Nadat ik die ochtend mijn bezittingen bij elkaar had geraapt en in de diverse tassen had gedaan, de boel achter me een beetje had opgeruimd en de tassen in de koffers van de Deauville had gedaan, nam ik afscheid van het B&B. Volgend jaar weer? Misschien, nee, waarschijnlijk wel.

Op het terrein van 'De Gasschoeve' was het een hele drukte. Het ontbijt was nog gaande, maar ook waren er treffen-gangers die al vertrokken. De gebruikelijke chaos van 'we gaan weer naar huis' was over het terrein losgebarsten. Spullen werden naast of op motoren gelegd, tenten werden afgebouwd, en de eerste gasten reden van het terrein af, onder veel gezwaai, en veel geroep van 'Tot ziens', dat alles begeleid door luid motorgeronk.

... gebruikelijke chaos ...

JiMi vroeg me of we samen konden rijden, hij ging tenslotte dezelfde kant op. En ook Kaithlyn wilde wel met ons meerijden. Het enige puntje was dat zij ook nog veel in te pakken had, net als veel anderen. Daar moesten we dus eventjes op wachtten. En zo zaten JiMi en ik te kijken naar wat zich allemaal voor ons afspeelde. Druk verkeer, grote auto's en caravans, vlugge motoren die allemaal langs dezelfde weg wilden vertrekken, een bijna omvallende motorfiets, met gelukkig een adaquaat reagerende eigenaar, nee, vervelen hoefden we ons niet.

... veel in te pakken ...

Na een afscheidsrondje over het steeds leger wordend treffen terrein was het onze beurt om naar huis te gaan. Maar niet voordat we nog een tankstop voor de beide CX-en hadden gemaakt.

... steeds leger wordend treffenterrein ...

Het werd een rustige thuisreis, met weinig opvallende momenten. De enige keer dat ik mijn beide mederijders even kwijt was, was toen Kathlyn even iets moest controleren bij haar CX. Het bleek een kleinigheid te zijn, en zij en JiMi voegden zich na een paar minuten weer bij me. Verder maar weer, en rustig aan.

Bij Deventer was het even concentreren op de juiste weg, de juiste afslag op de rotonde van de N348. Niet de eerste rechts, naar Schalkhaar, zoals ik per ongeluk vorig jaar had gedaan, maar de volgende zonder teveel gedoe naar de A1 ging. En via die A1 bereikten we de N304 naar Hoenderloo en Otterlo. En amper tien kilometer daarna was daar Ede al, waar JiMi met een zwaai afscheid nam, en ik Kaithlyn nog even tot aan haar huis begeleide.

Niet veel later zette ik de Deauville op zijn nieuwe plekje neer, niet meer op de openbare weg, maar in de voortuin van een vlakbij wonende CX vriend en vriendin. Toch net iets veiliger.

Ik was weer thuis. Het was een vermoeiend en fantastisch weekend geweest, en het adres van die Bed&Breakfast moest ik zeker onthouden. Okay, ik had de feestavond niet meegemaakt, maar eerlijk gezegd is dat voor mij niet het leukste of belangrijkste deel van het treffen.

CX Collendoorn, weer in 2025 ? Vast wel !