Vechta 2018 dag 2

Vechta 2018 - Dag 2 - Zaterdag

Proloog Dag 1 Dag 2 Dag 3

De volgende ochtend werd ik veel te vroeg wakker, en had even moeite om te bedenken waar ik was. O ja, Vechta, op een kamer, in een bed. Ik draaide me nog maar eens om, en probeerde verder te slapen. De keer daarop was het al wat later, en hoorde ik de medebewoner opstaan. Een vage blik op de klok vertelde me dat ik nog best even kon blijven liggen. Het ontbijt zou toch pas om acht uur beginnen.
Iets na acht uur stond ik dan ook bij het ontbijtbuffet in de rij. En het was gelukkig een korte rij, en ook was er nog genoeg plaats vrij aan de tafeltjes. Broodjes, een eitje en koffie werden verzameld, en aan een tafeltje naar binnen gewerkt. Terwijl er meer Dutch-CX-ers aanschoven en werden begroet nam ik een tweede, gevolgd door een derde ronde koffie, om het geheel netjes af te ronden.
... werden begroet ... foto Chantal
En wat zou ik nu eens gaan doen, was de vraag. Er waren natuurlijk de bekende vooraf uitgezette tourritten, maar omdat die uitblonken in onduidelijkheid en te ver uit de buurt gingen, besloot ik om, heel eigenwijs, zelf een ritje in de omgeving te maken. Na het laatste kopje koffie werd dan ook het dikke pak met de motorlaarzen aangetrokken, pakte ik mijn helm en TomTom, en vertrok met de 'Rode Rakker' naar onbekende verten.
Zo heel erg onbekend waren die verten ook weer niet. De terugrit vanaf de Dummersee wilde ik niet missen en het plekje aan de Dummersee was dus de eindbestemming van deze rit. En als ik vroeg genoeg was, dan was er vast nog wel tijd om iets te eten te vinden. Eerste maar eens een paar kilometers maken. Richting Diepholz, en dan zou ik wel verder zien.
Bij Diepholz wordt gewoonlijk rechtsaf gegaan, naar Dummerlohausen, en daarom ging ik de rotonde driekwart rond, dus linksaf. Geen idee waar ik uit zou komen maar dit was wel een lekker stukje autoweg, waar prima met de motor te rijden was. Jammer genoeg werd de weg al snel onderbroken door een rotonde. Wat te doen? Ach, ik zou het wel zien. Op goed geluk werd de derde afslag genomen, en kilometers verder werd naar rechts gegaan. Steeds kleinere straatjes, steeds smallere weggetjes, maar ook steeds minder verkeer. Schilderachtige dorpjes, boerderijen verscholen in het groen, wijde vergezichten over de akkers en velden, het werd stiller en stiller om me heen.
... verscholen in het groen ...
Ik zette de motor even stil en deed de helm af en oorplugjes uit. Alleen het ruisen van de wind in de bomen was te horen, verder stilte. Pas vijf minuten later was er beweging, een auto van de Bundespost maakte zijn rondje. Weer een flink aantal minuten later was er een tweede auto, en toen er na een paar minuten twee auto's vlak na elkaar langskwamen besloot ik dat het toch wel erg druk werd, en dat het tijd was om verder te gaan.
... alleen het ruisen van de wind ...	... Bundespost maakte zijn rondje ...
Ik had het in mijn hoofd gekregen om nu eens niet langs de bekende wegen naar de ontmoetingsplaats aan de Dummersee te rijden. Meestal wordt er langs de noordzijde van de Dummersee gereden, maar ik wilde vanaf het zuiden komen aanrijden. Soms werd dus de TomTom gevolgd, maar vaker was het gewoon HansHans die de route bepaalde. Een monumentje trok mijn aandacht. Het bleek een 'Bismarck eik' te zijn. Ter herinnering aan de staatsman die de Duitse staten wist te verenigen. Door heel Duitsland heen zijn er dergelijke gedenkbomen, meestal gepland op de geboortedag van Bismarck, 1 April. Leuk om te weten, maar nu moest er weer verder gereden worden. En langzaamaan mocht er ook wel een tankstation gevonden worden.
... Bismarck eik ...
Een tankstation werd gezocht en gevonden in Oppendorf, en vol goede moed en benzine werd de reis hervat. TomTom werd ingesteld op het ontmoetingspunt, en ik volgde de TomTom. Daardoor kwam ik eerst langs de Stemweder berg, en vervolgens op kleine en nog kleinere weggetjes uit, met mooie uitzichten. En was er iemand hout aan het verbranden daarginds, of toch niet? De dikke rookwolken die over de weg trokken waren afkomstig van een boerenbedrijf, leek het, en vlakbij stonden, bijna niet zichtbaar in de dikke rook, twee brandweerwagens. Misschien toch niet zo onschuldig, die rookwolken. Waar ik allemaal langsgekomen ben op deze zwerftocht door Duitsland weet ik niet, maar op een goed moment was ik op een binnenweg naar Dummerlohausen, dwars door een veengebied, met aan beide zijden van de weg een prachtig uitzicht over het natuurgebied rondom de Dummersee. En ook was ik bijna op het ontmoetingspunt. Alleen nog even wachtten totdat ik voorbij die trekker kon......
