Terug naar de Motorpagina

SJK 2011 - Dag 2 Sint Jansklooster 2011

Proloog        Dag 1        Dag 2        Dag 3        Epiloog

Ik schrok wakker, door het een of andere geluid, en wist even niet waar ik was. Dan weet ik het weer, SJK 2011, en het was.... nog veels te vroeg, want het was net vijf uur geweest. Nog maar eventjes de ogen dicht doen, verder proberen slapen tot tegen acht uur, want dan moest ik er uit, voor de ontbijtdienst. Mijn buurman aan de ene kant was heel rustig, maar aan de andere kant werd er bijna een half bos omgezaagd. Toch viel ik weer in slaap, en werd, door de innerlijke klok gewekt, om tien over halfacht wakker. Ontbijtdienst, daarvoor stond ik ingeroosterd. Zodra ik de tent uitkroop zag ik dat ik niet de eerste was die er wakker uit probeerde te zien. Maar iemand was op het goede idee gekomen om in elk geval water warm te maken met de waterkoker. En als ik nou.... Een zakje met "Latte Macchiato" oploskoffie werd snel uit de tent gepakt. Een bekertje kon ik ook vinden, en zo kreeg ik toch een soort van koffie, en warm was het ook. Kaithlyn die, in tegenstelling tot haar moeder, niet echt lekker slaapt in een tent was ook al wakker, en zij wil weten wat ik daar nou heb. Even proeven, zei ze, en vroeg meteen daarna of ze ook mocht. Nou ja, ik had genoeg. En terwijl Kaithlyn op een drafje naar mijn tent ging voor een zakje 'latte' reed de bestelbus van Piet Baaten het veld op, en konden we de ontbijtspullen uitladen. Brood, eitjes, broodjes, vleeswaren en kaas en jam, en twee grote ketels met koffie. Er was genoeg. Als 'oudgediende' en 'ervaringsdeskundige' werd het aan mij overgelaten om te bepalen wat waar moest komen te staan. En daarna kon het ontbijt beginnen. Degenen die nog geen ontbijtbon hadden wegens late aankomst werden genoteerd, en de namen werden doorgegeven aan de penningmeester. Het liep als een trein, dat ontbijt, en waar er vorig jaar maar net-aan genoeg was, was nu ruim voldoende. Al snel zat de tent vol met ontbijtende motorrijders, en het was alleen jammer dat er niet gerekend was op "streusel", hagelslag, voor een aantal van de Duitse gasten. Er was zoveel, dat ik het helemaal niet bezwaarlijk vond om tegen het einde van de ontbijt-tijd een broodje, een eitje, en een kuipje roomboter in mijn tent te leggen, als lunchpakketje. Het ging, opgerold in een schone zakdoek, in een zijkoffer.
... tent vol met ontbijtende motorrijders ...
Om tien uur werd de ontbijt-bar gesloten. De karige restanten werden weggeborgen of opgesnoept, en het was voor mij einde ontbijt-dienst. De afwas- en opruimploeg nam het nu over. Ik vond het ook even mooi genoeg. Ik zocht Laurens op, want ik had het plan om zijn toertocht mee te rijden, maar na zo'n korte nachtrust leek het me plotseling een minder goed idee. Na me te hebben afgemeld probeerde ik toch nog wat te slapen. Maar het wilde niet echt. Even zakte ik weg, maar een vertrekkende motor haalde me weer uit de nog niet zo diepe slaap. Dan maar niet, dacht ik, laat ik maar weer eens buiten gaan kijken. Buiten de tent was het warm aan het worden, erg warm zelfs. Geen weer om jezelf met veel extra kleding in te pakken. Maar toch ging ik weer even de tent in voor de motorjas en helm. Want de "Rode Rakker" was, hoewel nog lang niet leeg, langzaamaan wel weer toe aan een slokje benzine. Vanaf "het Kamper Erve" reed ik in de richting Vollenhove, vond een tankstation, en meteen weer terug. De motor werd op dezelfde plek terug gezet, en dat was dat. Wat nu? Ik besloot om toch even te gaan liggen, niet in de warme tent, maar in een schaduwplekje aan de rand van het veld. Gewoon, even bijkomen, liggend in het zachte, koele gras, in de met zachte vlekken zon doorschoten schaduw van de bomen.
