Vroeg, veels te vroeg werd ik wakker. Pas half vier, een gewoon mens zou nog slapen! Maar heel zacht begon het buiten de tent al licht te worden, en een vaag ochtendgloren kondigde de dag al aan. Nou, dan kon ik net zo goed ook beginnen met een stukje dag. Even later, terug lopend vanaf de douches vond ik het toch wel wat hebben, zo'n rust boven de tenten en campers, rust die over een paar uur verdwenen zou zijn als een ieder druk bezig was met vertrekken....

Ik ging nog even op het luchtmatrasje liggen.... en werd om half zeven weer wakker. Naast me was in elk geval Werner al bezig met inpakken, en ook aan de andee kant hoorde ik al inpak geluiden. In de verte klonk het wegstervende geluid van een CX. Het was zondag, vertrekdag.

In de betrekkelijke rust van de tent werd zoveel mogelijk ingepakt en her-ingepakt. Maar waar moest ik nu dat boek uit Bergen-Belsen laten? Dat moest later maar komen, nu eerst de zaken die wel klaar gezet konden worden, waaronder het lucht-matrasje, wat met een luide zucht leegliep.

Het zou nog wel even duren voordat het ontbijt zou starten, maar trek had ik al wel. En koffie zou er ook wel ingaan. Voor het eerste had ik geen oplossing, maar de koffie, dat kon wel. De dompelaar werd gepakt, wat water ingeschonken en met een zakje oploskoffie erbij kon ik om half acht toch alvast wat koffie naar binnen krijgen, als begin van het ontbijt. Straks meer, nu eerst verder met in- en opruimen....

Ruim voor acht uur was ik al bij de ontbijtplaats. En om tien voor acht kwam er een teken van de organisatie “Das fruhstuck ist Fertig.” Ik was dan wel niet de eerste of tweede maar als derde in de rij was het toch wel vooraan, en snel aan de beurt.

Na het ontbijt werd de Deauville van de parkeerplaats gehaald en tot bij de tent gereden. Het Bergen-Belsen boek vond een plek in de top-koffer, in de trui gewikkeld. De tent werd leeggeruimd en platgelegd. Netjes inpakken is bij deze Khyam niet noodzakelijk, en dat werd dan ook niet gedaan. Deze tas hier, die daar, enlangzaam werd de plek waar ik het weekend had doorgebracht leger en leger. Ik keek eens rond, Ja, klaar. De waterfles werd een laatste keer gevuld, de later vertrekkenden toegezwaaid, en om 08:40 vertrok ik naar huis.

De TomTom deed weer eens raar. Of misschien had ik weer wat fout gedaan, want op de 69, de rondweg Vechta, was het apparaat aan het herberekenen, en nog eens en nog eens.... Maar ik moest wel een afslag hebben, en volgens mij moest het de tweede zijn, dat zou dezelfde weg zijn als ook op de heenreis hadden gehad. Dat het dezelfde weg was, dat klopte, maar wat was er met de TomTom aan de hand ?

‘Probeer om te draaien’ klonk het in mijn helm, of ‘Volgende weg rechtsaf’. Ik begreep er even niets van, en reed dus gewoon door, meer op de HansHans, dan de route van de TomTom. Totdat ik op een gegeven moment in het centrum van Quackenbrück kwam. En ik had er even genoeg van. Er werd gestopt en op de kaart gekeken waar het dichts bij zijnde route punt was. In Essen? Dan daarheen.....

Bij Essen kon ik de geplande route over de 213 weer volgen. Maar er bleef iets raars, want TomTom beweerde glashard dat het nog minstens 4 uur zou duren tot mijn bestemming, en dat kon gewoon niet kloppen.

Net voor Haselünne gaf het apparaat aan dat er een snellere route gevonden was, wel 99 minuten sneller. Op het schermpje verscheen een groengekleurde korte rechte lijn, terwijl de blauwe route lijn vele kronkels liet zien. Foutje in de planning? Dat zou zomaar kunnen want in tegenstelling tot de heenreis had ik de beide mogelijke terugritten, over de 213 of de 214 niet nauwkeurig gecontroleerd.

Maar goed, in elk geval ging er nu anderhalf uur reistijd af. Alleen de wegversperring tussen Geeste en Dalum was er nog, ook een punt waar ik geen pasklare oplossing voor had gemaakt. Dan maar de omleidingsborden volgen, dan kom ik er ook wel. Dacht ik.

Tussen Geeste en Dalum was de weg potdicht afgesloten. U11, de omleiding was aangegeven dus ik begon netjes U11 te volgen. Maar ergens deed ik iets fout, ergens interpreteerde ik een bordje onjuist. Of was het een bordje U1 in plaats van U11? Hoe het ook zij, ik bevond mezelf met de motor op de Autobahn 31, in noordelijke richting, helemaal niet wat ik wilde. Omdraaien had gekund, maar al die tegenliggers die je dan hebt, nee, minder strak plan. Dus door naar de eerstvolgende afslag, ruim 12 kilometer verder.

Afslag Rülerfeld was de eerstvolgende afslag. En aan het einde daarvan een wegwijsbord met ‘Coevorden’. Nee, dat was niet wat ik in gedachten had. Nordhorn wilde ik langs, Coevorden was veel te noordelijk. Dus werd een weg gezocht naar het zuiden, en dan liefst niet die 31. En zo kwam ik na een lange omweg weer op hetzelfde punt uit waar ik al geweest was, vlak voordat ik dat foutje bordje volgde.

Dan maar niet. Het was warm en ik begon wat moe te worden. En ook hier stond Coevorden aangegeven. Nou ja, dan ben ik in elk geval weer in Nederland, was de gedachte, en zo reed ik een weggetje in wat naar Twist en Coevorden zou leiden. Bij Schoonebeek kwam ik Nederland weer binnen, en zette ik de TomTom op ‘Naar Huis’ met de optie snelwegen vermijden op ‘uit’. Ik had er even genoeg van.

Drenthe is een mooie provincie, maar ik had er op dat moment geen oog voor. Ik was het een beetje erg zat. En toen de A37 onder de banden kwam kon ik een beetje ontspannen. Dat rondjes draaien en dan nergens komen zinde me helemaal niet. Deze weg ging de goede kant uit, en TomTom en ik hadden eindelijk weer het zelfde plan. Tot aan Apeldoorn natuurlijk.

De A50, zo zei TomTom me, is de snelste manier om naar huis te gaan. Ja, dat wist ik ook. Maar dat waren allemaal snelweg kilometers, en ik wilde wat rustiger naar Ede rijden. Dus werd, geheel tegen de zin van de blikken TomTom juf in, de A1 genomen, en bij Hoenderloo weer verlaten. Binnendoor over de N304, en gedeeltelijk onder de bomen reed ik het laatste stuk naar huis.

De motor werd op zijn eigen plaats gezet, en de eerste pakken bagage werden afgeladen. Het 25ste Vechta gebeuren was ten einde. Maar nu eerst dat warme spul uit, even onder de douche, en dan een kopje thee.......

Naschrift:
Ik deed vanwege een aantal foute afslagen en plan-probleempjes ruim vier en een half uur over een stuk waar ik gewoonlijk drie, of hooguit drie en een half uur overdoe. Voortaan moet ik ook de terugreis maar wat uitvoeriger plannen.