Vechta 2008 | |
|
| |
|
Om half vijf werd ik wakker. Veels te vroeg, en met een gigantisch
duffe kop. Waar was ik...O ja Vechta. In slaap komen lukte niet direct,
maar wat dan? Ik besloot me even op te frissen, even een douche te pakken
en dan verder te kijken. Het was niet echt koud, en het warme water
spoelde de meeste dufheid uit mijn hoofd.
Terug in de tent voelde ik, waarschijnlijk het effect van de douche,
dat ik toch nog wel een beetje moe was. Ach, tijd zat, het is pas vijf
uur, nog even liggen. En toen ik mijn ogen weer open deed was het zeven
uur geweest, en voelde ik me in staat de dag te beginnen.
Zo langzamerhand was 'kamp Holland' ook wakker geworden. Eric en Antoon waren ook op, en Antoon had een probleem met de telefoon. Op de één of andere manier had ik er geen problemen mee, dus dat was alweer een goede daad, en dat nog voor het ontbijt. Piet E. wenkte me. Hij had een mini-brandertje, en een klein pannetje met water. Als ik een beker had, dan had hij wel instand koffie voor me. Daar had ik wel oren naar, en op een drafje ging ik naar de tent terug, griste de beker mee, en ging op de beloofde koffie af. Zo, ook een goede daad van Piet, nu kon ik er weer even tegenaan. | |
 ... de beloofde koffie ... |
|
|
Na de koffie was het tijd voor ontbijt. Dat betekend in Vechta: in de
rij staan. Gelukkig was het weer redelijk, hoewel een pietsje koel, dus
het was wel uit te houden. Nadat ik, na het inleveren van het
bonnetje, mijn broodjes, boter en een eitje had bemachtigd, keek ik
eens rond. Waar zijn de Dutch-CX-ers neergestreken? Daar niet, daar ook
niet, ah! daar waren ze. Ik zette me neer aan een tafeltje vlak bij
de restanten van het kampvuur, gevolgd door Sieds en Pjotter, die
ook hun bordje hadden volgeladen. Broodjes,
kaas, eitje en koffie verdwenen snel, want ik had best honger. En wat
is een eitje zonder zout nu? Flauw, juist. Dus uit voorzorg, want
ik kon me de vorige Vechta nog herinneren, had ik, tot vermaak van
velen, een paar zakjes zout meegenomen. Makkelijk, simpel, en toch
effectief. Zo kon ik in alle rust mijn eitje eten....
| |
 ... bordje volgeladen ... |
|
|
Ik had besloten de toertocht mee te rijden, maar daarvooor moest de "Rakker"
wel afgetankt zijn. Jas aan, laarzen aan, en met één druk op de knop
werd de CX gestart. Het was nog even moeilijk om de machine van het
middenterrein af te krijgen, want er stonden heel wat meer CX-en als
bij aankomst.
Bij terugkomst werd de "Rode Rakker" weer op het middenveld teruggezet,
en was het wachtten op het begin van de tocht. Na wat overleg met Coen
plaatste ik de motor op de oprijlaan, vlak bij de motoren van Michael, Pjotter en
Coen en een aantal andere Nederlanders. Zo zouden we, als de rit
startte, vrij vooraan in de stoet komen. Op de oprijlaan verzamelden zich de
motoren, naast de oprijlaan verzamelden zich de toeschouwers, die
het vertrek van al die motoren wilde gadeslaan.
| |
 ... motoren ... |
|
|
De toerrit was weer een evenement. Evenals het vorige jaar werden
kruispunten en zijwegen afgezet voor de doorkomst van meer dan 200
motoren. Een groot gedeelte van deze afzettingen werden door
brandweerkorpsen uit de omgeving uitgevoerd, maar op een aantal
plekken plaatsten vrijwilligers van de organisatie hun motorfiets dwars
over de weg, om de benodigde vrije doortocht voor de motorstoet te
waarborgen. Ik rekende op drie stops onderweg, maar ik had niet goed
opgelet. Er werd pas na ruim 80 kilometer voor de eerste, en enige
keer, gepauzeerd. Sommigen, vooral onder de passagiers, vonden dat
wel een beetje teveel van het goede.
