens zag ik het restaurantje waar ik, als ik met een groep onderweg was geweest, een rust- en rookpauze had ingepland. Voor mij was dat niet nodig, dus ik reed rustig verder. Maar mooi dat dat in elk geval klopte met de geplande route. Dan ineens, telefoon. En dan heb ik wel een goede headset, en een navigatie die er mee om moet kunnen gaan, en zelfs een telefoon die aan beide gekoppeld is. Maar toch: het werkt niet. Dus even pauze houden en even terug bellen. En na het telefoontje is het ook meteen tijd voor een hapje eten, op een parkeerplekje langs een drukke Duitse weg.

... een parkeerplekje ...

Kronkelend en slingerend ging het verder door Duitsland. En na een stille rechte weg was er ineens een weggetje linksaf. En daar was de grens tussen Duitsland en Nederland. Een heel kleine grensovergang, met een Duitse en Nederlands vlag gezamenlijk aan een in onbruik geraakte, en tot vlaggenmast gerecyclede slagboom.

... grensovergang ...

Weer op Nederlands grondgebied ging de reis verder. Maar ergens ging er iets fout. De stem in de TomTom, en de kaart op het schermpje van het apparaat, gaven beiden aan dat ik rechtsaf moest gaan. En dat ging niet, vanwege een bord wat duidelijk vermelde: fietspad. Tja, dan dus ergens anders heen, en maar proberen om verderop de route weer op te pakken.

Na een kwartiertje draaien en proberen was ik de weg helemaal kwijt. TomTom kennelijk ook, want ik snapte helemaal niet meer waar dat apparaat me naartoe wilde hebben. Dan maar gewoon verder rijden, en zien of we op een plek uitkomen die misschien wel min of meer logisch aansluit bij de geplande route.

Niet dus. Verder rijdend kwam ik langs plaatsen waarvan de namen me vaag bekend voorkwamen, maar nee, het was niet iets wat bij de TomTom een lampje deed branden. Ik begon het aardig zat te worden.

Dus toen ik ergens het bordje N36 zag, dacht ik, nou, dan doe ik dat toch? En zo gezegd, zo gedaan,. Had ik beter niet kunnen doen, want er was om de een of andere reden een forse file, dan weer rijdend, dan weer traag voort schuivend over het asfalt. Ook niet alles, en op de TomTom, die ik in de tussen tijd had ingesteld op de locatie van 'De Gasschoeve', werd de afstand tussen mij en het uiteindelijke doel steeds groter.

De eerstvolgende afslag kwam pas na kilometers in zicht. Snel van de N36 af, onder de weg door, en weer erop. Deze rijbaan was minder druk, en met een vaart van 100km/h kwamen Hardenberg en Collendoorn snel dichterbij. En toen? Toen was het tijd om uit te rusten, en dus werd de NT650 naar het B&B gestuurd waar een zacht bed op me stond te wachten.....

Veel later verscheen ik weer bij het treffen. En nog voordat ik de motor ergens kon neerzetten zag ik twee bekenden. De eerste was Borisz, die ook naar Collendoorn was gekomen. De tweede was de CX waarmee Borisz was gekomen. Het was een CX die korte tijd van mij was geweest. En ja, hij deed het nog steeds prima!

... twee bekenden ...

Het was tijd om wat te drinken, en om even later ook de spelronden mee te maken. Het vermakelijkst was het opvouwen van een pop-up tentje. Ja, het opzetten ging heel makkelijk, maar hoe kreeg je zo'n ding weer netjes klein opgevouwen? Verschillende CX-ers deden manmoedige pogingen om het ding weer in de daarvoor bestemde zak te krijgen. Soms duurde het even, en soms duurde het heel erg lang....

... opvouwen van een pop-up tentje ...

Na het eten, wat weer voortreffelijk was geregeld, werd er nog wat nagepraat. Hoewel ik wel eventjes had geslapen, zat de vermoeidheid nog in mijn lijf. Na niet al te lange tijd wenste ik aan iedereen een goedenacht, en veel plezier bij het verdere verloop van de avond, en vertrok ik om het warme bed in het B&B op te zoeken.