Vroeg, te vroeg werd ik wakker. Maar waar was ik wakker van geworden? De zon was opgekomen, maar dat kon het niet zijn, maar wat dan wel? En waar kwam dat irritante getik vandaan, net alsof er een kraan stond te druppelen in een gootsteen. Manhaftig probeerde in het geklop te negeren, maar links om draaien, was geen succes, rechtsom draaien evenmin. Om gek van het worden !!

Tijd om op onderzoek uit te gaan. Buiten de tent was het getik ook hoorbaar, maar na een paar passen was het ineens opgehouden. Raar, ik draaide me om en ... ‘Tik, tik, tik, tik,...’ Toen zag ik iets bewegen. Nee, geen druppelende kraan, maar een wiebelmannetje boven op de aanhanger van Werner, met een klein zonnecelletje. Als er licht op viel, begon het mannetje te bewegen, met als gevolg: ‘Tik, tik, tik, tik.... ’ Dat het zojuist even gestopt was kwam omdat ik net het zonlicht blokkeerde. Vlug werd een shirt van Werner van zijn stoel gepakt, en over de lawaaimakers gehangen. Zo, Rust !

Dat ik best wat laat was bleek bij de douches, allemaal bezet, en er waren nog wachtenden voor me. Nee, dan komt het later wel, dacht ik. Maar het zou wel veel later worden, zo bleek....

Nog was dit deel van kamp Holland II in een diepe rust gehuld. Alleen Jottum was wakker, bezig met wat een Jottum vroeg op de ochtend doet. Ik kroop nog even de tent in, en wist, nu het tikken over was, toch nog een paar kwartiertjes slaap te vinden.

Het ontbijt in Vechta is in de loop der jaren weinig veranderd. Wel zijn de lange rijen wat korter geworden, maar dat is eigenlijk alles. Door de loop der jaren heen had ik wel wat trucjes aangeleerd om het ontbijt wat soepeler te laten verlopen. En de laatste aanvulling was een helmtas.

Rustig voort schuifelend in de rij met min of meer hongerige motorrijders was het mijn beurt. Bordje pakken, en gewoonlijk komt daar dan een eitje op, gevolgd door een- of twee broodjes. Nu verdwenen het eitje en de broodjes in de tas. Een paar plakjes kaas werden aan het bord toegevoegd, gevolgd door een beker met ‘orangensaft’. Ook een beker met koffie kwam op het bordje terecht. En als ik nu de broodjes ook op het bordje had gelegd zou het wel erg vol gelegen hebben, en moeilijk om mee te lopen. Even bedacht ik me dat het wel erg gulzig stond, maar dat ging gelukkig snel weer over. Bij de restanten van het kampvuur werd een bovenwindse zitplaats gevonden, en de broodjes en het eitje uit de zak gehaald. Goed gedaan, en eet smakelijk!

Anderen voegden zich bij me, ieder met zijn bordje met lekkers. De Vechta broodjes zijn altijd prima, zo prima en smakelijk dat ik voor een extra ronde ging.

Na dit overdadige ontbijt wandelde ik rustig terug naar mijn tent. Wat zou ik verder doen deze dag? Om drie uur was het vertrek vanaf de Dummersee gepland, een tocht met alle daar aanwezige motoren in een lange stoet terug naar het BdkJ, onder politie begeleiding en zonder te stoppen voor rood licht of verkeer van rechts. Dat was wel wat.

Maar ooit had ik me voorgenomen om, als ik in de buurt was, te gaan kijken waar mijn opa was geweest, in de jaren 1944-1945, in kamp Bergen-Belsen. En Bergen-Belsen was maar 150 km vanaf Vechta. Het was nu bijna half tien, als ik nog langer zou wachten dan haalde ik het allemaal niet meer....

Binnen een paar minuten had ik de motor spullen klaar, de TomTom en mijn tas gepakt, en was ik weg. Een zwaai naar Beus, en daar ging ik. De Deauville startte, natuurlijk, vlot en ik reed de poort uit. TomTom wilde me een heel andere kant op hebben dan ik in gedachten had, en ik had ook nog de oordopjes vergeten. Toen die geplaatst waren en ik verder reed was TomTom er helemaal niet blij mee. Met haar mechanische stem probeerde de juffrouw in het kastje me te overtuigen dat ik toch echt moest omkeren....

