|
Thuisreis
|
Om een uur of vijf werd ik wakker. Een nieuwe dag, met nieuwe kansen. Ik
probeerde uit te rekenen hoe laat het ontbijt hier was. Mijn klokje stond al
weer op Nederlandse tijd, en volgens mij was het bijna ontbijt tijd. Via de
blauwe trap lukte het me het restaurant te vinden, en kijk nou eens, het was
al open.
|
Ik begon redelijk goedgemutst aan het ontbijt. Maar dan, na een half uurtje
was daar een Indiaas echtpaar. Ze bekeken de stoelen die bij de tafel stonden,
en vonden het zo te zien een mooi plekje. Zonder iets te zeggen namen ze
plaats, alsof het hun goed recht was, en ik er helemaal niet toe doe. Huh?
Hadden zij hier gereserveerd of zo? Ik nam mijn koffie, en ging op zoek naar
een plekje waar ik even rustig kon wachten. Dat lukte. Maar zodra ik opstond
om Frans te wenken werd het tafeltje onmiddelijk door Indiaase mensen
overgenomen.
|
De Hollandica schoof tussen de pieren door. Dit was dus weer Nederland. Wel op
een schip, maar toch.... Ik besloot om mijn spullen te pakken, en zei “ik zie
je beneden wel, bij de motor”. Het plan was simpel: vroeg naar beneden gaan,
voor de mensenmassa uit, in een rustig tempo, zonder gedrang.
|
... schoof tussen de pieren ...
|
Ik pakte mijn spullen, sloot de hut, en stapte de lift bij het oranje
trappenhuis in, en drukte op de knop '3' Een Stena-werkman die ook in de lift
stond moest kennelijk naar '5' en stapte daar uit. Maar verder gebeurde er
niets. Knop '3' bleef donker, Ik raakte een beetje in paniek. Na een minuutje
of zo merkte ik dat er iets stond als 'call locked' en het enige knopje wat
nog wel reageerde was '9'.
|
Op dek negen ging de deur open en stapte ik uit. Dit is niet wat ik gehoopt
had, een hele groep mensen blokkeerde de hal. Ik zocht en vond een plekje in
een hoekje. Meer en meer mensen liepen binnen......
|
De luidsprekers zeiden iets over 'nu naar uw voertuig begeven', en dus
probeerde ik dat. Ik stond op en keek om de hoek. Zo ver ik kon zien stonden
er mensen dicht tegen elkaar aan, die allemaal met dat ene kleine liftje naar
beneden wilden. Daar zou ik nooit doorheen komen .... En mijn motor stond nog
wel vooraan in de rij, zodat ik iedereen in de weg stond. Ik voelde dat ik te
snel ademde, probeerde dat te onderdrukken, en twee tellen later stond ik weer
te hijgen. Paniek sloeg toe en ik kroop maar weer weg in het kleine hoekje.
|
Een Stena man kwam naar me toe, wist me overeind te krijgen en trok me mee
naar..... diezelfde ruimte waar ik de vorige avond uit weg gevlucht was, die
plek waar ik helemaal niet mocht zijn. Ik probeerde duidelijk te maken dat ik
hier niet mocht zijn, maar moest gaan zitten. En toen kwam daar de man die me
weggestuurd had, met een bekertje water. Hoe dat nu....
|
Ondertussen was ik behoorlijk en hevig in de stress en de paniek. Maar, zo zei
men mij, er zou iemand komen, en ik moest maar wat water drinken..... En
opeens stond daar Frans die me was komen zoeken. Ik werd overeind geholpen en
meegenomen, de trappen af, naar de motor. Lopen ging amper, ik had steun van
de leuning nodig, al die trappen af, om niet te vallen. De simpele handelingen
om mijn motortas op z'n plekje te krijgen waren erg ingewikkeld, en ik dorst
de motor niet zelf van boord te rijden. Met de wand als steun, en nadat de
wand was opgehouden, waggelend, liep ik van boord. Op de motor stappen ging
met moeite. Maar ik wist: als ik eenmaal weer op de motor zit dan knap ik snel
op.
|
Alleen bij de douane ging het nog even mis. Motor uitzetten, hoe moet dat,
euh... af laten slaan was mijn enige mogelijkheid. En even later weer starten
was een ingewikkelde volgorde van handelingen. Maar het lukte. Pas onderweg
kwam ik een beetje tot rust. Simpel en normaal motorrijden, dat kon ik
tenminste nog.......
|
De eerste kilometers gingen over de dijk, daarna was er een snelweg. Met een
vaartje van 90-100 schoven we door de resten van de ochtendspits heen over de
A20. Bij Gouda werd er even gestopt, en vooruit gebeld naar huis. Daarna ging
het gas erop...... Soms kan ik best wat sneller rijden dan 100......
|
De motor werd achter het huis geparkeerd, de koffie stond klaar, en de eerste
verhalen kwamen los. Frans werd een half uur later uitgezwaaid, en ik ging een
half uurtje liggen, bijkomen van de emoties van de ochtend. Het was een heftig
weekendje geweest, dat wel, maar 'Engeland' kon bij mijn lijstje gezet worden.
|
|