... Stemweder Berg ...	... niet zo onschuldig ...
Ruim op tijd kwam ik aan bij de Dummersee. Er waren al wat CX-ers aanwezig, en ook zag ik een stel Dutch-CX-ers zitten. Motortas en helm werden bij hun tafeltje gezet, en binnen, bij de cafetaria werd een broodje besteld, wat aan het tafeltje afgeleverd zou worden. Mooi. Tijd voor wat ontspanning. Na een paar minuten werd de bestelling afgeleverd, en had ik even mijn aandacht ergens anders voor nodig, want het was best lekker !
... Dutch CX-er ...	... Dutch CX-er ...
... best lekker ! ...
Tegen drie uur was het toch wel tijd om weer naar de motoren te gaan. De begeleidende politie man stond al klaar, met de uitgekozen 'blokkers' om zich heen, dus we zouden wel snel vertrekken. Inderdaad duurde het niet lang meer. Honkie Tonkie wist een positie vooraan te bemachtigen, zodat hij met zijn nieuwe camera, die naar achteren gericht op zijn topkoffer stond, het hele gebeuren kon vastleggen. Vlak daarachter kwamen Frans en ik, waardoor we dus de hele tijd in beeld zouden zijn. Gek genoeg vond ik dat niet echt prettig. Maar goed, je weet nooit wat er kan gebeuren, als je met Henk in een groep rijdt,
Het vertrek was als gebruikelijk. De motoragent reed voor, hield het verkeer tegen, plaatste een blokker voor het aankomende verkeer, en reed weer naar voren, klaar om het zelfde trucje bij een volgend kruispunt nogmaals toe te passen. Het liep allemaal gesmeerd. Totdat......
Een brug, een hobbeltje in de weg, en daar zag ik de camera van Henk's motor stuiteren, en op de weg rollen. Het duurde minder tijd dan het opschrijven, maar in die tijd flitsten een aantal gedachten door mijn hoofd. In de grond kwam het hier op neer : stoppen of doorrijden. Stoppen betekende misschien een hoop onrust in de motor-rij achter me, met de kans dat de camera toch al overreden en overleden was. Bovendien zou ik de groep kwijtraken. Terugkomen op Vechta was geen probleem, daar had ik een TomTom voor. Doorgaan betekende dat de eventuele opnames voorgoed verloren zouden zijn. Ik reed aan de rechterkant, in de bij grotere groepen gebruikelijke baksteen-formatie. Dus ik zou kunnen stoppen.......
Twee tellen later stond ik rechts van de weg in het gras, alarm lichten aan, wachtend op het voorbij gaan van de rij motoren. En hoewel het er niet zo heel veel waren, duurde te toch wel even. De laatste motorrijder, lid van de Vechta organisatie, wilde stoppen, maar ook hij werd met heftige handgebaren verzocht om toch maar vooral door te rijden. Er was met mij en mijn CX niets aan de hand. Ik moest die camera hebben, die tien- of vijftien meter achter me lag.
De laatste motorrijder was nu voorbij, maar nog was het gevaar niet geweken, want nu kwamen de auto's er achteraan. Mijn CX stond ondertussen netjes op het zijpootje aan de kant. Ik liep voorzichtig, één hand wijzend naar de camera, en met één hand het gebaar makend van 'let op' naar de plek toe waar het apparaatje tot stilstand gekomen was. Twee keer dacht ik dat de voorband van de naderende auto de camera zou vermorzelen, niets overlatend dan versplinterd plastic en verpulverde elektronica, maar het lukte me om het ding op te rapen van het asfalt zonder al te veel gevaarlijke toeren. Snel stapte ik terug in het gras, en kon ik zien waar ik al die capriolen voor had uitgehaald. Tot mijn stomme verbazing werkte het ding nog!
Het apparaat werd in de tanktas gestopt en Vechta, Moorkamp 21 werd in de TomTom als bestemming opgegeven, en ik vervolgde mijn weg, nu alleen en zonder het voorrecht van politie escorte. Het maakte niet zoveel uit, want na een paar kilometer zag ik de staart van de colonne voor me, bezig de B69 op de draaien. Aansluiten, nee, dat ging niet meer lukken, en ook het filmmomentje door Micha, die op een viaduct de rij motoren aan het filmen was, miste ik. Ik zat net te ver achter de overige motoren. Bij de afslag naar de Moorkamp was de achterstand niet meer zo heel groot, en als laatste reed ik de Moorkamp op.