Dan maar even geen TomTom. Bij een bushalte in de buurt van Diepholz besloot ik dat het ook anders kon, anders rijden dan met een voor geprogrammeerde routetrack die toch niet deed wat ik wilde. Route track eruit, en bereken de weg naar Bergen. Juist, dat lukte. Het zou misschien niet de weg zijn die ik had gekozen, maar nu schoot ik in elk geval wel op.

Kort daarna kwam ik weer op de 214 uit, en die reed ook wel lekker met de Deauville. Wel moest ik in de gaten houden dat het niet allemaal te snel ging, want amper was een 70 km/u stuk voorbij, en was ik net lekker bezig weer in de buurt van de 95 of 100 km/u te komen, of daar was het weer: 70 km/u. Ook stonden er vrij veel flitspalen langs de kant van de weg. Flitsten ze hier nou van voren of van achteren? Geen idee, toch maar voorzichtig zijn.

Barver, Sulingen en Borstel werden gepasseerd, en Nienberg kwam steeds dichterbij. En daar scheen er wat aan de hand te zijn. Een fanfare liep langs, net van een optreden of van een repetitie, want allemaal wel in uniform, maar losse jasjes en open shirt. Ook een man met een houten geweer liep er. Wat was er aan de hand?

In voorgaande jaren kwam ik, terugrijdend vanaf Vechta, wel eens een Rooms-katholieke processie tegen. Die had te maken met Sacramentsdagdag, wat gewoonlijk op de tweede donderdag na Pinksteren, maar in de praktijk de eerste zondag daarna gevierd wordt. En ik vermoedde zo dat deze mensen daarvoor aan het repeteren waren.

Met al die gebeurtenissen had ik totaal geen idee meer hoever ik nog van mijn doel af was. Wel verminderde afstand teller op de TomTom gestaag, dus kwam ik steeds dichter in de buurt. En nu? Gewoon Bergen volgen? Of toch niet.

Ik besloot om het er op te wagen. De thuis samengestelde track werd op de TomTom gezet, en dan werd gekozen voor de route naar het dichtstbijzijnde routepunt, in de hoop dat ik niet eerst tien kilometer terug gestuurd zou worden. Maar het leek te werken, die kant uit, gewoon verder....

Uit wat ik nog kon herinneren van de track, en het samenstellen van de route, was dat er een groot militair terrein vlak bij het voormalige kamp ligt. En even later reed ik een militair gebied binnen, over de Panzer Ringstrasse. Borden met stoppen verboden en met niet fotograferen droegen ook bij aan het militaire gevoel. Een eind verderop, achter een groot hek, stonden rijen met onder aarde bedolven gebouwtjes, met dikke stalen deuren. Duidelijk een munitie opslag terrein.

Maar was ik nu al voorbij dat Bergen-Belsen, of nog niet? Als er binnen vijf kilometer nog niets was van een richtingbord of zo, dan moest ik toch maar even stoppen om te kijken of het nog ver was. En nog geen twee tellen later stond daar een bord met de tekst “Gedenkstatte Bergen-Belsen” met een grote P eronder. Ik was er.. ..

De tas werd uit, en de helm werd in de topkoffer gedaan. Dat liep toch iets makkelijker. En waar was nou dat gedenkteken? Het bleek overal om me heen te zijn. Wat rondlopend over het voorterrein zag ik een wegwijzer naar het bezoekerscentrum. Daar maar eens kijken. Er was een cafetaria, een informatie balie en een hoop onbestemde ruimtes daarachter. Maar hee, daar tegenover de balie, dat leek wel een gastenboek of zo....

Naast het gastenboek lagen twee andere boeken. Met als titel : “Bergen-Belsen, Gedenkbuch”. Deel 1 was A—K, deel II was L—Z . Op elke pagina van deze boeken rijen met namen, eindeloze rijen namen, en het waren dikke boeken, in totaal meer dan 1100 pagina's met namen. Om het koud van te krijgen......

Deel I, A—K, lag opengeslagen bij de letter ‘F’, van Frank, Annelies Marie, de bekendste persoon uit Bergen-Belsen. In het andere boek, Deel II , L—Z, vond ik de vermelding waar ik naar zocht, ‘Versteeg, J’, uit Loosdrecht. Dat maakte wel even indruk. Maar ook was het jammer dat ook hier de letter T van de familienaam vergeten was.

