Ik had de wekker op de telefoon gezet op het ijselijk vroege tijdstip van zeven uur, maar de innerlijke klok liep om tien voor zeven al af. Aankleden dan maar, en aan het werk. Het werk, dat bestond uit het klaarzetten van het ontbijt voor de verwachte hongerige menigte CX-ers. Ik was niet de eerste, want Rembrand was al bezig met het koken van een stuk of 90 eitjes, en het opwarmen van de broodjes oven. Niets zo lekker als een vers broodje met een lekker warm eitje..... Nou ja, koffie dan. Koffie, veel koffie.

De koffie ketels werden gevuld en aangezet. Toch even controleren, want het foutje van de vorige ochtend stond me nog bij, maar het was allemaal in orde. En het was goed dat we vrij snel waren begonnen met de koffie, want het duurde niet lang of de eerste gast kwam al met de vraag : ist der kaffee fertig? Maar nee, die was niet fertig, en kunt u alstublieft even wachten, want we zijn druk. En druk waren we want eigenwijs als dat ik was vond ik dat de bar voor het ontbijt buffet beter iets anders zou moeten staan, want voor een goede doorloop zou het beter zijn als dit zus, en dat zo zou staan, en : nein, kein kaffee, wartet bitte, was het antwoord op alweer een vraag naar koffie......

Ondanks deze hindernissen en dankzij het herinrichten werd het ontbijt buffet dan toch in de juiste volgorde gezet. Broodjes, messen, boter, kaas en eieren en overig beleg, met aan het einde twee flinke ketels met koffie. Twee ketels? Nee, de eerste was al weer leeg, en werd dan ook meteen weer gevuld voor een tweede ronde. Maar nu kon het ontbijt dan ook beginnen.

Na afloop van het ontbijt spektakel, zo iets na tien uur, vond ik het hoog nodig om toch de tent weer in te duiken voor een stukje slaap. Ik hoorde nog motoren vertrekken, maar daarna was ik even weg, ver weg in dromenland......

Na een inhaalslaapje van een uur of zo keek ik weer anders tegen de wereld aan. Op het terrein waren de meeste motoren verdwenen, de zon scheen, en wat zou ik eens gaan doen. Zitten blijven en me vervelen of zo, of een rondje rijden door het weidse Drentse en Friesse land.

Het werd het laatste. En, zo bedacht ik me, als ik nu eens mijn zus in Drachten ging opzoeken, dan zou ik zo en zo terug rijden en dan.....

Een paar uur later reed ik, na een heerlijke rit over leuke kleinere en grotere wegen weer het treffen terrein op. En werd prompt staande gehouden door Marcel. Of er al een foto van me gemaakt was. Euh..ja, gisteren al. Dan was het goed, en ik mocht doorrijden. De Deauville werd naar hetzelfde plekje gereden waar ik die ochtend vertrokken was, waar ineens Michael naar me toe kwam. Of ik al op de foto was geweest. Euh.. ja, maar als het zo dringend moest wilde ik best nog wel een keer. De eerste keer was niet in motorkleding geweest, en deze keer zou dat wel zo zijn. Een extra rondje werd gereden, foto werd genomen, en dat was dat. Eindelijk kon ik de motor parkeren en het warme spul uitdoen. Helaas, later bleek dat het geheugenkaartje waar deze foto op stond beschadigd was geraakt. Dus toch geen "met motorkleding op de motor" foto.

Ik was ruim op tijd terug om het volgende onderdeel mee te maken, het altijd populaire "langzaamrijden" Coen riep de aanwezigen op om deel te nemen, maar zoals gewoonlijk was er niet zo heel veel animo de eerste minuten. Toch, als er een schaap over de dam is.... Al gauw stonden er twee, daarna vier, en nog later wel zeven of acht deelnemers klaar om onder elkaar uit te maken wie nu het langzaamste kon rijden met zijn of haar motor. In voorgaande jaren was al eens geprobeerd met een "vliegende start" elke rit te laten beginnen, maar dit jaar werd weer het oude systeem van "voeten los, tijd loopt" gebruikt.

... voeten los, tijd loopt ...

