De volgende ochtend werd opgeladen. Rustig en kalm, want dan gaat het veel sneller. Kleine tas hier, grote tas daar, tanktas bovenop de tank (waar anders?) en de tent en een vouwstoeltje tussen de topkoffer en mezelf. En ergens tussen al die spullen moest ik ook nog een plaatsje vinden.

Om 9:00 werd dan de motor gestart. Nog even een knuffel van Joke en dan vertrek ik. De route? Ach, ik heb al zo vaak de weg via Hoenderloo, Apeldoorn, Enschede gereden, het moest maar eens anders. En dus had ik een andere route gezocht, en ook gevonden. Wel iets langer, maar ook veel onbekender. Dus reed ik de A12 op, richting Duitsland.

Bij de A18 werd de afrit gekozen en vervolgde ik de reis. De A18 veranderde in de N18, en ik sloot aan in de rij voor het verkeerslicht. Maar wacht eens, twee rijbanen, als ik nou eens.... Beetje gas erbij, en terwijl ik alweer begon met remmen, werd het licht groen. Dat scheelde weer een paar vrachtwagens voor me. Ook een volgend en een derde verkeerslicht werkten mee, en zo reed ik vlot over de N18 richting Groenlo. Maar ergens was het geluk op, en met een langzaam rijdende vrachtwagen voor een lange rij met auto's werd de reis voortgezet.

Bij Enschede werd het laatste stukje van de A35 genomen, richting Duitsland. Niet lang nadat de A35 overgegaan was in de N35 was ook de grens bereikt, hield de N35 op en was plotseling de 54 geworden. Een weg met nu eens twee rijbanen oostwaarts, dan weer twee rijbanen westwaarts. Het ging als een speer. Een rustige weg, met voldoende ruimte om incidenteel wat in te halen. De zon scheen, de hitte viel nog reuze mee, Ja, het leven op de motor was goed.

Tot het punt kwam waar de afslag naar de volgende weg kwam, de afslag naar de 70. Dat was geen 3-rijstroken weg, maar gewoon een 2-rijstroken weg. Dat betekende wel dat inhalen toch net iets anders ging dan zojuist. En op een gegeven moment zat ik dus achter een vrachtwagen die met moeite de 70km/u haalde. En groot was 'ie ook wel. Ik zag geen kans om wat te zien, dus geen kans om in te halen. Maar he? wat was dat. De rechter knipper van de vrachtwagen ging aan, zou hij me iets willen zeggen, bijvoorbeeld dat ik kon inhalen? Even liet ik de motor opzij, naar links gaan,om voorbij de vrachtwagen te koekeloeren en ja, vrij baan vooruit, en over een voldoende afstand, dus gaan met die banaa...euh...Deauville.

Weer wat geleerd. De chauffeur werd met een zwaai bedankt voor de assistentie. En een tijdje later gebeurde het weer. Zo help je elkaar in het verkeer. En zo kwam ik al slingerend door het fraaie landschap steeds dichten in de buurt van Vechta. De borden naast de weg begonnen vertrouwde namen weer te geven, en op een goed moment vertelde de blikken juffrouw van de TomTom me dat het best eens een goed idee kon zijn om rechtsaf te gaan. En die weg was wel weer de weg die ik gewoonlijk naar Vechta reed, en die ook nu ingepland stond. Prima op de route, en mooi op tijd ook.

Al met al waren de kilometers met redelijke snelheid onder de ban den van de Honda doorgegleden. Maar het gevolg van de afgelegde kilometers was zichtbaar in de verminderde hoeveelheid benzine in de tank. Oorzaak en gevolg, maar dan andersom. Of toch niet? Hoe het ook zij, het was langzamerhand tijd om een tankstation op te zoeken. En als ik met niet vergiste zouden er binnenkort een aantal zijn.

In Fürstenau werd een tankstation gevonden. De Deau werd neergezet, en dat was dat. Helm af en tanken dan maar. Ook dat verliep allemaal zonder problemen. Totdat ik wilde afrekenen. Twee, drie keer werd mijn bankpasje geweigerd. En daar sta je dan. Gelukkig had ik, om de kosten van het treffen te kunnen betalen, ook een redelijk ruime hoeveelheid ouderwets contant geld meegenomen, en daar werd de rekening mee voldaan.