Bij de balie vertelde ik dat de naam van mijn grootvader niet juist in het boek stond. De medewerkster kwam mee, en ter plekke werden naam, voornaam en geboortedatum opgeschreven, zodat de archivaris dit zo snel mogelijk kon bijwerken. Tot mijn verrassing kreeg ik een boek Deel II mee, met daarin dus de naam van mijn opa, en daar werd ik best wel emotioneel van, iets wat ik nooit van mezelf had verwacht.

Terug bij de motor nam ik eerst een slokje water, en toen was het: wat nu? Als ik niet te veel treuzelde, en gewoon lekker doorreed zou ik nog ruim op tijd bij het verzamelpunt aan de Dummersee kunnen zijn. Dus, opstappen en wegwezen! De helm werd uit de topkoffer gehaald en het boek werd, zorgvuldig verpakt, in de topkoffer gelegd. Helm op, TomTom inschakelen en op weg naar het volgende punt.

Meestal is het, zodra ik aan het rijden ben, dat mijn gedachten in hoofdzaak bij de weg en het verkeer zitten. Deze keer lukte dat niet helemaal. Na een bocht naar rechts, ergens, kwam er uit een weg van rechts een auto met aanhanger. Geen probleem, want ik wilde rechtdoor op een voorrangsweg. Maar deze auto reed wel door... Het ging allemaal goed, maar het bleek dat ik weer eens vergeten had om de rechter knipper terug te schakelen. Dan krijg je zoiets.

Het leek erop dat mijn terugrit over bijna dezelfde weg ging als de heenreis. Binnen de kortste keren zat ik weer op de 214. Geen probleem, het bleef een mooi stukje Duitsland waar ik doorheen reed. Kleine boerderijen, leuke stadjes, met gepaste snelheid werd er langs gereden. Bij Nienburg was het tijd om te tanken, en daarna, met een rare slinger om vanuit het stadje weer bij de weg te komen, werd de 214 weer gevolgd.

Pas ver voorbij Sulingen werd het wat anders. Deze weg, naar Wagensfeld, kende ik nog niet. Wel verbaasde ik me erover dat er op deze weg, die in Nederland hoogstens 60 km/u zou zijn, toch gewoon (noem het maar gewoon) 100 km/u gereden mocht worden. Nou ja, het schoot wel lekker op. Bij Lembruch kwam ik op bekend terrein. De TomTom werd gevolgd en het eindpunt, de Olgahafen in Damme, werd zonder verdere avonturen bereikt. Ik was zeker niet de eerste of enige die de motortocht naar Vechta zou meemaken. Tientallen motoren stonden samen op het parkeerterreintje. De Deauville werd aan de verzameling glanzend chroom en glimmend ijzer toegevoegd, en dat was dat.

Het volgende punt was een ijsje, want het vorige jaar had ik een ijsje weten te bemachtigen, en dit jaar wilde ik dat weer, de temperaturen waren er ook wel naar. Maar die rij.... Gelukkig zag ik Erik al vrij ver vooraan in de rij staan. Of hij zo vriendelijk wilde zijn om voor mij ook een ijsje te halen? Dat was geen probleem, en moe van de afgelopen 300 kilometers vond ik een plekje in de schaduw, om even bij te komen.

Tegen drie uur zag ik dat de instructie van de politie en de MTAS begeleiders voor de tourtocht naar Vechta al was begonnen. Nou ja, het meeste wist ik, en wat ik niet wist dat zou ik vanzelf merken. Toen ik, ijsje nog in de hand, dichterbij kwam kon ik de helft weer niet verstaan, en de helft die ik wel kon verstaan begreep ik een derde van. Niet echt nuttig. Snel werd het laatste stukje van het ijshoorntje weggehapt, met als resultaat een uiteenspattend ijshoorntje en grote spetters ijs op mijn shirt.

Zo goed en zo kwaad als het ging werd het ijs van het shirt geveegd. Maar, bedacht ik me, de mieren zouden er die avond vast wel op af komen. En met deze warmte zo'n shirt onder je motorjas, nee ook geen goed idee. Dus ging het shirt uit, en trok ik de doorwaaijas aan, het was warm zat. Shirt in de zijkoffer, helm op, en toen was het wachten op het vertrek.

