Villa Löwenhertz - Heenreis |
|
|
|
Ik was een beetje laat, die vrijdagmorgen. Maar de vraag was geweest:
regenbroek, of geen regenbroek in-ritsen in het motorpak. Nou zat de
regenbroek er al in, en het was makkelijker om dat te laten zitten, dan
opnieuw de koffers af te laden om er nog wat in te stoppen. Dus: regenbroek
aan. Maar na al die aarzelingen kwam ik om 8:20 bij Michael aan, die de koffie
al klaar had. Om ons uit te zwaaien waren de ouders van Lieke en Michael
langsgekomen, en terwijl we wachten op de andere deelnemers aan de verre tocht
werd er prettig heen een weer gepraat. Het duurde een tijdje voordat we meer motoren
hoorden aankomen, en pas tegen 8:45 kwamen de Linschoters met Chantal
aanrijden. Koffie, de laatste voorbereidingen, en wie rijd waar en hoe laat
zijn we er......
| |
|
Zo werd het na negenen voordat we weg konden rijden. Maar omdat ik de
route vanaf mijn huis had gemaakt wilde de TomTom van Lieke met alle geweld
daarlangs rijden. Bij de eerste gelegenheid werd gestopt, en het hinderlijk
routepunt uit de TomTom gehaald. Maar nu was het tien over negen, hoog tijd om
eens wat kilometers onder de banden door te schuiven....
| |
 ... weg konden rijden ... | |
|
De vijf CX-achtigen konden met gemak een snelheid van 120 of meer halen, maar
er waren twee zaken die onze snelheid beperkten. In de eerste plaats is 120
wel te doen, maar rustiger rijden is minder vermoeiend als steeds maar overal
tussen door schieten. En ik hou wel van een wat rustig tempo. Het tweede punt
was de Honda Rebel van Stephanie. Die kon gewoon niet sneller dan 90km/u,
maximaal, en dan was het echt op. Dus was de snelheid laag. Maar ik vond dat
de minister die het A1/125cc motorrijbewijs had ingesteld maar eens naar
de berijdster van die Rebel moest komen kijken. Afstand, plaats op de weg,
alles klopte perfect. Ik had er vrijwel geen omkijken naar, en dat geeft ook een hoop
rust bij het rijden.
| |
|
Bij Isselburg was het gedaan met het snelweg rijden, en gingen we over de
Duitse B-wegen verder naar Lauenförde. De drie rijbanen van deze B67, met
afwisselend een dubbele rijstrook voor de ene richting, en dan voor de andere
richting, reden erg prettig. Ook hier lag onze snelheid lager, maar de
inhalende voertuigen reden tenminste niet zo heel erg idioot hard langs. Wel
was het langzaamaan tijd voor een tankstation. Niet alleen was mijn eigen
'Rode Rakker' niet helemaal afgetankt, ook een CX500c en de Rebel hebben een
kleinere actieradius dan een gewone CX of GL.
| |
|
Bij het plannen had ik een beetje gekeken of er een tankstation was, en
volgens mijn planning moest er bijna eentje zijn. Het scheelde maar een paar kilometer,
en toen was daar, vlak voor het plaatsje Merfeld een tankstation met
voldoende parkeerruimte. Eerst werden de dorstige machines opnieuw van verse
brandstof voorzien, en toen was het de beurt aan de berijders. Binnen was er
een tafeltje, en was er warme koffie of chocolademelk, en dus was het tijd
voor een pauze. Maar niet te lang, want hoe gezellig het ook was, die Villa
Löwenhertz waar we naar toe wilden gaan was nog bijna 200km verderop.
| |
 ... een tankstation met voldoende parkeerruimte ... | |
|
Veertig minuten later waren we allemaal weer op weg, in de richting Dulmen.
Het was wat grauw weer geworden, net of het elk moment kon beginnen met
regenen. Gelukkig bleef het droog, ook toen we een klein stukje A43 namen, om
niet door Dulmen heen te hoeven rijden. Via Lüdinghausen ging het naar
Ascheberg, en vanaf daar naar Ahlen. Af en toe leek het of de zon er door kwam,
maar dat lukte steeds net niet. Toch jammer.
| |
|
In Ahlen moesten we weer eens een keertje voor een verkeerslicht stoppen. En
ineens stond Stephanie naast me en riep me toe dat we zo snel mogelijk even
moesten parkeren. Het was me niet helemaal duidelijk, maar ik zag, juist als we
weg konden rijden bij het verkeerslicht, een parkeerplekje aan de andere zijde
van het kruispunt. Precies op tijd. De hele groep stopte. Het bleek dat Lieke
last had van haar helm, die steeds tegen een bepaald plekje op haar hoofd schuurde.