Een flink half uur later, het kon ook meer geweest zijn, vond ik dat het tijd werd om toch weer wat meer actief deel te gaan nemen aan de dag. Voor de feesttent was de opbouw van de kleppen-deksel racebaan in volle gang. De baan had sinds het einde van SJK 2010 bij boer Jan van het 'Kamper Erve' op een zoldertje gelegen. en dat was hem aan te zien. Het zag er triest uit, die kleppen-deksel racebaan. Vuil en stof, en beschadigingen op de baan. Maar het ergste van alles was de beschadiging aan het start-mechanisme. De start-hendel los, en de startpennen waren bijna plat tegen de baan gebogen. Die moesten eerst grondig gerestaureerd worden, voordat er ook maar één kleppendeksel racer op kon starten. Jammer genoeg hadden we, Erik en ik, niet de beschikking over een redelijke werkplaats, dus ging het op de boeren-fluitjes manier. Met een hamer, en een tegel als aambeeld, werden de pennen stuk voor stuk weer in de gewenste vorm gebogen. Weer monteren, en testen. Net als de allereerste keer had het fijn-afstellen nog wat tijd nodig, maar na een half uur werkte alles weer naar behoren. "Inertia", mijn reserve kleppen-dekselracer (KDR) mocht een proefrit doen, en kwam vrolijk tollend en wel beneden. Ik was benieuwd hoe de "MiniMyzer" het er af zou brengen, maar dat was een zaak van wachten totdat de kleppendeksel race officieel van start zou gaan. Marcel testte de baan ook even uit, en daarna was het wachten totdat het vier uur was, de start van het kleppendeksel racen.
... test de baan ook even uit ...
Het veld lag, in de plotselinge hitte van deze zaterdag, er maar redelijke stil bij. De paar mensen, die niet aan het een of andere uitstapje meededen, hielden zich rustig onder het zo goed zijn best doende zonnetje. Niet voor te stellen dat het gisteren een koele dag geweest was. Tijd om een hapje te eten vond ik en stapte naar de tent voor mijn verborgen broodje met ei. Maar in de langzaam aan heel erg warm geworden tent wachtte me een onaangename verrassing. Door de warmte was de roomboter gesmolten en uit het kuipje gelekt, boven op een zakdoek en de onderbroeken die daar lagen. Die konden dus direct de was-zak in. De omvang van de ramp was maar heel klein, gelukkig, en de schade was ook zeer beperkt, maar ik keek alles goed na, en veegde de twijfelachtige plekken in de zijkoffer extra schoon voordat ik mijn broodje-met-ei-maar-zonder-boter op at. Het had erger kunnen zijn.....
Pjotter begon met het inbouwen van de alarm-schakeling die ik voor hem in elkaar had gezet. En vroeg of ik in de buurt zou zijn als er iets fout ging. Jawel, ik had toch verder geen plannen, dus ik ben in de buurt. In eerste instantie ging alles volgens plan, maar dan, toen Pjotter de schakelaar van het alarmlicht omzette, knipperde de koplamp mee, en de rechter knipper niet. Er moest een foutje inzitten, maar waar? Ik liep eerst de hele alarmschakeling na, maar kon geen fout ontdekken. Bleef over, de bekabeling in de kuip van zijn motor. En dat was een heel erg onduidelijk verhaal, met veel kroonsteentjes en veel verschillende kleuren. Het mee-knipperen van de koplamp was vrij snel gevonden, want een groene draad in de kuip van Pjotter's CX is absoluut geen garantie dat het een massa draad is. Deze groene draad had te maken met de koplamp, en die moesten we dus niet hebben, maar welke we dan wel moesten hebben, dat was de vraag. Er werd naarstig tussen de draden gezocht, en de hele operatie trok veel publiek. Ook Ouwe Jan, voor een paar uurtjes naar SJK gekomen, boog zich over het probleem van de vreemd-knipperende lichten. Het was heel wat uitzoek werk, die draden wirwar, maar uiteindelijk wisten we welke draden voor de knipperlichten waren, en werd de alarmschakeling op de juiste punten aangesloten. Nu nog een gat maken in de kuip voor de schakelaar, en dan was het klaar.
... hele operatie trok veel publiek ...
Maar dan was het alweer tijd voor het kleppen-deksel racen. En evenals het vorige jaar was de belangstelling groot. Er waren acht kleppen-deksel racers gemaakt, met vier, drie of zelfs maar twee wielen, en deze werden eerst allemaal gekeurd door de technische commissie, en daarna gekeurd door een ter plekke samengestelde jury, om uit te maken welke de mooiste was. Maar bij de technische keuring bleek dat niet iedereen de reglementen goed heeft doorgelezen. Theo vU had een hele mooie racer gemaakt, een prachtig bedacht model, maar deze had slechts een grondspeling van 3 of 4 millimeter. En de minimale grondspeling is veel groter, 20 millimeter. Er werd besloten dat de racer toch mee mocht doen, maar dan 'buiten mededinging'.