Bij het wegrijden kwam ik vrij vooraan in de rij motorrijders, en aan de rechterzijde van een fransman, een Harley rijder. Het bleek gaandeweg de rit niet de beste plek te zijn. Kunnen Harley's niet langzaam, of was deze fransman een beginner? Hoe het ook zij, ik had er moeite mee om positie te houden, en steeds als de man terugschakelde naar een lagere versnelling leek zijn achterwiel te blokkeren, met een akelig band-op-asphalt piepend geluid. Daardoor had ik minder oog voor de omgeving, of de lange stoet motorrijders achter me.

Maar na een uurtje bereikten we het BdkJ kamp weer. De Deauville werd geparkeerd, het boek uit de topkoffer gehaald, en ik vond het meer dan hoog tijd geweest om eens te gaan douchen. Dat was er deze ochtend bij ingeschoten, en mocht wel eens gebeuren na een warme dag op de motor.

Lekker opgefrist verscheen ik weer bij mijn mede CX-clubbers. Waar ik geweest was, was de vraag, ze hadden me gemist. En dat was natuurlijk een goede gelegenheid om uitgebreid het verhaal van de afgelopen uren te vertellen. Met af en toe een Fanta, nog vaker een paar slokken water, en prettig gezelschap schoven de uren voorbij.

Wel was het voor mij nog zaak om een poging te doen om de te verloten CX te bemachtigen. Nog steeds had ik geen lootjes gekocht en de trekking zou al over een paar uur zijn. In de aanmeldtent waren ze nog beschikbaar, vier lootjes wilde ik hebben. Maar ik bleek er vijf te hebben afgescheurd, dan maar eentje extra betaald, dat gaf ook een extra kans. Wel bleef het probleem bestaan wat te doen bij winst, want hoe moest ik dat aan mijn vrouw vertellen?

Vanwege de nogal hoge temperaturen die voor de volgende dag, Zondag, werden verwacht vond ik het een goed idee om niet al te laat te vertrekken. Maar daar was nog de kwestie van een groepsfoto met alle Nederlanders onder het Vechta spandoek. In voorgaande jaren werd die foto op zondag morgen gemaakt, vlak voordat iedereen vertrok. Alhoewel, vaak waren er al mensen vertrokken die toch wat verder moesten rijden naar huis. Toch maar eens vragen op dat ook anders kon, die foto...

Het was geen probleem, zo vertelde Lieke me, vanwege de warmte was er besloten om de groepsfoto deze avond om half zeven te maken. De meeste Nederlanders waren dan nog op het terrein, en dan kon de volgende morgen zo vroeg als men wilde vertrokken worden. Wel was er een groepje wat het niet helemaal begrepen had, en half zeven op zondag wel erg vroeg vond......

Zo tegen half zeven op werden de Hollanders uitgenodigd om toch vooral onder het spandoek samen te komen. Maar, zo verklaarde Jakob, ik heb geen tijd, hoe moet ik dan op tijd komen? Maar het was het al bijna half zeven, zodat een filosofische discussie over ruimte en tijd (Leibniz, Kant) geen tijd had om van de grond te komen.

Vrijwel alle Nederlanders verzamelden zich onder het grote spandoek. Eerst werd met de ene camera, dan weer met een andere camera een foto gemaakt. En ja, wie er niet op stond, die was gewoon te laat geweest.

Niet lang hierna was er de wedstrijd zuigerwerpen, waarbij een (CX) zuiger precies in een stapel (CX) motorbanden gemikt moest worden. Leuk en vermakelijk, en toch niet zo makkelijk als het lijkt.

Ik vond het tijd om nog even in de grote tent te kijken waar foto's van de eerdere edities van het Vechta Treffen opgehangen waren. En daar hier, natuurlijk, ook een foto van het speciale zijdeksel, dat ik in 2017 in elkaar had geknutseld. De CX, mijn Rode Rakker, was dan wel verkocht, maar het zijdeksel had ik nog steeds !

Al doende miste ik de opening van de afsluiting van het weekend, het moment waarop de mededelingen werden gedaan en de prijzen werden uitgereikt. Het grote moment, het verloten van de CX500 Eurosport, zou natuurlijk helemaal aan het eind komen.