Door de binnenhelm iets in te drukken werd het probleem tijdelijk verholpen,
maar de kans was groot dat we hiervoor nog een keertje moesten stoppen.
| |
|
Even kreeg ik het benauwd, toen de Rebel van Stephanie erg rebels begon te
doen, en een flink aantal minuten nodig had om weer te starten. Maar gelukkig
deed 'ie het weer, en konden we door. Zonder problemen passeerden we Beckum,
Stromberg en Bokel, waar we de B64 vonden die ons langs Delbruck leidde.
| |
|
Bij Paderborn, waar we over een klein stukje A33 reden, ging het even niet
helemaal goed. Ik was bezig op mijn volgers te letten, en minder op de TomTom.
Die gaf keurig aan dat we de B64 moesten volgen, en dus nam ik, met een half
oogje op de motoren achter me, de eerste de beste afslag naar de B64, in
plaats van de tweede afslag naar de B64. TomTom corrigeerde gelukkig prima,
door direct de eerst volgende afrit aan te geven, over de weg heen te
navigeren, en daarna weer de oprit aan te geven, maar het was wel verwarrend.
| |
|
Maar ondertussen zat ik wel al weer uit te kijken naar een tankstation. We
hadden sinds de laatste tankstop al weer een ruime 130 kilometer gereden, en
de 'C' en de Rebel zouden het misschien kunnen redden tot aan het einde van de
reis, maar het staat zo onzorgvuldig en rommelig als je een bergje oprijd en
ineens is de benzine op. Dus zocht ik een tankstation. Helaas waren de enige
tankstations die we tegenkwamen aan de andere kant van de weg, en omdat ons
groepje een beetje uit elkaar gevallen was kun je dan beter wachten tot
iedereen weer bij elkaar is, of dat er een tankstation in de rijrichting is.
| |
|
Al rijdend werd TomTom gevraagd waar een tankstation op de route te vinden was,
en dat was veel te ver weg. Dan maar een tankstation dichtbij, besloot ik, al
is het dan iets buiten de route. Het dichtstbijzijnde tankstation wilde ik
selecteren, maar de dikke handschoen miste het juiste knopje op de TomTom. Dan
maar even wachten met instellen want we waren nu bij Bad Driburg aangekomen.
| |
|
Op de kaart zag de weg eruit als twee lange bochten, maar de kaart was 2D, en
de weg was toch echt wel in 3D gemaakt, met twee geweldige bochten bergop,
waar ik eventjes mijn aandacht goed bij wilde houden. Zodoende, amper uit de
bocht, werd het tankstation opnieuw geselecteerd, en nu lukte het wel. In de
stad moest een tankstation te vinden zijn, en dus ging het linksaf, Bad
Driburg in. Het was een druilerig aandoende stad, dat Bad Driburg, en
kennelijk had het net geregend, of zou het zo gaan regenen. Maar het
tankstation werd gevonden, wat afgetankt moest worden werd afgetankt en we
konden ons opmaken voor de laatste dertig kilometer naar Lauenförde.
| |
|
Bad Driburg uit koste wat moeite, maar toen we goed en wel weer op weg waren
begon het langzaamaan wat lichter te worden, de wolken verdwenen geleidelijk,
de lucht klaarde op. Na een aantal kilometers hadden we de dreigende en
sombere lucht achter ons gelaten en reden we in prettig motorweer, ideaal om
nog een klein stukje te rijden. Volgens mij moesten we nog één keer rechtsaf,
en dan zouden we er bijna zijn.
| |
|
Kennelijk had ik een routepuntje net te vroeg op de weg geprikt, want op een
gegeven moment werden we door de TomTom rechtsaf gestuurd, en dat had ik nog
niet verwacht. Maar goed, de zon scheen, we waren er bijna, en er konden geen
verrassingen meer komen, dacht ik. Maar weer had ik het mis. Het was wel een
prettige verrassing die op de route kaart van de TomTom verscheen. Voor me
lagen plotseling een aantal haarspeldbochten, slingerend tegen een berg op.