Bij de ingang stond Honkie Tonkie, wat beteuterd naar zijn topkoffer te kijken. 'Goh, is er wat,' informeerde ik, zo onschuldig als ik maar kon. Henk vertelde dat hij de camera kwijt was, wat ik al lang wist, want ik had het ding tenslotte in mijn tanktas zitten. 'Ach wat vervelend nou' reageerde ik zo neutraal mogelijk. Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om Henk direct zijn camera terug te geven. 'Nou, dan moet je maar een nieuwe kopen', suggereerde ik. Waarop Henk zei dat het apparaat wel vijftig euro koste. 'Hmm', bromde ik halfluid, terwijl ik wegreed, 'Dat is meer dan een flesje Fanta.''
Aangekomen op het CX parkeerterrein ontmoette ik MAST die net bezig was om zijn CX650 netjes neer te zetten. En die vertelde me dat Honkie Tonk zijn camera kwijt was. 'Ja, die heb ik', was mijn antwoord. 'Maar', zo vervolgde ik, 'hij krijgt hem niet meteen terug'.
Anderhalf uur later zag ik Henk weer lopen, deze keer bij de niet-CX motoren. Mooi spul' opende ik het gesprek. Henk knikte. 'Kun je een mooi filmpje van maken' vervolgde ik. 'Ja, als ik die camera had, maar die is weg.' 'Ik zou zo graag willen weten of er iets opgenomen was' ging Henk verder, 'maar dat zal ik nu nooit weten.' 'Jammer voor je, maar misschien heb je hier iets aan?' En met die woorden haalde ik de camera uit mijn broekzak, en stak die Henk toe. 'Hoe kom JIJ daaraan?' klonk het met een mengeling van ongeloof en blijdschap. Waarop ik natuurlijk het hele verhaal uitgebreid in geuren en kleuren uit de doeken deed. Met de toezegging van een flesje Fanta als dank voor de bewezen diensten ging ik even later weer verder, Henk achterlatend met zijn camera. Later bleek dat er helaas geen opnames waren gemaakt, slechts twee minuten bij de start van de tourrit waren opgenomen.
... hoe kom jij daaraan? ...
Na een verlaat middagslaapje, en een praatje links en een babbeltje rechts was het al weer tijd om wat te eten, in Vechta stijl. Ook kon ik even een blik werpen in het fotoboek van het 20ste Vechta treffen in 2016, twee jaar geleden. Tot mijn verrassing en genoegen stond er niet één, maar zelfs twee foto's van mijn CX in, met het zijdeksel met mini-CX.
In 2017 was er een Duitse CX-er langs geweest, om te vragen of die mini-CX te koop was. Naderhand had ik niets meer van hem gehoord, maar nu maakte Frans me er op attent dat er naar mij, of beter gezegd naar de mini-CX was gevraagd. Het duurde uiteindelijk nog even voordat de man ter plekke was, en daarna nog even voordat ik de meegenomen extra mini-CX uit mijn bagage had gehaald, maar daarna kon eindelijk de koop gesloten worden.
En daarna was het alweer bijna tijd voor het toespraakje van de organisatie, compleet natuurlijk met de prijsuitreikingen. Er waren natuurlijk weer tal van prijzen en prijsjes. Een speciale vermelding was er voor de bezitter van een Yamaha, die zo graag op het veld met CX-en, 'das heilige Rasen', het heilige grasveldje, wilde staan, dat hij zijn Yamaha vermomd had als CX, met twee imitatie cilinders links en rechts. Het werd hem toegestaan om op het CX veld te staan, en hij kreeg nog een prijs ook!
... vermomd als CX ...
De oudste aanwezige CX was er eentje uit december 1977. Weliswaar niet meer met het oorspronkelijke blok, want dat was versleten geraakt. De eigenaar had er nog over gedacht om te gaan klagen bij Honda, vertelde hij, omdat het blok maar net iets meer dan 250.000 kilometers had gedraaid......
... december 1977 ...
De eerste prijs, Pumpe 2018, was voor een originele CX van bijna 40 jaar oud. Maar, zo vertelde de prijs uitreiker, waar laat je dan het merkplaatje met de eervolle vermelding 'Pumpe 2018' Want eigenlijk moet dat wel op de motor geschroefd worden, maar dan is 'ie niet meer origineel. De eigenaar beloofde een oplossing te vinden, die we het volgende jaar dan zouden zien.
... Pumpe 2018 ...
De avond viel, er werd nog wat gegeten, er werd nog wat gepraat. Ik ging nog even bij Beussie langs, wat een beetje uitliep, en toen was het al weer genoeg geweest, tijd om het bed op te zoeken.
Het was me, terugkomend van de tourrit, al opgevallen dat de hoek van de medebewoner van de kamer er opgeruimd uitzag, en dat alle spullen die hij bij zich had ook weg waren. Motorpak, laarzen, helm, toilettas, tanktas, alles was weg en ook het bed was afgehaald. Het leek erop dat ik voor deze avond een eigen kamer had. Ik maakte me er niet al te druk om, pakte mijn spullen en ging uitgebreid douchen. Daarna was het hoog tijd om te gaan slapen. Maar toch vreemd van die verdwenen medebewoner. En met die gedachte viel ik in slaap........

Proloog Dag 1 Dag 2 Dag 3

Terug naar de Motorpagina