Eerst was er het voorstellen van het ‘Orgateam’, de groep vrijwilligers die het hele gebeuren, nu voor de 25ste keer, hadden georganiseerd, met een fotomomentje. En dan was het de beurt aan de prijzen, waarbij het me weer ontging waar welke prijs nu precies voor was, alhoewel de teksten op de T-shirts natuurlijk wel een duidelijke aanwijzing waren. Bijvoorbeeld ‘Alles im Lack’ moest wel; betrekking hebben op de mooiste verf-job op een CX. En was de verbouwde CX nou de mooiste, of was er een andere reden dat ook deze een T-Shirt kreeg?

En toen was het tijd voor de verloting. De CX was ter beschikking gesteld door degene die het vorige jaar nog de oudste deelnemen op een CX was, maar, na een valpartij, besloten had dat de motor weg ging. Maar eerst was de CX wel helemaal opgeknapt!

Er waren ruim 800 lootjes verkocht vertelde de club-voorzitter, de opbrengst ging niet naar de eigenaar, binnenkort de voormalige eigenaar, en ook niet naar de club. De opbrengst zou geheel ten goede komen aan een goed doel. Na deze mededeling mocht de man die de CX beschikbaar had gesteld de lootjes trekken, Het eerste, en ook het tweede lootje was groen van kleur, en de gelukkigen konden een tasje met spullen van Louis ophalen.

Groene lootjes waren niet interessant voor mij, want ik had vijf rode lootjes. Maar voordat er opnieuw een papiertje uit de grote doos gehaald zou worden werden er eerst nog mededelingen gedaan, dit alles om de spanning natuurlijk iets op te schroeven.

Coen, voorzitter van de Dutch Honda CX V-twin club, bedankte voor de goede ontvangst, de voorzitter van de Zuid-Duitse club had een geschenk, en een onfortuinlijke motorrijder vroeg iedereen om nog eens goed rond te kijken, want ergens tussen Vechta en het terrein van de BdkJ had hij zijn portefeuille verloren... En Coen kwam een tweede keer op het podium, om iedereen uit te nodigen op de nieuwe locatie van het Nederlandse treffen, te Collendoorn.

Maar toen was er geen ontkomen meer aan, de CX zou verloot worden. En deze keer was het een rood lootje! Daar had ik warempel kans om een CX te winnen. Ook het eerste cijfer, een nul was goed, maar bij het tweede cijfer, weer een nul, vervlogen al mijn vijf kansen. Jammer. De CX werd gewonnen door een Duitser die het juiste nummer 0020 had. Hij was op een BMW gekomen, maar, zo vertelde hij, vroeger reed hij CX!

Nadat de gelukkige nieuwe eigenaar de motor van het veld had gereden was het officiële gedeelte ten einde, en werd het podium overgelaten aan Tommy Kuhlman, die de rest van de avond rustige luisterliedjes te gehore bracht.

Ik ging, nu de meeste motorrijders weer op kamp waren, nog even over het hele terrein om motoren te tellen. Met de telefoon in de hand werd geteld. Dat ging best goed totdat iemand me vroeg of ik even kon helpen met zijn rugtas, waarin een hondje zat, om te doen. Toen dat gedaan was, en ik de telefoon weer pakte, deed ik iets fout, en kon ik overnieuw beginnen.

De tweede ronde verliep bijna net zo problematisch, met het grote verschil dan ik op een gegeven moment de telefoon wegstak, om even wat dringends te doen. Daarna was mijn telling weer weg. Een derde ronde gaf wel een resultaat, maar dat was zo raar dat ik besloot om het maar ongeveer op een grove schatting van een benaderd gemiddelde te houden, van rond de 122 CX-achtigen en 68 overige motoren. Maar het kan ook 179 CX-en en 86 overige motoren zijn geweest, of ook wel....

Een ruime week later plaatste de Duitse club hun inrit foro's op de website. Ook die werden door mij geteld en daar kwam weer een andere getal uit: 161 CX/GL motoren, en 88 overigen. Of dat klopte ?

Tijdens de verwoede tel-pogingen was de avond gevallen. En na een praatje links en rechts was het tijd om de tent op te zoeken. Een aantal brutale mieren werd zonder vorm van proces op hardhandige wijze de tent uit gewerkt, en ik probeerde de slaap te vinden. Dat lukte veel minder goed dan de voorgaande nacht,.....