De stop was weer bij Fleischerei Freese in Visbek. Gelukkig had de
organisatie ervoor gekozen om in plaats van alleen maar (erwten)soep, ook
aardappelsalade met worst op het menu te zetten. En dat liet ik me
goed smaken.
| |
 ... Freese in Visbek ... |
|
|
Om half drie vertrokken we weer. Nu kwam het groepje Nederlanders waar ik bij zat achteraan de stoet te rijden. En in dit stuk van de rit werd de kolonne toch even in tweëen gespilts, toe we bij een spoorwegovergang voor de trein moesten wachtten. Een motor dwars voor een trein zetten, dat gaat niet, zelfs niet in Duitsland. Maar al vrij snel werd er weer aansluiting met de eerste groep gevonden, en reden we gezamelijk het terrein van het treffen weer op. En weer miste ik het moment van de grote CX-overzichts foto, omdat ik alweer, net als de vorige keer, even een tukje lag te doen. Net toen ik wakker werd, om te kijken of die foto al genomen zou worden, was de foto al genomen. Volgende keer beter, hoop ik. | |
|
Edward en Floris hadden de toertocht niet uitgereden. Na de rust hadden zij
hun motoren weer richting Holland gereden. Sieds was ook vertrokken, terug naar huis.
De lege plekken in het o zo volle
"Kamp Holland" werden opgevuld door Frans B. en Theo van U. Voor Frans
was het de eerste keer, maar voor Theo al de zevende keer. Er wordt
gefluisterd dat hij 1x Vechta voorligt, en deze voorsprong kostte wat
kost wil vasthouden. Zo was hij in 2007 slechts een aantal uren op
Vechta-11, alleen om een extra streepje te kunnen scoren.......
Frans plaatste zijn tentje waar Sieds had gestaan, maar Theo wist op de laatste centimeters, tussen de Nederlandse en Duitse tenten, nog zijn tent neer te zetten. Het zitje, wat voor Coen's tent stond, moest noodgedwongen verplaats worden tot in het looppad tussen de tenten...... Zo kabbelde de tijd langzaam verder, totdat het tijd was om een hapje te eten, Vechta-stijl. En daarna wat praten met mede Vechta gangers, nog eens bij de motoren kijken, en even een kort tukje doen. Om ongeveer 19:45 was het tijd voor de toespraken en prijsuitreikingen, onder grote belangstelling van het aanwezige publiek. Er werd eerst een kort moment stilte gehouden voor degenen, die niet meer onder ons waren, met name Karl-Heinz Kammerer, een CX-fan in hart en nieren. Indrukwekkend, dat een zo ongeregelde groep uit alle windstreken, en vele landen, ineens in enkele ogenblikken stilte kan vervallen, een stilte die langer lijkt te duren dan de werkelijk verstreken tijd. | |
 ... grote belangstelling ... |
|
|
Volgens de spreker waren er veel Duitsers (tja), een grote groep Hollanders,
een aantal Denen, twee Engelsen, een Zweed en een Tsjech. De afwezigheid
van de meeste britse CX-ers, anders goed vertegenwoordigd op Vechta,
kwam natuurlijk door het
gelijktijdige karakter van "Vechta" en "Engeland". Vervolgens werden
alle vrijwilligersc naar voren gehaald, zelfs de man achter de bar vandaan,
en ook degenen die eigenlijk niet
wilden werden met zachte aandrang tot voor het podium gebracht. Het
langdurige applaus vanuit het publiek was, volgens de spreker, de beste
beloning die ze konden krijgen voor hun inzet.
| |
 ... alle vrijwilligers naar voren ... |
|
|
En toen de prijs uitreikingen. Er was een aanmoedigings prijs voor
Anne en Luke, de twee engelsen, maar die waren even niet te vinden. De
organisatie wilde dit jaar een prijs voor de Güllefrau en Güllemann van
het jaar uitloven, en na loting konden de gelukkigen hun prijs ophalen.