Al peinzend hoe het nu weer mogelijk was dat de pas geweigerd was liep ik terug naar de motor. En die auto die daar aankwam werd niet meer dan een oppervlakkige blik gegund. Het pasje moest goed zijn, bedacht ik me, en... Mijn gedachten werden verstoord doordat iemand me vanuit die pas aangekomen auto toeriep. Wat moest die man? Kijken, nog een kijken, en verdraaid, die kop die daar uit het raampje stak kende ik!

... een auto ...

Beussie, want die was het, was ook onderweg naar Vechta,weliswaar zonder motor, maar wel met zijn Beusmobiel, een iets aangepaste Renault bus. Na een hartelijke begroeting vroeg hij of ik verdwaald was. Nee, ik zat helemaal prima op de route die ik wilde. Beus was wel ergens de weg kwijt geraakt, en ook zijn navigatie kreeg hij niet meer aan de gang. Bij het tankstation werd de weg gevraagd, en even later ging hij weer, op weg naar Vechta, terwijl ik een broodje naar binnen werkte.

Ik zette mezelf weer tussen de bagage en vertrok voor een volgend stuk je van de reis. Eerst maar richting Diepholz, en dan via de 68 tot vlak voor Quakenbrück, om daar scherp rechtsaf te gaan. De weg was redelijk, en ook redelijk bekend, want dit herkende ik, en verderop was dan dat ene dorpje, en nog verder een rotonde en daar.....

Nee, dat kon niet, en ook klopte het aantal niet, maar het moest wel zo zijn dat het groepje motorrijders een eind voor me de iets eerder vertrokken Vechta-gangers uit Ede waren. Een dieppaars-achtige zijspan combinatie, en twee, nee drie motoren met aanhangers. Wie de derde motor was kon ik niet zo direct zien. Maar daar had ik een oplossing voor bij de hand, de rechterhand wel te verstaan. Het duurde niet langer dan een minuut of twee om bij de de anderen te komen. Ja, het waren Coen, Lieke en Michael. Degene die ik van een afstand niet had kunnen plaatsen was Werner, compleet met Goldwing en een aanhanger bedekt met ‘accessoires’ Ondanks eerdere berichten was hij toch naar Vechta afgereisd.

Ik voegde in voor Michael, die zoals gewoonlijk als hekkensluiter fungeerde. Werner, die nu voor mij reed, had snel door dat er iemand bij gekomen was. Coen merkte het iets later, en Lieke, helemaal vooraan, werd door Coen ingeseind dat ik er ook was.

Later werd er veel over gesproken, dat ik, een half uur later vertrokken en met een half uur langere route, toch nog voor Vechta de anderen, die om half negen zouden vertrekken, zo had ingehaald. Ik sta niet bekend om een extreem snelle rijstijl, dus hoe had ik dat gedaan?

We kwamen tot de conclusie dat het een samenspel moest zijn geweest tussen een toch iets later vertrek van de groep, een wat langdurige stop, en een lagere gemiddelde snelheid vanwege zijspan en aanhangers. Mijn snelheid lag op sommige stukken toch dichter tegen de 100 als de 90 km/u, terwijl Lieke me later vertelde dat hun snelheid eerder 70 of 80 km/u was.

Maar goed, hoe het ook zij, nog voor 13:00 reden we gezamenlijk het terrein van de BdkJ op, waar het 25ste motortreffen van de Weser-Ems-Elbe CX club gehouden werd. En bij de aankomst was het het vertrouwde ritueel: Helm af, foto, verder. De motor werd direct naar de gebruikelijke plek gereden waar we vaker de tenten hadden opgezet.

... helm af, foto, verder ...

Na een niet al te nauwkeurige controle op grote hoeveelheden mieren en andere enge beesten werd de tent uitgepakt en opgezet. Alles wat op de motor meegekomen was werd zo snel mogelijk de tent ingewerkt, zodat het er weer een beetje netjes uitzag. Stroom was nog niet beschikbaar, dus het opblazen van het luchtbedje werd met de 12 Volt aansluiting van de Deauville gedaan. Om niet teveel stroom uit de accu te halen werd wel even de motor gestart, totdat mijn bed er redelijk stevig uitzag. Ik zou het toch nog wel een keertje moeten ‘bijblazen’ want steeds verdween er heel langzaam toch wat lucht uit het matrasje.