... was de belangstelling groot ...	... vier, drie of twee wielen ...
En vervolgens begon de eerste race. Het eerste paar verscheen op de baan aan de start. En rolde naar beneden. De ene deed het beter als de andere, en ook Erik's nieuwste wagentje, de zwart met zilveren "HD-Racer", kwam aan de beurt. En toen de "Inertia" aan de beurt kwam deed die het helemaal niet slecht, al tollend en draaiend naar beneden. Even later was het dan de beurt aan "MiniMyzer". Ik was best een beetje benieuwd wat het ging worden, maar helaas liep het heel anders dan verwacht. Door de erg korte wielbasis was het karretje erg moeilijk uit te lijnen en liep het al snel na de start tegen een zijkant aan, draaide een kwart slag, en stuiterde dan naar de andere kant van de baan. Einde van de rit dus. Volgende keer beter. Aan het einde van de wedstrijden, als bekend was wie er had gewonnen, mocht de "MiniMyzer" nog een keertje, nu voor de pechprijs. Maar ook dat lukte niet, want hij kwam toch verder dan het andere wagentje, daarmee de kans op de pechprijs verspelend.
... zwart met zilveren "HD-Racer" ...	... ene doet het beter als de andere ...
Maar veel tijd om te treuren over het niet winnen van de pechprijs kreeg ik niet, want bij het volgende programma punt, het langzaamrijden, was ik weer ingedeelt.
Nu de foto-plek en de registratietent waren verplaatst tot op het veld leek het een logisch gevolg om ook het langzaamrijden iets anders in te delen. In voorgaande jaren lag de opstelplaats voor de deelnemers gedeeltelijk op de openbare weg, en dat leidde soms tot problemen met bestuurders die het belang van het langzaamrijden niet wisten te onderkennen. In overleg met Theo vU en Marcel werd het parcours uitgezet vanaf de registratie tent, en zouden de deelnemers, na het zo langzaam mogelijk afleggen van de langzame meters, naar rechts gaan, om de geparkeerde motoren heen, en dan weer bij het spandoek opstellen. Geen gedoe met onbegrijpende automobilisten of fietsers, alles op eigen terrein. Zoals veel goede plannen ging het ook nu regelmatig mis. De eerste langzaamrijdende vergat aan het einde rechts te gaan, en kwam links tussen het publiek door terug, waarna hij ook prompt naar de weg reed, en daar omdraaide, zoals in de voorgaande jaren gebruikelijk was. Dat was nou net niet de bedoeling. Het koste af en toe wat extra overtuiging kracht, bijgestaan door het megafoontje, om door te dringen tot de gespannen zenuwen van de langzaamrijders, zodat dezen aan het einde van hun rit toch rechtsaf zouden gaan. Maar het ging beter en beter. Er was weer een gevarieerd deelnemersveld, waarin onder anderen Cosmar, Pjotter, Dré en Coen te vinden waren.
... een gevarieerd deelnemersveld ...	... ene doet het beter als de andere ...
Drie ronden werden er verreden, maar het ging niet altijd even eenvoudig. Zo was er een deelnemer die vergat te gaan rijden, en die daarom opnieuw moest starten, een ander was al begonnen voordat de tijdwaarneming klaar was, en een derde was, op twee wielen rijdend met zijn zijspan bijna te snel voor zowel starter als tijd waarneming. Dré presteerde het om, met een geheel eigen spreektrant, de boel nog ingewikkelder te maken. Gelukkig was zijn "HR" heel duidelijk, en kon ik met een "Hrrr" en een "hHhhr" (er zit verschil in), de start toch in goede banen leiden. Tot vermaak van het publiek, dat er ook niets van snapte. Nadat de drie ronden waren verreden en alle tijden waren gecontroleerd, was het langzaamrijden weer afgelopen. Er was, gelukkig, een iets kleiner deelnemers veld als de vorige keer, maar het was niet minder vermakelijk, of minder spannend.