Met een wild soort onberedeneerde vreugde dook ik de eerste bocht in, nog wel
lettend op mijn volgers, maar die gingen allemaal zonder kennelijke extra
moeite mee. De tweede bocht, en wat verderop nog een keertje. Wat kan een mens
toch een lol hebben op een motor.........
| |
|
We reden door Tietelsen tot we een eind verderop bij Roggethal bij de 241
uitkwamen, die ons in Beverungen bracht. Daar moesten we even wachten bij de
brug over de Weser, maar toen we die brug over waren waren we ook in
Lauenförde. Een aantal minuten later stonden we voor 'Villa Löwenhertz. Het
was kwart over drie, mooi op tijd om bij te komen, aan te melden, en wat
verder gedaan moest worden.
| |
|
Het eerste was gedaan werd was het begroeten van Micha, een Duitse CX vriend
van Coen, Lieke en Michael. Het was een verrassing voor Coen en Lieke dat hij
hier zou zijn, hoewel Michael het wel had geweten.
| |
|
Het aanmelden verliep vlot, consumptie kaarten werden uitgedeeld, en we konden
onze slaapzaal opzoeken. Nou ja, slaapzaal was een groot woord voor de kamer
'Rudolf'. Een kelderruimte van ongeveer vijf bij vier meter bevatte vier
stapelbedden, met slechts twee kleine kelderraampjes, en even dacht ik: gaat
me dat lukken? Maar goed, als ik echt moe ben, slaap ik bijna overal. Ik mocht
een onder-bed vlak bij de deur hebben, en dat scheelde al wat. De spullen
werden van de motor gehaald, en terwijl een ieder heel erg druk bezig was om
elkaar in de weg te lopen bij het opmaken van het eigen bed, lag ik eventjes
op dat nog niet opgemaakte bed, voeten op de tanktas, handen achter het hoofd,
met de ogen dicht, het einde van de drukte af te wachten.
| |
 ... kamer 'Rudolf' ... | |
|
Nadat de meesten klaar waren met bed opmaken en spullen uitstallen en dat
soort dingen, vertrokken ze langzaamaan weer naar boven. Tijd voor mij, om in
alle rust een bedje op te maken, de overige spullen neer te zetten, slaapzak
uit te rollen en het warme pak uit te doen. Normale schoenen werden
aangetrokken, en ik voelde me al weer een heel mens worden. Een
verkenningstocht door de kelder etage werd ondernomen, en de belangrijke
ruimtes, zoals douche en toilet werden gevonden. Maar die douches.... nee daar
werd ik niet echt blij van, half open ruimtes met twee douchekoppen, en van
deuren of douche gordijnen hadden ze kennelijk nog nooit gehoord. Later maar
eens kijken hoe dat zou uitpakken.
| |
|
Boven trof ik de rest van mijn reisgenoten en Micha aan. De reis werd
besproken, wat er goed gegaan was, en wat minder, en er werd een drankje
genomen. Toen na een tijdje ook Henk aankwam was de 'slaapzaalploeg' compleet,
wat gevierd werd, juist, met weer een drankje......
| |
|
En net toen ik me langzaam begon te beseffen dat ik de lunch helemaal had
overgeslagen, was het al tijd voor het avondeten. En 'avondeten' in Villa
Löwenhertz is toch wel wat meer als wat aardappelen en groente met een
gehaktbal.
| |
|
Het was lekker, heel erg lekker, dat eten in Löwenhertz. En veel was het ook
wel. Zo veel, dat ik het tweede portie net niet op kreeg, en een klein restje
moest laten staan. Maar mens, wat was dat lekker!!
| |
 ... lekker... | |
|
De rest van de avond ging voorbij met een drankje, een praatje links en rechts,
en weer een drankje totdat het tijd voor me werd om het bed maar eens op te
zoeken. Niet dat ik direct sliep, want de gebeurtenissen van de dag en avond
zaten elkaar nog achterna in mijn hoofd, maar op een gegeven moment moet ik toch in
slaap gevallen zijn …........
|
|
|
Terug naar de Motorpagina