En toen de tent stond, en de ergste zooi achter het tentdoek verdwenen was, was het tijd om eens te gaan rondkijken of, en zo ja wat, er veranderd was. De grootste verandering was dat het gras voor de gebouwen nu weer de parkeerplaats voor de CX-en en aanverwanten was. Sinds 2017 werden de CX-en naast de grote tent op het achterste veld geparkeerd, in verband met een grote verbouwing. Ook in 2022, toen de verbouwing al lang klaar was. Kennelijk was daar commentaar op geweest. Nu was ‘Das Heilige Rasen’ van de vroege jaren Vechta weer in ere hersteld. Overige motoren moesten langs de oprijlaan geparkeerd worden. Verschil moet er wezen.....

... Heiligen Rasen ...

De welkomstfoto lag al klaar op de tafel achterin de aanmeldtent, en die werd meegenomen. Maar zoals elke keer, dan heb je een foto, en hoe krijg je die nou zonder kreukels en vouwen mee. Gelukkig had ik daarvoor een plekje vrijgehouden in de tanktas, en dat paste precies.

... welkomstfoto op de tafel ...

Coen en Michael wilden nog even langs een bank rijden om wat geld te pinnen,. En omdat mijn pasje de laatste keer geweigerd was bij een tankstation reed ik mee. Als ie het nu weer niet deed.... Maar bij de bank bleek het allemaal goed te gaan, en met een zucht van opluchting nam ik de zojuist gepinde contacten uit het vakje van de geldautomaat. Het lag niet aan mij, deze keer.....

Terug op het terrein werd het tijd voor de inschrijving. Zo heel erg moeilijk doen ze meestal niet bij dit treffen, en ja, ook zonder inschrijving zou je misschien wel een ontbijtje kunnen bemachtigen, maar, dat is geen stijl. Dus, netjes inschrijven.

En dat betekende in de rij aansluiten, en wachtten. En omdat ik van vorige keren al wist dat er moeite is met het juist uitspreken en terug vinden van mijn achternaam, heb ik dat keurig op een kaartje opgeschreven. Met de overige gegevens. Dat ging een stuk sneller dan de laatste keer, en ik kreeg een polsbandje, en een sticker uitgereikt. Het polsbandje ging met de sticker in de tas, waar ook al de inritfoto zat. “Und welkommen ins Vechta!”

Ter ere van de 25ste keer was er een kleine verloting georganiseerd. Niet voor een gereedschap setje of een fietspomp, nee, de hoofdprijs was een CX500 Eurosport in, zo te zien, prima conditie. Lootjes waren te koop bij de inschrijving, of bij de bar. Maar, zo dacht ik, dat komt later wel. Tot het welkomst ritueel behoorde ook een glaasje ‘schnaps’ uit een fles met het bekende Weser-Ems-Elbe CX logo. Maar nee, alcohol en ik zijn nooit vriendjes geweest, dus dit ging aan mij voorbij. Anderen lieten het zich goed smaken.

Onder de brandende zon, die eigenlijk eventjes te goed zijn best deed, vulde het terrein zich. Nee, niet iedereen had een tent of tentje, er waren ook die met een camper of een caravan gekomen waren. Waarschijnlijk een gevolg van de stijgende gemiddelde leeftijd. Niet alleen van de CX/GL-en, ook van de CX/GL berijders. Terwijl de tijd langzaam voort gleed, en de zon zich heel langzaam naar de horizon bewoog, werd er bij de gelukkig weer vertrouwde snackkar van Heinz Bokern wat te eten gehaald. Heel erg gezond was het niet, en het voldeed vast niet aan de schijf van vijf, voedingsschijf of wat voor schijf dan ook, maar het was wel traditioneel Vechta-voedsel

Toen de zon eindelijk achter de bomenrijen verdween nam ook de temperatuur eindelijk iets af. Op het feestterrein was de ‘biker’ muziek begonnen, en wederom, ook geheel traditie getrouw, was het niet geheel en al mijn smaak. Bij Beus, die zijn Renault camper met voortent iets verderop had gezet, werd een deel van de avond doorgebracht met dan weer iets serieus, maar meestal wat oppervlakkig geklets.

Om een uur of elf vond ik het welletjes, en schoof de nog warme tent in. Morgen zou er wel weer een dag zijn, bedacht ik me.

Twee keer werd ik wakker die nacht, maar beide keren viel ik snel weer in slaap, moe als ik was van de reis, de warmte, en alle indrukken......