De meeste deelnemers hadden toch wel een CX bij zich, en er waren vele uitvoeringen. En zoals wel vaker bij het langzaamrijden, terwijl de eerste ritten al verreden waren voegden zich toch nog een paar laatkomers aan bij de rij deelnemende motoren.

Na het langzaamrijden was het tijd voor dat andere, zeer belangrijke evenement: de beroemde Dutch CX-V club barbecue. Twee enorme pannen werden opgesteld, hopen vlees werd klaargezet, er werden broden gesneden en schalen met salades klaargezet. Ook aan degenen die de voorkeur hadden aangegeven om vegetarisch te eten was gedacht. Alles was keurig onder controle....

Behalve het weer. De hele dag had er boven het treffen terrein een stevig zonnetje geschenen, maar nu, net op het moment dat het niet zo heel goed uit kwam, was er toch de dreiging van een regenbui. Kleine en grotere donkere wolken pakten zich samen. Het ging lang goed, maar toen ik mijn portie van de barbecue kon halen begon het langzaam, eerst nauwelijks merkbaar, te regenen. Niet een bui waar je direct helemaal nat van wordt, maar toch wel wat.

Ik besloot om rustig in mijn eigen tentje, recht voor de opgezette party tenten, het klaargemaakte lekkers naar binnen te werken. Het ging precies goed. De kleine luifel van de tent was voldoende om onder te zitten zonder dat de regendruppels op mijn bord met eten vielen.

Net zo kalm als dat het begon, eindigde de regen, met als bonuspunt een fraaie regenboog. En ook eindigde de barbecue, met een vergeten en aangebakken hamburgertje aan de rand van de grote braadpan, de miezerige rest van een groots eetfestijn.

Moegegeten en voldaan werd er wat gepraat, wat opgeruimd en begonnen de eersten al heel voorzichtig met het inpakken van de spullen om de volgende ochtend vroeg weer naar huis te rijden. Anderen keken nog een laatste keer rond op dit allerlaatste SJK ( maar niet het allerlaatste Dutch CX treffen ), om te kijken naar de verschillende motoren, en gewoon mooie plaatjes te maken. Ikzelf maakte van de gelegenheid gebruik om even snel het aantal motoren te tellen. Ik kwam tot een klein totaal van 41 motoren, waarvan er dan 26 tot de CX familie behoorden. Niet zo heel veel, maar ja, er waren natuurlijk motorrijders die slechts voor een dag, of voor een nacht gekomen waren en die waren alweer vertrokken.

Toch was het nog niet afgelopen met het gehele programma. Om 21:00 werd begonnen met het laatste programma onderdeel, de bier-marionetten. Met een stellage op de rug moesten de deelnemers proberen een glas bier leeg te drinken wat op een platformpje stond. Met met behulp van een aantal touwtjes werd het glas voorzichtig omhoog en in positie gebracht. Soms, want ook ging het regelmatig mis, tot vermaak van de toeschouwers.

Tijdens het bier-marionetten raakte het kabeltje van de microfoon in het ongerede. Marcel wist, met hulp van een stukje tape de zaak provisorisch te repareren. Het was wel een oplossing, maar even later, tijdens het afsluitende praatje van Coen, begaf de microfoon het weer. Dan maar handmatig, besloot ik.

Als ik de kabel op een bepaalde manier vast hield, dan was er verbinding, en werkte de microfoon. Maar loslaten, of een iets andere houding was alweer voldoende om de verbinding te verbreken. Zodoende zat ik gedurende Coens toespraak de gehele tijd aan zijn voeten, het kabeltje in de goede, werkbare stand te houden.

Het was een drukke dag geweest, vond ik. En hoog tijd om de warme slaapzak op te zoeken. Want na het mini-regenbuitje was het snel afgekoeld, en van de 28 of 30 graden overdag was maar weinig overgebleven. De slaapzak was wel lekker warm, maar toch was het dekentje wat uit de grote vouwwagen van Beussie was gekomen een welkome aanvulling op de pogingen om warm te blijven. De wekker van de telefoon werd op 7:00 uur gezet, en ik probeerde de slaap te vatten. Dankzij het gebrek aan feestelijk geluid lukte het vrij aardig om snel in slaap te vallen ...