Ik weet het niet, Gier-vrouw en Gier-man van het jaar is een dubieuze
onderscheiding, vind ik.
De prijs voor de gladste achterband ging naar Nederland. In Duitsland is zoiets, met de strenge TUV regels niet mogelijk, maar de organisatie vond het heel wat dat iemand uit Nederland durfde te komen met zo'n gladde achterband. Er was een prijs voor het mooiste zadel, en een prijs waar de organisatie niets verder over wilde zeggen. De prijs bestond uit een cap met de tekst "CX500 Diesel", en bijna niemand wist waar dat nu om ging. Maar bij "Vechta" wordt bijna alles vertaald, en in dit geval naar Deens, en Nederlands. En Coen was zo vriendelijk om het hele verhaal van die arme CX-rijder die per ongeluk diesel had getankt in het Nederlands uit de doeken te doen. En reken maar dat die Duitsers, als ze willen, heel erg veel Nederlands verstaan, want hij had zijn verhaal nog niet afgemaakt of er steeg een bulderend gelach op, uit veel meer kelen dan de paar Nederlanders die aanwezig waren. Ook was er een technisch opmerkelijke CX aanwezig, een CX met handschakeling, en natuurlijk de mooiste CX, volgens de jury, van het jaar. Dit was een omgebouwde en mooi beschilderde CX500c, erg mooi gedaan, maar toch niet helemaal mijn smaak. Tot slot werden geschenken uitgedeeld, en ook dit jaar was er weer een nederlandse kruik beerenburg voor de organisatie. En ook nu, zei de spreker, zouden ze de kruik bewaren tot februari, als de vrijwilligers het dondere woud introkken, gevaren trotserend om vers brandhout te halen voor het kampvuur van Vechta 2009. Ook de voorzitter van de Deense club had wat bij zich, en ook dat werd met dank in ontvangst genomen. Het ontlokte de spreker de opmerking dat ze wel erg veel moesten meenemen, dat dondere woud in.... | |
 ... nederlandse kruik ... |
 ... voorzitter van de deense club ... |
|
Na de uitnodiging van de Denen om dit jaar vooral toch naar hun 25-jarige
jubileums treffen te komen, en de mededeling van Coen dat de Nederlanders
om 10 uur de volgende ochtend voor de groepsfoto werden verwacht, was
het officiële gedeelte van de avond voorbij. Geheel in Vechta stijl
was er geen groot feest, maar wel een gezellig kampvuur, waar menigeen
tot laat in de avond kon blijven zitten.
Kaithy en twee vriendinnen namen het podium in beslag, en maakten handstand na handstand. Totdat een der meisjes lelijk door haar pols zakte. Gelukkig leek het erger dan het was, want de volgende dag had ze nergens meer last van, maar het bracht wel een gemis in deze perfecte organisatie aan het licht: Er was geen enkele EHBO-er aanzwezig, iets wat in Nederland eigenlijk heel gewoon is. | |
 ... handstand na handstand ... |
|
|
Een deel van de avond luisterden we naar muziek, waarbij natuurlijk "Living nextdoor to Alice" niet ontbrak, maar ook John Denvers "Country road" te beluisteren viel. En er werd gepraat over van alles en nog wat, en ik tekende in het zand een schematische voorstelling van de spanningen bij een drie-fase generator. Een rustige en gezellige avond. De Dutch-CX club bracht het laatste uurtje door vlak bij de bar, en ik maakte van de gelegenheid gebruik om snel nog even twee onbelegde broodjes te halen bij de Imbiss-wagen. Dan zou het wachten op het ontbijt de volgende ochtend niet zo heel erg lang lijken. Om half een zocht ik de slaapzak op, en die was gelukkig snel gevonden. Morgen thuisreis, en dan moet ik eigenlijk wel een beetje fit zijn..... | |
|
| |
|
| |