Terwijl het langzaamrijden aan de gang was arriveerde de cateraar met een grote bestelbus. Die moest ook even veilig langs de deelnemers en het publiek geloodst worden, en dat koste even wat moeite. Maar met veel armgebaren, veel wijzen, en ondersteuning van het megafoontje konden de voorraden voor de aanstaande barbecue toch zonder ongelukken worden afgeleverd. De barbecue was weer perfect georganiseerd. Een bakploeg zorgde voor een gestage stroom van vlees-produckten vanaf de vuurplaat, en de klanten schoven, met in de hand een bord en een afstreepkaart, langzaam langs de tafels, en konden zo steeds een karbonade, een worst of iets anders opladen. Een tweede ronde, en dan een derde of vierde. Het ging een lange tijd door. Ik zat dat zo eens aan te kijken, nadat ik drie stukken naar binnen had gewerkt. Straks afwas dienst, en dat kon een aardige hoeveelheid worden, zo te zien. Laat ik maar eens langzaam beginnen. Het eerste stapeltje borden ging richting afwasplaats, een tweede erachter aan, en toen er een redelijke stapel was, was het tijd om een begin met het afwassen te maken. Immers, een goed begin is het halve werk. Spoelen, afwassen, afdrogen en de volgende stapel. In het begin was er nog niet veel zicht op het einde, want er werden steeds nieuwe stapels vuile borden gebracht, en het leek alsof er geen einde aan kon komen. Maar ik kreeg versterking van JiMi en Theo vU, en na verloop van tijd leek het erop dat de stapel vuile borden niet meer groeide, ja, dat de stapel schone borden groter was dan de stapel met vuile borden. Dat geeft de afwassende burger weer moed, en na nog een tijdje manhaftig doorwerken was er het moment dat ook de laatste vork, het laatste mes, en het laatste bord schoon was. Tijd om bij te komen, met een bekertje 7-Up achter de bar.
Na een uurtje was de tijd voor de prijs uitreikingen en de toespraken daar. Ja, het was het 9-de treffen van de club, maar ook het bijna-tien-jarig bestaan. Heel kort werd het tienjarig bestaan gememoreerd. Helaas ging ook nu de kleppendekselrace prijs naar Duitsland. Hoewel Nederland, in de persoon van Erik met zijn mooiste racer, de HD-Racer, de schade en schande enigszins wist te beperken. De prijs voor de gladste achterband was voor een Silverwing, maar niemand kwam deze toch wat twijfelachtige prijs claimen. Een raadsel. Maar later op de avond bleek dat zowel het kenteken als de kleur verkeerd waren genoteerd, en kon Willem Cx toch de prijs in ontvangst nemen. De prijs voor het langzaamrijden ging naar Jan vdg. En alle deelnemers aan het langzaamrijden kregen een foto van hun prestatie. JiMi, voor het eerst op een CX-treffen, kreeg de felbegeerde prijs voor de mooiste CX. Maar, hij moest wel even opgehaald worden, en in de tent aan den volke getoond worden. En laat JiMi nu net de CX keurig onder een motorhoes hebben gezet.... Maar toch, de motor kwam, en werd, terecht, allerwege bewonderd. En daarna ging de motor heel snel weer onder de hoes. En daarna was het woord aan Theo vU, die nogmaals vertelde van het ontstaan van de Dutch Honda CX-V club, nu bijna 10 jaar geleden. Coen kreeg, als dank voor alle verplichtingen die het voorzitterschap met zich meebrengt, een kadootje, een kleine armband met opschrift, vergezeld van een kado-bon. Ook Lieke had een kado voor Coen, en tot slot nam Coen nog even het woord. Alle aanwezigen werden bedankt en een fijne avond gewenst, en natuurlijk graag tot ziens op het volgende treffen.
... prijs uitreikingen en toespraken ...	... moest wel even opgehaald worden ...
Hoewel het niet gelukt was om 'live' muziek op dit 9de treffen te krijgen, was de sfeer er niet minder om. De avond vloog om, en na een tijdje zat ik bij het kleine kampvuurtje, eigenlijk heel rustig de dag, en het weekend tot nu toe, te overdenken, en merkte dat ik toch best wel erg moe was. En al was het pas halftwaalf, toch werd de slaapzak opgezocht. Niet dat ik erg veel hoop had om direct in slaap te vallen, want het feestje zou nog wel even doorgaan, maar in elk geval kon ik rustig liggen, en hoefden mijn vermoeide benen de rest niet te dragen. Het werd twaalf uur, één uur, en daarna, daarna viel ik in een diepe, diepe slaap.....

Proloog        Dag 1        Dag 2        Dag 3        Epiloog

Terug naar de Motorpagina